Δημήτρης Ντάσκας

Λογική κι ευαισθησία

Απόφοιτος της δραματικής σχολής «Μορφές» του θεάτρου Εμπρός και της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχει συνεργαστεί με το Δ. Μαυρίκιο ως βοηθός σκηνοθέτη -Έβδομο ρούχο και True West- κι ως ηθοποιός στις παραστάσεις Ανδρομάχη και Το Τερατώδες Αριστούργημα στο Φεστιβάλ Επιδαύρου. Στο Εθνικό Θέατρο συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες Λ. Βογιατζή -Ο πρίγκηπας του Χόμπουργκ-, Δ. Λιγνάδη -Βάτρα-Χ-, Έ. Θεοδώρου -Ρομπέρτο Τσούκκο-, Β.Θεοδωρόπουλο –Αχαρνής-. Στο ΔΗ .ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας έπαιξε στις παραστάσεις Όπερα της Πεντάρας, Όρνιθες, Φάουστ, Λυσιστράτη, Αρχοντοχωριάτης, Γαλάζιο πουλί σε σκηνοθεσία Θ. Μουμουλίδη και Αγκά-Σφι και Φι της Χ. Σπηλιώτη. Συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες Δ. Κομνηνό -Αυτό θα το δούμε – θέατρο Βικτώρια-, Π. Λάρκου -Ο αγλέορας και οι φίλοι της Ευρυδίκης Μπόντι – θέατρο Αμόρε και Παράξενο δεν είναι; στο Μέγαρο Μουσικής-, Ν. Κοντούρη -Συρανό – ΔΗ .ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας και La finta giardiniera – Ε.Λ.Σ.-, P. Kirk και Γ. Αργυροπούλου -22 δωμάτια και Μια εκδρομή – Φεστιβάλ Αθηνών-, Δ. Κωνσταντινίδη -Όπως σας αρέσει – θέατρο Βαφείο-. Συμμετείχε στις παραστάσεις της ομάδας ΜΑΝ ΙΑRT: Press the button -θέατρο του Νέου Κόσμου- και Ενός πουλιού, μόνο, η φωνή… -Ν.Ε.Θ. Γ. Αρμένη- σε σκηνοθεσία Β. Χατζηνικολάου.

Ο Δημήτρης που εκτός από άφθονο ταλέντο διαθέτει επίσης καλλιέργεια, χιούμορ και φαντασία φαίνεται πως θα συνεχίσει να δημιουργεί στη σκηνή, αξιοποιώντας τις πολλαπλές δυνατότητές του. Ήδη  κινείται και εκτός συνόρων και συγκεκριμένα στη Γαλλία, όπου έπαιξε στην παράσταση Ιθάκη του Μ. Στράους, σε σκηνοθεσία Ζαν-Λουί Μαρτινελί, στο θέατρο Ναντέρ-Αμαντιέ, στο Παρίσι, ενώ συνσκηνοθέτησε και έπαιξε στην παράσταση Χώρα γενέθλια,  βασισμένη στα κείμενα του Δ. Δημητριάδη Λήθη και Εμείς και οι Έλληνες, στο Θέατρο Λιμπερτέ, στην Τουλόν. Ευχόμαστε  μια λαμπρή εξέλιξη εκεί και σύντομα να τον απολαύσουμε ξανά και στη χώρα μας. 

Ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στο θέατρο; 

Σε δημοτικές και πανεπιστημιακές ερασιτεχνικές ομάδες θεάτρου.

Μίλησέ μας για την φετινή σου δουλειά. 

Με την ομάδα ΜΑΝΙΑRT, που ιδρύσαμε το 2005, ανεβάσαμε το έργο Hannele του Γκέρχαρτ Χάουπτμαν, σε σκηνοθεσία Θάνου Τοκάκη, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Με πίεζαν οι γονείς μου. Εγώ ήθελα να γίνω δικηγόρος, αλλά αυτοί ήταν ανένδοτοι.

Τι καταπιεστικοί γονείς! Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Να δημιουργήσει ή να βρει τις κατάλληλες συνθήκες που θα επιτρέψουν τις ικανότητες του να ανθίσουν. Να μάθει να συνεννοείται με ανθρώπους που μπορεί να έχουν εντελώς διαφορετικούς κώδικες.  Να βρει κάποιους που θα πιστέψει και θα τον πιστέψουν. Ε!, μέσα σε όλα, να βιοποριστεί κιόλας.

Χρειάζεται κι αυτό. Αλήθεια πως αντιμετωπίζεις το πρόβλημα του βιοπορισμού μέσα από το επάγγελμα που διάλεξες;

Με ψυχραιμία.

Και ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου;  

Θα πω μάλλον το αυτονόητο. Ονειρεύομαι κατά βάση κάποιες συνεργασίες με συγκεκριμένους ανθρώπους κι όχι ιδιαίτερα ρόλους κτλ.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Συνέχεια ανατρέχω σε πράγματα που έχω μάθει στη σχολή, ακόμα κι αν είναι για να τα ανατρέψω ή να τα ακυρώσω. Από εκεί και πέρα, κάθε συνεργασία σε μαθαίνει πράγματα, συχνά από ανθρώπους που δεν το περιμένεις.

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία στη χώρα μας;

Ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί, όπως λέει και το τραγούδι. Μακάρι μια σχολή να μπορούσε συνδυαστικά να μεταφέρει γνώσεις, να ασκήσει σωματικά και να καλλιεργήσει ψυχικά τον ηθοποιό, για να τον προετοιμάσει για αυτό που τον περιμένει! Προσωπικά, θα ήθελα οι δραματικές σχολές να δίνανε περισσότερο βάση σε διαφορετικές τεχνικές, καθώς και στην υποκριτική για κάμερα, είναι κάτι που δεν το διδασκόμαστε ιδιαίτερα και μετά τσαλαβουτάμε, ο καθένας με ότι εφόδια του δίνουν το ένστικτό του, η αντίληψη του ή κάποια σκόρπια σεμινάρια. Έτσι κι αλλιώς πάντως, μια και μιλάμε για μια τέχνη, ο καθένας αναπτύσσει μόνος του τη σχέση του με το αντικείμενο του, και μόνος του μαθαίνει σιγά-σιγά αυτά που πρέπει να μάθει.

Τι πιστεύεις για τους πολιτιστικούς θεσμούς στην Ελλάδα;

Οι δομές δεν είναι εξαιρετικά ισχυρές όσον αφορά την οργάνωση ή τη φιλοσοφία τους, αλλά αν βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος γίνονται θαύματα… κι ο Θεός ας τον φυλάει μετά.

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Συνήθως οι άνθρωποι που εμπλέκονται σε μια πρόταση είναι ο βασικός παράγοντας.

Ποιο θεωρείς το δυνατό σου σημείο;

Ε, αυτό μάλλον καλύτερα να μην το απαντήσω εγώ!

Πιστεύεις πως το θέατρο σε χρειάζεται τόσο όσο το χρειάζεσαι;

Το θέατρο σίγουρα δε χρειάζεται κανέναν.

Ποια κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Καθαρή ματιά και τύχη. Κι όχι φόβος!

Περιέγραψε μου με δυο λόγια το προφίλ ενός σωστού σκηνοθέτη.

Είναι αυτός  που όταν τελειώνει μια πρόβα του,  θες να ξαναπάς στην επόμενη, μ’ ακόμα μεγαλύτερη χαρά.

Τι είναι σωστό για σένα στη σκηνή και τι λάθος;

Μια από τις βασανιστικές πολυτέλειες της δουλειάς μας είναι να μη χρειάζεται να δίνουμε εκ των προτέρων θεωρητικές απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα. Μόνο εκ του αποτελέσματος κρίνονται αυτά.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Νομίζω ότι είναι χρήσιμο οι άνθρωποι να δουλεύουν συχνά μαζί, δημιουργούνται σιγά-σιγά κώδικες επικοινωνίας, και γίνεται κάθε φορά και λίγο πιο εύκολο να πηγαίνουν όλο και πιο γρήγορα όλο και πιο βαθειά. Από κει και πέρα, ελλοχεύει ο κίνδυνος του ιδρυματισμού. Α, κι επίσης δεν είμαι και πολύ της δημοκρατίας εν ώρα πρόβας!

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Το Νοέμβριο του 2011, μετά από πρόταση του Charles Berling, συνσκηνοθέτησα και έπαιξα στην παράσταση ‘Pays natal’, βασισμένη στα κείμενα του Δ. Δημητριάδη «Λήθη» και «Εμείς και οι Έλληνες» στο θέατρο Liberté, στην Toulon. H παράσταση αυτή θα παιχτεί στις 23 Μαΐου στη Lyon και στις αρχές του 2013 στο Παρίσι, στο θέατρο Nanterre-Amandiers, ενώ αυτές τις μέρες συζητάμε την παρουσίαση της παράστασης και σε άλλες πόλεις.

Πες μας την γνώμη σου για το «Επί Σκηνής»

Εξαιρετικό. Μακάρι να υπάρχουν πολλά σάιτ σαν το δικό σας.

Ευχαριστούμε πολύ.