Σχετικά άρθρα
ΜΠΑΜΠΗΣ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗΣ |
![]() |
![]() |
Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη | |||
Κυριακή, 03 Ιανουάριος 2016 12:03 | |||
Μπάμπης Χατζηδάκης Ένας απρόβλεπτος «μπάτσος» στη σκηνή του VAULT Μοιάζει να είναι νόμος, όταν οι καιροί είναι χαλεποί, η τέχνη να ανθεί. Έτσι λοιπόν φαίνεται να συμβαίνει και στις μέρες μας. Υπάρχει ανάγκη έκφρασης, που αλήθεια δεν ξέρω από που προκύπτει αλλά είναι υπαρκτή. Σαν ο κόσμος να θέλει να εκφράσει το παράπονό του για αυτά που του συμβαίνουν και βρίσκει αυτό τον τρόπο να το εκδηλώσει.
Μίλησέ μου για την ψυχοσύνθεση και τις ρωγμές του Μπάτσου που υποδύεσαι φέτος στο ομώνυμο έργο. Είναι ένας άνθρωπος με βαθύ το αίσθημα του καθήκοντος όχι μόνο στη δουλειά του αλλά και στον τρόπο που αντιμετωπίζει και μεγαλώνει την κόρη του. Είναι πολλοί τέτοιοι άνθρωποι γύρω μας. Όσο για τις ρωγμές του ίσως θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι πρώτα απ’ όλα αυτό το αίσθημα του καθήκοντος και η μεγαλύτερη ρωγμή του. Παρ’ όλα αυτά θα ήταν νομίζω λάθος να παραβλέψουμε το γεγονός ότι ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τη σχέση αυτή σαν άλλοθι για να καταγγείλει την βία, το σύστημα, που εκπαιδεύει ανθρώπους να την ασκούν και τους χρησιμοποιεί για τα συμφέροντά του. Κάποια στιγμή θα πει: “Πάντα πίστευα πως η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την αστυνομία για να προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα” για να συνειδητοποιήσει σε λίγο πως δεν είναι έτσι! Θέτει και άλλα ερωτήματα όπως π.χ. την ευθύνη που έχει ο άνθρωπος που εκτελεί μια εντολή: “το να υπακούς σε διαταγές δεν σε ελαφραίνει από το ηθικό βάρος των πράξεών σου.” Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τα συναισθήματα που μας δημιουργούνται από την λανθασμένη χρήση της δύναμης που έχει η εξουσία, που λίγο ή πολύ είναι τα ίδια σε όλους τους ανθρώπους. Δεν είναι λοιπόν μια ηθογραφία που πραγματεύεται έναν χαρακτήρα και την συνέπεια του αλλά, με αφορμή ένα γεγονός, τα συναισθήματα που προκαλεί το ίδιο το γεγονός. Και την ίδια στιγμή μας δίνει και τροφή για σκέψη. Πόσο η σχέση του με την κόρη του επηρεάζει τη σχέση του με την δουλειά του και το αντίστροφο; Όταν ο κόμπος φτάσει πια στο χτένι η σχέση του με το παιδί του θα φανεί ανεκτίμητη γιατί θα τον κάνει να αναθεωρήσει τις απόψεις του για τη δουλειά του. Ίσως να τον κάνει να βγει και από μια πλάνη, στην οποία υπήρχε για όλη του τη ζωή. Το μοτίβο που τον κάνει να ψάχνει και που τον οδηγεί σε αυτή την αναθεώρηση είναι η αγάπη του να ψάχνει στο λεξικό κάθε τι, που δεν είναι σίγουρος για την έννοιά του. Το μαθαίνει και στην κόρη του αυτό και έτσι δημιουργείται μια αμφίδρομη σχέση κι ο καθένας έχει να αναθεωρήσει απόψεις του που είναι παγιωμένες αλλά κυρίως, θέλω να πιστεύω, ότι το κοινό που θα δει αυτή την παράσταση θα το κάνει. Αυτή είναι και η αξία του θεάτρου άλλωστε!
Τι συμβαίνει στον ψυχισμό ενός ανθρώπου όταν η αγάπη για την δουλειά του συγκρούεται με τον ανθρωπισμό του; Αυτά τα δυο νομίζω: Η αγάπη για τη δουλειά του και ο ανθρωπισμός, πρέπει να βρίσκονται σε συνεχή αρμονία. Κάθε φορά που αλλάζει το ένα, μορφοποιείται και το άλλο. Όλο το θέμα είναι στο τι θεωρούμε ανθρωπισμό κι εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι.
Μέσα από ποια διαδικασία ο ήρωας αποφασίζει να οδηγηθεί στην πράξη του φινάλε; Δεν έχει και πολλές επιλογές. Έχει χάσει τα στηρίγματα της ζωής του, την κόρη του και τη δουλειά του, και διαπιστώνει πως το σύστημα που υπηρέτησε όλη του τη ζωή τον χρησιμοποίησε και στο τέλος τον ξεφορτώνεται βγάζοντάς τον στην σύνταξη. Ο συγγραφέας στήνει ένα δράμα και τον οδηγεί σε μια λύση που οι βεβαιότητες εκλείπουν. Και για το αν θα το κάνει και για το αν είναι σωστό αυτό που πάει να κάνει. Αλλά και για το αν η αλήθεια του είναι απόλυτη.
Πως βλέπεις το θέατρο στους σκοτεινούς καιρούς μας; Μοιάζει να είναι νόμος όταν οι καιροί είναι χαλεποί η τέχνη να ανθεί. Έτσι λοιπόν φαίνεται να συμβαίνει και στις μέρες μας. Υπάρχει ανάγκη έκφρασης, που αλήθεια δεν ξέρω από που προκύπτει αλλά είναι υπαρκτή. Σαν ο κόσμος να θέλει να εκφράσει το παράπονό του για αυτά που του συμβαίνουν και βρίσκει αυτό τον τρόπο να το εκδηλώσει. Είμαι σίγουρος πως όλο αυτό κάπου πολύ θετικά θα μας οδηγήσει σε σχέση και με την συγγραφή καινούριων έργων και νέων τρόπων έκφρασης που θα έλεγε και ο Τσέχωφ. Ναι, νομίζω πως το θέατρο θα βρει το δρόμο του. Πως συνεργάστηκες με την Κατερίνα Πολυχρονοπούλου; Με την Κατερίνα δεν είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι έτσι δεν πήγαινα στο άγνωστο όταν μου πρότεινε αυτή τη συνεργασία! Με πολύ μεγάλη ευκολία μπορώ να πω πως επιβεβαιώθηκαν αυτά που ήδη γνώριζα για εκείνη αλλά επιπροσθέτως ανακάλυψα τις ικανότητες που έχει στο να ακούει, να σβήνει «φωτιές», να κρατάει ισορροπίες και να αναγνωρίζει την αρμονία. Πράγματα δύσκολα. Είμαι πολύ χαρούμενος που ξανασμίξαμε.
Ποια είναι η δική σου σχέση με την κόρη σου; Από την κόρη μου πήρα πολλά πράγματα για να παίξω αυτό το ρόλο. Της οφείλω αυτή την ερμηνεία μου για πολλούς λόγους. Γιατί είναι η κόρη μου και την αγαπώ τόσο όσο και ο ήρωας, θέλω να πιστεύω, αγαπάει την κόρη του. Έπειτα είναι σχεδόν στην ίδια ηλικία με την ηρωίδα. Και μόνο στη σκέψη μιας αντιστοιχίας μπορεί να φύγει το μυαλό μου. Την ρωτάω και μου λέει τη γνώμη της που είναι πολλές φορές καταλυτική για τις αποφάσεις μου. Είναι ανεξάρτητο και ειλικρινές παιδί που το θαυμάζω και που προσπαθώ να μαθαίνω όσο μπορώ περισσότερο τρόπους για να είμαστε πραγματικά σε επαφή. Και με την ευκαιρία θέλω να της πω πως της χρωστάω και άλλους ρόλους έκτος από αυτόν.
Ποιες είναι οι πιο σημαντικές αρετές για έναν ηθοποιό; Να συνεργάζεται, να ακούει, να είναι χαμαιλέων, να βρίσκει όλα τα ενδεχόμενα για μια λέξη και να διαλέγει το σωστό. Και πολλά ακόμα που άλλοι μπορεί να πουν πως είναι σημαντικότερα και να έχουν δίκιο γιατί σ’ αυτή τη δουλειά δεν μπορείς να πορευτείς με στεγανά. Πάντως όλα πρέπει να συντελούν στην αρμονία. Ποιο είναι για σένα το σημείο πέρα από το οποίο αρχίζει η ανυπακοή; Η ανυπακοή είναι στοιχείο δημιουργίας, ανατροπής, αλλαγής, προόδου και υπό αυτό το πρίσμα αναγκαία για τη πρόοδο της κοινωνίας. Στο συγκεκριμένο σημείο νομίζω πως μιλάμε για την πολιτική ανυπακοή: έχουν ασχοληθεί με το αντικείμενο ειδικότεροι επιστήμονες και φιλόσοφοι, ως εκ τούτου θα παραθέσω τους κανόνες που έθεσε ο Τζον Ρολς: όταν κάποιοι πολίτες νιώθουν ότι ο Νόμος προσβάλλει τα δικαιώματα τους οφείλουν να τον παραβούν, τηρώντας όμως τρεις προϋποθέσεις. 1) η παραβίαση του Νόμου να μην εμπεριέχει βία. 2) να γίνεται δημόσια 3) οι παραβάτες να πληρώνουν το τίμημα της παράβασης.
Μίλησέ μου για τα σχέδια σου στο μέλλον. Τι ονειρεύεσαι να «πάθεις» στην πορεία; Να είμαι πάνω στη σκηνή η στα πλατό και να μπορώ να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω, όσο πιο καλά γίνεται, και να ζω απ’ αυτό αξιοπρεπώς, να μου επιτρέπεται η δημιουργία, να μπορεί το πνεύμα μου να εκφράζεται και να μην χαντακώνεται από αποφάσεις άλλων γιατί αυτό μπορεί να αποτελέσει λόγο ανυπακοής.
|