Το θέατρο για μένα είναι "Συνάντηση"

Μίλησέ μου για το "Ρέκβιεμ" ή αλλιώς "Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά πρέπει να υπάρχει κάποιο νόημα" του Φερνάντο Ρενχίφο.

Παλιά συμφοιτήτρια μου απ’ τη θεατρολογία, η μεταφράστρια του έργου, η Μαρία Χατζηεμανουήλ, μου έδωσε να διαβάσω διαφορα ισπανικά έργα που είχε πρόσφατα τότε μεταφράσει . Με το που διάβασα τις πρώτες ατάκες, «φεύγω πτώμα απ’ τη δουλειά. Δεν ξέρω για ποιόν δουλεύω. Κανείς δεν ξέρει για ποιόν δουλεύει …» κατάλαβα ότι όχι μόνο με ενδιαφέρει, αλλά κι ότι μου μιλάει άμεσα και απλά, σα να τα έλεγα εγώ αυτά τα πράγματα. Μ’ αυτόν τον απλό και άμεσο λόγο, οι ήρωες του έργου αποκαλύπτουν μέσα από τις εκμυστηρεύσεις όλα όσα σκεφτόμαστε και αδυνατούμε πολλές φορές να διαχειριστούμε στον καθημερινό μας βίο. Αισθάνθηκα ότι δεν αναλώνεται καθόλου σε «εξυπνάδες» και εγκεφαλικά τεχνάσματα αλλά μας αποκαλύπτει την θλιβερή μεν αλλά απλή αλήθεια . Όταν το παρουσίασα με τους ίδιους συντελεστές σε μορφή αναλογίου στο πλαίσιο του φόρουμ δραματουργίας του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, έγινε κι εκεί άμεσα φανερό από την επιτυχημένη απήχηση του στο κοινό, πως κι οι θεατές είχαν την ίδια αποψη για το έργο.

Τι αντιπροσωπεύουν οι τρεις άντρες που έρχονται αντιμέτωποι με την δίχως νόημα καθημερινότητά τους και τι αντιτάσσουν στην «πλήξη» της ρουτίνας;

Και οι τρείς βουλιάζουν και ρουφιούνται συχνά απο την καθημερινότητα και τη σκληρότητα της ζωής, αν και επιφανειακά φέρουν ο καθένασ τον δικό του «κόσμο». Ο πρώτος, που παίζεται απο τον Αντώνη Ντουράκη, πλήττεται από τη ρουτίνα της δουλειάς, από την επανάληψη καθημερινά των ίδιων και των ίδιων διαδρομών, σαν ένας σύγχρονος Σύσιφος που μάταια αναζητεί την «λύση» στην περιφρόνηση της μοίρας του. Ο δεύτερος, που παίζεται απο τον Χρήστο Θεοδωρίδη, αναζητά τη διαφυγή στις αναμνήσεις , ενώ έντονα προσπαθει να καμωθεί πως «όλα πάνε καλά». Και ο τρίτος που τον υποδύεται ο Κωστής Κουτσολέλος αναζητά το νόημα στον έρωτα, τον οποίο όμως αδυνατεί να αισθανθεί ολοκληρωτικά. Πάντως για μένα και οι τρεις μοιάζουν να είναι ο ίδιος άνθρωπος σε διαφορετικές στιγμές στη ζωή του. Στη ρουτίνα δεν αντιττάσουν τίποτα γιατί δεν μπορούν να την υπερβούν . Το μόνο που κάνουν είναι να αποδέχονται την αδυναμία τους και να συνεχίζουν .Το να αναγνωρίσει κανείς στον εαυτό του ότι παρόλα τα δύσκολα είναι ακόμη εδώ, είναι ίσως η μοναδική ρεαλιστική ελπίδα που μας επιτρέπεται και που μπορεί να μας ησυχάσει.

Ποιο είναι το «νόημα» που τελικά δικαιώνει την «αθώα» ή «ένοχη» ύπαρξή τους;

Το ότι μιλάνε για την ασχήμια τησ ζωής τους και άρα και της δικής μας. Την αποδέχονται. Δεν είναι καθόλου απλό ΚΑΙ ΛΊΓΟ αυτό. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του αδικημένος . Ζει καθημερινά την έλλειψη .Αυτό τον αθωώνει.

Πως επεξεργάζεστε το υλικό σας στις πρόβες και πως επιχειρείτε το άνοιγμα της επικοινωνίας με το κοινό; Πως γίνεται το θεατρικό συμβάν «τρόπος» και «τόπος» συνάντησης των ανθρώπων;

Υπάρχουν σαφώς τεχνικές και κάποια κλειδιά για να συμβεί αυτό . Για παράδειγμα «η ερώτηση» , ο εαυτός ή καλύτερα ο κόσμος που φέρει ο κάθε ηθοποιός … Αλλα νομίζω ότι το βασικότερο είναι πως δεν μπορώ να δω το θέατρο ως τίποτε άλλο παρά μόνο ως Συνάντηση . Γιαυτό το λόγο κάνω θέατρο και όχι σινεμά.. Ίσως αν οι συναντήσεις μου με τους φίλους μου με κάλυπταν να μην καταπιανόμουν με το θέατρο.

Μίλησέ μου για την ως τώρα εμπειρία σου μέσα από διαφορετικές παραστάσεις σε διαφορετικούς χώρους και με διαφορετική σύσταση κοινού.

Οσες φορές η συνάντηση δεν έχει επιτύχει η ευθύνη είναι δική μας. Δική μου και των ηθοποιών. Πιστεύω, μπορεί να κάνω και λάθος, πως όσο κι αν αντιστέκεται ένα κάποιο είδος κοινού υπάρχει πάντα τρόπος να το πλησιάσεις κι αυτό. Βέβαια δεν έχω βρεί ακόμα αυτόν τον τρόπο. Ο χώρος πάντως παίζει τεράστιο ρόλο γιατι υποσυνείδητα επιβάλει κλίμα και συμπεριφορές. Γιαυτό το λόγο αποφεύγω τις ιταλικές σκηνές. Νομίζω ότι από κατασκευής τους είναι προορισμένες για «θέαμα» και όχι για «συνάντηση». Σαφέστατα δεν υποτιμώ καθόλου το «θέαμα», απλώς δεν είναι τελικά ο δικός μου τρόπος. Σε μία παράσταση που παίζεται μέσα στον κόσμο πιο εύκολα θα συμμετέχει ο θεατής, θα πει «κι εγώ». Βέβαια αυτό το «εύκολο» δεν θα ήθελα να είναι πάντα το ζητούμενο.

Το 100% τέλειο κορίτσι για σένα πως προέκυψε από διήγημα, περφόρμανς;

Πάλι με το που διάβασα το κείμενο είπα «αυτό το πράγμα θέλω να το μοιραστώ με όλους». Όλοι, ακόμη και αυτοί που δεν το παραδέχονται, έχουν αναρωτηθεί για το αν υπάρχει το τέλειο ταίρι μας. Το θέτρο «Επί Κολωνώ» μου έδωσε την ευκαιρία να το κάνω προσφέροντας τον χώρο του δωρεάν.

Πως ανταποκρίθηκε το κοινό;

Έχουν ειπωθεί από τους θεατές τα πάντα, ότι μπορεί να ακούσει κανείς σε μία συζήτηση για το θέμα. Και σχεδόν πάντα στο τέλος υπάρχουν δάκρυα.Αυτή η παράσταση είναι πιο κοντά στην αφήγηση μιάς ιστορίας.

Πως σου φάνηκε φέτος το Bob theatre festival;

Πολύ καλή οργάνωση, γιορτινό κλίμα και βέβαια ένα αξιόπιστο βήμα για τις νέες ομάδες. Θα το περιμένω και του χρόνου.

Πως τα βγάζετε πέρα οικονομικά;

Προσωπικά δεν ζω από το θέατρο .Εργάζομαι ως εκπαιδευτικός. Θα μπώ τώρα στη διαδικασία αίτησης επιχορήγησης κι αυτό βέβαι όχι για να ζήσω αλλά για να μας δοθεί η δυνατότητα σαν ομάδα να εξελίξουμε τη δουλειά μας. Μέχρι στιγμής όλοι εργαζόμαστε και κάπου αλλού.

Επόμενοι στόχοι, σχέδια, όνειρα; Πως βλέπεις την εξέλιξη της δουλειάς σου;

Μέχρι στιγμής οι δουλειές μου είναι άμεσες, απλές και ειλικρινείς. Θα ήθελα να γίνουν και ποιητικές, γυμνές, φυσικές. Δύσκολο. Θέλει πολλή δουλειά και εμπειρία. Δεν έχω ιδέα αν θα τα καταφέρω.

Αν μπορούσες να αλλάξεις κάποια πράγματα στην θεατρική πραγματικότητα της χώρας μας, ποια θα ήταν αυτά;

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθήσω να δημιουργώ όλο και πιο «πραγματικές» παραστάσεις. Ας γίνει όμως επιτέλους αυτή η Ακαδημία Θεάτρου. Εγώ θα πήγαινα. Να μάθω…

Ποια η σχέση σου με το διαδίκτυο;

Το αντιμετωπίζω λίγο σαν εγκυκλοπαίδεια των πάντων . Σημαντικών και μη. Εχω βρεί αρκετές φορές απίθανο υλικό για τη δουλειά μου.

Στείλε ένα μήνυμα στους χρήστες του «Επί Σκηνής.

You can't always get what you want
But if you try sometime, yeah,
You just might find you get what you need!
Μ. Jagger