Αριστοφάνης από μαθητές στην Επίδαυρο

Την Κυριακή 23 Αυγούστου παρακολουθήσαμε στον ιερό χώρο της Επιδαύρου μια ξεχωριστή παράσταση.

Το Θεατρικό Εργαστήρι του Γυμνασίου και του Λυκείου Μολάων ετοίμασε την παράσταση αυτή με πολύ αγάπη, δουλειά και μεράκι, προσφέροντας ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα το οποίο απέσπασε το Πρώτο Βραβείο στους Πανελλήνιους Μαθητικούς Αγώνες Θεάτρου. Το βραβείο αυτό δίνεται υπό την αιγίδα του Υπουργείου Παιδείας & Θρησκευμάτων και βοηθάει στην ανάδειξη των νεαρών θεατρόφιλων της μέσης εκπαίδευσης οι οποίοι συχνά εκπλήσσουν με την αρτιότητα των παραστάσεων τους.

Οι 37 μαθητές που συμμετείχαν στη δημιουργία της παράστασης λειτούργησαν με την υπευθυνότητα και το ήθος επαγγελματιών, προσφέροντας ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα, μια ευφάνταστη και γοητευτική δουλειά από την οποία δεν λείπει ούτε η υποκριτική δεινότητα, ούτε η ενδιαφέρουσα αισθητική, ούτε το χιούμορ κι η καυστική σάτιρα.

Η επιλογή των μαθητών ήταν οι Όρνιθες του Αριστοφάνη και συμμετείχαν σε κάθε διαδικασία της παραγωγής δημιουργώντας για την παράστασή τους χορογραφίες, μουσική αλλά και τα κοστούμια και τα προσωπεία.

Η παράσταση ανέβηκε με την στήριξη του Δήμου Ασκληπιείου και σε σκηνοθεσία της Ολυμπίας Λαμπούση.

Φιλοξενούμε σήμερα τις εντυπώσεις κάποιων από τους νεαρούς μαθητές που για πρώτη φορά στη ζωή τους, έζησαν μια μαγική εμπειρία, παίζοντας Αριστοφάνη στην Επίδαυρο.

Η Επίδαυρος ήταν η απόλυτη δικαίωση των πράξεων και των επιλογών μου. Η υπέρτατη χαρά της ψυχής μου. Όλα τα συναισθήματα ήταν παρόντα, λύπη, χαρά, ευτυχία, φόβος, μίσος, αγωνία. Το καθένα για τους δικούς του λόγους, όχι όλα συναισθήματα δικά μου, αλλά και των ρόλων που υποδυόμουν (Πουλί, συνταγματολόγος, κήρυκας). Συναισθήματα που στην Επίδαυρο ήταν πιο έντονα από κάθε άλλη φορά. Ήταν πραγματική ικανοποίηση, διότι ήξερες ότι ψυχές σημαντικών ανθρώπων κυκλοφορούν αναλλοίωτες επί σκηνής μαζί σου. Η επαφή μου με τον ιερό αυτό χώρο με έκανε όχι απλά να καταλάβω τα συναισθήματα μου, αλλά και το λόγο ύπαρξης μου…

Δήμητρα Τζάκα

Για μένα το να παίξω στην Επίδαυρο φάνταζε όνειρο, που όμως πραγματοποιήθηκε, όχι μόνο γιατί έπαιζα σε ένα τόπο που είχε χτιστεί αιώνες πριν, αλλά και γιατί εκεί είχαν παρουσιάσει τη δουλειά τους μεγάλες μορφές της Τέχνης. Ένιωθα υπερηφάνεια που η ομάδα μας κατάφερε να παρουσιάσει τους Όρνιθες στην Επίδαυρο. Η ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια της παράστασης ήταν μοναδική. Μια ανείπωτη αγαλλίαση με έκανε να μη θέλω να σταματήσω να υποκρίνομαι το Μέτωνα ή το ανήσυχο, το θυμωμένο, το ενθουσιασμένο Πουλί. Σαν να υπήρχε μια μαγεία τόσο γλυκιά που ένιωθα πως όλοι όσοι βρισκόμασταν στη σκηνή ζούσαμε την κάθε στιγμή του έργου ιδιαίτερα έντονα. Σε κάποια στιγμή νόμισα πως αν ανοίγαμε τα φτερά μας, θα πετούσαμε ψηλά στον ουρανό.

Παναγιώτα Στάππα

Βρέθηκα στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου όχι για να το θαυμάσω, αλλά για να υποδυθώ το ρόλο ενός “όρνιθος”. Απίστευτο! Τα συναισθήματα ανάμικτα και ανείπωτα. Βγαίνοντας στην ορχήστρα ένιωσα τα πόδια μου καρφωμένα στο χώμα. Πλημμυρισμένος από φόβο και αμηχανία άρχισα να γυρνώ το κεφάλι μου δεξιά-αριστερά. Οι μορφές των αρχαίων υποκριτών ολοζώντανες μπροστά μου. Το φως έπεφτε πάνω μου αργά και βασανιστικά. Ένιωσα ηθοποιός ατόφιος. Ωστόσο τα λεπτά περνούσαν. Οι μορφές χάθηκαν, η παράσταση έφτασε στο τέλος και απέμεινα ελεύθερος και μόνος. Ένιωσα το μνημείο να με αγκαλιάζει, να συγχωνεύεται και να συνομιλεί μαζί μου. Ήταν το “έτερον” της ψυχής μου. Ο φόβος με κυρίευε, ανάμικτος όμως με θαυμασμό. Ήταν δέος...

Γιώργος Κόκκορης