Σχετικά άρθρα
| ΟΜΑΔΑ MANNSCHAFT |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη | |||
| Τετάρτη, 01 Ιούνιος 2016 06:34 | |||
|
Ομάδα Mannschaft παρουσιάζει την παράσταση «Η πτώση του οίκου των Άσερ» του Έντγκαρ Άλλαν Πόε
Ένα από τα πιο γνωστά [και πιο τρομαχτικά] διηγήματα του Αμερικάνου Έντγκαρ Άλλαν Πόε, ανεβαίνει από την ομάδα Μάνσαφτ για λίγες παραστάσεις στη σκηνή του Rabbithole. Η παράσταση πειραματίζεται με την ψυχολογία του κοινού μέσα από αυτό που βλέπει και επεξεργάζεται: μια απλή επίσκεψη ενός άντρα σε ένα σπίτι που μετατρέπεται σε διαμονή, με τον τρόμο να υποβόσκει. Ένα παιχνίδι του μυαλού ουσιαστικά που γεννά συνειρμούς και στοχεύει στις αισθήσεις. Ο σκηνοθέτης Γιώργος Σίμωνας μιλάει στο «Επί Σκηνής» για την παράσταση που συνδιαλέγεται με τα αρχαία «φαντάσματα» και τις τολμηρές επισκέψεις τους στον σύγχρονο κόσμο μας.
Τι είναι αυτό που υπονομεύει αόρατο τον Οίκο των Άσερ; Ο Οίκος των Άσερ παραμένει ένα σύμβολο, κάτι που υπάρχει, το κοιτάζουμε από μακριά, όπως τα αγάλματα στις πλατείες μας. Με την ίδια στοιχειωμένη αίσθηση, πως αντικατοπτρίζουν κάτι που υπήρχε και δεν υπάρχει πια. Το αόρατο στοιχείο στην ιστορία είναι οι άνθρωποι -είναι θα λέγαμε τα «φαντάσματα»-. Ήχοι ανθρώπων, ενέργειες, παλιές, καταραμένες, πικραμένες και νοσηρές. Όποιος επισκεφτεί τον οίκο, συνδιαλέγεται με φαντάσματα.
Τι οριοθέτησε την άνοδο των Άσερ και τι την πτώση τους; Η άνοδος ήταν μια σταθερή κατάσταση μιας αριστοκρατικής οικογένειας, για πολλά, πολλά χρόνια. Μιας μικρής «κοινωνίας» που ζούσε στο σκοτάδι, στον σκοτεινό μικρόκοσμό της και αναπτυσσόταν μέσα σε αυτό το ζοφερό κλίμα. Η πτώση τους οριοθετήθηκε από την παρακμή που βίωσε ο τελευταίος της γενιάς των Άσερ, ο Ρόντερικ κι εμείς (μαζί του) ανακαλύπτουμε το τρανό του μυστικό (λίγο πριν το τέλος της παράστασης). Το τέλος του οίκου των Άσερ είναι ένα σοκ – που όλοι όμως γνωρίζαμε λίγο πολύ από πριν.
Γιατί ο επισκέπτης παραμένει στον καταραμένο οίκο; Ποια δική του ανάγκη εξυπηρετεί; Η διεστραμμένη του περιέργεια είναι η κινητήριος δύναμη του επισκέπτη. Ο άνθρωπος κινείται από την διαστροφή του – σε αυτό είμαι απόλυτος. Ενώ κατακρίνει τα πάντα, παίρνει θέση απέναντι σε μια αμφίβολη δικαιοσύνη, ο ίδιος θέλει να δει, να δοκιμάσει, να εισβάλει μέσα στις καταστάσεις που είναι αντίθετες από οποιαδήποτε ηθική, κανόνα. Ο άνθρωπος είναι από την φύση του ανήθικος.
Υπάρχει παραλληλισμός ανάμεσα στον οίκο των Άσερ και στα έθνη της Ευρώπης του 21ου αιώνα που επίσης καταρρέουν; Υπάρχει παραλληλισμός στην πτώση του Ανθρώπου τον 21ο αιώνα, στις αρχές του. Στα οικοδομήματά του. Στην παιδεία του. Στην Τέχνη σίγουρα. Άρα φαντάζομαι και στα κράτη: γιατί όταν μιλάμε για κρίση, για τι πράγμα να μιλάμε άραγε; Και έτσι κάθεται και ο σύγχρονος άνθρωπος σαν τον Ρόντερικ Άσερ – μόνος του, άρρωστος μέσα στο άδειο και σκοτεινό του σπίτι, παλεύοντας με την πτώση του. Την πτώση του που την κατασκεύασαν οι γονείς του, που κι αυτοί με την σειρά τους την πήραν από τους δικούς τους γονείς και ούτω καθεξής. Ζούμε την αποτυχία συνεχόμενων γενεών [με αυτό το έργο]. Τα συμπεράσματα δικά σας...
Με ποιο τρόπο εργάστηκε αυτή τη φορά η ομάδα; Το έργο είχε πάρει διάφορες μορφές τα τελευταία χρόνια. Το δύσκολο με αυτόν τον συγγραφέα, όπως και με τον Κάφκα, είναι ότι η γλώσσα του [ταπεινή μου γνώμη], είναι σχετικά απλή: στην περιγραφή μόνο διαφέρουν, ο Πόε είναι πιο γλαφυρός. Η γλώσσα αυτή είναι υπερβολικά δύσκολη γιατί κάνει τα πράγματα να φαντάζουν πως υπονοούν κάτι. Και όμως, δεν υπονοούν τίποτα. Αυτό που λένε, αυτό είναι. Συγγραφείς σαν τον Πόε είναι καταστροφικοί για ανθρώπους που θέλουν να σκέφτονται πως «κάτι θέλει να πει ο ποιητής». Ο ... ποιητής θέλει να πει αυτό ακριβώς που γράφει: η ομάδα στο τελικό αποτέλεσμα δούλεψε με βάση τον ρεαλισμό των γεγονότων και η διασκευή που επέλεξε να ακολουθήσει αποκρυπτογραφεί τα συμβάντα με έναν άλλο τρόπο. Δεν προσθέσαμε αλληγορικές εικασίες, δουλέψαμε βάσει γεγονότων. Η ανατροπή που έγινε στο τέλος της παράστασης (για όποιον γνωρίζει το διήγημα και δει την παράσταση) είναι κι αυτή, μια άποψη για το τι έγινε στην ιστορία του Πόε.
Μιλήστε μου για τους ρόλους της δραματουργίας; Οι ρόλοι στο διήγημα είναι ουσιαστικά τρεις: ο επισκέπτης, ο Άσερ και η αδελφή του η Μαντλίν. Στην παράσταση που θα δείτε οι ρόλοι είναι πέντε: ο Άσερ, ο επισκέπτης, δύο πρόσωπα που αναφέρονται απλώς στο διήγημα και αφορούν το προσωπικό του Οίκου και ένα τρίτο που δεν μπορώ να σας μιλήσω γι’ αυτό λόγω μιας μυστικότητας που θέλουμε να τηρήσουμε για την παράσταση. Πάντως οι ρόλοι είναι αναπόσπαστο κομμάτι της διασκευής του έργου: δεν έχουμε προσθέσει κανένα πρόσωπο που να μην εξυπηρετεί ρεαλιστικά την υπόθεση του έργου και το νόημά του. Τέλος, η αδελφή του Άσερ, είναι ένα πρόσωπο που εμφανίζεται και εξαφανίζεται [όπως και στο διήγημα] και είναι το στοιχείο αυτό που μεταμορφώνει το έργο σε μια νουαρ, ψυχολογικού τύπου θρίλερ – ιστορία.
Με ποιο τρόπο αναλύεται ψυχαναλυτικά η ιδιοσυστασία των ηρώων; Ο Πόε είναι ένας κλασσικός συγγραφέας του Ρομαντισμού. Οι ήρωες του «τρέφονται» από την μελαγχολία της ύπαρξης. Ο αναγνώστης/θεατής πρέπει να καταλάβει ωστόσο πως αυτή η βαρύθυμη στάση είναι και ο λόγος που η πλοκή εκτρέπεται τελικά σε κάτι ιδιαίτερα ανατριχιαστικό: εξελίσσεται σε ιστορία τρόμου και όχι σε μια θλιβερή συζήτηση ανασκόπησης της ζωής. Όλα τα πρόσωπα του Πόε είναι κατά βάση πλευρές του εαυτού του που ανησυχούν ιδιαίτερα για τα σχέδια που τους επιφυλάσσει το μέλλον [sic]. Και αυτό γίνεται διότι υπάρχει η αγωνία: αυτό είναι και το κυρίαρχο συναίσθημα. Σε μας, στην παράσταση, η αγωνία υποσκάπτεται από έναν παιδικό εφιάλτη, το μαύρο και το γκρι αντικαθίστανται από χρώματα και έτσι μεγαλώνει περισσότερο η αμφιβολία για το αν «τα πράγματα πηγαίνουν όντως καλά». Σε μας το πένθος είναι πολύχρωμο.
Ποιοι είναι οι κυρίαρχοι συμβολισμοί; Καταρχήν ο Οίκος και η οικογένεια – επί της ουσίας το ίδιο πράγμα. Αλλά σε αυτό το έργο τα πρόσωπα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχουν τα αντικείμενα, τα έπιπλα, οι τοίχοι: το σπίτι αναπνέει, είναι ένας ζωντανός οργανισμός και σιγά-σιγά τρώει τους ανθρώπους, τους χωνεύει μέσα του. Η ίδια η πτώση είναι μια φιλοσοφική, μια συμβολική έννοια άλλωστε.
Πως κατά την γνώμη σας στοιχειώνεται ο κλειστός κόσμος ενός «οίκου» σε σχέση με την οικο-γένεια που τον κατοικεί και τις ενοχές της; Οχώρος στοιχειώνεται από ένα μυστικό. Αφορά τα δύο αδέρφια αλλά και μια μακραίωνη παράδοση που έχει να κάνει με την διατροφή, την διαπαιδαγώγηση των παιδιών αλλά και τις ... παραδόσεις, τα ήθη τέτοιων οικογενειών. Κάποιος μπορεί να μιλήσει για την πτώση της αριστοκρατίας – δεν ξέρω αν το βλέπω από αυτήν την πλευρά, αλλά σίγουρα ισχύει και πιστεύω πως ο Πόε βρήκε ένα καλό «πάτημα» να μιλήσει και γι’ αυτό ή δια μέσω αυτού. Το σπίτι εν τέλει στοιχειώνεται από την ίδια την Ιστορία.
Πως εμπνεύστηκε η Τόνια Ράλλη; Η Τώνια Ράλλη σε αυτό το έργο υπογράφει τις σκηνογραφικές κατασκευές και είναι [και θα είναι πάντα] η σύμβουλός μου όταν φτιάχνω μια παράσταση στο εικαστικό και εν γένει αισθητικό μέρος της παράστασης. Νομίζω ότι εμπνέεται πάντα από την ατμόσφαιρα των έργων που υπογράφουμε και είναι σήμα κατατεθέν των ονομάτων μας όταν μπαίνουν σε κάποια καλλιτεχνική διαδικασία. Είναι η πέμπτη φορά εξάλλου που δουλεύουμε μ’ αυτόν τον συγγραφέα και νομίζω ότι δεν είναι τυχαίο.
Διασκευή/Σκηνοθεσία: Γιώργος Σίμωνας Διανομή: Κωνσταντίνος Λιναρδάκης Αριάδνη Μιχαηλάρη Μαριάννα Λάζαρη Νατάσσα Σταφανάτου Κατασκευή σκηνικών αντικειμένων: Τώνια Ράλλη Ειδικά εφέ / Μακιγιάζ: Αλέξανδρος Λόγγος Φωτογραφία: Μαρία Τούλτσα Αφίσα/ Web: Αριάδνη Μιχαηλάρη Φωτισμοί: Γιώργος Σίμωνας Μια παραγωγή της Mannschaft [ensemblegruppe] Παραστάσεις Παρασκευή 27 Μαϊου & 3, 4, 5 Ιουνίου και 10,11,12 Ιουνίου [Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή] Στις 21:30 Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά Εισιτήρια: 10, 8, 5 ευρώ ΘΕΑΤΡΟ: Rabbithole [ ΡΆΜΠΙΤΧΟΛ] ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ 20 ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΩΝ: 210 | 52 49 903 ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΘΕΣΕΩΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΚΡΑΤΗΣΗ ΘΕΣΕΩΝ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΕΥΠΑΘΕΙΕΣ ΟΠΩΣ ΚΑΡΔΙΑΚΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ, ΚΛΕΙΣΤΟΦΟΒΙΑ Κ.Τ.Λ.
|
