Σχετικά άρθρα
ΜΑΡΙΝΑ ΝΑΤΙΩΤΗ |
![]() |
![]() |
Τρίτη, 22 Δεκέμβριος 2009 19:52 | |||
Μαρίνα Νατιώτη Υποκριτική στα άκρα Η νεαρή ηθοποιός με την εντυπωσιακή τεχνική, ξεκίνησε με σπουδές στο πανεπιστήμιο στη Γαλλική γλώσσα και φιλολογία αλλά ενώ ακόμα ήταν στο τρίτο έτος της σχολής της βρέθηκε στο θέατρο των Αλλαγών να παρακολουθεί σεμινάρια υποκριτικής και φωνητικής, αποφασισμένη να ακολουθήσει μια άλλη πορεία. Αποφοίτησε από τη σχολή Ίασμος-Βασίλης Διαμαντόπουλος και γνωρίστηκε με την ταλαντούχα Τζίνα Αποστολοπούλου για να συνεργαστεί μαζί της στην παράσταση «Πλαστικά αποκούμπια» σε κείμενο εμπνευσμένο από την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων». Έτσι βρέθηκε στη θεατρική ομάδα Σχεδία και στο χώρο του πειραματισμού και της πρωτοπορίας, ένα χώρο δύσκολο αλλά ενδιαφέροντα για κάθε ηθοποιό που θέλει να ανακαλύψει τα όριά του. Ακολουθεί η γνωριμία με τον σκηνοθέτη Βασίλη Κανελλόπουλο και η παράσταση «Έκθεση-Αποχαιρετισμός». Αποφασισμένη να τελειοποιήσει τα υποκριτικά της προσόντα φτάνει ως το Παρίσι και τη σχολή του Jacques Lecoq όπου και ολοκληρώνει τις σπουδές της στο σωματικό θέατρο. Την επόμενη χρονιά παίζει Μπρεχτ στη Σχεδία και συγκεκριμένα το έργο «Αρτούρο Ούι» και πάλι σε σκηνοθεσία του Κανελλόπουλου. Φέτος την είδαμε στο γκαράζ της οδού Βουτάδων στην παράσταση «Venus Flytrap» σε κείμενο εμπνευσμένο από το έργο του Τέννεση Ουίλλιαμς «Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι», σε μια ερμηνεία που μας εντυπωσίασε για την θαυμάσια εκφορά του λόγου και τον άψογο έλεγχο των εκφραστικών της μέσων. Γνωρίστε την. Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο; Η επαφή μου με το θέατρο προέκυψε αυθόρμητα και φυσικά. Ξεκίνησα να ασχολούμαι με αυτό χωρίς σκέψη και παρορμητικά στα 20 μου, χωρίς να έχω εκδηλώσει καλλιτεχνικές τάσεις μέχρι τότε.
Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο; Το κυριότερο πρόβλημα, όπως και σε πολλούς άλλους κλάδους, είναι η εύρεση εργασίας. Κάθε χρόνο αποφοιτούν από τις σχολές εκατοντάδες παιδιά, που δυστυχώς δεν μπορούν να ασκήσουν το επάγγελμα του ηθοποιού, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι ικανά. Απλώς οι θέσεις είναι λίγες. Επίσης υπάρχει μια συνεχής ανακύκλωση των ίδιων προσώπων κι έτσι δεν βρίσκεται χώρος για τους νέους καλλιτέχνες.
Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου; Να κάνω θέατρο. Έχοντας όμως κοινό.
Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν; Σταθμός για εμένα ήταν η παράσταση της Αrianne Mnouckine: «Les ephemeres», τα εφήμερα, που παρακολούθησα στο φεστιβάλ Αθηνών. Μου δημιούργησε μια δίψα να φύγω στο εξωτερικό για να δω και να μάθω καινούρια πράγματα. Διάλεξα τη σχολή του Jacques Lecoq έχοντας διαβάσει το βιβλίο του και μέσω αυτού, θέλησα να ανακαλύψω μια καινούρια οδό στη θεατρική πραγματικότητα.
Τι πιστεύεις για τη θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας; Η μεγαλύτερη έλλειψη στις δραματικές σχολές είναι ότι δεν διδασκόμαστε ένα σύστημα, παρά συλλέγουμε διάφορες εμπειρίες είτε ηθοποιών είτε σκηνοθετών. Στο πρώτο έτος της σχολής καλέστηκα να δουλέψω ρόλους, κατευθυνόμενη από τον εκάστοτε καθηγητή. Δούλευα το «συναίσθημα» και την «ψυχολογική κατάσταση» του ρόλου, αγνοώντας το πόσο σημαντικό εργαλείο είναι το σώμα μου. Βγαίνουμε από τις δραματικές σχολές, έχοντας απλώς πάρει μια αίσθηση, και όχι έχοντας κατακτήσει κάτι, ώστε να μπορούμε είτε να το γκρεμίσουμε είτε να το εμπλουτίσουμε. Όσον αφορά την γενικότερη παιδεία και τον πολιτισμό, πιστεύω ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την κοινωνική κατάσταση. Διακρίνω μια ροπή προς τον συντηρισμό, αισθάνομαι ότι μας εκπαιδεύουν ώστε να μένουν οι κεραίες μας κλειστές. Ντυνόμαστε με σελοφάν και αναπνέουμε μόνο τον αέρα μας, αγνοώντας πόσο πιο φρέσκος αέρας υπάρχει γύρω μας.
Πώς επιλέγεις τις συνεργασίες σου; Βρίσκομαι στην ομάδα «Σχεδία» από τότε που τελείωσα τη σχολή. Είναι οι μόνοι άνθρωποι με τους οποίους έχω συνεργαστεί επαγγελματικά, οπότε η εμπειρία μου σχετικά με τις συνεργασίες στο θέατρο είναι μικρή. Μπορώ να σας απαντήσω γιατί θέλω να συνεχίσω να βρίσκομαι στη Σχεδία. Είναι μια ομάδα ανοιχτή, που δέχεται τους νέους ανθρώπους και που εγώ μέσα σε αυτή μαθαίνω να είμαι αυτάρκης, ετοιμοπόλεμη... Αλλά επίσης, μαθαίνω και πως θέατρο μπορεί να γίνει και με το ελάχιστο.
Ποια κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού; Να έχεις κέφι, όρεξη και να μην επαναπαύεσαι ούτε για μια στιγμή.
Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες; Είμαι υπέρ της πολυφωνίας και της διαφορετικότητας και αυτό είναι κάτι που επιτυγχάνεται και με τη δημιουργία ομάδων. Το λάθος γίνεται όταν η ομάδα προκύπτει από απελπισία και όχι από δημιουργικότητα. Όταν οι άνθρωποι συνεργάζονται έχοντας μόνο κίνητρο το ότι δεν βρίσκουν πουθενά αλλού δουλειά, τότε η πορεία της ομάδας θα είναι βραχύβια. Αν όμως πιστέψουν και υπερασπιστούν στο εκατό τοις εκατό τους τη δουλειά τους, τότε σίγουρα θα πετύχουν ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια Να «αυγατίσει» ακόμα πιο πολύ η σχέση μου με την ομάδα και να φτιάξουμε ακόμα πιο δημιουργικές παραστάσεις.
|