Αυτό θα το δούμε

Του Tom Stoppard

Το έργο

Με τον αυθεντικό τίτλο «The Real Inspector Hound», το έργο αυτό του Στόπαρντ, γραμμένο το 1967, είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα παρωδίας με χιούμορ που συγγενεύει μ’ εκείνο των Μόντυ Πάυθονς. Τα γεγονότα, τα οποία ταράζουν τους αποκλεισμένους σε μια βίλα ήρωες, δεν αποτελούν την καθ’ αυτό ύλη για την εξέλιξη της πλοκής αλλά τα προσχήματα για την ανάδειξη των χαρακτήρων, ως φορέων μιας ξεκαρδιστικής σάτιρας. Σε πρώτη φάση, στο στοιχειωμένο σπίτι όπου καραδοκεί ένας άγνωστος δολοφόνος κι όπου όλοι είναι ύποπτοι, επικρατεί η γνωστή ατμόσφαιρα θρίλερ που έχουμε απολαύσει σε ανάλογα θρίλερ, όπως τη δημοφιλέστατη «Ποντικοπαγίδα», τη θεατρική εκδοχή του μυθιστορήματος της Αγκάθα Κρίστι. Μόνο που οι ήρωες αντιστρέφουν τις ιδιότητές τους ωθώντας τις αντιδράσεις τους στην υπερβολή, ενώ τα γεγονότα αρνούνται να ακολουθήσουν την πεπατημένη των κωδίκων της αστυνομικής πλοκής και αυτονομούνται προσφέροντας στο θεατή ισχυρές δόσεις παράλογου χιούμορ. Για να συμπληρωθεί η εικόνα, δύο κριτικοί, επάγγελμα που έχει ασκήσει και ο ίδιος ο συγγραφέας, παρακολουθούν την παράσταση, προσπαθούν να προσδιορίσουν έστω και σχηματικά το περιεχόμενό της και εν τέλει απορροφούνται απ’ αυτήν. Τότε δύο ηθοποιοί παίρνουν τη θέση τους για να μετατραπούν μέσα από τη νέα τους ιδιότητα σε κακέκτυπα των προκατόχων τους. Και ενώ τα πάντα τείνουν προς αναρχία και οι αντιδράσεις των προσώπων μεγεθύνονται για να οδηγηθούν οι χαρακτήρες στην πλήρη απομυθοποίησή τους, η παράσταση μέσα στην παράσταση διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη για να καταλήξει με έναν καθαρά ειρωνικό τρόπο, τραγικά αποκαλυπτική. Ο τρόμος του κενού και η αγωνία που προκαλεί το παράλογο επιτείνουν την εσωτερικότητα ενός έργου, το οποίο υποδύεται επιτυχώς τη φάρσα και ουρλιάζει τη διάθεσή του να ειρωνευτεί την ανθρώπινη φύση, την άσκηση κριτικής, την ίδια τη θεατρική τέχνη έτσι όπως παραποιείται από τους λειτουργούς της, αλλά εντός του καραδοκεί το τραγικό. Η υπονόμευση της δραματουργικής πλοκής και η διάλυση των δομών, μας δίνουν έντονη την εικόνα ενός κόσμου στον οποίο η διασάλευση των ισορροπιών οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον τρόμο, τη μοναξιά και την παντελή έλλειψη επικοινωνίας. Κι αν ο συγγραφέας ισχυρίζεται πως ήθελε απλώς να διασκεδάσουμε, επιτυγχάνει ωστόσο να μας δώσει καθαρή και την εικόνα ενός κόσμου εφιαλτικού εντός του οποίου ζούμε και κινούμεθα αντιμέτωποι με την αφελή μικρότητά μας, την ασημαντότητα των προθέσεων μας και την ανεπάρκεια της κάθε μας ενέργειας. Σαν σκουλήκια που επιθυμούν να πετάξουν αλλά δεν έχουν ακόμα κατακτήσει το μηχανισμό που θα τα μετατρέψει σε πεταλούδες, και για τούτο καταλήγουν κωμικά καθώς επιχειρούν να κινήσουν τα ανύπαρκτα φτερά τους.

Η παράσταση

Η Θεατρική Ομάδα 90^ο C, χάρη στην εύρωστη σκηνοθεσία Δημήτρη Κομνηνού, οργανώνεται επιτυχώς γύρω από αυτό το έργο για να υποστηρίξει μια παράσταση με γοργούς ρυθμούς, ευφυή ευρήματα και ποικιλία εναλλαγών. Οι στυλιζαρισμένες ερμηνείες, τα πειθαρχημένα εκφραστικά μέσα, η θαυμάσια κινησιολογία και οι μεθοδευμένες δράσεις, ευνοούν τις ερμηνείες προσδίδοντάς τους κωμικότητα αλλά και λάμψη. Οι ηθοποιοί ωθούν τους ρόλους τους στα άκρα, προσφέροντας ξεκαρδιστικές στιγμές και δυναμικές σεκάνς. Τα ευφάνταστα εφέ, οι έντονες φωτιστικές επεμβάσεις, οι ηχητικοί υπαινιγμοί και τα μουσικά σχόλια δημιουργούν ένα κλίμα εφιαλτικού αποσυντονισμού, αναπαριστώντας με ευκρίνεια το περιβάλλον εντός του οποίου οι ηθοποιοί θα αναπτύξουν τις χαοτικές τους δράσεις.

Διασκευή-Σκηνοθεσία: Δημήτρης Κομνηνός

Σκηνικά - κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης

Mουσική & visuals: Ανδρέας Τρούσσας

Χορογραφίες: Πάνος Μεταξόπουλος

Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη:  Αντωνία Αλεξανδρίδη

Παίζουν:

Μαρίνα Βρόντη

Μελέτης Γεωργιάδης

Στέλιος Γούτης

Μαριάννα Λαμπίρη

Δημήτρης Ντάσκας

Μανώλης Σκιαδάς

Χαρά Τσιώλη

Φωνητικά: Βασιλική Ρόρρη, Νεκτάριος Γεωργιάδης, Βασίλης Αξιώτης και η Αγνή.

Συμμετέχει ο Κώστας Τερζάκης

Θέατρο Βικτώρια (Κεντρική Σκηνή)

Μαγνησίας 5 (Γ’ Σεπτεμβρίου 119)

Τηλέφωνο: 210 8233125

Παρασκευή, Σάββατο, Δευτέρα: 9.15 μ.μ.

Κυριακή: 7.00 μ.μ.