Ο Άμλετ στις πόλεις

ΧΩΡΟΣ ΑΜΛΕΤ

δοκιμή

Η ομάδα ΙΣΟΝ ΕΝΑ έχει ήδη στο ενεργητικό της, ανάμεσα σε άλλα και μια ενδιαφέρουσα παράσταση-πρόταση, την «Εσκαφή κενού» που εντυπωσίασε τους κριτικούς αλλά κυρίως το κοινό. Στο φεστιβάλ Δρόμου παρουσιάζουν μια δουλειά εμπνευσμένη από μία φράση του Άμλετ και τα γεγονότα στην Αθήνα πέρσι το Δεκέμβρη. Η ιδρύτρια της ομάδας που συνέλαβε την ιδέα και σκηνοθέτησε την παράσταση, Ιωάννα Ρεμεδιάκη, διερευνά μαζί με την ομάδα της την ερημιά της πόλης και τις διεξόδους της ανθρώπινης ψυχής μέσα από τις σκοτεινές λεωφόρους του ανθρώπινου μυαλού και των εξουσιαστικών δομών που ενισχύουν τη λήθη. Αφού η μνήμη αφυπνίζει την αντίσταση ενώ η λησμονιά οδηγεί στην παθητική, άνευ όρων, παράδοση.

Στις ερωτήσεις του Επί Σκηνής  απάντησε η Ιωάννα με την οποία καθώς και με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας της, ελπίζουμε να έχουμε σύντομα και μια συνάντηση δια ζώσης.

Με σπουδές Κλασικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, μάστερ και διδακτορικό Θεατρολογίας στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, Σπουδές Υποκριτικής στην Δραματική Σχολή Αρχή, διδακτορική έρευνα στο Institut für Theaterwissenschaft του Freie Universität Berlin και σεμινάρια σκηνοθεσίας στο Βερολίνο, στο Internationale Heiner Müller Gesellschaft, του οποίου είναι μέλος, η Ιωάννα έχει μπει στον θεατρικό στίβο γερά οπλισμένη. Έχει γράψει, σκηνοθετήσει και παρουσιάσει τις performance Το Τραπέζι (2006-7), Εκσκαφή Κενού (2007-8) και Ιστορίες του Μουσείου (2008), στην Αθήνα, το Βερολίνο και το Ναύπλιο. Έχει οργανώσει σεμινάρια υποκριτικής για τους Χάινε Μύλλερ, Μπέρτολτ Μπρεχτ και Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, με την συνεργασία σημαντικών  ευρωπαίων σκηνοθετών. Διδάσκει θέατρο στα Πανεπιστήμια Ιωαννίνων (Αγρίνιο) και Πελοποννήσου (Ναύπλιο), και στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Είναι βοηθός του σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ Φίλιππου Κουτσαφτή και φυσικά η ιδρύτρια της θεατρικής Ομάδας Ίσον Ένα.

Τι σημαίνει για σας ο Δανός πρίγκιπας και ποια είναι η γέφυρα που συνδέει τους προβληματισμούς του με το σύγχρονο γίγνεσθαι;

Η παράσταση «Χώρος Άμλετ» είναι μια απόπειρα σύνδεσης του έργου του Σαίξπηρ με τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου στην Αθήνα. Υπάρχει ένα κοινό ερώτημα σε αυτά τα δύο «κείμενα», ένα κοινό πένθος, ένα «σώμα» που πάσχει. Από το κείμενο του Άμλετ χρησιμοποιούμε μία σκηνή, την δεύτερη της πρώτης πράξης. Με αυτήν συμπλέκονται η πόλη της Αθήνας και τα γεγονότα, άρθρα εφημερίδων, συνθήματα τοίχων, ιστορίες ανθρώπων που με κάποιο τρόπο συνδέθηκαν με την δολοφονία του παιδιού και τα όσα ακολούθησαν. Δεν φιλοδοξούμε να παίξουμε τον Άμλετ στο δρόμο. Επιθυμούμε να συνδέσουμε την φράση του «Θεέ μου έρημος. Τι έρημος είναι αυτός το κόσμος» με τον κόσμο που μας περιβάλλει, να φωτίσουμε το ένα με το άλλο. Σε αυτή τη διαδικασία δεν υπάρχουν θεατές. Διαμορφώνουμε όλοι από κοινού τον χώρο και το ρυθμό της παράστασης. Αυτή εξάλλου ήταν και ένα βασικό ερώτημά μας: μετά τα όσα συνέβησαν εκείνο το Δεκέμβρη, μπορούμε να παραμένουμε θεατές;

Η παράστασή σας είναι μια καθαρόαιμη παράσταση θεάτρου δρόμου ή δημιουργήθηκε αρχικά για θεατρικό χώρο και την προσαρμόσατε στις ανάγκες του φεστιβάλ;

Η παράσταση ανέβηκε αρχικά στο θέατρο Κινητήρας Στούντιο τον περασμένο Μάρτιο, όπου παίχτηκε για δύο μήνες. Υπήρχε ωστόσο από την αρχή η ιδέα να βγει έξω, στους δρόμους, μια που οι δρόμοι την διαμόρφωσαν: πολλές πρόβες έγιναν εκεί, πολλά κείμενά της προέρχονται από κει. Έτσι ξεκινήσαμε, από το Μάιο και μετά, να παίζουμε κάθε Παρασκευή στο παρκάκι (πρώην πάρκιγκ) της Ναυαρίνου, με αίτημα: Ανοιχτοί Δημόσιοι Χώροι. Συνεχίσαμε στην πλατεία Εξαρχείων, στον Κεραμεικό, στο Γκάζι, στην πλατεία Πετραλώνων, στο Άλσος Παγκρατίου, σε διάφορα Φεστιβάλ.

Τι πιστεύετε για το θέατρο δρόμου και πως νομίζετε εσείς πως συντελεί στο θεατρικό γίγνεσθαι μιας χώρας;

Από την μικρή μας πείρα θεωρούμε ότι το θέατρο δρόμου έχει μια ισχυρότατη δυναμική που βρίσκεται στην ουσία της θεατρικής πράξης. Δεν σου επιτρέπει να ξεχάσεις ούτε λεπτό ότι η παράσταση συμβαίνει τώρα και διαμορφώνεται από κοινού με τον θεατή. Είναι μια συνεχής ανταλλαγή, μέσα στο δυνατότερο σκηνικό που μπορεί να υπάρξει: την πόλη. Άρα είναι ένα ουσιαστικό «πολιτικό» γεγονός, όπως και ήταν το θέατρο όταν γεννήθηκε.

Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε στην εφαρμογή των κανόνων του θεάτρου δρόμου, ετοιμάζοντας την παράστασή σας;

Οι συνθήκες του θεάτρου δρόμου βοήθησαν την παράσταση να βρει την ταυτότητά της, ανακαλύπτοντας τα απαραίτητα. Το ότι δεν έχουμε σκηνικά και φώτα, το ότι πρέπει να κρατάμε διαρκώς το ενδιαφέρον του κοινού και να είμαστε ευέλικτοι, να αντιδράμε πραγματικά σε κάθε τι που μπορεί να συμβεί, αυτό έδωσε στον «Χώρο Άμλετ» μια διάσταση/θέση που από την αρχή αναζητούσαμε.

Ποια είναι τα σχέδιά σας για το μέλλον;

Κάνουμε πρόβες για το νέο έργο, που μιλά για την Οφηλία. Βγάζουμε το πρόσωπο από τις σελίδες του βιβλίου, μάλλον προσπαθούμε να συμπληρώσουμε τα όσα δεν ξέρουμε γι αυτήν και να λύσουμε τις απορίες μας, βάζοντάς την να περπατήσει στους δρόμους της Αθήνας σήμερα. Άλλο ένα «θέατρο δρόμου» λοιπόν, ή μήπως πρέπει να πούμε «θέατρο πόλης;» Αυτής εδώ της πόλης, σε αυτή τη χρονική στιγμή. Τα δύο έργα θα παίζονται εναλλάξ, σαν δύο μισά ενός σώματος, μιας κοινής αναζήτησης.

Η παράσταση, σε σύλληψη και σκηνοθεσία της Ιωάννας Ρεμεδιάκη, περιλαμβάνει κείμενο από Σαίξπηρ, Άμλετ, α’  πράξη, σκηνή 2 (μετ. Γ. Χειμωνάς) και υλικό από την πόλη, τις εφημερίδες και τους αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών.

«Δοκιμάζουν» οι ηθοποιοί Χαρά Καράτζιου, Αργυρώ Λογαρά , Ιωάννα Ρεμεδιάκη και Άγγελος Χατζάς.

Η ομάδα θα  δράσει στις  18 και 19 Οκτωβρίου στις έξι το απόγευμα και στις 20 Οκτωβρίου στις επτά,  στην Πλατεία Αγ. Ασωμάτων στο Θησείο.

­