H Ομάδα «Dare»

…παρουσιάζει στο «off-off festival» την παράσταση «Μια Γυναίκα Μόνη» της Φράνκε Ράμε και του Ντάριο Φο

Περιγράψτε μας με δύο λόγια τους στόχους της ομάδας σας, τους συντελεστές και την προβληματική που σας ώθησε να την δημιουργήσετε.

Είμαστε μια καινούργια ομάδα, το σκεφτόμασταν καιρό και τελικά αρχίσαμε να οργανωνόμαστε στις αρχές αυτού του έτους, οπότε όλα εμείς, ακόμα και κάποια που άλλους είναι ίσως αυτονόητα, τα αντιμετωπίζουμε ως πείραμα. Στόχος της ομάδας είναι να αναδείξει πως στο τέλος ο εαυτός μας, μας ανακαλύπτει όπου κι αν έχουμε κρυφτεί, όσο και αν έχουμε προσπαθήσει να αποσυνδεθούμε με την ύπαρξή μας. Στο τέλος πανηγυρικά υψώνεται και με άνεση αρχίζει την καταστροφή του τερατουργήματος που ονομάζουμε καθημερινότητα μας. Γιατί όσο δύσκολο κι αν είναι μερικές φορές να γίνουμε ο εαυτός μας και επιτέλους να πραγματοποιήσουμε αυτά που του χρωστάμε, τόσο εύκολο είναι για αυτόν να μας δηλώνει το παρόν, έστω κι αν θέλουμε να μην το πιστεύουμε.

Από πού εμπνευστήκατε τον τίτλο;

Από τον τρόπο που αντιμετωπίζονται έτσι κι αλλιώς τα πράγματα , όταν φυσικά θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε: «Άρνηση, θυμός, παζάρεμα, κατάθλιψη, αποδοχή». Ένας διαχρονικός τρόπος που κι η κλινική ψυχολογία θέτει ως όριο για μια υγιή αντιμετώπιση των καταστάσεων που μας κατακλύζουν και τις περισσότερες φορές μας υπερβαίνουν. Αλλά πάντα είναι εδώ και πάντα μας προκαλούν και στο χέρι μας είναι τι θα κάνουμε. Θα παραιτηθούμε, θα μιζεριάσουμε, θα κατηγορήσουμε άλλους, θα περιμένουμε την λύση από τρίτους, ή θα κάνουμε κάτι για αυτό;

Τι περιμένετε από την συμμετοχή σας στο off-off;

Να λειτουργήσει σαν σόναρ και να μας επιστρέψει τον απόηχο από την συλλογιστική μας κι από τον τρόπο που εμείς βλέπουμε τα πράγματα. Υπάρχει κι άλλος κόσμος σε αυτόν τον πλανήτη ή ζούμε μόνοι μας; Και να θέσουμε την βάση για την μετέπειτα πορεία μας. Να προσδώσει μια συνέχεια στην πορεία μας.

Πως αντιμετωπίζετε τα προβλήματα παραγωγής, κυρίως τα οικονομικής φύσεως;

Με τον μοναδικό τρόπο που θα μπορούσαμε: «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο», και: «τα σκουπίδια του ενός, ο θησαυρός του άλλου».

Ποια είναι η γνώμη σας για τις νεανικές ομάδες και το αντίκρισμά τους στο ελληνικό θεατρικό τοπίο;

Σε μια κατάσταση σαν αυτή που ζούμε, είναι πολύ αναζωογονητικό που τόσα παιδιά ασχολούνται με την δημιουργία και δεν βάζουν στην αποθήκη τα όνειρα τους. Προσπαθούν και ψάχνουν να βρουν «δρόμο» και «τρόπο» προς το κοινό. Όσο για το τι αντίκρισμα, αυτό θέλει χρόνο, πολύ χρόνο ώστε μια ομάδα να μεστώσει θεατρικά και υποκειμενικά και αντικειμενικά και να αρχίσει να έχει μια διαδρομή, μια ουσιώδη συμμετοχή στα δρώμενα. Και δυστυχώς ο χρόνος είναι πλέον κάτι που δύσκολα χαρίζεται μιας και τα πράγματα στην Ελλάδα είναι αρκετά οριακά κι αυτό επηρεάζει αρνητικά κυρίως κάτι, ναι μεν ουσιώδες αλλά και τόσο πολυτελές από την φύση του, όπως η τέχνη και συγκεκριμένα το θέατρο.

Ποια παράσταση παρουσιάζετε και για ποιο λόγο την επιλέξατε;

Το «Μια Γυναίκα Μόνη» της Φράνκε Ράμα και του Ντάριο Φο, ενός υπέροχου δίδυμου, οι οποίοι ήταν επίσης ηθοποιοί. Χρησιμοποιώντας μια καυστική όσο και σουρεαλιστική γραφή καταφέρνουν να απεικονίζουν το «δούλα και κυρά» με πολύ πραγματιστική υπόσταση. Εξάλλου ως συνεχές μέσα από τους μύθους και την ιστορική πραγματικότητα πάντα με γοήτευε το: «σφάξε μια γυναίκα», δηλαδή εκμεταλλέψου την όσο πιο πολύ γίνεται. Κι έτσι εσύ σαν άντρας νομίζεις ότι μετράς επειδή εκμεταλλεύεσαι το αποτέλεσμα απ’ αυτή την κοινωνική κι όχι μόνο κακοποίηση του μισού και βάλε πληθυσμού του πλανήτη μας. Και πάει λέγοντας όσον αναφορά τρόπους μέσα από τους οποίους επιβεβαιωνόμαστε σαν μονάδες, σαν ομάδες, σαν εξουσίες, σαν περιθώριο, σαν οτιδήποτε.

Πως προσεγγίζετε το κοινό σας και πόσο σημαντικό είναι για σας να το επηρεάσετε ψυχαγωγικά, καλλιτεχνικά και ιδεολογικά;

Όσο και να φαίνεται ξεπερασμένο, το θέατρο δημιουργήθηκε αυθόρμητα και για λόγους πολύ απλούς αν και φαίνεται πως καμιά φορά να το ξεχνάμε μέσα στην βιάση της καριέρας, του ανταγωνισμού και της φθοράς μας. Μιλάμε για κάθαρση της ψυχής, πέστε το και ομαδική θεραπεία πάντως είναι κάτι που θα μιλήσει στην ψυχή μας μέσα από τα συμφραζόμενα τα οποία θα απορροφηθούν μερικές φορές και υποσυνείδητα, θα κάνουν την δουλειά τους ήσυχα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και κάπου ένα εσωτερικό χαμόγελο θα ηρεμήσει μια αγωνία.

Ποια είναι η γνώμη σας για την κατάσταση της χώρας μας σήμερα;

Το ότι είμαστε συνένοχοι, ή απλώς παραπλανημένοι ή αφελείς δεν έχει να κάνει με το ότι είναι μια κομβική κατάσταση που αν δεν την παλέψεις τότε είσαι από αυτούς που όντως «μαζί τα φάγανε». Αν και νομίζω ότι πλέον καταρρίπτεται ο μύθος «μια δουλίτσα στο δημόσιο να βολευτούμε όπως-όπως», που ίσχυε. Ακόμα κι αυτό ήταν ένα τρικ για να μην βλέπουμε το ότι δεν παράγαμε τίποτα, μόνο καταναλώναμε και μάλιστα πολύ ακριβά προϊόντα.

Τι είδους αντίδραση προτείνετε ως καλλιτέχνες;

Όντας καλλιτέχνες, η επιβίωση μας τόσο καλλιτεχνικά όσο και βιολογικά, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες οι οποίοι τις περισσότερες φορές είναι άσχετοι με αυτό που προσφέρεις ή δυνητικά θα προσφέρεις σε Χ χρονικό διάστημα, βάση της τριβής και της επιδεξιότητας σου που «συν τω χρόνω» εξελίσσεται. Οπότε, άβυσσος! Πρέπει να είσαι πάντα παρών και πάντα μαχητής, αφού τα πάντα είναι ένας αγώνας. Πρέπει πάντα να δρας και πάνω απ’ όλα να είσαι ειλικρινής, πρώτα με το εαυτό σου κι ύστερα με την τέχνη σου και με το δημιούργημα που αφήνεις να εκτεθεί ώστε να το κοιτάξουν οι υπόλοιποι. Αν αρέσει ή όχι, αν δυσαρεστεί ή όχι αυτό είναι ένα άλλο, διαφορετικό θέμα.

Ποια είναι η γνώμη σας για το «Επί Σκηνής»;

Στην σημερινή εποχή το να υπάρχει ένας διαδικτυακός τόπος που βοηθάει ουσιαστικά τις νέες ομάδες στην προσπάθεια τους να κοινωνήσουν την δουλειά τους είναι κάτι το ωφέλιμο. Μακάρι να υπήρχαν κι άλλες τέτοιες πλατφόρμες ενημέρωσης.