Η Σοφία Καραγιάννη

ανιχνεύει «επί σκηνής» την «Ψυχολογία Συριανού Συζύγου»

Δύναται ένας ορκισμένος ανεξάρτητος άντρας να απαλλαγεί απ’ την κατάστασιν ερωτευμένου;

Πώς διατηρείται ζωντανόν το πάθος;

Είναι ο γάμος ο τάφος του έρωτος;

Μία φιλόστοργος σύζυγος μπορεί να προσφέρει στιγμάς υπερτάτης ηδυπαθείας;

ΠΡΟΣΟΧΗ, το δηκτικότατο χιούμορ του συγγραφέα μπορεί να αναθεωρήσει τις απόψεις σας για τον έρωτα και το γάμο…

Η επιλογή ενός διηγήματος του Ροΐδη με την ιδιαίτερη γλώσσα και το ακαταπόνητο χιούμορ, με ποιο τρόπο μπορεί να γοητεύσει τον σύγχρονο θεατή;

Η επιλογή αυτού του διηγήματος έγινε κυρίως εξαιτίας της γλώσσας μέσο της οποίας βγαίνει αβίαστα το χιούμορ, το ανατρεπτικό ειρωνικό ύφος του Ροΐδη  και οι κωμικές καταστάσεις. Η απλή καθαρεύουσα μαγεύει με τον εσωτερικό ρυθμό της τον θεατή ενώ το κείμενο αναφέρεται σε πράγματα που είναι οικεία στον καθένα. Ποιος δεν έχει νοιώσει  ανίσχυρος  μπροστά στην δύναμη του έρωτα και του πάθους;

Τι ήταν εκείνο που γοήτευσε εσένα στην Ψυχολογία Συριανού Συζύγου;

Καταρχήν το ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα θεατρικό κείμενο που σημαίνει ότι έπρεπε να δώσουμε  θεατρική φόρμα στην λογοτεχνία, επίσης ότι έπρεπε να σπάσω τον μονολογικό χαρακτήρα του κειμένου ώστε να μοιραστεί σε δύο ηθοποιούς που δρουν συνεχώς επί σκηνής. Αλλά κυρίως η γλώσσα που αποτελεί και το βασικό στοιχείο της παράστασης και αυτό που απολαμβάνει ο θεατής.

Με ποιο τρόπο διαχειρίζεται ο συγγραφέας την ψυχολογία του ζευγαριού εκτός κι εντός του γάμου;

Ο ήρωας  αποφασίζει να γίνει «σύζυγος» με μοναδικό σκοπό να απολαύσει, να χορτάσει το αντικείμενο του πόθου του και να απαλλαγεί από την κατάσταση ερωτευμένου που τον βασανίζει. Μετά το γάμο, κι εδώ είναι το «ροϊδικό» παράδοξο, η ψυχολογία του ζευγαριού δεν ακολουθεί την συνηθισμένη πορεία του έγγαμου βίου, δηλαδή καταλάγιασμα του πάθους,  πλήξη και  αναζήτηση άλλων ενδιαφερόντων. Αντίθετα ο ερωτικός πυρετός ανεβαίνει όλο και περισσότερο. Ο Ροΐδης βάζει τον ήρωα του να ταλαντεύεται ανάμεσα στον ρομαντισμό και την λογική και να ισορροπεί ανάμεσα στις εκ διαμέτρου αντίθετες αυτές συναισθηματικές περιοχές.

Πως λειτούργησαν οι ηθοποιοί σε σχέση με τη γλώσσα;

Η γλώσσα του κειμένου μας απασχόλησε πολύ στην πρόβα για να καταλάβουμε έπειτα από αρκετή δουλειά πως η «ροϊδική» γλώσσα έφερε από μόνη της έναν εσωτερικό ρυθμό που οφείλει να ακολουθήσει ο ηθοποιός ώστε να πατάει πάνω σε μια έτοιμη  παρτιτούρα. Κάθε φορά που επιχειρούσαμε να αλλάξουμε έστω και μια λέξη στο κείμενο μας πέταγε έξω από τον ρυθμό του και γι αυτό το σεβαστήκαμε απόλυτα.

Η σκηνοθετική κατεύθυνση υπηρέτησε μια κλασσική γραμμή ή επιχείρησε ανατροπή όσον αφορά το ανέβασμα του έργου;

Η σκηνοθετική κατεύθυνση εστίασε στο να ζωντανέψει την ροή των αναμνήσεων του ήρωα και να γίνουν πραγματικότητα και παρόν. Θέλησα να πειραματιστώ με την έννοια του χρόνου της αφήγησης, να χάσει δηλαδή ο χρόνος την αξία του αφού το παρελθόν του ήρωα γίνεται «πειραγμένο παρόν». Σ’ αυτό βοήθησε  η χρήση στοιχείων του βωβού σινεμά.

Σε μέρες δύσκολες για τον δυτικό κόσμο το ανατρεπτικό πνεύμα του Ροΐδη πως ενσωματώνεται ή αντιστέκεται στη γενικότερη παρακμή ιδεών και αξιών;

Τον Ροΐδη τον απασχόλησε ο πολιτισμός, πίστευε πως αποτελούσε μεγάλο ζήτημα η «ελάττωση της αποστάσεως από τα ευνομούμενα ευρωπαϊκά κράτη» και πως αν δεν εκπληρωθεί αυτή η προϋπόθεση η Ελλάδα δεν θα γίνει ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Ακούγεται απόλυτα ειρωνικό όλο αυτό σήμερα, αλλά σίγουρα ο Ροΐδης δεν είχε κατά νου την κατάσταση που βιώνουμε όλοι εμείς τώρα. Είχε  προτάσεις για την τέχνη, την κοινωνία, τους νόμους και την πολιτική. Οραματίστηκε την είσοδο της Ελλάδας στο απόλυτο γοητευτικό «χάος» της νεότερης εποχής.  Πάντως είναι βέβαιο πως για το σημερινό «χάος» αν μπορούσε να απαντήσει θα έκανε χρήση της σάτιρας.

Με ποιο τρόπο η θεατρική πράξη γενικότερα λειτουργεί σαν κοινωνική αρωγή και πολιτική αντίσταση;

Όχι μόνο το θέατρο αλλά η τέχνη γενικότερα έχει την δύναμη να ασκήσει κοινωνική και πολιτική αντίσταση και γι αυτό όσο οι καταστάσεις θα γίνονται όλο και πιο δύσκολες, τόσο το θέατρο θα μπορεί να παίξει μεγαλύτερο κοινωνικό ρόλο. Απλώς πιστεύω πως για να γίνει αυτό σήμερα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οφείλουμε κι εμείς από την πλευρά μας να δημιουργήσουμε μια καινούργια θεατρική γλώσσα που θα επικοινωνεί πραγματικά με τον σημερινό θεατή που έρχεται στο θέατρο φορτισμένος από την δύσκολη πραγματικότητα την οποία βιώνει.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια ενώ τα πάντα γύρω μας κλυδωνίζονται;

Κι εγώ όπως και ο περισσότερος κόσμος νοιώθω αμήχανα μπροστά στην αβεβαιότητα που αντιμετωπίζουμε. Βλέπω καθημερινά να απαξιώνεται όλο και περισσότερο το επάγγελμα του ηθοποιού, άπειρες παραστάσεις με ελεύθερη είσοδο ή ένα τόσο χαμηλό εισιτήριο που είναι σχεδόν βέβαιο πως κανένας από τους συντελεστές που αφιέρωσαν δύο ή και τρεις μήνες από την ζωή τους δεν αμείβεται. Πριν από μερικές μέρες διάβασα πως κρατική σκηνή προκειμένου να επιτελέσει κοινωνικό έργο αντί εισιτηρίου θα ζητάει από τους θεατές τρόφιμα μακράς διαρκείας… και ποιος σας είπε ότι ο ηθοποιός πληρώνεται με κονσέρβες; Παρόλα αυτά προσπαθώ να αντισταθώ, με την ομάδα μου, την GAFF, συνεχίζουμε να δουλεύουμε με όρεξη και θα συνεχίσουμε γιατί αυτή είναι η δουλειά μας.

Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη

Μουσική: Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης

Σκηνικά: Δέσποινα Γαμβρούδη

Κοστούμια: Αγγελική Καραμούτσου

Κίνηση: Χρήστος Παπαδόπουλος

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Παίζουν: Ιωσήφ Ιωσηφίδης

Ειρήνη Μουρελάτου

Θεατρική ομάδα GAFF

Θέατρο Νέου Κόσμου

Αντισθένους 7 και Θαρύπου

(Απέναντι από το κτίριο του ΦΙΞ,από την πλευρά της Καλλιρόης)

Δευτέρα και Τρίτη στις 9.15

Διάρκεια παράστασης: 80'

Τιμή εισιτηρίων 12 ευρώ κανονικό και 10 φοιτητικό και ανέργων