Έλενα Χατζηαυξέντη

Αγαπώντας την αδυναμία, συνειδητοποιείς την δύναμη

Η Έλενα Χατζηαυξέντη αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας, από την Ανωτέρα Σχολή Μονωδίας, Ωδείο Atheneum (κλασικό τραγούδι - όπερα), έχει Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης στην κατεύθυνση «Θέατρο και Εκπαίδευση, θέατρο για παιδιά και νέους» από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι πτυχιούχος του Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Στο θέατρο ξεκίνησε με τις παραστάσεις στην Ιταλία και την Αλβανία: «Persa» και «Ulysses’s Gramophone» σε σκηνοθεσία Fabio Tolledi, Astragali και «Doni di Guerra-Τhe Trojan Women», που συμμετείχε στο διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Butrinti σε σκηνοθεσία Fabio Tolledi.

Στην Ελλάδα την είδαμε στις παραστάσεις «Ντέιβιντ Χιουμ» του Θεοδόση Πελεγρίνη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, «Καντ» του ιδίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών,  «Η συνοδός» της Ν. Μπερμπέροβα σε σκηνοθεσία Δαμιανού Κωνσταντινίδη και «Ναπολεοντία» του Ανδρέα Στάικου σε σκηνοθεσία του ιδίου. Φέτος, τη βρίσκουμε στην παράσταση «Στην εξοχή» του Μάρτιν Κριμπ σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου.

Σε ποια παράσταση παίζετε φέτος;

Είμαι «Στην εξοχή», έξω από το Λονδίνο… στο θέατρο «Κάππα» με τη Ναταλία Δραγούμη και το Νίκο Ψαρρά σε σκηνοθεσία Έλλης Παπακωνσταντίνου. Η ηρωίδα μου, η Ρεμπέκα, είναι εθισμένη στην ηρωίνη, ερωτευμένη με τον Ρίτσαρντ και εξαρτημένη απ’ αυτόν. Ψάχνει μια αγκαλιά για να χωθεί μέσα, μη μπορώντας να βρει ποιο το νόημα να ζει κανείς, ποιο το νόημα να τρέχει κανείς σε μια πόλη, να σπουδάζει, να παντρεύεται, να κάνει παιδιά… Μέσα από τη μελέτη της ιστορίας του ανθρώπου, την ποίηση, την περιπλάνηση στην εξοχή, προσπαθεί να συνδέσει τα κομμάτια της αλλά οι σπασμωδικές της κινήσεις, η απελπισία της, δεν την οδηγούν παρά σε ένα φαύλο κύκλο. Όταν, όμως, ένα βράδυ ξυπνάει από το θάνατο σχεδόν, λόγω υπερβολικής δόσης, θέλει ίσως για πρώτη φορά να δει κατάματα τον εαυτό της, την πλάνη της σχέσης της με τον Ρίτσαρντ, να πει με θάρρος την αληθινή ιστορία της και να αποφασίσει αν θα παραμείνει ή όχι υποχείριο της εξάρτησης. Αυτός ο ρόλος έγινε αφορμή να δω κομμάτια δικά μου, να αγαπήσω την αδυναμία μου και την αδυναμία της ηρωίδας μου, να συνειδητοποιήσω τη δύναμη της εξάρτησης στη ζωή του ανθρώπου, πόσο εύκολα ξεχνάει την ομορφιά της ζωής και πόσο εγκλωβίζεται σε αόρατους φόβους.. 

Μιλήστε μου για τους σημαντικούς σταθμούς στην καριέρα σας.

Έργα, άνθρωποι, συγκυρίες, στιγμές και γεγονότα που δεν ήταν «σταθμοί» αλλά το αντίθετο… κινητήρια δύναμη για να συνεχίσω και να μη «σταθμεύσω» κάπου πρόχειρα και φοβισμένα…

Ποια ήταν για σας η κινητήριος δύναμη ώστε να συνεχίσετε την πορεία σας στο δύσκολο χώρο της υποκριτικής;

Μάλλον τα πιο πάνω αλλά και μια ακατανόητη επιθυμία να ανακαλύψω κάτι για μένα καινούργιο, πρωτόγνωρο, απελευθερωτικό και ερωτικό!!!

Ποια είναι η γνώμη σας για το τηλεοπτικό κατεστημένο;

Δεν ξέρω. Με την τηλεόραση δεν έχει τύχει να ασχοληθώ αρκετά ως ηθοποιός, αν και θα ήθελα. Ως ηθοποιός, θα έλεγα ότι είναι ένα σημαντικό μέσο προβολής καλλιτεχνών στην εποχή μας αλλά χρειάζεται να είναι κανείς επιλεκτικός. Ως θεατής, θα έλεγα ότι είναι σίγουρα ένα ισχυρό μέσο, που κατοικεί στα σπίτια όλων σχεδόν των ανθρώπων. Στο δικό μου όχι, γιατί δεν έχω… Κάποια πράγματα είναι αξιόλογα και πολλά άλλα όχι.  Πιστεύω πως πρέπει να επιλέγει κανείς αυτό που τον ενδιαφέρει και να μην αφήνει να γίνει η τηλεόραση υποκατάστατο επικοινωνίας, συντροφιάς και διαμόρφωσης του μυαλού του. 

Ποια είναι η οπτική σας για τον Ελληνικό κινηματογράφο;

Καμιά φορά που βλέπω μια ωραία ξένη ταινία λέω: «Γιατί να μην έχουμε και στην Ελλάδα μια τόσο μεγάλη και πολυδάπανη βιομηχανία παραγωγής κινηματογράφου;»  Ζηλεύω μερικές φορές τους ξένους ηθοποιούς, που έχουν την ευκαιρία να ζήσουν τόσο ωραίες στιγμές με την κάμερα, με τα σενάρια αυτά και τους ρόλους. Γίνονται πολλές προσπάθειες τα τελευταία χρόνια με νέους σκηνοθέτες όπως η Κ. Βούλγαρη, ο Λάνθιμος, ο Αρ. Μπαφαλούκας  και άλλοι πολλοί… αλλά δεν υπάρχει υποδομή.  Είμαι αισιόδοξη ότι έρχονται καλύτερες μέρες για το ελληνικό σινεμά και μάλιστα έχουν ήδη αρχίσει. 

Ποια είναι η γνώμη σας για τους πολιτιστικούς φορείς στη χώρα μας;

Ντεν γκαταλαβαίνω τίποτις

Ποια πλεονεκτήματα και ποια μειονεκτήματα έχετε επισημάνει στη θεατρική παιδεία στην Ελλάδα;

…τα πλεονεκτήματα είναι ότι έχουμε θεατρικά κείμενα-θησαυρούς για τον ηθοποιό…

…μπορεί κανείς να βλέπει την Ακρόπολη κάθε μέρα…

….Υπάρχουν πολλές θεατρικές παραστάσεις να δει κανείς.

Τα μειονεκτήματα τώρα... Ως παιδί αυτής της παιδείας (ΚΘΒΕ) έχω υπάρξει πολύ τυχερή, γιατί ήμουνα σε μία σπουδαία σχολή, που προσπάθησε να μας δώσει πολλά εφόδια. Παρόλα αυτά μπορώ να πω ότι ζούμε σε μια εποχή τσιμέντου, πλαστικού φαγητού, κανόνων και κοινωνικών περιορισμών, με αποτέλεσμα να εγκλωβίζονται κομμάτια της προσωπικότητας μας. Έτσι, και η ίδια η θεατρική εκπαίδευση διαβρώνεται. Γενικά, υπάρχουν πολλά προβλήματα και ελλείψεις στη θεατρική ελληνική παιδεία και ο κάθε ηθοποιός καλείται να ανακαλύψει μόνος του τον καλλιτέχνη του ή με τη βοήθεια ανθρώπων που δεν βρίσκονται συνήθως στις σχολές. Παίρνεις κάποια ερεθίσματα και στη συνέχεια, μέσα από τις δουλειές και τους ρόλους που προκύπτουν, εξελίσσεσαι και ανακαλύπτεις ότι τελικά αυτή η εκπαίδευση δεν έχει τέλος.

Ποιοι δημιουργοί υπήρξαν για σας κινητήριες δυναμικές στην ως τώρα πορεία σας;

Μπενίνι, Πιαφ, Σούμακ, Μιχάλκοφ, Λεκόντ, Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης, Κάλλας, Νουρέγιεφ, Νταλί, Πικάσο... Η σειρά είναι τυχαία φυσικά…

Ποια θεωρείτε την ιδανική συνεργασία που θα επιδιώκατε;

Ιδανική; μμμμ... Όποια θα συνδύαζε καλλιτεχνική, οικονομική και ηθική ικανοποίηση…

Πώς αντιμετωπίζετε την οικονομική κρίση, καθώς μάλιστα το θέατρο δεν προσφέρει ποτέ ικανοποιητικές αποδοχές;

Δεν την αντιμετωπίζω… την ξεγελάω κάνοντας πως δεν υπάρχει… Λέγοντας όλο και πιο πολλά όχι… Βλέποντας το Slumdog millionaire… Τρώγοντας σουβλάκια… Λέγοντας ανέκδοτα…

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Θέλω να πάω ταξίδι στο Παρίσι!

Ποιες στιγμές ή περιστατικά έχουν μείνει στη μνήμη σας από την ως τώρα εμπειρία σας;

Έχω έντονες εικόνες και αναμνήσεις από παραστάσεις:

Στην Ιταλία δούλευα μ’ έναν ιταλικό θίασο και είχα μείνει έξι ώρες στη σκηνή, κολύμπησα σε μια θάλασσα, βράδυ, με κλειστά τα μάτια, λέγοντας μονολόγους, έπαιξα σε ένα θέατρο γεμάτο κουνούπια στην Αλβανία χτισμένο πάνω σε βάλτο, με απίστευτο κρύο... Κι εγώ να τραγουδάω άριες στο δήθεν ζεστό σπίτι του ρόλου μου. Να περιμένουμε από τον Ανδρέα Στάικο το τέλος του έργου, δεκαπέντε μέρες πριν την πρεμιέρα καθώς τρώγαμε γαλλικά φαγητά από τα υπέροχα χέρια του με συνοδεία σαμπάνιας. Να σκοτωνόμαστε στο ξύλο με τον Νίκο Ψαρρά στις πρόβες για να βρούμε… κάτι και άλλα πολλά,  πολλά.