Γιώργος Χατζηπαύλου
Το αστέρι του stand up comedy

Το γέλιο είναι το καύσιμο μου. Στο stand up παίζεις με το αυτί.

Ο Γιώργος, το 2007, άφησε το θέση του στη διαφημιστική εταιρία που δούλευε για να αφοσιωθεί αποκλειστικά σε αυτό που λάτρευε: Το stand up comedy. Από τότε, τον βρίσκουμε να περνάει από τις Νύχτες Κωμωδίας και το House of Art, στο Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας, στο θέατρο Παραμυθίας και στο Εν Αθήναις. Παράλληλα, έκανε παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα αλλά κι εκπομπές στο ραδιόφωνο, τόσο μουσικές όσο και σατιρικές (ΣΚΑΙ, ΕΡΑΣΠΟΡ, FREEDOM, BHMAFM), αλλά και στην τηλεόραση και στο ίντερνετ (Comedylab, Σκερτσάκια, Λες και το ξερες, Σφηνάκια) με πιο αγαπημένη, την Μάχη των φύλων. Μια από τις πιο σπουδαίες δραστηριότητές του ήταν και η οργάνωση της παράστασης Stand up for U, της μεγαλύτερης stand up comedy παράστασης για την UNICEF και τα παιδιά, που πραγματοποιήθηκε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, και που θα την επαναλαμβάνει κάθε χρόνο, τον Μάιο στην θεατρική σκηνή του Ιδρύματος. Και τώρα, έπειτα από δύο επιτυχημένες σεζόν (86 παραστάσεις – οι περισσότερες από τις οποίες sold out – και 8500 εισιτήρια) παρουσιάζει μία από τις πιο αστείες ελληνικές παραστάσεις stand up comedy στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, κάθε Σάββατο, στις 21.30. Μίλησα μαζί του και μοιράζομαι αυτή την συνομιλία με τους αναγνώστες του «Επί Σκηνής» ελπίζοντας να την απολαύσουν τόσο όσο κι εγώ.

Πότε εμφανίστηκε στην Ελλάδα το stand up comedy;
Κι εγώ την ιστορία του την ξέρω από αφηγήσεις κυρίως . Οι πρώτες παραστάσεις που ονομάστηκαν έτσι, δηλαδή υπήρχε καθορισμός του είδους και σαν ταμπέλα, ήταν γύρω στο -95 και τις ξεκίνησε η Λουκία Ρικάκη στην αρχή σε διάφορους χώρους κι αργότερα το -98 απέκτησαν τον δικό τους χώρο στα Εξάρχεια. Πριν απ’ αυτό, οι πρόζες του Τζίμη του Πανούση μπορούν να χαρακτηριστούν ως stand up. Ο Χάρυ Κλυν έχει κάνει επίσης stand up στο παρελθόν. Πολύ κοντά και με μια συγγένεια στο είδος αλλά όχι αμιγώς stand up ήταν τα σώου του Μαρίνου στις μπουάτ κι όλης αυτής της γενιάς που βρίσκονταν στα πέριξ της επιθεώρησης .

Σήμερα πως είναι το τοπίο; Υπάρχει άνθιση…
Σήμερα σύμφωνα με την εκτίμησή μου είναι γεωμετρική η πρόοδος αυτής της άνθισης. Έχουν ξεκινήσει αρκετοί νέοι κωμικοί ενώ κάποιοι από τους παλαιότερους έχουν πια δικές τους σόλο παραστάσεις μεγάλης διάρκειας σε καλούς χώρους και με τον καιρό το κοινό του stand up μεγαλώνει . Δεδομένου και του ότι και σαν παραγωγή είναι πολύ φτηνή η παράσταση, δεν έχει ούτε κοστούμια, ούτε σκηνικά, με έναν μόνο ηθοποιό, χωρίς συγγραφέα ή σκηνοθέτη και φυσικά ταξιδεύει εύκολα, στήνεται εύκολα κάτι που είναι πολύ σημαντικό στη χώρα μας. Πολλές παραστάσεις ρεπερτορίου υπέφεραν και υποφέρουν οικονομικά λόγω των εξόδων παραγωγής. Ένας άλλος λόγος ο πιο σημαντικός που αναπτύσσεται ραγδαία είναι επειδή πολλοί κωμικοί αρχίζουν κι ασχολούνται με το είδος. Πολλά νέα παιδιά μπαίνουν στο είδος με σκοπό να εξελιχτούν σε κωμικούς του stand up. Έχουν πολύ καλύτερη ενημέρωση λόγω internet όπως και ο κόσμος. Θυμάμαι όταν ήμουν στο house of art στου Ψυρρή παλιά πριν ξεκινήσει η παράσταση αντί για μουσική έβαζαν μια παράσταση του Bill Cosby να παίζει. Αυτό έκανε το κοινό να καταλαβαίνει πως πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό είδος το οποίο λειτουργεί σε πολλές χώρες και έχει διεθνή παράδοση κι όχι κάτι που απλά συμβαίνει στην Ελλάδα.

Ποια είναι η σχέση του κοινού με τους κωμικούς του stand up comedy;
Η σχέση που έχει το κοινό με τους κωμικούς του stand up στην Αμερική και στην Αγγλία είναι ανάλογη της σχέσης που έχει στην Ελλάδα το κοινό με τους τραγουδοποιούς που αγαπάει. Είναι διαβασμένο, περιμένει να ακούσει τι θα πουν, περιμένει την δουλειά τους και την άποψή τους. Βέβαια αυτό γίνεται συν τω χρόνω. Στην Ελλάδα το stand up είναι μαζικό είδος διασκέδασης τα τελευταία δύο-τρία χρόνια. Στην Αμερική έχει μια παράδοση εβδομήντα χρόνων . Επίσης σ’ αυτές τις χώρες τα comedy club θεωρούνται ένας χώρος αλίευσης τηλεοπτικών προσωπικοτήτων είτε για να είναι κειμενογράφοι για κωμικά σώου είτε παρουσιαστές και κωμικοί που επανδρώνουν τα αντίστοιχα προγράμματα. Όταν τα μεγάλα κανάλια θέλουν να κάνουν μια σειρά ή μια εκπομπή ξεκινάνε να ψάχνουν ταλέντα στα comedy club. Κι αυτό γιατί μπορούν να διαπιστώσουν άμεσα την αποδοχή του κωμικού από τον κόσμο χωρίς να περιμένουν τα νούμερα της τηλεθέασης.

Η κωμωδία είναι από την φύση της ανατρεπτική. Παίρνει ένα κοινωνικό δεδομένο και το ανατρέπει ή το ερμηνεύει με έναν ιδιαίτερο τρόπο ώστε να δημιουργηθεί το αστείο. Τουλάχιστον οι Αμερικάνοι κωμικοί που είδα ήταν πολύ ανατρεπτικοί.
Δεν γίνεται κι αλλιώς γιατί υπάρχουν θέματα που τα έχουν πιάσει πάρα πολλοί σ’ αυτό το είδος οπότε αναγκαστικά χρειάζεται την διαφορετική ματιά. Αυτό μας διαφοροποιεί κιόλας από τους άλλους κωμικούς.

Τα κείμενα είναι ήδη γραμμένα από πριν ή υπάρχει και το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού;
Πολλές φορές έχω κάποιες ιδέες και κάνω έναν πρόχειρο σχεδιασμό στο χαρτί . Μπορώ να το δοκιμάσω στη σκηνή να δω πως πάει. Αν πάει καλά, κτίζω πάνω σ’ αυτό. Αλλά είναι ένα πολύ μικρό μέρος. Συνήθως βασίζομαι σε πράγματα που έχω γράψει κι έχω δοκιμάσει . Στην παράσταση που καλώ τον κόσμο να πληρώσει κι άρα πρέπει να πάρει πίσω σε αξία αυτό που έδωσε, είναι δοκιμασμένα όλα. Στη δικιά μου παράσταση λειτουργώ λίγο εκ του ασφαλούς. Δηλαδή αν κάτι αρχίσει να λειτουργεί εκείνη την ώρα θα το κτίσω μέχρις ενός σημείου και θα επιστρέψω στην ασφάλεια του κειμένου.

Τα θέματα σου; Κυρίαρχο το θέμα της σχέσης των δύο φύλων…
Σ’ αυτήν την παράσταση, ναι. Έτυχε την περίοδο που έγραφα τα κείμενα είτε αρκετοί φίλοι μου να παντρεύονταν ή να συγκατοικούσαν ή να έκαναν παιδιά αλλά κι εγώ μεγάλωνα κι άλλαζαν πολλά στη ζωή μου και ήταν μπροστά στα μάτια μου όλα αυτά τα θέματα των σχέσεων. Αντίθετα με τις παλαιότερες παραστάσεις που έγραφα ότι έβλεπα μπροστά μου εγώ εξ αρχής είπα πως αυτά τα θέματα με απασχολούν και με αυτά θα δουλέψω. Το θέμα των σχέσεων είναι από τα αγαπημένα μου ούτως ή άλλως. Μ’ αρέσει πάρα πολύ να παίζω με τους ρόλους του αντρικού και του γυναικείου φύλου γιατί είναι μια σχέση που εξελίσσεται όχι στα χρόνια αλλά στο χρόνο που διαρκούν οι σχέσεις. Μ’ αρέσει γιατί δείχνω κι εγώ στους νεώτερους τι θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον αλλά κι οι συνομήλικοι μου λένε: Α! Δεν συμβαίνει μόνο σε μένα αυτό.

Όσον αφορά την πολιτική, έχεις ανάλογα σχόλια;
Επειδή στις δύο τρεις τελευταίες παραστάσεις υπήρχε έντονη πολιτική επικαιρότητα, έγιναν κάποια μικρά σχόλια αλλά ήταν όπως όταν ας πούμε πας για ένα καφέ και έχει γίνει κάτι πολύ σημαντικό. Δεν μπορείς να μην το αναφέρεις. Θεωρώ ότι στις δικές μου παραστάσεις δεν συναντιόμαστε με το κοινό για να συνομιλήσουμε για πολιτική, για πολλά χρόνια ήταν ξεκάθαρο για μένα αυτό . Η πολιτική σάτιρα είναι κάτι που λόγω του internet και των μέσων καλύπτεται πάρα πολύ γρήγορα οπότε κινδυνεύεις όταν θα έρθει η ώρα της παράστασης να ακουστούν παρωχημένα τα σχόλια σου. Γενικά το stand up δεν είναι συνδεδεμένο έντονα με την πολιτική σάτιρα, υπάρχουν ελάχιστοι κωμικοί που ασχολούνται αποκλειστικά μ’ αυτό. Το stand up είναι περισσότερο αυτό που λένε οι Αμερικάνοι observation and comedy δηλαδή παρατήρηση της ζωής. Κι αυτοί που έχουν ασχοληθεί με τη σάτιρα πολιτικά, της έχουν δώσει μια κοινωνικοπολιτική διάσταση. Δεν μιλάνε για τα πρόσωπα αλλά για τις καταστάσεις. Ας πούμε υπάρχει ένας Άγγλος ο Omid Djalili ο οποίος είναι Ιρανικής καταγωγής που παίζει πάρα πολύ με αυτά τα θέματα αλλά με έναν τρόπο ανώδυνο. Δηλαδή περνάει αυτό που θέλει να περάσει αλλά δεν έχει κανένα λόγο να γίνει εριστικός ή δηκτικός, επισημαίνει απλά. Έχω ακούσει πολλούς κωμικούς που φαίνεται ότι έχουν επιλέξει να ασχοληθούν με ένα θέμα που θα τους φέρει σε σύγκρουση κι απλά δεν είναι αστείοι. Κάπου έχω διαβάσει πως κάποιος είχε πει: Εμένα δεν με ενδιαφέρει τόσο να γελάσει το κοινό όσο το να περνάει το μήνυμα. Όχι, είναι κωμωδία. Πρέπει να γελάσεις. Αλλιώς είναι διάλεξη.

Επισημαίνεις από τις αντιδράσεις του κοινού τι το κάνει να γελάει περισσότερο ή εσύ ο ίδιος δημιουργείς τις συνθήκες για να γελάσει το κοινό;
Και τα δύο. Γράφοντας, περισσότερο είναι σαν να επιδιώκεις να συμπέσετε, δηλαδή αυτό που εσύ θεωρείς αστείο να κάνει και το κοινό να γελάσει. Αλλά αυτό είναι μια δουλειά σε συνεχή εξέλιξη, δηλαδή γράφεις, δοκιμάζεις , ξέρεις βέβαια από την αρχή ότι η ατάκα πριν το φινάλε θα φέρει γέλιο και χειροκρότημα. Θεματικά ξέρω τι περνάει και τι όχι, γνωρίζω τα δυνατά σημεία. Ο τρόπος κι η μέθοδος αλλάζουν. Δηλαδή όσο πιο λίγες λέξεις έχει ένα αστείο , τόσο το καλύτερο.

Το stand up comedy είναι ο συνδυασμός ενός αστείου αλλά και του τρόπου που θα το πεις;
Ένα αστείο κείμενο είναι πάντα αστείο. Τα λεγόμενα act outs τα υποκριτικά στοιχεία το υπογραμμίζουν το αναδεικνύουν όπου χρειάζεται. Αυτό ισχύει για τους περισσότερους κωμικούς . Υπάρχουν και κάποιοι που είναι εντελώς ανέκφραστοι. Απλώς λένε τα αστεία. ‘Έχοντας δουλέψει το κείμενο ξέρω ποια είναι τα βήματά του, πως πρέπει να προχωρήσω . Ο ρυθμός είναι πολύ σημαντικό πράγμα στην κωμωδία. Οι παύσεις είναι «λόγος». Το stand up comedy είναι το πιο δυνατό είδος κωμωδίας γιατί είναι σερί, σερί γέλιο.

Η σχέση κι η επικοινωνία με το κοινό ισχύει στο stand up comedy;
Ναι υπάρχει μια επικοινωνία. Είναι κυρίως ερωτήσεις που κάνω στο κοινό για να πάω παρακάτω. Ας πούμε όταν έπεται το κείμενο για τους παντρεμένους, το να ρωτήσω πόσοι από δω είναι παντρεμένοι δημιουργεί ένα δέσιμο με το κοινό, περνάμε πιο γλυκά στο επόμενο κομμάτι.

Θέματα εκτός σχέσεων σε ενδιαφέρουν;
Η τεχνολογία φέτος είναι κάτι που με ιντριγκάρει. Τα social media και το πόσο παράλογα τα χειριζόμαστε . Η σχέση με τους γονείς. Αυτό είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο θέμα. Το θέμα των παιδιών, οι γονείς σε σχέση με τα παιδιά, τα ήθη και τα έθιμα του γάμου κι η ηλικία. Το θέμα του πώς αλλάζεις ανάλογα με το πως ενηλικιώνεται το σώμα σου είναι ένα θέμα που μετά τα τριάντα με απασχολεί κάθε χρόνο, μα κάθε χρόνο. Το βλέπω. Τώρα πια φιλτράρω τις δραστηριότητές μου και το πόσο μου αρέσουν με βάση το πόσο τις αντέχω. Κάποτε έλεγα πως δεν θα υπάρξει η φθορά, η αυταπάτη της νεότητας . Λέει ας πούμε ένας φίλος: Πήγαμε και ήπιαμε τρία ποτά και μάλλον ήταν μπόμπα. Ξύπνησα χάλια την άλλη μέρα. Τα ποτά μια χαρά ήταν. Εσύ μεγάλωσες. Πάμε σ’ αυτό το μαγαζί είκοσι χρόνια, ποτέ δεν ήταν μπόμπες. Απλά είμαστε είκοσι χρόνια μετά. Αυτό είναι το πρόβλημα.

Και πως σε βλέπεις στο μέλλον; Ας πούμε στα εξήντα σου;
Τι να πω; Στα εξήντα μου ελπίζω να λένε «μια χαρά κρατιέται». Από τα τριάντα-πέντε ως τα σαράντα-πέντε όλοι λένε ότι είναι μια πολύ ωραία δεκαετία γιατί έχεις αποκτήσει επαφές, γνωρίζεις ανθρώπους, ξέρεις τον τρόπο , δεν δυσκολεύεσαι σε άχαρα διαδικαστικά πράγματα, έχεις περισσότερο θάρρος να απευθυνθείς σε κάποιους για δουλειά. Δεν μπορείς πια να περιμένεις να σε ανακαλύψουν, πας και συ με τις ιδέες σου και ζητάς δουλειά. Όταν ήμουν στα 25 δυσκολευόμουν να το κάνω. Δεν το ‘κανα από μια ανόητη αίσθηση μεγαλοφυΐας, ήταν μια εσωστρέφεια…

Κι ο φόβος της απόρριψης, υποθέτω…
Ναι οπωσδήποτε υπάρχει αλλά αν δεν ρωτήσεις η απάντηση είναι πάντα «όχι».

Υπάρχουν στοιχεία της καθημερινότητας που ενώ είναι δραματικά μπορείς να αντιστρέψεις και να τα κάνεις κωμικά;
Πάντα όταν βλέπω κάτι το μυαλό μου αρχίζει και σκαλίζει από πίσω για να βρει τι το αστείο μπορεί να υπάρχει. Είναι δομικό στοιχείο της κωμωδίας. Ο κωμικός που γράφει κιόλας και να μην το έχει αυτό, το αποκτάει. Η εξίσωση της κωμωδίας είναι δράμα συν χιούμορ. Δράμα συν χρόνος. Δηλαδή το αστείο είναι κάτι δραματικό που το εξετάζεις από απόσταση. Επίσης οτιδήποτε το σατιρίζεις, το αποδυναμώνεις, είναι σαν να το βλέπεις στις αληθινές του διαστάσεις. Εκεί δεν σε πελαγώνει, δεν σε αγχώνει τόσο πολύ. Άλλωστε αυτό είναι και το στοίχημα του κωμικού. Βλέπει το αστείο εκεί που δεν το βλέπουν οι άλλοι. Το αστείο που το βλέπουν όλοι καταργεί την δουλειά του κωμικού.

Άρα λυτρώνεσαι από μία τραγική κατάσταση αν την κάνεις αστεία…
Καλά βέβαια δεν θα πας σε μία κηδεία να λες αστεία για να ελαφρύνεις το κλίμα. Αλλά το να σατιρίσεις την αντίληψη των ανθρώπων για το θάνατο και τον φόβο είναι μία κωμική προσέγγιση. Κι ωστόσο το ίδιο το γεγονός του θανάτου δεν θα το σατιρίσει κανείς. Δεν κάνεις αστεία πάνω σε ένα γεγονός αλλά πάνω στη φόρμα των γεγονότων. Το εύκολο είναι να πεις: Δεν αγγίζω τραγικά θέματα γιατί είναι στενάχωρα. Αλλά υπάρχει η θεωρία πως οτιδήποτε μπορεί να σατιριστεί, να προσεγγιστεί με χιούμορ κι αυτόματα γίνεται πιο υποφερτό, φυσικά υπό συνθήκες. Αντανακλαστικά ο άνθρωπος σε κρίσιμες, έκρυθμες καταστάσεις, στρέφεται στο χιούμορ. Είναι στη φύση του.

Θα σατίριζες ποτέ κάτι που για τον άλλο είναι ιερό;
Κατ’ αρχάς δεν θα σατίριζα ποτέ κάτι για να προκαλέσω. Το θεωρώ ανούσιο. Το να επισημάνεις όμως τα περίεργα ή τα παράλογα, το έχω κάνει. Αυτές είναι οι αγνές ερωτήσεις που είχε κι ο καθηγητής μου των θρησκευτικών στο σχολείο. Τέτοια θέματα έχω συζητήσει και με έναν κληρικό από την γενέτειρά μου, σε μια βόλτα που κάναμε. Το ότι κάποιος υπηρετεί και πιστεύει μια ιδεολογία πολιτική ή θρησκευτική δεν σημαίνει κι ότι δεν έχει απορίες κι ερωτήματα. Κι αν μη τι άλλο φαντάζομαι πως όλοι αυτοί οι φορείς θρησκευτικοί και μη, θάχουν χιούμορ, δεν μπορεί…

Ναι, ο θεός σίγουρα είχε χιούμορ ή μάλλον σαρκασμό όταν έφτιαχνε την ανθρωπότητα.
Ή υπάρχει ένας κόσμος που όλα λειτουργούν ρολόι και μείς ήμασταν το αποτυχημένο πείραμα.

Τι είναι αυτό που σε προβληματίζει σε σχέση με τα όρια της σάτιρας;
Είμαι της άποψης πως όταν κάποιος σχολιάζει κάτι, πρώτα απ’ όλα μας δείχνει κάτι για τον εαυτό του και μετά για το αντικείμενο του σχολιασμού του. Πάντως ότι είναι καλό παραμένει στο χρόνο, αν δεν είναι επιτυχημένο πάλι, περιθωριοποιείται, χάνεται. Με είχαν ρωτήσει κάποτε: Αν μπορούσες να αλλάξεις τον κόσμο και να τον κάνεις έτσι που να σου αρέσει πως θα τον έκανες; Κι απάντησα: Δεν θα το έκανα ποτέ αυτό. Αν φτιάξω κάτι με βάση το προσωπικό μου γούστο θα εγείρω πολλές αντιρρήσεις. Δεν μπορεί κανείς να πει: Εγώ θα φτιάξω τον κόσμο όπως θέλω γιατί αυτό που εγώ πιστεύω είναι σωστό. Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει τι είναι σωστό και τι λάθος; Σέβομαι αυτό που γεμίζει τον άλλο. Ο σεβασμός εμπεριέχει το ότι δεν του καταργώ το δικαίωμα.

Τι νομίζεις πως είναι αυτό που φοβούνται περισσότερο από όλα οι άνθρωποι;
Ο θάνατος. Γι’ αυτό κι όλα είναι ένα κυνήγι του χρόνου, να προλάβω να κάνω, να δείξω… Γι’ αυτό λένε πως το πολυτιμότερο αγαθό είναι ο χρόνος. Είναι το δώρο που έχουμε και που ο καθένας το διαχειρίζεται με τον τρόπο που νομίζει ώστε να πάρει πίσω ουσία. Γι’ αυτό μου φαίνεται αδιανόητο το κυνήγι του πλούτου, της καταξίωσης . Είναι πολύ ευτυχές το να συναντήσεις συνοδοιπόρους που ακολουθούν και τους ακολουθείς αλλά πάντα με την προϋπόθεση ότι δεν θα καταπιεστείς, δεν θα καταπιέσεις τον χρόνο σου γιατί είναι πολύτιμος. Και τόχω από μικρός αυτό. Δεν ήθελα ποτέ να μπλεχτώ σε καταστάσεις που κάποιος άλλος θα βγει κερδισμένος με αγγαρεία δική μου. Κι εγώ τι κερδίζω; Ούτε καν ηθική ικανοποίηση.

Τι νομίζεις ότι είναι αυτό που ποθούν περισσότερο οι άνθρωποι;
Ε! Απ’ ότι λένε η ευτυχία. Αλλά καμιά φορά μπερδεύουν την ευτυχία με κάτι που υπάρχει απροσδιόριστα στο μέλλον. Λέμε: Όταν θα γίνει αυτό θα είμαι ευτυχισμένος. Βάζουμε μια απροσδιόριστη πινέζα στο μέλλον και περιμένουμε να ‘ρθει. Ή δεν έρχεται ή έρχεται με άλλον τρόπο. Είναι αυτό που έλεγε ο Κούντερα: Εφ’ όσον ο χρόνος είναι γραμμικός κι η ευτυχία βασίζεται στην επανάληψη μιας στιγμής, δεν θα ‘ρθει ποτέ. Όποιος έχει το σθένος και την διαύγεια να ευχαριστιέται τις στιγμές , αυτός κερδίζει την χαρά. Η επιτυχία δεν είναι ευτυχία, ο πλούτος δεν είναι ευτυχία, η ψυχική ηρεμία είναι ευτυχία. Αλλά είναι και το τελικό αποτέλεσμα οπότε πρέπει να βρεις το δρόμο για να φτάσεις ως εκεί.

Τώρα με την κρίση έχει περισσότερη απήχηση στο κοινό η δουλειά σου ή λιγότερη;
Μπορώ να πω περισσότερη. Το stand up όμως είχε ήδη μία ανοδική πορεία οπότε έτυχε να συμβεί αυτό τώρα. Νομίζω πως η άνοδος της προσέλευσης σε όλα τα ποιοτικά θέατρα έχει να κάνει με το ότι ο κόσμος έψαχνε από ένα διάστημα και μετά, να βρει ψυχαγωγία κι όχι διασκέδαση κι έτσι μοιραία οδηγηθήκαμε σε κάποιες έτσι πιο ψυχαγωγικού τύπου παραστάσεις.

Ποιες είναι οι δραστηριότητές σου αυτό τον καιρό;
Κάνω το σπικάζ του «Κάτι ψήνεται» , είμαι επτά με δέκα το πρωί στον «Λάμψη» με σατυρική χιουμοριστική εκπομπή-σχόλιο και ετοιμάζω μια δουλειά για το internet, για το comedy lab.

Παρακολουθώ το comedy lab. Έχω δει πολλά ταλαντούχα παιδιά εκεί…
Είμαι στην ιδρυτική ομάδα. Κι εγώ πιστεύω πως υπάρχει πολύ ενδιαφέρον σ’ αυτό.

Άλλα;
Στις επτά και οκτώ Μαΐου στο ίδρυμα Κακογιάννη και στις ένδεκα στο Αριστοτέλειο Θέατρο στην Θεσσαλονίκη θα ξανακάνω το stand up for u! , που γίνεται για την UNICEF σε συνεργασία δική της, δική μου και του ιδρύματος. Ξεκίνησε πέρυσι με 11 κωμικούς και έχει γίνει θεσμός. Φέτος θα έρθει και ένας Άγγλος ο Alistair Barrie. Στις 11 και 12 Μαρτίου θα κάνω ένα σεμινάριο προσαρμοσμένο στους ανθρώπους των εταιριών που είτε πουλάνε είτε παρουσιάζουν προϊόντα γιατί έχω δουλέψει στη διαφήμιση πολλά χρόνια και το stand up ήταν πολύ χρήσιμο.

Ποιοι συνάδελφοι σε υποδέχονται στις παραστάσεις σου, προσφέροντάς μας μια πρώτη γερή δόση χιούμορ;
Είναι άνθρωποι που εκτιμώ πολύ για το ταλέντο τους και μερικοί μάλιστα πολύ καταξιωμένοι στο χώρο. Θα σου πω ονόματα: Χρύσα Κατσαρίνη, Θωμάς Ζάμπρας , Βύρων Θεοδωρόπουλος, Δημήτρης Χριστοφορίδης , Μιχάλης Μαθιουδάκης , Αριστοτέλης Ρήγας και Δημήτρης Δούκογλου.

Έχεις νιώσει ποτέ πολύ κουρασμένος;
Στην σκηνή ποτέ. Είναι σαν να μου γυρνάς τον διακόπτη σε ένα level που δεν ήξερα καν ότι έχω.

Υπάρχει περίπτωση να παίρνεις ενέργεια από το κοινό;
Εννοείται. Το γέλιο είναι το καύσιμο μου. Στο stand up παίζεις με το αυτί.