Ακροβάτες της Τέχνης

Τολμηρά βήματα σε τεντωμένο σκοινί

Τα όνειρα είναι καλύτερα να μην πραγματοποιούνται. Έτσι μένουν άθραυστα. 

Η θεατρική ομάδα «Ακροβάτες της Τέχνης», ιδρύθηκε το Σεπτέμβριο του 2005 από την ηθοποιό – συγγραφέα Μάρη Λιώκη και τον ηθοποιό-θεατρικό συγγραφέα Λεωνίδα Σούλη.

Βασικοί στόχοι της ομάδας είναι:

Το ανέβασμα αξιόλογων θεατρικών παραστάσεων

Η ανάδειξη του ελληνικού έργου και ειδικότερα του νεοελληνικού έργου

Να δοθεί βήμα σε νέους θεατρικούς συγγραφείς, νέους σκηνοθέτες και ηθοποιούς.

Από τον Δεκέμβρη του 2005 έως και σήμερα, η ομάδα έχει ανεβάσει έργα των Λιώκη και Σούλη σε εναλλακτικούς χώρους Τέχνης, θέατρα και θεατρικά Φεστιβάλ όπως το Φεστιβάλ Νέων Θεατρίνων 2006 & 2007, η 1^η συνάντηση θεατρικών ομάδων 2008, το 2^ο φεστιβάλ Nova Pars 2008, ενώ το ρεπερτόριο έχει εμπλουτιστεί και με έργα άλλων νέων θεατρικών συγγραφέων.

Μεταξύ αυτών είναι : «Το Ραντεβού», «Αναζήτηση», «Ιστορίες καθημερινής τρέλας», «Πώς να σκοτώσετε τη γυναίκα σας με 7 sms», «Έξι πρόσωπα και μια γαλοπούλα αναζητούν δολοφόνο» και άλλα.

Αυτή τη στιγμή ανεβάζει για δεύτερη συνεχή χρονιά τη μαύρη αστυνομική κωμωδία του Λεωνίδα Σούλη «Έξι πρόσωπα και μια γαλοπούλα αναζητούν δολοφόνο» στο CRUDO στο Γκάζι.

Μιλήστε μου για τη μέχρι τώρα πορεία σας.

Μάρη Λιώκη: Δημιουργήσαμε την ομάδα μας μαζί με τον Λεωνίδα τον Σεπτέμβρη του 2005. Έκτοτε έχουμε παίξει σε χώρους Τέχνης, θέατρα και θεατρικά φεστιβάλ, κατά βάση έργα δικά μας, με θετική ανταπόκριση από το κοινό. Δεν μπορώ να πω ότι αυτή ήταν μια εύκολη πορεία. Τουναντίον. Πέρα από την ικανοποίηση που μας δίνει να βλέπουμε δημιουργήματα δικά μας να παίρνουν σάρκα και οστά, όλες οι συνθήκες συνήθως είναι αντίξοες. Όπως φαντάζομαι συμβαίνει με την πλειοψηφία των μικρών θεατρικών ομάδων που δεν διαθέτουν οικονομικό υπόβαθρο και έξωθεν στήριξη.

 Λεωνίδας Σούλης: Βγήκαμε στο ταξίδι αυτό, έχοντας σκοπό να πάρουμε μαθήματα από τη διαδρομή και να μη φτάσουμε ποτέ στην Ιθάκη. Λαιστρυγόνες, Κύκλωπες, Κίρκες, αλλά και θεόρατοι ανεμόμυλοι είναι πάντα στο δρόμο μας.

Οδυσσείς και Δον Κιχώτες μαζί λοιπόν. Για πείτε μου τώρα τι σημαίνει το όνομα της ομάδας και πώς το εμπνευστήκατε;

Μάρη Λιώκη: Αναρωτιόμασταν πώς θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την ομάδα μας. Πολύ προσφιλής σε μας ήταν η λέξη ερασιτέχνες (εραστές της Τέχνης). Επειδή όμως αυτή η έννοια έχει εκφυλιστεί πλέον, έριξα την ιδέα των Ακροβατών μιας και η πορεία ενός καλλιτέχνη συνήθως είναι μια πορεία πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Σα να ακροβατεί.

 Λεωνίδας Σούλης: Ακροβατούμε στη ζωή μας. Το ίδιο κάνουμε και στην Τέχνη. Μας διάλεξε το όνομα, δεν το διαλέξαμε.

Ποια είναι τα μέλη της ομάδας και πώς συναντηθήκατε;

 Μάρη Λιώκη: Ουσιαστικά ο πυρήνας της ομάδας είμαστε εμείς οι δυο. Φυσικά μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια ζωής της, έχουμε κάνει διάφορες συνεργασίες, ξεκινώντας στην αρχή με ερασιτέχνες ηθοποιούς και πολύ σύντομα με συναδέλφους επαγγελματίες. Μια πολύ καλή και εποικοδομητική συνεργασία που έχουμε και αντέχει στον χρόνο είναι αυτή με τον έμπειρο και ταλαντούχο ηθοποιό Αλέξη Μαρτζούκο. Είναι πραγματικά ένας εργάτης του θεάτρου με όλη τη σημασία της λέξης. Συμμετέχει με όλο του το είναι σε κάθε δουλειά που έχουμε στήσει, δίνοντας πολλές φορές μάταια το καλό παράδειγμα σε νεώτερους και νεοφώτιστους συναδέλφους.

 Λεωνίδας Σούλης: Με κάλυψε η Μάρη. Να προσθέσω μόνο πως εκείνη είναι η ψυχή της ομάδας και κάνει τα πάντα με απόλυτη ευσυνειδησία και απίστευτο επαγγελματισμό. Χωρίς αυτήν, η ομάδα δεν θα έβγαινε στο δρόμο.

Ποιοι είναι οι στόχοι της ομάδας σας και ποια η κατευθυντήριος γραμμή;

 Μάρη Λιώκη: Οι προσωπικοί μου στόχοι μέσα από τη δημιουργία της ομάδας μας ήταν, να έχω τη δυνατότητα να προβάλλω τη δουλειά μου σ’ ένα περιβάλλον αφιλόξενο, όπως θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το καλλιτεχνικό τοπίο στην Ελλάδα. Οι συλλογικοί μας στόχοι είναι να συμβάλλουμε στην ανάδειξη του νεοελληνικού έργου και να χρήσουμε την ομάδα μας βήμα από το οποίο δίνεται η δυνατότητα σε νεότερους δημιουργούς να προβάλλουν το έργο τους και το ταλέντο τους. Αυτό βέβαια αρκετές φορές το έχουμε πληρώσει ακριβά.

 Λεωνίδας Σούλης: Γράφω άρα υπάρχω. Χαίρομαι όταν τα έργα έχουν απήχηση στο κοινό. Η αυτογνωσία ήταν ένα προσδοκώμενο αλλά χάνεται και το αναζητώ.

Πώς λειτουργείτε στη διάρκεια των προβών;

 Μάρη Λιώκη: Εγώ προσωπικά λειτουργώ ίσως λίγο παράδοξα για τα ελληνικά δεδομένα. Με αυστηρότητα και πειθαρχία. Εσωτερική κατά βάση αλλά είναι και κάτι που «απαιτώ», μάταια ίσως τις περισσότερες φορές, και από τους συνεργάτες μου. Για μένα το στήσιμο μιας παράστασης είναι χαρά, γιορτή. Αυτό βέβαια δεν μου επιτρέπει σε καμία περίπτωση, αυτή την όλη διαδικασία να την μετατρέψω σε φιέστα. Η ευθύνη για το όλο εγχείρημα πέφτει κατά βάση στους δικούς μου ώμους, οπότε απαιτείται συνέπεια, υπευθυνότητα και αυστηρότητα, κάτι που πολλές φορές παρεξηγείται από τους συνεργάτες μου. Είμαι αμετακίνητη όμως στη φιλοσοφία ότι «η Τέχνη απαιτεί κατά βάση αυτοπειθαρχία» και ότι όλη η περαιτέρω ανάπτυξη πρέπει αρχικά να στηρίζεται σ’ ένα στέρεο πλαίσιο.

 Λεωνίδας Σούλης: Κοντεύει να πείσει και μένα η Μάρη. Το γεγονός πως έχω μετακινηθεί προς τις θέσεις της, σημαίνει πως μάλλον έχει δίκιο.

Με τι κριτήρια διαλέγετε το ρεπερτόριό σας;

 Μάρη Λιώκη: Όπως ήδη προανέφερα, παίζουμε κατά βάση δικά μας έργα μιας και οι δυο μας είμαστε και θεατρικοί συγγραφείς. Αυτό ξεκίνησε από μια πρακτική δυσκολία, να πληρώσουμε δηλαδή δικαιώματα σε τρίτους. Ίσως είναι από τις λίγες φορές που μια αντιξοότητα, οδήγησε σε κάτι καλό. Το αστείο είναι ότι ακόμα κι εδώ είμαστε διαφορετικοί με τον Λεωνίδα. Και ίσως αυτό είναι που μας κρατά ακόμα μαζί. Σαν σε μια σιωπηρή συμφωνία, ο Λεωνίδας έχει αναλάβει πολύ πετυχημένα κατά την άποψη μου το σκέλος κωμωδία κι εγώ το σκέλος δράμα. Δεν πρέπει φυσικά να παραβλέψω τη συμβολή του στην πορεία της ομάδας με το υπέροχο δραματικό του μονόπρακτο «Το Ραντεβού». Γενικότερα η απόφαση για το τι έργο θα παίξουμε, προκύπτει από τους παράγοντες που επικρατούν τη δεδομένη στιγμή όπως ο χώρος, οι συνεργασίες κλπ..

 Λεωνίδας Σούλης: Να συμπληρώσω πως η κωμωδία είναι το δυσκολότερο είδος και απαιτεί σοβαρότητα.

Πείτε μου για την ως τώρα εμπειρία σας όσον αφορά το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

 Μάρη Λιώκη: Κάθε φορά μαθαίνουμε από τα λάθη μας και θέλω να πιστεύω ότι γινόμαστε καλύτεροι. Περισσότερο έμπειροι πάντως σίγουρα. Η ανταπόκριση του κόσμου όσον αφορά στη δουλειά μας ολοένα και μεγαλώνει. Αλλά μέχρι εκεί. Ούτε οικονομικό όφελος υπάρχει απ’ όλη αυτή την ιστορία αλλά και σχεδόν μηδαμινό επαγγελματικό και καλλιτεχνικό, αφού όπως προείπα, το καλλιτεχνικό τοπίο στην Ελλάδα είναι αφιλόξενο και θα ήθελα να προσθέσω και ολίγον τι αυτιστικό και ρατσιστικό... Ας μου συγχωρεθεί η έκφραση.

 Λεωνίδας Σούλης: Θα διαβάσετε τα πάντα γι’ αυτή την εμπειρία μου σ’ ένα βιβλίο που πρόκειται να εκδώσω.

Σε ένα τέτοιο αφιλόξενο περιβάλλον, βασικό πρόβλημα θα πρέπει να είναι και η εξασφάλιση στέγης.

 Μάρη Λιώκη: Εδώ χτυπήσατε φλέβα που λένε. Το θέμα χώρος νομίζω αποτελεί και τη μόνιμη  γάγγραινα για ομάδες με το ίδιο οικονομικό υπόβαθρο με τη δική μας. Χρειάζεται να πω ότι η λύση «θέατρο» είναι σχεδόν απαγορευτική; Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποια φεστιβάλ ή άλλες εκδηλώσεις που μας προσφέρουν τη δυνατότητα ν’ ανεβάσουμε ένα έργο μας στη θεατρική σκηνή. Τα ενοίκια των θεάτρων είναι απαγορευτικά, όσο χαμηλά κι αν είναι -όλα βέβαια είναι σχετικά- οπότε η λύση του bar theater και γενικότερα των εναλλακτικών καλλιτεχνικών χώρων είναι και η πιο εφικτή. Αυτό βέβαια πολλές φορές λειτουργεί εις βάρος και του έργου αλλά και της επιλογής του, καθώς και του αποτελέσματος που προκύπτει από το ανέβασμά του.

 Λεωνίδας Σούλης: Με κάλυψε απόλυτα η Μάρη.

Ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού σας;

 Μάρη Λιώκη: Ευτυχώς η ανταπόκριση του κοινού στις δουλειές μας είναι θετική. Επειδή μας αρέσει να είμαστε κοντά στον κόσμο που μας τιμά με την παρουσία του, πολλές φορές συνομιλούμε μαζί του κι αυτό που έχουμε διαβλέψει είναι, ότι ο κόσμος έχει πλέον ανάγκη να έρθει σε επαφή με κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που του σερβίρουν τόσα χρόνια. Επιδιώκει να δει το διαφορετικό, το εναλλακτικό.

 Λεωνίδας Σούλης: Συμφωνώ απόλυτα με τη Μάρη. Έχω να συμπληρώσω πως το κοινό έχει ανάγκη να γελάσει και αγαπά την κωμωδία.

Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως δεν σας εξασφαλίζει η εργασία σας στην ομάδα τα προς το ζην. Να υποθέσω πως την  αντιμετωπίζετε σαν καλλιτεχνική ανάγκη και εργάζεστε αλλού για να βιοποριστείτε...

Μάρη Λιώκη: Όχι, φυσικά και δεν μας εξασφαλίζει κέρδη η δουλειά μας στην ομάδα. Ούτε για αστείο. Πολλές φορές μπαίνουμε μέσα στην προσπάθειά μας να είμαστε κατ’ αρχήν εντάξει με τους συνεργάτες μας. Εγώ προσωπικά δε, δεν έχω καν τη δυνατότητα μιας άλλης απασχόλησης, λόγω των πολλών υποχρεώσεων μου που προκύπτουν από το ανέβασμα μιας παράστασης, με αποτέλεσμα τα οικονομικά μου να είναι κάθε άλλο παρά ανθηρά. Πολλές φορές λέω «μέχρις εδώ», αλλά η αγάπη μου γι’ αυτό που κάνω είναι τόση που σύντομα το ξεχνώ.

Λεωνίδας Σούλης: Εγώ τελειώνω μια βίλλα στην Εκάλη με πισίνα και προχθές προσέλαβα και μπάτλερ. Επίσης, τις τελευταίες μέρες διαπραγματεύομαι κι ένα κότερο.

Το ήξερα πως η κωμωδία έχει ψωμί. Αν με καλέσετε στη βίλλα σας στην Εκάλη, θα σας φέρω και εκλεκτό χαβιάρι απ’ αυτό που αγοράζουμε εμείς οι υψηλόμισθοι καλλιτεχνικοί συντάκτες. Αρκεί βέβαια να υπάρχει εσωτερικό γκαράζ για να παρκάρω την Λαμποργκίνι μου.  Ας μιλήσουμε όμως καλύτερα για όνειρα που δεν πουλιόνται, ούτε αγοράζονται. Ποια είναι τα όνειρά σας για το μέλλον της ομάδας σας;

Μάρη Λιώκη: Τι όνειρα μπορεί να έχει κανείς κάτω από τέτοιες συνθήκες; Όσα και να κάνεις απλώς πέφτουν στο κενό, αφήνοντάς σου μια πικρή γεύση για το μάταιο του πράγματος. Δυστυχώς η ευτυχώς, είχα την τύχη στην αρχή της καριέρας μου να εργαστώ ως χορεύτρια στις ΗΠΑ. Εκεί που ξέρεις ότι όταν δουλέψεις σκληρά, έχεις και το δικαίωμα να ονειρευτείς. Εδώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Άρα δεν κάνω όνειρα. Απλώς αγωνίζομαι ως άλλος Δον Κιχώτης.

Λεωνίδας Σούλης: Τα όνειρα είναι καλύτερα να μην πραγματοποιούνται. Έτσι μένουν άθραυστα.

Και τέλος, μια ερώτηση στον ηθοποιό και σκηνοθέτη της παράστασης «Έξι πρόσωπα και μια γαλοπούλα αναζητούν δολοφόνο» Αλέξη Μαρτζούκο.

Έχετε μία συνεργασία με την ομάδα «Ακροβάτες της Τέχνης» που μετράει περίπου τέσσερα χρόνια ζωής. Επίσης έχετε σκηνοθετήσει και την κωμωδία του Λεωνίδα Σούλη «Έξι πρόσωπα και μια γαλοπούλα αναζητούν δολοφόνο». Πείτε μας δυο λόγια για όλα αυτά παρακαλώ.

 Αλέξης Μαρτζούκος: Η κωμωδία αυτή είναι ένα έργο που έχει συναισθηματικό υπόβαθρο. Αναδεικνύει πολύ  τον λόγο. Έτσι σκηνοθετήθηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε να εμπλουτιστεί με κίνηση και να γίνει ένα άρτιο θεατρικό έργο. Σκοπός αυτού είναι να κρατά άσβεστο το ενδιαφέρον του θεατή από την αρχή μέχρι το τέλος. Ένα πλεονέκτημα αυτού του έργου είναι ότι, ψυχαγωγεί το κοινό όχι με φτηνό χιούμορ αλλά με ένα βρετανικό φλέγμα, που ουσιαστικά υποβόσκει καθ’ όλη τη διάρκειά του.

Όσο για τη συνεργασία μου με τα παιδιά, έχει αντέξει στο χρόνο, διότι υπάρχει μια άριστη σχέση και ένα δέσιμο ανθρώπων με το ίδιο γούστο και το ίδιο μεράκι για την Τέχνη.