Νικόλας Στραβοπόδης

Δυναμικός και εμπνευσμένος

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984. Αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 2006. Έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες: Θωμά Μοσχόπουλο και Δημήτρη Παπαϊωάννου στις «Τελετές Ολυμπιακών Αγώνων, Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο στους «Αχαρνείς» του Αριστοφάνη, Έλλη Παπακωνσταντίνου στον «Ήχο του όπλου» της Λούλας Αναγνωστάκη, Κωνσταντίνο Ρήγο στις συνθέσεις του ιδίου «Πολύ κακό και τίποτα», «Ελεύθεροι πολιορκημένοι», και «Bossa Nova» και Δαμιανό Κωνσταντινίδη στην τραγωδία «Ηρακλείδαι» του Ευριπίδη. Το Φεβρουάριο του 2010 παρουσίασε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης την παράσταση «Lonely Tunes» σε κείμενο, σκηνοθεσία και σκηνικά του ίδιου. Ερωτεύτηκε τη «σκηνή» στα πέντε του χρόνια, σε μια αυλή της γειτονιάς του και ονειρεύεται να μπλέξει με «καλές παρέες» και να δοκιμαστεί σε πειραματικές παραστάσεις που ξεφεύγουν από την πεπατημένη. Το σίγουρο είναι πως κι ο ίδιος έχει πρόταση αφού έγραψε και σκηνοθέτησε το ευφάνταστο «Lonely tunes», του οποίου την συνέχεια ετοιμάζει τώρα.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Ήμουν πέντε ετών όταν πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιός. Παρακολουθούσα μια «παράσταση» από τα μεγαλύτερα παιδιά της παρέας μου στη γειτονική αυλή. Οι εικόνες που θυμάμαι από αυτή την πρώτη επαφή είναι: κάποια μουστάκια πρόχειρα κολλημένα, ένα τάβλι, την οχτάχρονη Δημητρούλα να απλώνει μπουγάδα και ένα λευκό σεντόνι για αυλαία! Φεύγοντας από κει, ήξερα ακριβώς με τι ήθελα να ασχοληθώ όταν μεγαλώσω. 

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Έχω την αίσθηση ότι πλέον δεν υπάρχει το περιθώριο για πειραματισμό και έρευνα στο θέατρο. Παρατηρώ ότι προτιμάται η ασφάλεια που παρέχουν οι δοκιμασμένες φόρμες και η πεπατημένη. Σαν να έχει χαθεί η πίστη στους νέους, σαν να τέλειωσαν τα μεγάλα μυαλά αυτής της χώρας και καλά θα κάνουμε να μιμηθούμε αυτά που έχουμε δει και είναι αποδεκτά από το κοινό, μήπως και σώσουμε το τομάρι μας. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι πεισματάρηδες στη γενιά μας και σ’ αυτούς ελπίζουμε.

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου;

Να «μπλέξω» με καλές παρέες. Αυτό που θα συνεχίσω να προσπαθώ είναι να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θαυμάζω. Όταν δεν συμβαίνει αυτό, προτιμώ να μένω σπίτι μου και να περιμένω.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Εμπνέομαι από τις μουσικές που ακούω στο ipod, από τις ψυχαναλυτικές θεωρίες του Freud, από τις εικόνες που βλέπω όταν περπατάω ατελείωτες ώρες στους δρόμους, από τις φιλοσοφικές μελέτες του Ντιντερό και του Αριστοτέλη, από τα μυθιστορήματα της Μαργαρίτας Καραπάνου, από τα δυνατά γέλια φίλων, από την ποίηση του Λειβαδίτη, από τις πολλές ιστορίες που κάθομαι να ακούσω, από τον Steven Klein, τον Ρέμπραντ, από ερμηνείες συναδέλφων…

Τι πιστεύεις για τη θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Είμαι τυχερός που σπούδασα δωρεάν σε κρατική σχολή. Οι συνθήκες στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου ήταν ιδανικές. Πάντα όμως υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Οι πολιτιστικοί θεσμοί μιας χώρας πρέπει να αφήνουν ελεύθερο το πεδίο ανάπτυξης των φυσικών ταλέντων και να μην υπάρχει καθοδήγηση διότι θα οδηγηθούμε σε ακρωτηριασμούς φασιστικού τύπου. Όμως πολλές φορές η ελευθερία αυτή, στην ουσία της καταλήγει ανοργανωσιά. Δηλαδή σπαταλημένη ενέργεια.

Πώς επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Με άξονα τις ψυχικές ανάγκες μου. Και επιλέγομαι με βάση τις ψυχικές ανάγκες άλλων. Δεν επιλέγεις μόνο, επιλέγεσαι κιόλας.

Ποια κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Δεν ξέρω ποια είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού και αν θεωρούμαι ένας από αυτούς, δεν ξέρω καν αν τα κατέχω. Ο κάθε καλλιτέχνης είναι μοναδικός. Μέτα σπάει το καλούπι. Εγώ τουλάχιστον έτσι τους αντιμετωπίζω, σαν ξεχωριστές περιπτώσεις.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Ο άνθρωπος πάντα θα έχει την ανάγκη να ανήκει σε ένα σύνολο. Οι ομάδες μας δίνουν την ψευδαίσθηση του κοινού οράματος. Η τριβή μέσα στις θεατρικές ομάδες  σε κάνει ένα καλογυαλισμένο εργαλείο.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Ετοιμάζω το «Lonely Tunes 2» με θέμα την κακοποίηση με πρωταγωνιστές διάσημα καρτούν.  Είναι η συνέχεια της παράστασης «Lonely tunes» που είδαμε τον χειμώνα στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.