Σχετικά άρθρα
| ΙΠΠΗΣ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μάριος Παϊτάρης |
| Τετάρτη, 01 Αύγουστος 2012 16:11 |
|
Ιππής του Αριστοφάνη
Οι «Ιππής» διδάχτηκαν το 424 π.Χ στα Λήναια και απέσπασαν το πρώτο βραβείο. Ήταν η πρώτη κωμωδία του ποιητή που παίχτηκε με το όνομα του. Αποτελεί την ωμότερη ίσως και την πιο πολιτική κωμωδία του Αριστοφάνη και σαφώς απίστευτα επίκαιρη σήμερα. Το έργο διακωμωδεί τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν οι πολιτικοί να κερδίσουν την εύνοια του λαού όντας διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα και να φτάσουν σε πρωτοφανή σημεία φαυλότητας και γελοιότητας. Ο ποιητής καυτηριάζει την πολιτική δημαγωγία και την φαυλότητα της εξουσίας καθώς και την πελατειακή σχέση πολιτικού και πολίτη.
Ο λαός της Αθήνας έχει δύο υπηρέτες τον Δημοσθένη και τον Νικία. Έχει προσλάβει όμως και έναν άλλο υπηρέτη τον Παφλαγόνα, ο οποίος γίνεται ο ευνοούμενος του λαού και τρομοκρατεί τους άλλους δύο υπηρέτες. Ο Δήμος υποκύπτει στις δημαγωγίες και τις κολακείες του Παφλαγόνα. Οι δύο δούλοι πληροφορούνται ότι οι χρησμοί προφητεύουν πως ο Παφλαγόνας θα εκτοπιστεί από έναν Αλλαντοπώλη και καθώς αυτός εμφανίζεται τον πείθουν ότι με την βοήθεια των Ιππέων μπορεί να πάρει την θέση του Παφλαγόνα. Μετά από μια σειρά αντιπαραθέσεων όπου Παφλαγόνας και Αγοράκριτος –Αλλαντοπώλης ανταλλάσουν χυδαίες ύβρεις και συναγωνίζονται σε φαυλότητα, καταλήγουν μπροστά στον Γέρο-Δήμο να κάνουν επίδειξη των σχεδίων τους και του προγράμματος τους. Σημαντικό ρόλο για το ποιος από τους δύο θα αναλάβει την εξουσία τελικά διαδραματίζει ο χορός των Ιππέων. Ο Αλλαντοπώλης αναδεικνύεται νικητής αυτής της αντιπαράθεσης καθώς αποδεικνύεται καλύτερος στην δημαγωγία και στις κολακείες από τον Παφλαγόνα και παίρνει τελικά την θέση του.
Το ΚΘΒΕ σε συμπαραγωγή με το θέατρο «Ακροπόλ» παρουσιάζει την κωμωδία σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Ο σκηνοθέτης ανέλαβε και την μετάφραση του έργου δημιουργώντας μια ελεύθερη απόδοση η οποία μένει πιστή στην δραματουργική δομή του έργου αλλά στα επιμέρους χαρακτηριστικά της δραματουργίας και σε κάποια διαλογικά μέρη έχει επέμβει με αρκετές αλλαγές και με χρήση τεχνολογικών όρων του σήμερα επιχειρώντας μια σύγχρονη ανάγνωση του αριστοφανικού λόγου. Ωστόσο τεχνολογικοί όροι όπως skype, ipad κτλ δεν δένουν αρμονικά με το αριστοφανικό πνεύμα, περισσότερο παράταιροι μοιάζουν παρά ομαλά εναρμονισμένοι με αυτό. Η σκηνοθεσία του Φασουλή είναι σπιρτόζικη, παιχνιδιάρικη με όχι πάντα σφιχτοδεμένο ρυθμό και χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση στην έντονη πολιτική χροιά του έργου, χωρίς την παρουσία ιδιαίτερων σκηνοθετικών ευρημάτων αλλά με πληθώρα κωμικών γκαγκς, κάποια από τα οποία είναι πετυχημένα και κάποια άλλα άκρως υπερβολικά και τραβηγμένα σε επίπεδο σύλληψης αλλά ακόμα περισσότερο, εκτέλεσης. Ο πλήρης εκμοντερνισμός του έργου δεν είναι σε όλα τα επίπεδα το ίδιο επιτυχής, ο παραλληλισμός με την σημερινή εποχή και την διαχρονικότητα των ζητημάτων που θίγει ο συγγραφέας μπορεί να γίνει μ’ έναν πιο έντεχνα δομημένο τρόπο και όχι με την απλή παράθεση όρων του σήμερα. Επίσης ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να χειριστεί το σεξιστικό στοιχείο το οποίο είναι πλούσιο στην παράσταση με περισσότερο μέτρο και οικονομία ώστε το σκηνικό αποτέλεσμα να είναι πιο αρμονικό σε όλους τους τομείς, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για Αριστοφάνη όπου το βωμολοχικό στοιχείο και οι σεξουαλικές αναφορές είναι αναπόσπαστα κομμάτια του δραματουργικού ύφους του ποιητή και χρησιμοποιώντας τα υπονομευτικά κι υπαινικτικά, κατακτάς ένα κωμικά απολαυστικό αποτέλεσμα χωρίς να χρειάζεται να καταφύγεις σε χυδαιότητες.
Ο Πέτρος Φιλιππίδης ως Αλλαντοπώλης διαθέτει έντονη δυναμική, ερμηνευτική ενεργητικότητα και με το γνώριμο κωμικό του ύφος χαρίζει στο κοινό μερικές απολαυστικές στιγμές γέλιου. Ο Γιάννης Ζουγανέλης, στον ρόλο του Παφλαγόνα, αποτυπώνει με επιτυχία την φαυλότητα και την αδηφαγία της εξουσίας και ενισχύει τον ρόλο με την ιδιαίτερη κωμικότητα του. Οι δούλοι των Τάκη Παπαματθαίου και Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη είναι πολύ καλοί και λειτουργούν πολύ αποτελεσματικά ως σκηνικό δίδυμο. Ο Παπαματθαίου αποδεικνύει ότι μπορεί να διαχειριστεί τον αριστοφανικό λόγο σε οποιοδήποτε σκηνικό πλαίσιο και να καλείται να ενταχθεί. Ο Δαδακαρίδης είναι λιτός με εκπληκτική καθαρότητα λόγου και απόλυτα ταιριαστός στο αριστοφανικό ύφος. Κλασική αριστοφανική φιγούρα ο Δήμος του Γιώργου Καύκα, μετρημένος κι ακριβής ο νέος Δήμος του Γιώργου Παπαγεωργίου. Εξαιρετικός ο Χορός κινησιολογικά, φωνητικά και ερμηνευτικά με κορυφαίο τον Γιάννη Σαμσιάρη. Ιδιαίτερα σε αισθητικό επίπεδο τα κοστούμια της Ντένης Βαχλιώτη, χωρίς συγκεκριμένο στίγμα η σκηνογραφία του Μανόλη Παντελιδάκη, ενδιαφέρουσα κι αρκετά εμπνευσμένη η μουσική του Γιώργου Χριστιανάκη καθώς επίσης και οι εξαιρετικοί και εύστοχοι στίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου. Καλά οργανωμένες οι χορογραφίες της Μπέτυ Δραμισιώτη, ακολουθούν πιστά το υφολογικό πλαίσιο που υποδεικνύει ο σκηνοθέτης. Οι «Ιππής» του Σταμάτη Φασουλή είναι μια κεφάτη και άκρως ανάλαφρη εκδοχή του αριστοφανικού έργου. Ωστόσο μια πιο αδρή και μετρημένη γραμμή στην στόχευση της, ώστε να αποφευχθούν κάποιες υπερβολές σε σκηνοθετικό και ερμηνευτικό επίπεδο, θα οδηγούσε σ’ ένα ακόμα καλύτερο σκηνικό αποτέλεσμα.
Απόδοση-Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου Χορογραφία: Μπέττυ Δραμισιώτη Φωτισμοί: Παυλόπουλος, Λευτέρης Μουσική επιμέλεια: Νίκος Βουδούρης Φιλολογική επιμέλεια: Ειρήνη Μουντράκη Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Λύρας Βοηθός σκηνοθέτη: Αθανασία Ανδρώνη Βοηθοί σκηνογράφου: Χαρά Τσουβαλά, Μαρία Φιλίππου Βοηθός ενδυματολόγου: Κατερίνα Τσακότα Βοηθός χορογράφου: Έντγκεν Λάμε Οργάνωση παραγωγής: Ηλίας Κοτόπουλος, Λαμπρίνα Καραγιαννίδου Παίζουν: Γιάννης Ζουγανέλης Τάκης Παπαματθαίου Πυγμαλίων Δαδακαρίδης Γιώργος Καύκας Γιάννης Σαμσιάρης. Δημήτρης Διακοσάββας Γιάννης Καραούλης Γιώργος Κολοβός Δημήτρης Κοντός Νίκος Ορτετζάτος Γιώργος Παπαγεωργίου Χάρης Παπαδόπουλος Μιχάλης Σιώνας Χρίστος Στυλιανού Νίκος Τουρνάκης Γιάννης Τσιακμάκης Βαγγέλης Χαλκιαδάκης Χορεύει ο Λάμε Έντγκεν Υπόλοιπες παραστάσεις Ζάκυνθος (02/08/2012)
|
| Τελευταία Ενημέρωση στις Πέμπτη, 02 Αύγουστος 2012 01:03 |
