Η Κούλα η Πλανιδού

αντιστέκεται δυναμικά στην σοβαροφάνεια και στην τυποποίηση.

Η «Κούλα η Πλανιδού» γεννήθηκε από την συγχώνευση δύο θεατρικών ομάδων, των "Κούλα η Πλανιδού" και "Fabrica", το καλοκαίρι του 2009. Οι δύο ομάδες υπήρχαν στον χώρο από το 2007, έχοντας στις αποσκευές τους από μία θεατρική παραγωγή η καθεμία. Συνεργάζονταν μεταξύ τους και καλλιτεχνικά και επιχειρηματικά. Έτσι αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Δουλεύοντας μέσα από τον αυτοσχεδιασμό και θέλοντας να προτείνουν στο κοινό τους μια θεατρική αντίληψη απαλλαγμένη από σοβαροφάνειες και αρνητική στην τυποποίηση, αντλούν έμπνευση από τις τεχνικές του καρτούν ή από εξπρεσιονιστικές επιδράσεις, ανατρέποντας τους ίδιους τους, τους κώδικες με αναρχικό χιούμορ και προκλητική έμπνευση.

Στις ερωτήσεις του Επί Σκηνής απαντούν τα μέλη της ομάδας που είναι οι Ζώη Άννυ, Ιωακείμ Χριστίνα, Καπή Φωτεινή, Κουβούσης Θανάσης, Λώλος Στέφανος, Μαρινάκου Γεωργία, Παπαπαύλου Γιώργος,Παρτσουνίδου Κέλλυ και Στυλιανίδη Αναστασία.

Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με το θέατρο;

Έλα μου ντε; Γιατί το κάναμε αυτό το πράγμα στους εαυτούς μας; Λες και θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο.

Ποιες είναι οι προηγούμενες δουλειές των ομάδων σας;

«Κορσεδία» της ομάδας "Κούλα η Πλανιδού" στο Θέατρο Άσκηση και «Πόλη» της Λούλας Αναγνωστάκη στο Θέατρο Βαφείο

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Το ότι είναι νέος. Από πού να πρωταρχίσεις;

Από την έλλειψη κοινωνικών διασυνδέσεων και  χρηματικών πόρων;

Κρυβόμαστε τώρα πίσω από το δάχτυλο μας; Είναι κοινό μυστικό. Κανένας ή σχεδόν κανένας δε μπορεί να ζήσει από το θέατρο. Αναγκαζόμαστε να απασχολούμαστε σε άλλους εργασιακούς τομείς για να χρηματοδοτήσουμε το θέατρο και τη ζωή μας.

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σας;

Να βρει στέγη η «Κούλα η Πλανιδού» και να μην χρειάζεται πια να πλανιέται, παρά μόνο καλλιτεχνικά. Να βρει ακόμη αναγνώριση και ουσιαστική στήριξη έτσι ώστε τα μέλη της να μην πλανιούνται σε πρωινές δουλειές για να καταφέρουν να την κρατήσουν ζωντανή!

Τι αποτελεί για σας πηγή έμπνευσης;

Εν δυνάμει ό, τι μας περιβάλλει μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης. Ο καθένας από εμάς έχει τις καταβολές και τις επιρροές που έχουν δημιουργήσει την ατομική και καλλιτεχνική του υπόσταση. Όλα αυτά μαζί, μας κάνουν την «Κούλα».

Τι πιστεύετε για τη θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Θεωρούμε θεατρική παιδεία μια εκδρομή στην Επίδαυρο και μια φιλολογική ανάλυση της Αντιγόνης; Θεωρούμε πολιτιστικούς θεσμούς τη μάχη για το ποιος θα πάρει ένα κομματάκι της επιχορηγοτούρτας; Τελικά για τους περισσότερους από εμάς υπάρχει θεατρική παιδεία ή τηλεοπτική;

Με ποια λογική επιλέγετε τους συνεργάτες σας;

Με την ελπίδα ότι μπορεί να παίζουμε το ίδιο παιχνίδι.

Ποιά κατά τη γνώμη σας είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Η εργατικότητα, η αυτοθυσία, η πίστη, ο ενθουσιασμός, ο σεβασμός, η ταπεινότητα, το ψώνιο, η μανία, η αφέλεια, η αυταπάρνηση, η αυταπάρνηση, η αυταπάρνηση...

Τι πιστεύετε για τις θεατρικές ομάδες έτσι όπως διαμορφώνουν το σύγχρονο θεατρικό τοπίο;

Είναι ανάγκη επιβίωσης δικής μας από τη μία, αλλά και του ίδιου του θεάτρου ως σύγχρονης μορφής τέχνης, από την άλλη. Ενώ θα έλεγε κανείς ότι πλήθος ομάδων προκύπτουν γιατί ένας νέος ηθοποιός δεν μπορεί διαφορετικά να παραμείνει στο χώρο παρά μόνο αν δημιουργήσει ο ίδιος κάτι για τον εαυτό του, συνειδητοποιούμε ταυτόχρονα όλο και περισσότερο ότι το θέατρο των μεγάλων ερμηνευτών -πρωταγωνιστών πεθαίνει, αν δεν έχει ήδη πεθάνει, όπως έχει πεθάνει κι η κοινωνία των μεγάλων προσωπικοτήτων. Περνάμε πλέον σε μικρές κοινωνίες αυτο-οργάνωσης στο θέατρο όπου σημασία δεν έχει ο δημιουργός αλλά το δημιούργημα, όχι το όνομα του ηθοποιού αλλά η παράσταση, όχι τα πρόσωπα αλλά τα αντικείμενα, ή γιατί όχι και το όραμα. Από τη μία αυτό ενέχει μια αποπροσωποποίηση μια αποξένωση όπως και στις κοινωνίες αλλά από την άλλη, ίσως έχει και κάτι το πιο υγιές, μια μικρότερη δόση ματαιοδοξίας. Ίσως και να αποτελεί ένα μάθημα συνεργασίας για τους παλιότερους.

Ποια είναι τα προσεχή σχέδια της Πλανιδούς σας Κούλας;

Πιστεύουμε πολύ στη νέα μας θεατρική παραγωγή  «Το Τσίρκο» και θεωρούμε ότι θα πρέπει να συνεχιστεί για δεύτερη χρονιά. Πρόκειται για ένα ελληνικό έργο που έχει να ανέβει από το  '72 και ήθελε αρκετό θάρρος για να το τολμήσουμε.  Ένα έργο μέσα από το οποίο ο Ζακόπουλος μας ταξιδεύει με ένα πλοίο προς μια ουτοπική χώρα, την Afta-City, όπου όλα τα υλικά αγαθά είναι διαθέσιμα.  Θίγοντας έτσι την υπερκαταναλωτική κοινωνία, μια κοινωνία των προϊόντων και των διαφημίσεων που τότε έκανε τα παρθενικά της βήματα και που τις μέρες μας καταρρέει. Και ενώ σήμερα ξέρουμε πολύ καλά πως η Afta-City αποδείχθηκε μια φούσκα, ποιος μας εγγυάται πως δεν θα τολμήσουμε ξανά, εμείς ή οι ανώτεροί μας, να αναβιώσουμε το ίδιο μοντέλο κοινωνίας το οποίο άλλωστε ξανασήκωσε η ανθρωπότητα στους ώμους της, όπως κι ο άντρας-θύμα σηκώνει την δεύτερη γυναίκα του στο έργο. Βλέπεις τα ανθρώπινα λάθη επαναλαμβάνονται πολλάκις, όπως μας δίδαξαν οι αντίστοιχες οικονομικές κρίσεις στο παρελθόν. Είναι κατά τη γνώμη μας ένα έργο απόλυτα επίκαιρο το οποίο η «Κούλα η Πλανιδού» έχει τοποθετήσει μέσα από την προσέγγισή της σ' ένα άχρονο σύμπαν, σε ένα σκηνικό σαπουνόπερας του 1950 ή του 3050, αφού σαπουνόπερες γυρίζονταν τότε, γυρίζονται τώρα και ίσως θα γυρίζονται για πολλά χρόνια ακόμα. Κι επίσης το vintage στοιχείο ήταν τότε, επανέρχεται τώρα και ίσως να επανέλθει για πολλές φορές ακόμα στη μόδα όπως και κάθε τάση. Έτσι επιτυγχάνεται η απόσταση και σχολιάζεται η πλοκή, αλλά και οι ίδιοι οι ήρωες οι οποίοι μετατρέπονται σε καταναλωτικά προϊόντα μαζί με αυτά που διαφημίζουν κατά την ερμηνεία τους. Προϊόντα με την επωνυμία Afta city .