Χρίστος Στυλιανού

Απ’ τη Θεσσαλονίκη με αγάπη!

Τον πρωτοείδα στους «ΜΠΑΝΤΑ- ρισμένους», μουσικοθεατρική ομάδα – σκέλος του Κ.Θ.Β.Ε που όργωνε το κέντρο της πόλης με εξαιρετικές μουσικές παρατάσεις ,τον πρόσεξα στο «Μικρό» της Μονής Λαζαριστών στην παράσταση του Κ.Θ.Β.Ε. «Υμπύ ο Βασιλιάς» σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου. Μάλιστα, είχα γράψει για κείνη την εντυπωσιακή δουλειά το 2009 κι είχα ξεχωρίσει την επιβλητική μορφή του Χρίστου Στυλιανού, την ιδιαίτερη σκηνική του παρουσία και την υποκριτική του δυναμική. Η μεγάλη εντύπωση ήρθε στον «Βόυτσεκ» του Μπύχνερ, μερικά χρόνια αργότερα, όταν το 2015 ανεβαίνει η παράσταση στο «Βασιλικό Θέατρο» κι ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσακίρης του δίνει τον κεντρικό ρόλο . Πλέον, στη Θεσσαλονίκη όλοι μιλούν για τον νέο πρωταγωνιστή του βορειοελλαδίτικου κρατικού φορέα πολιτισμού. Ύστερα, βίωσα την καθηλωτική ερμηνεία του στους «Επτά επί Θήβας» του Αισχύλου , στην «Οικογενειακή γιορτή» των Τ. Βίντερμπεργκ, Μ.Ρούκοφ, Μπ.Χρ.Χάνσεν , στα «Ορφανά» του Ντέννις Κέλλυ, στον «Ορέστη» του Ευριπίδη και, φυσικά, τον γνώρισα εκ του σύνεγγυς.

Ο Χρίστος Στυλιανού είναι αριστούχος της δραματικής σχολής του ΚΘΒΕ, ενώ σπούδασε και πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο Κύπρου. Μετά την αποφοίτησή του έκανε μεταπτυχιακό στο Α.Π.Θ στο τμήμα θέατρου της σχολής Καλών Τεχνών. Γεννήθηκε στη Μόσχα, αλλά έζησε μέχρι τα 25 του στην Κύπρο. Εδώ και χρόνια είναι σταθερά πιστός στο Κ.Θ.Β.Ε, παίζει θέατρο, διδάσκει θέατρο, αφιερώνει χρόνο στην οικογένεια του, ως πατέρας και σύζυγος, αθλείται συστηματικά ( το ποδήλατο, άσκηση και ευχαρίστηση σε μια τεράστια παραλία) και βρήκε τρόπο να τα πούμε οι δυο μας.

Φλύαρος εγώ, μετρημένος στα λόγια του εκείνος. Συνάντησα έναν σπουδαίο ηθοποιό που είναι τόσο σεμνός, ταπεινός, ευγενικός, φιλικός, προσιτός, αξιόλογος, με ήθος και μόρφωση και ταλέντο (μεγάλο ταλέντο) και ομορφάνθρωπος, ώστε με ενέπνευσε και επέκτεινε την συνειδητότητά μου. Αυτό το είδος μαγνητικής δύναμης θέλουμε όλοι. Τη χάρηκα τη συζήτηση. Σειρά σας.

Διάλεξες έναν δρόμο, μετά από αναζήτηση σε χάρτη επαγγελματικού προσανατολισμού με κατευθύνσεις προς επιστημονικούς τίτλους , αντίθετους από τα πρώτα σου «θέλω» . Τελείωσες πολιτικές επιστήμες, σε κέρδισε το θέατρο. Η πορεία σου σ’ αυτό σε δικαίωσε; Ύστερα από δώδεκα χρόνια , υπάρχει η σιγουριά «καλά έκανα» ή έρχονται στιγμές που αμφιβάλεις για την επιλογή;

Αυτό που συνειδητοποίησα στην πορεία είναι ότι εγώ είχα και έχω ανάγκη το θέατρο. Έτσι μπορώ να «φεύγω» για λίγο από την πραγματικότητα και με έναν τρόπο να ανανεώνω την πίστη μου στα πράγματα. Το θέατρο μου προσφέρει την ευκαιρία να πιστεύω κάτι σε απόλυτο βαθμό γιατί οι συνέπειες των πράξεων μου ξεκινούν και τελειώνουν επί σκηνής. Αυτό όμως μου αφήνει ένα αποτύπωμα για την πραγματικότητα. Υπό αυτήν την έννοια από την ώρα που μπήκα στη σχολή το 2002 δεν μετάνιωσα ποτέ για αυτήν μου την απόφαση.

Ήδη, έχεις δώσει πάμπολλες συνεντεύξεις στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Το βιογραφικό σου κυκλοφορεί ευρέως, ξέρουμε την καταγωγή και τις διαδρομές σου από τη Λευκωσία στη Θεσσαλονίκη. Επιζητούν διαρκώς συνάδελφοι δημοσιογράφοι μια σου δήλωση είτε για το έργο που πρωταγωνιστείς είτε για θέματα ευρύτερου ενδιαφέροντος. Νιώθεις χορτασμένος απ’ αυτό το «ξόδεμα»; Κι ακόμη, αυτή η «έκθεση» που έπεται εκείνης της σκηνής, πιστεύεις ότι σε κάνει περισσότερο δημοφιλή, ξεχωριστό, ιδιαίτερο, άξιο προσοχής από συντάκτες και αναγνώστες ή είναι ένα υποχρεωτικό βήμα μέσα στην εργασιακή συνθήκη;

Δεν το αντιμετωπίζω ως «ξόδεμα» αλλά ούτε και ως μέσο για να γίνω δημοφιλής. Αλλά και δεν θεωρώ σωστό να αρνηθώ να μιλήσω για την παράσταση στην οποία συμμετέχω. Φυσικά η σκηνή είναι ο απόλυτος κριτής ωστόσο κι αυτή η «έκθεση» βοηθάει στην επικοινωνία της παράστασης με το κοινό. Όπως και στα κοινωνικά δίκτυα επιλέγω να δημοσιοποιώ πράγματα που έχουν να κάνουν κυρίως με τις παραστάσεις ή κάτι συναφές. Από την άλλη, χρειάζεται σίγουρα μια ισορροπία διότι υπάρχει ο κίνδυνος το κομμάτι της επικοινωνίας να καταστεί πιο σημαντικό από την ίδια τη δουλειά…

Το θέατρο είναι ακόμη κοινωνικό λειτούργημα ή στις μέρες μας εκφυλλίστηκε μέσα από τα 500 και πλέον θεατρικά σχήματα που έχουν δράση στη χώρα; Δεδομένοι και δομημένοι θίασοι είναι ελάχιστοι σήμερα. Είναι καλό ή κακό η πληθώρα των σχολών δραματικής τέχνης; Υπάρχουν για να διδάξουν ή για να «ντοπάρουν» επ’ αμοιβή νέα παιδιά ότι έχουν ικανότητα, ταλέντο και μπορούν να διεκδικήσουν μερίδιο από τη μία πίτα και, μάλιστα, σε ανθρωποφαγικές εποχές;

Το επάγγελμα του ηθοποιού έχει κάποια χαρακτηριστικά που δεν είναι απολύτως μετρήσιμα ή αν θέλετε έχουν μια υποκειμενική διάσταση. Αυτό επιτρέπει την δημιουργία ενός θολού τοπίου ως προς τις παραστάσεις αλλά και ως προς τις δραματικές σχολές με το πρόσχημα μιας προσωπικής ερμηνείας. Το να μπουν κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες -όπως έγινε τώρα- μπορεί να ξεκαθαρίσει κάπως το τοπίο για να δημιουργηθεί μια έντιμη σχέση στο όλο οικοδόμημα του θεάτρου.

Οι εκάστοτε επιλογές από τον φορέα στον οποίο ανήκεις ως μονάδα με ειδικό –πλέον- εκτόπισμα, «συνομιλούν» με αυτό που ζούμε ως χώρα;

Πιστεύω πως ναι. Αν κρίνω από τις παραστάσεις στις οποίες συμμετείχα τα τελευταία χρόνια -και σίγουρα όχι μόνο αυτές- οι επιλογές των έργων ακολουθούν μια γενικότερη γενναία προσέγγιση στη σχέση μας με «δύσκολα» θέματα. Το Festen, τα Ορφανά ή ακόμα και ο Ορέστης καταπιάνονται με θέματα που απορρέουν από τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής κι έχουν πρακτική εφαρμογή στη ζωή μας. Η βία -λεκτική, σωματική, ψυχολογική- και η σταδιακή αποκτήνωση του ανθρώπου -τα αλλεπάλληλα λιντσαρίσματα σε συνανθρώπους μας- τείνουν να γίνουν εικόνες καθημερινές. Η κοινωνία μας νοσεί και αυτό πρέπει να το βλέπουμε κι όχι να κοιτάμε αλλού.

Ένα μέσο ψυχαγωγίας , παράλληλα και ενημέρωσης, είναι η τηλεόραση. Την υποτιμάς; Την εκτιμάς; Απέρριψες προτάσεις αν ήρθαν; Πιστεύεις ότι διαβρώνεται η ελληνική συνείδηση μ’ αυτά που βλέπουμε κι ακούμε σ’ αυτήν;

Όχι, δεν μου έχουν έρθει προτάσεις για κάτι τηλεοπτικό. Θεωρώ πως η τηλεόραση έχει τεράστια δύναμη -τόσο στο πεδίο της ψυχαγωγίας αλλά και σε αυτό της ενημέρωσης- κι αυτό μπορεί να το αντιληφθεί ο καθένας. Δύναμη η οποία σε γενικές γραμμές δεν χρησιμοποιείται προς τη σωστή κατεύθυνση διότι η απουσία ελέγχου και κανόνων έχει δημιουργήσει ένα επίπεδο που δεν τιμά αυτόν που την παρακολουθεί.

Έχεις ζήσει ιδεολογικά ναυάγια στην ηλικία που βρίσκεσαι και στις καταστάσεις που ‘φερε ο χρόνος (οικογένεια, υποχρεώσεις, εργασιακές απασχολήσεις, ενδιαφέροντα); Εννοώ αν διαψεύστηκαν εν μέρει ή εν συνόλω τα πιστεύω σου.

Διαψεύσεις και ακυρώσεις βιώνουμε όλοι, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Κι αυτό διότι κυριαρχεί το συναίσθημα στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και λιγότερο η λογική. Δεν βγάζω απ’ έξω τον εαυτό μου φυσικά. Το συναίσθημα είναι πιο ελκυστικό και ορμητικό αλλά και παραπλανητικό… Μας λείπει νομίζω η πρακτικότητα… Όταν βιώνω μια απογοήτευση προσπαθώ να αποστασιοποιούμαι από το γεγονός, προσπαθώ να το εντάξω σε ένα πιο γενικό, συμπαντικό πλαίσιο για να αντιληφθώ την πραγματική του διάσταση. Η οποία συνήθως είναι πιο μικρή από την αρχική μου εντύπωση. Οφείλουμε να συνεχίζουμε, να ανασυντασσόμαστε και να μην χάνουμε την πίστη μας τουλάχιστον στις βασικές ανθρώπινες αξίες…

Είναι νωρίς να μιλήσουμε για συγκλονιστική εμπειρία από την μέχρι τώρα πορεία σου στο θέατρο;

Νομίζω πως ναι… Ωραίες και «γεμάτες» στιγμές έχουν υπάρξει αρκετές ωστόσο κάποια πράγματα τα αξιολογείς όταν κοιτάζεις πια προς τα πίσω. Το καθετί στην ώρα του.

Το Κ.Θ.Β.Ε είναι μια επαγγελματική σταθερή στέγη και ταυτόχρονα ένα από τα δυο κρατικά κανάλια που οδηγούν ηθοποιούς και θεατές σε κλασσικό ρεπερτόριο αλλά και σε μοντέρνο. Σύγχρονα έργα, όπως «Τα Ορφανά» που επαναλαμβάνονται και στη νέα σαιζόν, συγκινούν , διαμορφώνουν συνείδηση σ΄ ένα ετερόκλητο κοινό που παρακολουθεί; Η αντίθετη θεώρηση ως προς τα αντιρατσιστικά μηνύματα ενοχλήθηκε; Είναι αμφίρροπες , δηλαδή , αυτές οι επιλογές σήμερα που η χώρα βιώνει μια νοσηρή κατάσταση με το μεταναστευτικό;

Αν μη τι άλλο η τέχνη «οφείλει» να μην αυτο-λογοκρίνεται. Ό,τι έχει να πει πρέπει να έχει το χώρο να το λέει. Έτσι εμπεδώνεται στην πράξη η δημοκρατία και το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης. Η χώρα βιώνει μια πρωτόγνωρη κατάσταση η οποία έχει ενεργοποιήσει βαθιά συντηρητικά αντανακλαστικά αλλά και αισθήματα ανθρωπιάς κι αλληλεγγύης. Τα Ορφανά είναι ένα έργο που αποκαλύπτει με πολύ έντονο τρόπο αυτήν τη διττή φύση του ανθρώπου και πώς μπορείς να περάσεις από τη μια πλευρά στην άλλη. Τα μυαλά και οι καρδιές μας πρέπει να είναι ανοιχτά αλλιώς η ανθρωποφαγία είναι μια προδιαγεγραμμένη κατάληξη…

Μετά από τους επαίνους που ‘λαβες για τις ερμηνείες σου στο αρχαίο δράμα αλλά και στο σύγχρονο θέαμα, πολυθέαμα ίσως, όπως η συμμετοχή στους ΜΠΑΝΤΑ-ρισμένους, έφεραν προτάσεις για να κατέβεις Αθήνα; Ο κινηματογράφος σε ενδιαφέρει ή είναι πλεονασμός να μιλάει κάνεις σήμερα για ελληνικό σινεμά;

Υπάρχει ένα γενικότερο ενδιαφέρον αλλά δεν έχει υπάρξει κάτι χειροπιαστό. Ο κινηματογράφος είναι κάτι πολύ όμορφο. Έχω συμμετάσχει σε κάποιες ταινίες μικρού μήκους αλλά όχι σε κάτι μεγαλύτερο. Ναι, θα με ενδιέφερε διότι απαιτεί κάτι πολύ διαφορετικό για τον ηθοποιό σε επίπεδο εκφραστικών μέσων, κάτι που διαφέρει από το θέατρο και που θαυμάζω. Ένας άλλος τρόπος δουλειάς, ένας άλλος τρόπος σκέψης.

Τι λένε τα σχέδια για τη συνέχεια;

Προς μεγάλη μας χαρά επαναλαμβάνονται τα Ορφανά σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά, με την Ελένη Θυμιοπούλου και τον Χρήστο Διαμαντούδη από 5 Οκτωβρίου στο φουαγιέ της ΕΜΣ. Ένα δυνατό έργο που καταπιάνεται με τον πυρήνα της οικογένειας αλλά αποκτά κοινωνικές και πολιτικές διαστάσεις και συνομιλεί με τις σύγχρονες, βαθιά «άρρωστες» δυτικές κοινωνίες. Μια παράσταση που μας προβλημάτισε πολύ… Έπειτα θα συμμετέχω στις Πυρκαγιές του Ουαζντί Μουαουάντ σε σκηνοθεσία Ιώς Βουλγαράκη, ένα έργο που χαρακτηρίζεται ως σύγχρονη τραγωδία. Η παράσταση θα ανεβεί στο Βασιλικό Θέατρο από τις 26 Ιανουαρίου 2019 και είναι μια συνεργασία που την περιμένω με ανυπομονησία.

Ευχαριστώ πολύ!

Αμφίδρομες ευχαριστίες συν τις ευχές μου για καλή συνέχεια. Την επιτυχία τη θεωρώ δεδομένη.