Μάρω Κοντού

Φέτος «επί σκηνής» στον προκλητικό ρόλο μιας τραβεστί.

Η αγαπημένη μας πρωταγωνίστρια του θεάτρου και του κινηματογράφου επιστρέφει δυναμικά τη φετινή περίοδο στο Θέατρο Τέχνης ερμηνεύοντας την τραβεστί Ούρσουλα στο προκλητικό έργο της Πόλα Βόγκελ «Το αρχαιότερο επάγγελμα».

Η Μάρω Κοντού μιλάει στο Επί Σκηνής για τις ιδιαιτερότητες του ρόλου της, θυμάται τα πρώτα της βήματα στο σανίδι και αναφέρεται στον κινηματογράφο μέσα από τον οποίο γνώρισε διασημότητα και καταξίωση.

Μιλήστε μας για τον ρόλο σας στην φετινή παράσταση.

Η φετινή παράσταση είναι μια ευτυχία για όλες μας. Διότι παίζουμε πέντε γυναίκες στο έργο της Βόγκελ που λέγεται «Το αρχαιότερο επάγγελμα». Κι εγώ υποδύομαι μία από τις πέντε πόρνες. Μόνο που εγώ έχω μια ιδιαιτερότητα στο έργο, δεν είμαι απλώς πόρνη, είμαι και τραβεστί. Αυτό λοιπόν ήταν μια πρόκληση για μένα, ως προς το ερμηνευτικό μέρος του ρόλου, και νομίζω ότι καλά τα καταφέρνω.

Πως λειτουργούν αυτές οι κυρίες καθώς αντιλαμβάνονται την φθορά αλλά και την ομορφιά γύρω τους και μέσα τους;

Αυτές έχουν γίνει πολύ φίλες με τα χρόνια, είναι μεγάλες γυναίκες και έχουν διατηρήσει κάποιους από τους παλιούς τους πελάτες που είναι και αυτοί πια ηλικιωμένοι. Τις συνδέει μια φιλία αρκετά δυνατή, με όλα όσα έχει μια φιλία, δηλαδή τους καυγάδες, τις αψιμαχίες, τις κόντρες, τις ειρωνείες και το χλευασμό. Κατά βάθος αγαπιούνται. Αποδεικνύεται ότι τουλάχιστον με τις μισές από τις σχέσεις που έχουν διατηρήσει, υπάρχει συναισθηματικό δέσιμο.

Πως επιδρούν οι αναμνήσεις τους στον συναισθηματικό κόσμο των θεατών;

Έχει ένα θείο χάρισμα αυτό το έργο. Υπάρχει για την κάθε ηρωίδα ένας μονόλογος λίγο πριν αφήσει τα εγκόσμια. Μέσα από αυτό το μονόλογο σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις ένα φλας μπακ στη ζωή σου και να κατανοήσει και ο κόσμος πως ξεκίνησες και πως βρέθηκες σήμερα να είσαι αυτό που είσαι.

Ποια δύναμη θα μπορούσε να αφυπνίσει στην ηρωίδα σας το αίσθημα της παρηγοριάς και την αίσθηση της ευτυχίας;

Γι’ αυτήν που υποδύομαι, την Ούρσουλα, ευτυχία είναι να μαζεύει λεφτά, να κάνει οικονομίες. Έχει ένα άγχος με τα λεφτά διότι κάποτε βρέθηκε στο δρόμο, δεν είχε να φάει. Βρέθηκε μέσα σε έναν τενεκέ σκουπιδιών, κακοποιημένη... Και όλη της η αγωνία είναι να φροντίσει ώστε να έχει κάτι στα γεράματα. Αυτή η επένδυση όμως που αποφάσισε να κάνει, έχει μια κωμική πλευρά διότι τελικά δεν πιάνει μία!

Πως νοιώθετε στο σανίδι;

Άνετα, όμορφα... Εξαρτάται βέβαια κι από το ρόλο που έχω κάθε φορά. Αλλά γενικά αισθάνομαι άνετα. Το κάνω χρόνια αυτό το επάγγελμα. Έχω παίξει όλα τα είδη του θεάτρου σχεδόν και βρίσκομαι σε μια ώριμη ηλικία που νομίζω ότι μπορώ να αποδώσω καλύτερα.

Πως βιώσατε την εποχή της ακμής του παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου;

Ο κόσμος με γνωρίζει περισσότερο από εκεί. Όμορφες στιγμές! Είχα πρωτοβγεί στο θέατρο και μετά ξεκίνησα να κάνω ταινίες. Και μάλιστα είχα πρωτοβγεί στο πλάι του Δημήτρη Χορν. Επί τρεις θεατρικές σεζόν ήμουν συμπρωταγωνίστρια του. Μεγάλη τιμή. Σνομπάριζα λίγο τον κινηματογράφο. Όμως τα λεφτά του θεάτρου πάντα είναι λίγα και του κινηματογράφου ήταν πολλά τότε. Κι όποιος δεν είχε χρήματα κι ήθελε να πάρει το πρώτο του αυτοκίνητο ή το πρώτο του σπιτάκι, έκανε κινηματογράφο. Αλλά στάθηκα τυχερή καθώς και οι συγγραφείς ήταν καλοί κι οι ταινίες βλέπονται ακόμη, είναι αξιοπρεπέστατες κι όλος ο κόσμος μιλάει ακόμα γι’ αυτές.

Πως βλέπετε σήμερα την πορεία της 7^ης τέχνης στη χώρα μας

Πολύ καλές προσπάθειες, μεμονωμένες βέβαια. Δε νομίζω ότι οι σημερινοί σκηνοθέτες και παραγωγοί αναλώνονται στο να βγάλουν μια πάρα πολύ εμπορική ταινία ενώ τότε οι δύο μεγάλες εταιρείες, η Φίνος Φιλμ και ο Καραγιάννης Καρατζόπουλος προσπαθούσαν να είναι οι ταινίες τους οικογενειακές, εμπορικές. Τώρα στρεφόμαστε περισσότερο στην κουλτούρα. Και βεβαίως υπάρχουν εξαιρέσεις. Ένα-δύο κωμωδίες ωραίες έχουν γυριστεί σήμερα. Ακόμη τα βήματα του ελληνικού κινηματογράφου είναι-πώς να το πω- άτολμα. Ελπίζω όμως στο μέλλον.

Μιλήστε μας για τα πρώτα βήματά σας στο σανίδι.

Δέος πλάι στο Δημήτρη Χορν. Μετέπειτα με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, το Λάκη Λαζόπουλο, τον Κώστα Βουτσά, τη Ρένα Βλαχοπούλου… Έχω συνεργαστεί με όλο το ελληνικό σύγχρονο θέατρο. Υπέροχες στιγμές! Γενικά είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένη και πιστεύω ότι στάθηκα και τυχερή.

Οι νέες γενιές θεατών, πολύ νέα παιδιά, σας αγαπούν πολύ και σας θεωρούν ένα αγαπημένο, οικείο πρόσωπο και μια εξαιρετικά γοητευτική ηθοποιό. Εσάς ποια είναι η σχέση σας με την νέα γενιά;

Πολύ καλή, πάρα πολύ καλή. Έχω ανίψια, έχει εγγόνια η αδελφή μου, εγώ δεν έχω παιδιά βέβαια. Τα πάω πάρα πολύ καλά μαζί τους. Κι εδώ στο Θέατρο Τέχνης έχουμε ωραία νέα παιδιά κι είμαστε σαν αδελφάκια σιγά-σιγά με το χρόνο. Καμία διαφορά στην ηλικία ούτε στα μυαλά. Μου φαίνεται ότι εκείνα μας μαζεύουν πιο πολύ. Εκείνα είναι πιο σοβαρά από μάς. Υπέροχη η νέα γενιά. Και μιλάω για τα παιδιά που έχουμε εδώ, τα οποία φοιτούν στη σχολή του Κάρολου Κουν και βοηθούν κι εμάς σ’ αυτή την παράσταση επιτυχώς.

Πως πιστεύετε πως μπορούν να αλλάξουν μερικά πράγματα σ’ αυτή τη χώρα ώστε οι επόμενες γενιές να έχουν ένα καλύτερο μέλλον;

Δεν το πιστεύω. Δεν θα αλλάξουν. Με βρίσκεις σε στιγμή τρομερής απαισιοδοξίας.

Ποια πιστεύετε πως είναι τα δυνατά σημεία της ελληνικής φυλής και ποιες οι αδυναμίες της;

Νομίζω ότι τα ίδια της τα προσόντα της ελληνικής φυλής είναι και οι αδυναμίες της. Είμαστε ευκολόπιστοι, είμαστε καλοπερασάκηδες, χαλαροί... Έχουμε μια υπέροχη χώρα την οποία δεν εκμεταλλευτήκαμε καθόλου σαν έλληνες. Θα μπορούσαμε να ζούμε από τις φυσικές αρετές και καλλονές της. Ούτε οι πολιτικοί, ούτε κι εμείς οι ίδιοι κάναμε πολλά. Και σήμερα βρισκόμαστε σ’ αυτή τη δεινή θέση.

Τι πιστεύετε ότι μπορεί να προσφέρει το θέατρο στον κόσμο μας, όσον αφορά την θετική εξέλιξή του αλλά και την κατάκτηση λίγης ευτυχίας.

Πιστεύω ότι μια μερίδα κόσμου, ένα τριάντα με σαράντα τοις εκατό του πληθυσμού μας, που είναι θεατρόφιλοι και συνεχίζουν να είναι ευτυχώς για μας, που είναι άνθρωποι εξελιγμένοι, μορφωμένοι και ψάχνουν τον εαυτό τους, προχωρούν, ελπίζουν. Αλλά δυστυχώς αποτελούν μόνο το σαράντα τοις εκατό. Το υπόλοιπο εξήντα τοις εκατό είναι «πέρα βρέχει», καλοπερασάκηδες, τεμπελούληδες, ερωτύλοι, επιπόλαιοι, ότι βρέξει σήμερα και τίποτα για το αύριο, φυγόπονοι λίγο... Έχουμε καλά αισθήματα βέβαια, είμαστε καλοί άνθρωποι, έχουμε χιούμορ, είμαστε καλόκαρδοι, φιλόξενοι. Όμως τα του οίκου μας δεν τα πήγαμε καλά…

Σας ευχαριστούμε από καρδιάς