Η νύχτα μόλις πριν από τα δάση

του Bernard-Marie Koltès

Το έργο του Κολτέζ στο σύνολό του αλλά και ο συγκεκριμένος μονόλογος επιδέχεται πολλών επιπέδων ανάγνωσης και κατανόησης. Πρόκειται για ένα πλάσμα περιπλανώμενο, έναν άστεγο κι απολύτως άπορο κλοσάρ, έναν αναιδή, σχεδόν άφυλο ποντικό των καταγωγίων που απευθύνεται στο αόρατο με σπαραγμό, εμπιστοσύνη, τρυφερότητα αλλά και πιεστική εμμονή. Το αόρατο μορφοποιείται εντός του σαν μία παρουσία, ένας περαστικός άντρας, βουβός κι ίσως αδιάφορος που ωστόσο γίνεται αποδέχτης των λόγων του προσφέροντάς του την μοναδική καταξίωση που δικαιούται, αυτήν της απολογίας του. Ο άντρας απολογείται για τα χάλια του, για την βροχή, για τον κόσμο του, ένα κόσμο ανάλγητο και διεφθαρμένο, για την άρνησή του να συμμετέχει ενεργά στις κοινωνικές και πολιτικές δομές, την άρνηση που μπορεί να είναι και ανικανότητα στο να ενταχθεί. Απολογείται και ταυτόχρονα διαχωρίζει τη θέση του. Αυτό το απόλυτα εξαθλιωμένο πλάσμα που κατοικοεδρεύει σαν φάντασμα στις ειρκτές του περιθωρίου, γνωρίζει την εξαθλίωση της εξαθλίωσης καθώς δεν έχει πια πρόσβαση ούτε καν στην ψευδαισθησιακή ευφορία του φτηνού αλκοόλ. Εκτεθειμένος σε μια διαρκή βασανιστική βροχή ο ήρωας του Κολτέζ, υποχρεώνεται να αναδιπλωθεί στην επώδυνη φυλακή του απογυμνωμένου «Εγώ» του για να ορίσει το προνομιούχο αλλά και τυφλό «Εμείς». Ταυτόχρονα επιχειρεί το ανέφικτο, επιχειρεί να επικοινωνεί. Επικοινωνεί με έναν εκπρόσωπο του κόσμου που τον απέρριψε ή που εκείνος απέρριψε, μ’ ένα αντικείμενο πόθου από κάθε άποψη, με το είδωλο του κόσμου μας και δικό του, δημιούργημα. Εκφράζει την αντίθεσή του, την δική του εκδοχή αδικίας και διαστροφής, μοιράζεται με το τίποτα που δεν τον ακούει, τον βαθύτερο υπαρξιακό του τρόμο και την αμετάκλητη ανάγκη του να ελιχθεί αν και βρίσκεται ήδη ανυπεράσπιστος μέσα στο σκοτάδι μιας νύχτας της πόλης, ακριβώς (juste) πριν απ’ τα δάση. Είναι χαμένος, είναι φυσικά μόνος κι η αποφορά του είναι ενοχλητική, αποκρουστική αλλά είναι άνθρωπος κι η σκέψη του, το παιχνίδι του με τα λόγια, όσα κρύβει κι όσα αποκαλύπτει, είναι ένα τραγούδι που πρέπει να ακουστεί.

Ο Αντώνης Ντουράκης ανέλαβε τον ρόλο του άντρα ενώ ταυτόχρονα αυτοσκηνοθετήθηκε. Δεν κινήθηκε έξω από το σκηνικό πλαίσιο που ο ίδιος δημιούργησε και δεν αναλώθηκε σε ερμηνευτικές φλυαρίες. Δεν μπόρεσε όμως να αποδώσει την παρακμή του ήρωα σε όλες της τις διαστάσεις κι αποχρώσεις, παρέμεινε κάπως ανέγγιχτος κι ατσαλάκωτος, αποδυναμώνοντας τον σπαραγμό κι εξομαλύνοντας τις κρίσιμες αιχμές. Ίσως μια πιο έμπειρη και στιβαρή σκηνοθετική παρέμβαση έξωθεν να του έδινε την ευκαιρία να αναδείξει περισσότερο τα αναμφισβήτητα υποκριτικά του προσόντα και να οδηγήσει τον ήρωα του ξανά πίσω στα σκοτεινά τοπία από τα οποία τον ανέσυρε τρέμοντα κι υγρό, ο εξαιρετικός αλλά και δυσπρόσιτος γάλλος συγγραφέας.

Σκηνοθεσία-παρουσίαση: Αντώνης Ντουράκης

Συνεργάτης-σύμβουλος: Γεωργία Μαυραγάνη

Μετάφραση: Μάγια Λυμπεροπούλου

Σκηνικά: Βαγγέλης Γούλας

Μουσική επιμέλεια: Έρη Ζερβάκη

ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ELECTRIC FUNERAL (ΚΑΛΛΙΟΠΗ-ALICE)

Παραστάσεις: Τρίτη 29 και Τετάρτη 30 Μαΐου στις 21.00

Θέατρο Eliart 

Κωνσταντινουπόλεως 127

Βοτανικός

(Μετρό Κεραμεικός)

Τηλέφωνο: 210 3477677