Πώς να το πω;

του Ζουζέπ Μαρία Μπενέτι Ζουρνέτ

Ένα θρίλερ δωματίου στον δημιουργικό χώρο του «Studio Μαυρομιχάλη» ανάμεσα σε μια φοιτήτρια και έναν καθηγητή πανεπιστημίου, επιβλέποντα της πτυχιακής της κι ορισμένες ιδιωτικές αποκαλύψεις οι οποίες θα καθορίσουν τη γνωριμία τους μέσα στη βραδιά εκείνη, που αυτός θα εισέλθει απρόσμενα στο διαμέρισμά της.

Ένα ακόμα Ισπανόφωνο έργο παρουσιάζεται στη χώρα μας και για πρώτη φορά παγκοσμίως όπως αναφέρουν τα διάφορα «ένθετα» στο διαδίκτυο. Είναι κάποιες φορές που μπαίνεις σε μια αίθουσα μακριά από επιρροές, από πηγαδάκια και προκαταλήψεις και στην τελική, παρατηρείς πως ένα άγνωστο έργο έχει τις δυνατότητες να σου προσφέρει μια μεστή ευχαρίστηση, αντίστοιχα και στο διπλανό σου. Ομολογουμένως, πρόκειται για μια σύντομη αλλά καλοδουλεμένη μέχρι το μεδούλι γραφή (αναφορικά με το βασικό σκέλος της υπόθεσης). Επιπλέον, από τις πρώτες ακόμα εντυπώσεις, η εξέλιξη του έργου μπορεί να μην αποτελεί το πιο καινοτόμο υλικό για παράσταση αλλά τα στοιχεία που συνθέτουν την δραματουργία δίνουν το έναυσμα για μια ισχυρή κόντρα αξιών, θεσμών και κατεστημένων στο σανίδι.

Δύο άτομα μόνον είναι οι ήρωες του έργου κι ο Δημήτρης Μαλισσόβας, ο σκηνοθέτης, αποφασίζει να μας καλοσωρίσει σε πίσσα σκοτάδι μόλις χαμηλώσουν τα φώτα (κι αντίστοιχα, έτσι θα «πέσει η αυλαία») για να επιτύχει έτσι μια πρώτη ατμόσφαιρα μυστικότητας στο δωμάτιο όπου βρίσκεται η φοιτήτρια (Κατερίνα Χατζηκυριάκου). Οι κραδασμοί σα να βρισκόμαστε κυριολεκτικά σε καταιγίδα, προεκτείνουν το ρεαλισμό που θέλει να υποβάλλει το κοινό, έστω κι αν φωτιστικά, ο Θανάσης Λεφάκης δεν τόνισε τις λεπτομέρειες στο χώρο ή τις εκφράσεις των χαρακτήρων.  Το έργο το ίδιο, καλύπτεται από ένα πέπλο μυστηρίου ξεκινώντας από το ερωτηματικό στον τίτλο του και καταλήγοντας ως και τις τελευταίες του ρήσεις… Κατά την γνώμη μου η πορεία προς την αποκάλυψη φέρει μεγαλύτερο βάρος από το κεντρικό στίγμα, άμα τη εμφανίσει του ήρωα. Υφαίνεται ένα ένδυμα από υπο-πλοκές που καθίστανται πιο ουσιαστικές από το βασανιστικό μυστήριο του έργου κι η παράσταση τεχνικά κερδίζει πόντους χάρις την παρουσία ασήμαντων φαινομενικά επιπέδων ρήξης μεταξύ φοιτήτριας-καθηγητή. Η απέχθειά της νεαρής για το νέο δοκιμιακό πόνημα του φιλόδοξου καθηγητής της, οι διστακτικές εμμονές του για τη σχέση της με το γιό του, η απόγνωσή της για την αοριστολογία του θα ξετυλίξουν ένα κουβάρι από ενοχές και άγχη και θα χαράξουν μια πορεία που περνάει από στάδια κρίσης-καμπής και για τους δυο.

Το σκηνοθετικό όραμα αξιοποιεί τον γοργό, σφιχτό διάλογο των δύο διαμετρικά αντίθετων χαρακτήρων και στο σημείο που ο καθηγητής της (Χρήστος Σαπουντζής) μπουκάρει απρόσμενα στο διαμέρισμά της φοιτήτριας του, ο Μαλισσόβας επάξια μπορεί να περηφανεύεται ότι ώθησε τους ηθοποιούς του σ’ ένα κρεσέντο δραματικότητας και ερμηνευτικής λεπτότητας. Οι δυο τους θα εναλλάσονται με σταθερό βηματισμό σε ένα κυκλικό «πέρα δώθε» επί σκηνής και τα παράπονα της Χατζηκυριάκου (σαφέστατα ανώτερη υποκριτικά εδώ από τον κωμικό της ρόλο στο «Κόντρα στον Έρωτα») θα καταποντίσουν την ιδιοσυγκρασία του Σαπουντζή, προκαλώντας έτσι μια εσωτερική, στιβαρή αντίδραση σε πλαίσια ερμηνείας, ειδικά όσο οδηγούμαστε στην κατάληξη του έργου. Η αλήθεια είναι πως ο Ζουρνέτ δεν έχει εξαίσια φαντασία αν και θα το περίμενε κανείς επηρεασμένος από τον δελεαστικό τίτλο (θα μπορούσε να το περιορίσει κι ως μονόπρακτο, καθότι οι θεματικές του είναι αναμασημένες) ενώ διαχειρίστηκε τις λεπτομέρειες μιας υπόθεσης που δεν έχει να προσφέρει κάτι καινοτόμο στο μοντέρνο θέατρο. Επομένως, το κατόρθωμα του Μαλισσόβα και κυρίως του ντουέτου των χαρακτήρων ήταν παραπάνω από αξιοθαύμαστο ενώ μάλλον ήταν περιττή η ισπανική καντάδα που ανοίγει και κλείνει την παράσταση.

Εν κατακλείδι, οι αρετές της παράστασης, συμπεριλαμβανομένης και της ικανότητας της μεταφράστριας Μαρίας Χατζηεμμανουήλ να διαπρέπει στη διαχείριση των λέξεων και την λεπτοδουλεμένη ύφανση των σκηνών, υπερτερούν της όποιας στασιμότητας εικαστικά και συγγραφικά προσφέροντάς μας μια πειστική σύγκρουση σ’ ένα κλασσικό «θέατρο δωματίου». Το φινάλε δεν αποτελεί υπέρβαση αλλά ολοκληρώνει ομαλά την δράση, δικαιώνοντας ως ένα βαθμό τους συντελεστές της παράστασης.

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μαλισσόβας
Φωτισμοί: Θανάσης Λεφάκης
Φωτογραφίες: Νικολέτα Παπακωνσταντίνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Κώστας Καρασαββίδης
Μουσική Επιμέλεια: Δημήτρης Μαλισσόβας
Παίζουν: Χρήστος Σαπουντζής

Κατερίνα Χατζηκυριάκου

Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Μειωμένο (άνεργοι): 5 ευρώ 

«Studio Μαυρομιχάλη»  

Μαυρομιχάλη 134

Εξάρχεια

Τηλέφωνο: 2106453330 ,

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

Είσοδος 5 - 10 ευρώ

Έως 02.04.2013