Λένα Πετροπούλου
«…Όσο ο κόσμος μας θα είναι ατελής, τόσο θα υπάρχει έδαφος, όχι μόνο για το θέατρο, αλλά για κάθε είδος τέχνης...Αυτήν την ατέλεια μας κοιτάζουμε, καμιά φορά γελώντας και καμιά φορά κλαίγοντας, μέσα στην τέχνη...»

Η Λένα Πετροπούλου, απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. παρακολούθησε τετραετή κύκλο θεατρικών σπουδών στο Εργαστήρι της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης του θεάτρου Αμαλία. Έχει συμμετάσχει ως ηθοποιός στις παραστάσεις «Ο Επιστάτης», «Καλά Χριστούγεννα κύριε Σκρουτζ», «Ελεύθερη πτώση», «Νεκρόδειπνος», «Ιστορίες Πείνας», «Τι λαός, τι Κολωνάκι», «Ανθρωποφωλιά», «Σαλώμη», «Φτυστός ο Μακαρίτης» κ.α. Έχει συνεργαστεί επί σειρά ετών με τον παιδικό θίασο της Κάρμεν Ρουγγέρη, ενώ το 2008 ίδρυσε την ομάδα παιδικού θεάτρου «Σκοινί-Κορδόνι» και σύστησε σε παιδιά και μεγάλους τα παραμύθια του ''Ποιητιτή". Από το 2010 γράφει, σκηνοθετεί και παραδίδει μαθήματα σωματικού θεάτρου και αυτοσχεδιασμού για την ομάδα ΝοVan Theater Group με την οποία έχει ανεβάσει τις παραστάσεις «Dirty Fairy and the Tales», «Εις τους Πέντε δρόμους», «The one round show», «Το έγκλημα Κ» και «Ο Ουρανός ανάμεσα». Από το 2009 συνεργάζεται με το Φεστιβάλ Κιν/φου και Ντοκιμαντέρ Θεσ/νίκης ως σκηνοθέτης των τελετών Έναρξης και Λήξης.

Η Λένα Πετροπούλου, μιλάει στο «Επί Σκηνής» για την ομάδα της, τις «περιπλανήσεις» της, τις συνεργασίες, τα όνειρα, τις απόψεις της για το θέατρο σε καιρούς κρίσης, αλλά και τη νέα της δραματουργική και σκηνοθετική δουλειά.

«ΝοVan Theater Group» Μίλησέ μου για την ομάδα σας. Πως πήρε το όνομα της; Ποιοι την ίδρυσαν και ποια είναι τα μέλη της;
Οι ΝοVan Theater Group ξεκίνησαν το ταξίδι τους, με τα πόδια, το 2010 κι ακόμη περπατούν...και λέω με τα πόδια, γιατί το όνειρο μας είναι να φορτωθούμε σ’ ένα βανάκι, με όλο μας τον εξοπλισμό, και να επισκεφθούμε όλους τους τόπους! Ναι, οι παραστάσεις μας χωράνε σε ένα βάν! Σπάνια χρησιμοποιούμε σκηνικά. Αγαπάμε τα σκηνικά αντικείμενα και τις μεταμορφώσεις τους. Τις λιτές γραμμές και τον συμβολισμό. Δίνουμε χώρο στους ηθοποιούς να ταξιδέψουν τον θεατή με το σώμα τους και τη φωνή τους...κι όποτε καταφέρνουμε ο θεατής να αισθανθεί πως του κλείνουμε το μάτι συνωμοτικά, αποδεικνύεται συνοδοιπόρος στις ιστορίες μας. Συχνά αστειευόμαστε μεταξύ μας «τί θα γίνει με το όνομα, όταν τα καταφέρουμε κι αποκτήσουμε εκείνο το βάν;»...χμ, ίσως είναι νωρίς ακόμη! Οι ΝοVan Theater Group ξεκίνησαν με πρωτοβουλία του Κωνσταντίνου Μελίδη και δική μου. Οι πρώτοι άνθρωποι που στελέχωσαν την ομάδα ήταν καλλιτέχνες με τους οποίους μοιραζόμαστε κοινούς σκηνικούς κώδικες, άλλοι προερχόμενοι απο το εργαστήρι της Πειραματικής κι άλλοι απο την Ούγκα Κλάρα. Οι πρώτες επαγγελματικές παραστάσεις της ομάδας, λοιπόν, (Dirty Fairy and The Tales, Εις τους πέντε δρόμους) πραγματοποιήθηκαν με τους ίδιους συντελεστές -Μάρα Γαβριηλίδου, Ζωή Κατσιλέρου, Μαρία Παπαγιαννάκη,Ελένη Νανούδη, Πέτρο Μαλιάρα, Γεώργιο Δερνίκα, Νίκο Ταπλίδη, Αλεξάνδρα Κορμαρή- και όλοι είμαστε ακόμη στο περπάτημα...κι είναι χαρά που στο δρόμο βρίσκουμε κι άλλους φίλους να μοιραστούμε το ταξίδι.

Τι πιστεύεις ότι δένει μια ομάδα και τι την διαλύει;
Η εμπειρία μου, ως τώρα, λέει πως το «να ονειρεύεσαι μαζί» είναι η ισχυρότερη «κόλλα» της αγοράς! Κι όνειρο δε σημαίνει απαραίτητα μόνο θετικά πράγματα...όλα τα σενάρια είναι πιθανά σ’ αυτό τον παράλληλο κόσμο. Κι ο σεβασμός για τον «ύπνο» των άλλων είναι, στ’ αλήθεια, ο «χώρος» που ο καθένας κερδίζει. Φαντάζομαι, λοιπόν, ότι το τσαλαπάτημα των ονείρων των άλλων, η αδυναμία-άρνηση έστω και να τα αφουγκραστείς, μόνο σε σταδιακή διάλυση μπορούν να οδηγήσουν. Κάτι εκεί αρχίζει και δεν πάει καθόλου καλά!

Από τη μια το «μικρόβιο» της υποκριτικής από την άλλη, το μικρόβιο της συγγραφής. Το κάθε ένα έχει τη δική του τεχνική και απαιτεί την δική του αφοσίωση. Ποια είναι τα οφέλη που αποκομίζεις και ποιο το κόστος μιας τέτοιας διπλής καλλιτεχνικής «συνεργασίας»;

Για μένα θέατρο σημαίνει : να λες ιστορίες! Η πρώτη «ηθοποιός» που γνώρισα στη ζωή μου, είναι η γιαγιά μου... ακόμη θυμάμαι κάποιες απο τις ιστορίες της. Δε θυμάμαι αν είναι καλές ή κακές ως ιστορίες, αλλά, κάθε φορά, με οδηγούσαν στη ντουλάπα της να ψάχνω κοστούμια για τους ήρωες τους. Κάπως έτσι ξεκίνησε να δημιουργείται το «ρεπερτόριο» μου! Όσο για τις ιστορίες στο χαρτί, στην ουσία τις γράφω για να ανεβούν στο θέατρο. Έρχονται πάντα συνοδευμένες απο μια εικόνα. Δεν γράφω μυθιστορήματα (που πολλά αγαπώ), ούτε καν διηγήματα (που πολλά ζηλεύω). Έγραφα κάποτε ποιήματα (που πολύ κλεμμένα ήταν, απο πολλά μεγάλα κι όμορφα). Δεν είναι, λοιπόν, πως οι ιστορίες των άλλων μου είναι αδιάφορες. Τουναντίον! Απολαμβάνω να τις διαβάζω, να τις λέω, να τις σωματοποιώ, να τις υπηρετώ...Στις δικές μου ιστορίες, όμως, δεν μπορώ να παίξω...Ας πούμε, λοιπόν, πως αυτή η «συνεργασία» έχει ένα τίμημα!

Μίλησέ μου για την τελευταία δουλειά της ομάδας;
Η τελευταία μουσική παράσταση των NoVan Theater Group «Λόγια της ποταμίδας» ήταν ένα παραδοσιακότροπο, μουσικό παραμύθι λόγου, συμβολικών εικόνων και ζωντανής μουσικής. Επτά ηθοποιοί και μουσικοί, σε αρμονική συνύπαρξη, ζωντάνεψαν εν ρυθμώ την ιστορία της ποταμίδας, ενός μικρού ωδικού πουλιού που ζει πλάι στα ποτάμια και τραγουδά για την αγάπη της. Έμμετρο κείμενο, μουσικές ατμόσφαιρες και πρωτότυπα τραγούδια, χιούμορ και αφαιρετικές εικόνες συνθέτουν τον καμβά μιας συγκινητικής ιστορίας αγάπης, όπου τα αιώνια σύμβολα του Έρωτα, του Θανάτου, της Πίστης και της Ελπίδας στήνουν το μυστηριακό χορό τους. Η πρεμιέρα μας, για τη Θεσσαλονίκη, έγινε την Παρασκευή 4 Απριλίου στις 9μμ στο Θέατρο του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου και είμασταν εκεί για έξι μόνο παραστάσεις. Η είσοδος στο θέατρο έγινε με ελεύθερη συνεισφορά του κοινού, ενώ όσοι αγάπησαν την ιστορία της ποταμίδας, την πήραν σπίτι τους σε ένα ολοκληρωμένο cd ελεύθερου αντιτίμου. Πριν όμως απο αυτό, η παράσταση θα συμμετείχε επίσης στις 27 Μαρτίου στο Φεστιβάλ νέων ομάδων, που διοργάνωσε το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας.

Η προηγούμενη σας παράσταση «Στους πέντε δρόμους», ήταν μια μουσική παράσταση. Αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με ένα αφηγηματικό ποίημα με κυρίαρχο πάλι, το μουσικό στοιχείο. Η μουσική, πόσο αναπόσπαστο συστατικό είναι για σένα και πόσο ορίζει και καθορίζει τα νήματα;
Από τα πρώτα πράγματα που οι δάσκαλοι μου στο θέατρο προσπάθησαν να μας «φυτέψουν» στο κεφάλι, ήταν ο ρυθμός! Το κάθετι έχει ένα ρυθμό. Τα έντονα συναισθήματα και οι καταστάσεις, το πώς βιώνει ο καθένας τον έρωτα, τον πόνο, τη ραστώνη ακόμα, όλα αυτά που μας διαπερνούν, ορατά κι αόρατα. Ο άνθρωπος είναι ένα κινούμενο κρουστό. Πάλλεται! δεν υπάρχει ζωντανό πλάσμα που να μην πάλλεται...το σύμπαν πάλλεται. Όσο ο ρυθμός ενός ηθοποιού, ενός κειμένου, μιας παράστασης είναι κοντά σ’ αυτόν τον παλμό, που όλοι έχουμε νιώσει ανάλογα με τις καταστάσεις, τόσο το ταξίδι ενός θεατή μέσα στην ιστορία που παρακολουθεί γίνεται ανεμπόδιστο. Αρχίζει να πιστεύει! Πάλλεται κι ο ίδιος! Η μουσική είναι μεγάλος δάσκαλος και πολύτιμος βοηθός...Αυτή είναι η καθεαυτή δουλειά της! Πώς, λοιπόν, να μείνει κάποιος αδιάφορος μπροστά στο μεγαλείο της; Μπορεί να υπογραμμίσει, να φωτίσει, να υποβάλλει, να αφηγηθεί... Δε θυμάμαι να μην έχω χρησιμοποιήσει μουσική σε κάποια απο τις παραστάσεις, που ανέλαβα να σκηνοθετήσω. Κι όσο περνά ο καιρός, νιώθω πως προτιμώ τη ζωντανή μουσική σε μια παράσταση. Η συνεργασία με τους μουσικούς μου μαθαίνει πολλά καινούργια πράγματα.

Πως είναι να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα του σήμερα;
Φαντάζομαι όπως ήταν πάντα! Ανάλογα με τις συνθήκες κάθε εποχής, με το όνειρο που στοιχειώνει τον καθένα, παίρνει ένα μονοπάτι. Μπορεί η εποχή μας να πάσχει απο λεφτά, αλλά δε σημαίνει πως πάσχει απο δημιουργία. Κανένα επάγγελμα δεν είναι εύκολο κι ασκεί καλά το επάγγελμα του εκείνος που το αγαπά και που το διάλεξε με την ψυχή του. Τουλάχιστον, έτσι καταλήγει με ένα χαμόγελο. Είναι χρήσιμος. Κάνει με τον τρόπο του τον κόσμο ομορφότερο. Κάποτε με δυσκολίες και κάποτε με ανοιχτωσιά. Το οικονομικό κομμάτι, ιδιαίτερα στο ελεύθερο θέατρο, ήταν απο πάντα ένα αγκάθι. Συνήθως το σενάριο περιλαμβάνει απλήρωτες πρόβες, ελάχιστη ασφάλιση, εποχιακή απασχόληση και πολύ άγχος για το μέλλον και για τον χρόνο που περνά... Δεν ζούσαν πάντα έτσι οι εραστές του σανιδιού; Λυπάμαι που το λέω, αλλά δεν άλλαξαν πολλά! Τα πράγματα σήμερα είναι σχεδόν για όλους μας δύσκολα, απαιτούν μεγαλύτερο κόπο, περισσότερη πίστη. Πάντως, χαίρομαι που οι άνθρωποι στο επάγγελμα μου άρχισαν να ενώνονται, να επιχειρούν μαζί, να παίρνουν πρωτοβουλίες.

Υπάρχει μέλλον για το θέατρο;
Όσο ο κόσμος μας θα είναι ατελής, τόσο θα υπάρχει έδαφος, όχι μόνο για το θέατρο, αλλά για κάθε είδος τέχνης...Αυτήν την ατέλεια μας κοιτάζουμε, καμιά φορά γελώντας και καμιά φορά κλαίγοντας, μέσα στην τέχνη...

Τα δικά σου όνειρα για το μέλλον;
Το μέλλον ακούγεται πια μια έννοια σχετική. Αν εννοούμε αυτό που καίει την καρδιά μου, είναι να ταξιδέψω όπου και όσο μπορώ με τη δουλειά μου, είτε ως ηθοποιός, είτε ως σκηνοθέτης. Μαγικός ρεαλισμός!