Σχετικά άρθρα
ΟΙ ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΤΡΟΦΟΥ ΤΕΡΛΕΣ |
![]() |
![]() |
Συντάχθηκε απο τον/την Κώστας Καρασαββίδης |
Κυριακή, 17 Απρίλιος 2016 07:36 |
Οι αναστατώσεις του οικότροφου Τέρλες (Die Verwirrungen des Zöglings Törleß) του Ρόμπερτ Μούζιλ (Robert Musil) Σ’ ένα στρατιωτικό οικοτροφείο, προθάλαμο για την ανέλιξη στα κρατικά αξιώματα των γόνων καλών οικογενειών της Αυστρίας, διασταυρώνονται οι μοίρες τεσσάρων οικότροφων. Μέσα από την κοινή τους αρχικά κατάσταση αποκτούν σχεδόν αμέσως ατομικά χαρακτηριστικά και αυθύπαρκτη υπόσταση μέσα στο σύμπαν του Μούζιλ. Από ανώνυμοι οικότροφοι γίνονται ο Τέρλες (Βαγγέλης Αμπαζής), ο Μπάινεμπεργκ (Βασίλης Σαφός), ο Ράιτινγκ (Μπλερίμ Δαμπιράι) και ο Μπαζίνι (Γρηγόρης Μπαλάς) και επανδρώνουν τη θεατρική αφήγηση. Ο οικότροφος Μπαζίνι συλλαμβάνεται να κλέβει χρήματα αλλά, αντί καταγγελίας και αποβολής, υποβάλλεται σε έναν ατέρμονο κύκλο βασανιστηρίων από τους συμμαθητές του. Οριοθετημένα σε ένα περιβάλλον εγκλεισμού, όπου πράξεις και πεποιθήσεις αντηχούν και πολλαπλασιάζονται, τα κεντρικά πρόσωπα του δράματος συντελούν λόγω και έργω στην οικοδόμηση της ιστορίας και την μετά την κορύφωση αποτίμησή της. O κύκλος της βίας είναι το πλαίσιο εντός του οποίου ο Μούζιλ επιλέγει να απαριθμήσει τις πολλαπλές ερμηνείες μιας νοσηρής συμπεριφοράς, που αποκρύπτεται τόσο από τους θύτες όσο και από τα φαινομενικά θύματα. Είναι ωστόσο πράγματι θύμα αυτός που δεν καταγγέλλει τη σωματική και ψυχολογική βία που του ασκείται; Μήπως η απουσία αντίδρασης αναπαράγει απλώς τις δομές μιας εδραιωμένης, καταστροφικής κοινωνικής απάθειας; Ο ίδιος ο Τέρλες, που παρατηρεί και συγκρατεί τα πάντα στο μυαλό του με χειρουργική λεπτομέρεια, ανακαλύπτοντας σταδιακά την ηδονή του κακού μέσα από το «Ξύπνημα της άνοιξής» του, δεν είναι και ο ίδιος θύτης, εκπρόσωπος ενός εξίσου καταστροφικού καθωσπρεπισμού; Μήπως η κορυφαία βιαιότητα των Ράιτινγκ και Μπάινεμπεργκ δεν είναι αποτέλεσμα οικογενειακής βίας και απόρριψης; Μετά το αριστουργηματικό Γήρας στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η Γεωργία Μαυραγάνη βάζει δυναμικά μια ακόμη σκηνοθετική σφραγίδα της στο θεατρικό τοπίο της πόλης, προσφέροντας ένα θέαμα υψηλών αισθητικών απαιτήσεων. Οι αφηγηματικοί τρόποι της Μαυραγάνη είναι σύγχρονοι καθώς άλλοτε διαθλά και άλλοτε συνενώνει την αφήγηση, άλλοτε μιλάει μέσω της σιωπής, άλλοτε μέσω του ψίθυρου και άλλοτε μέσω της κραυγής του αφηγηματικού λόγου. Κυρίως όμως το έργο της έχει κάτι που συνήθως στερείται το πρωτοποριακό σύγχρονο θέατρο. Έχει συναίσθημα. Το συναίσθημα που προκαλεί η αλήθεια του θεάτρου, ακόμη και για μια ιστορία στην Αυστρία του 1906… Πέραν των ερμηνειών των τεσσάρων ηθοποιών που κυριολεκτικά γεμίζουν με το είναι τους τη σκηνή, αυτό που χρήζει ιδιαίτερης μνείας είναι ο σκηνικός χώρος της δράσης. Αποτελείται μονάχα από λαμπτήρες. Λαμπτήρες που παράγουν φως στο χρώμα της φλόγας του κεριού, σαν να κρατάμε οι ίδιοι ένα κερί και να διαβάζουμε το έργο του Μούζιλ, σαν να είμαστε και εμείς κάποιοι ανώνυμοι οικότροφοι του 1906. Οι ήρωες ανάβουν και σβήνουν τους λαμπτήρες όταν μιλούν, φωτίζοντας όψεις της ιστορίας τους, ή ρίχνοντας φως στα γεγονότα, μέσα στην προσπάθειά τους να ανακαλύψουν την αλήθεια ή αναζητώντας το υπέρτατο φως της λύτρωσης. Πυγολαμπίδες που ανάβουν και μετά από λίγο σβήνουν, χωρίς όμως να πεθαίνουν. Ακριβώς όπως η αλήθεια. Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης
Η παράσταση περιέχει σκηνές γυμνού και σκηνές που μπορεί να ενοχλήσουν τους θεατές. Είναι ακατάλληλη για θεατές κάτω των 15 ετών. Θέατρο Πόρτα Μεσογείων 59 Τηλέφωνο: 210 7711333 Ομαδικό: 12€ την Κυριακή και 10€ την Τετάρτη, Ανέργων 8€ |