Η Σημασία να είναι κανείς σοβαρός

του Όσκαρ Ουάιλντ

Στο ανοιχτό θέατρο του Αττικού Άλσους, παρακολουθήσαμε στα πλαίσια του 4^ου Πολιτιστικού Φεστιβάλ που διοργανώνει ο Δήμος Αθηναίων, το θεατρικό έργο του Όσκαρ Ουάιλντ «Η Σημασία να είναι κανείς σοβαρός» από την ομάδα «Θεατρίνων Θεατές» στην μοντέρνα και στρωτή μετάφραση της Μαίρης Μιχαλάτου και του Γιώργου Λιβανού, σε σκηνοθεσία του δεύτερου. Η παράσταση είχε ανέβει τη σαιζόν που μας πέρασε στο «Studio Κυψέλης».

Το έργο

Ο Ιρλανδός συγγραφέας, ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ρεύματος του αισθητισμού, με το καυστικό χιούμορ, τις εκλεπτυσμένες συνήθειες, το εκκεντρικό στυλ και τις ομοφυλοφιλικές τάσεις που εξόργισαν την συντηρητική κοινωνία της εποχής του, γεννήθηκε το 1854 και πέθανε με την αυγή του εικοστού αιώνα. Ευγενούς καταγωγής αλλά και επαναστατικής φύσης άτομο σάρκασε με καυστικό χιούμορ την υποκρισία της εποχής του και την πουριτανική ηθική της που ερχόταν σε αντίθεση με τις δικές του ακραίες αντιλήψεις και εκρηκτικές παρορμήσεις. Χαρακτηριστικά της γραφής του είναι οι ανατρεπτικοί, πνευματώδεις διάλογοι κι η θεματολογία η οποία υποσκάπτει τα θεμέλια της κατεστημένης τάξης με πρόσχημα συνήθως ένα ξεχασμένο σκάνδαλο που γίνεται η κινητήριος δυναμική για την αποκάλυψη της βαθιάς και καλά κρυμμένης ανηθικότητας των υπερμάχων της.

«Η Σημασία να είναι κανείς σοβαρός» που γράφτηκε το 1895 περιγράφει με έντονα σκωπτικό πνεύμα την ατμόσφαιρα των λονδρέζικων σαλονιών της εποχής όπου η σοβαροφάνεια αποτελεί πανάκεια και προσδίδει κύρος και γοητεία στα πρόσωπα εκείνων που την εξασκούν χωρίς ωστόσο να καταφέρνει να τους προστατεύσει από την πλήξη και την ασημαντότητά τους. Ο Έρνεστ, ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου, πρότυπο για τους άντρες κι αντικείμενο λατρείας για τις γυναίκες του κοινωνικού του περίγυρου, κινείται με αμείωτη σοβαρότητα στον αφρό της κοινοτοπίας και της υποκρισίας, προσφέροντας στον συγγραφέα πλούσιο υλικό για την υπονόμευσή του ιδίου του ήρωα αλλά και ολόκληρου του  κύκλου των θαυμαστών του.

Η παράσταση

Στην συμπαθητική σκηνοθετική εκδοχή του Λιβανού ξεχωρίζουν τα λιτά σκηνικά και κοστούμια κι η ατμοσφαιρική μουσική ενώ τα βίντεο της έναρξης και το τραγούδι σε στίχους της Μαριάννας Τόλη είναι ολότελα αταίριαστα με το σύνολο της υπόλοιπης παράστασης. Οι ερμηνείες και κυρίως των γυναικών είναι ζωντανές και δυναμικές χωρίς ωστόσο να αναδεικνύουν τις βαθύτερες προεκτάσεις των χαρακτήρων. Ξεχωρίζει η έμπειρη και χυμώδης Ισμήνη Καλέση στο ρόλο της Γκουέντολην. Εμφανής η σκηνική αμηχανία της Μιλένας Παρθενίου που υποδύεται την Σέσιλυ. Ο Γιώργος Μάζης αναδεικνύει τον πολύ ταιριαστό στα υποκριτικά του προσόντα ρόλο του πάστορα ενώ ο Χρήστος Λιακόπουλος κι ο Στέφανος Κακαβούλης, ο οποίος παρουσιάζει κάποια προβλήματα άρθρωσης, ανταπεξέρχονται αξιοπρεπώς στους ρόλους του Τζακ και του Άλτζερνον αντίστοιχα. Το ανατρεπτικό πνεύμα του Ουάιλντ, το σκωπτικό βρετανικό του φλέγμα κι οι βαθύτερες προεκτάσεις των λαμπερών του φράσεων, απαιτούν ωστόσο, μια πιο ουσιαστική σκηνοθετική προσέγγιση και πιο εκλεπτυσμένες ερμηνευτικές προσεγγίσεις.

Σκηνοθεσία: Γιώργος Λιβανός

Μετάφραση: Μαίρη Μιχαλάτου-Γιώργος Λιβανός

Σκηνικά: Δέσποινα Βολίδη

Μουσική: Johannes Mueller

Φωτισμοί: Σοκόλ Τομτσίνι

Χορογραφία: Σίμων Πάτροκλος

Στίχοι τραγουδιού: Μαριάννα Τόλη

Παίζουν: Ισμήνη Καλέση

Καίτη Ιμπροχώρη

Τέτη Σχοινάκη

Μιλένα Παρθενίου

Ιορδάνης Καλέσης

Γιώργος Μάζης

Χρήστος Λιακόπουλος

Στέφανος Κακαβούλης