Λένα Παπαληγούρα

Κατανικώντας την ματαιότητα με τέχνη

Γεννήθηκε το 1985 στην Αθήνα. Σπούδασε στην Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης- Κάρολος Κουν και στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Kοινωνικών και Πολιτικών Eπιστημών.

Στο θέατρο έχει πάρει μέρος στις παραστάσεις: «Ο Βασιλιάς πεθαίνει» του Ευγένιου Ιονέσκο σε σκηνοθεσία Μάνιας Παπαδημητρίου, «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων» του Λιούις Κάρολ σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου, «Rainbow-Αρθούρος Ρεμπώ, Μια μουσική φαντασία», σε δραματουργική επεξεργασία Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Έφης Θεοδώρου, «Πλαστελίνη» του Β. Σίγκαρεφ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, «Oι δέκα εντολές» σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη, Στρατή Πανούριου, Μάγιας Λυμπεροπούλου Κατερίνας Ευαγγελάτου, Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη, Βίκυς Γεωργιάδου, Βίκτωρα Αρδίττη, Λένας Μαλένη, Θοδωρή Αμπαζή, Μάνιας Παπαδημητρίου, «Ο Περλιμπλίν και η Μπελίσα» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη, «Ιστορίες για γαμοφοβικούς» της Μαριάννας Κάλμπαρη και του Βασίλη Ραΐση, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη.

Στον κινηματογράφο έλαβε μέρος στις ταινίες «Ο Θάνατος που ονειρεύτηκα» σε σενάριο και σκηνοθεσία Π. Κράββα, «Σκλάβοι στα δεσμά τους» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη σε σενάριο και σκηνοθεσία Τ. Λυκουρέση και στην τηλεόραση στις σειρές «Ο 3^ος Νόμος-Κρυμμένοι» σε σκηνοθεσία Πάνου Κοκκινόπουλου, «Γ4» σε σκηνοθεσία Σ. Κωσταντινίδη, «Τυφλόμυγα» σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη, «Ιστορίες μυστηρίου» σε σκηνοθεσία Α. Μπαφαλούκα.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Είδα παιδάκι μια παιδική παράσταση και γοητεύτηκα... Τότε δεν ήξερα σίγουρα, γιατί. Ίσως ακόμα δεν ξέρω ακριβώς… Μάλλον από μια βαθιά ανάγκη να πάω κόντρα σ’ αυτό το βασανιστικό αίσθημα της ματαιότητας για τα πάντα που ένιωθα από μικρή. Μια ανάγκη να ζήσω, μια έντονη στιγμή και να μπορέσω ίσως να την επικοινωνήσω και με κάποιους άλλους... Νομίζω ότι η τέχνη και ο έρωτας είναι ξόρκια ενάντια στη μοναξιά και το θάνατο... Μόνο αυτά μπορούν να νικήσουν το αίσθημα της ματαιότητας και να «κοροϊδέψουν» λίγο το χρόνο.

Μίλησε μου για το ρόλο σου και την παράσταση στην οποία συμμετέχεις τώρα

Αυτή την περίοδο συμμετέχω στον «Ορέστη» του Ευριπίδη που σκηνοθετεί ο Γιάννης Χουβαρδάς. Είναι ένα υπέροχο έργο. Έχει στοιχεία τόσο σύγχρονα που σχεδόν με τρομάζει!  Ο ρόλος του χορού είναι πολύ δύσκολος και σημαντικός για την τραγωδία... Ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι για τον σκηνοθέτη αλλά και για τον ηθοποιό που πρέπει να λειτουργήσει πολύ ομαδικά χωρίς όμως να χάνει και τον εαυτό του... Νομίζω ότι είμαστε μια πολύ ωραία ομάδα! Είναι μεγάλη τύχη και μεγάλη πρόκληση για μένα το ότι βρίσκομαι εκεί. Θα παίξουμε 30 και 31 Ιουλίου στην Επίδαυρο και έχω πολύ χαρά και αγωνία! Δεν έχω ξαναπαίξει εκεί ποτέ… Θα ‘ναι σίγουρα υπέροχη εμπειρία.

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Τα επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με την οποιαδήποτε τέχνη είναι πολύ ανασφαλή. Ειδικά σε καιρούς δύσκολους, επαγγέλματα που έχουν να κάνουν με την ψυχαγωγία πλήττονται πολύ. Είναι σαν οι καλλιτέχνες να προσπαθούν με νύχια και με δόντια να αντισταθούν στους ισοπεδωτικούς ρυθμούς της εποχής μας! Ένας νέος δημιουργός δεν έχει μόνο να παλέψει με καλλιτεχνικά ρίσκα έχει και τεράστια οικονομικά ρίσκα. Κάθε έξι μήνες είναι σε αναζήτηση δουλειάς και μπορεί, τη μια σαιζόν να δουλεύει σαν τρελός και την άλλη καθόλου. Απ’ την άλλη, αυτή ακριβώς η ανασφάλεια τον κρατάει σε μια εγρήγορση που είναι ίσως απαραίτητη... Ένας καλλιτέχνης οφείλει κατά τη γνώμη μου να κάνει επιλογές, οφείλει μέσα απ’ αυτό που κάνει να προσπαθεί κάτι να πει. Όσο δύσκολα λοιπόν και αν είναι τα πράγματα, η τέχνη έχει πάντα ουσιαστική θέση στη ζωή μας. Πρέπει να μας δίνει κουράγιο, να είναι τόπος ουσιαστικών συναντήσεων κι όσοι ασχολούμαστε με αυτήν πρέπει να παλεύουμε για αυτό… Το να βρούμε με ποιον τρόπο θα παλεύουμε όμως και τι είναι αυτό που πραγματικά θέλουμε να πούμε, είναι κι αυτό μια μεγάλη δυσκολία.

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου;

Να συναντηθώ με ενδιαφέροντες ανθρώπους, κείμενα, ρόλους...  Να ζήσω πράγματα που θα με προχωρήσουν σαν ηθοποιό αλλά κυρίως σαν άνθρωπο... Να μη σταματήσω ποτέ ν’ αγαπάω και να πιστεύω σ’ αυτή τη δουλειά.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Κάποιοι από τους δασκάλους που είχα στη σχολή, κάποιοι από τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα, ηθοποιοί και σκηνοθέτες που γνώρισα μέσω των παραστάσεων, των ταινιών, των βιβλίων, των βιογραφιών τους… Άνθρωποι που εκτιμώ για το έργο, την πορεία, τη στάση ζωής τους… Που με ενέπνευσαν με κάτι που είπαν η που έκαναν... Ευτυχώς είναι πολλοί!

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Η χώρα μας όπως κι η κάθε χώρα θα έπρεπε να στηρίζει τον πολιτισμό περισσότερο... Τίποτα σπουδαίο δεν γίνεται χωρίς ενδιαφέρον και στήριξη. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και οι καλλιτέχνες πολύ μόνοι. Λυπάμαι πολύ γι’ αυτό. Ειδικά στην Ελλάδα θα έπρεπε να δίνεται έμφαση στην θεατρική παιδεία, για να μην πω σωστότερα στη παιδεία γενικά, και στον πολιτισμό. Γιατί, για να μην ξεχνιόμαστε, πολιτισμός δεν είναι μόνο το θέατρο και οι εκθέσεις είναι και το πως μιλάμε στο δρόμο, που πετάμε τα σκουπίδια μας, πόσο σεβόμαστε τη διαφορετικότητα του άλλου... Ας ξεκινήσουμε από την καθημερινότητα μας κι όλα θα είναι καλύτερα… Νομίζω... Ελπίζω...

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Λίγο με το ένστικτο, λίγο με τη λογική... Επιδιώκω να συνεργάζομαι με ανθρώπους που εκτιμώ, θαυμάζω και  πιστεύω, με ανθρώπους από τους οποίους νιώθω ότι έχω να μάθω πράγματα, με ανθρώπους που μιλάμε κάπως την ίδια γλώσσα... Μέχρι τώρα νιώθω πολύ τυχερή για τους ανθρώπους με τους οποίους έχω συνεργαστεί.

Ποιά κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Έχω φίλους που προκειμένου να είναι σε μια ομάδα δουλεύουν σε δουλειές άσχετες απ’ αυτές που σπούδασαν και δίνουν απ’ το υστέρημα του χρόνου και των χρημάτων τους για να κάνουν μια παράσταση, μια ταινία. Τους φίλους μου αυτούς, τους θαυμάζω… Έχουν πίστη και θέληση. Υπάρχουν ομάδες που κάνουν πολύ αξιόλογες δουλειές. Εξάλλου σ’ όλο τον κόσμο, πολύ σημαντικές καλλιτεχνικές προτάσεις ξεκίνησαν από ομάδες. Κάπου διάβασα ότι ζούμε στην εποχή των υπερφωτισμένων προσώπων και των απόντων έργων. Οι ομάδες είναι σαν να πηγαίνουν κόντρα σ’ αυτό... Γι’ αυτό με γοητεύουν και με συγκινούν... Για μένα, πρέπει να υπάρχουν και να ενισχύονται αρκεί να δημιουργούνται από μια ουσιαστική καλλιτεχνική ανάγκη κι όχι από ένα γενικότερο «χάσιμο» που ευνοεί η εποχή μας.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Θα παίξουμε τον «Ορέστη» στην Επίδαυρο, τέλος Ιουλίου και μετά θα κάνουμε περιοδεία σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας.

Το χειμώνα θα είμαι στο Εθνικό Θέατρο στο «Γλυκό πουλί της νιότης» του Τέννεσι Ουίλιαμς σε σκηνοθεσία  Έφης Θεοδώρου και μετά στην «Τριλογία του παραθερισμού» του Κάρλο Γκολντόνι σε σκηνοθεσία  Νίκου Μαστοράκη. Και τον Οκτώβρη θα βγει στο σινεμά η ταινία του Π. Κράββα «Ο Θάνατος που ονειρεύτηκα». Ανυπομονώ για όλα!