Τo μπουφάν της Χάρλευ

του Βασίλη Κατσικονούρη

Νύχτα βροχερή στο Μνημείο Του Άγνωστου Στρατιώτη. Μια γυναίκα, στέκεται μπροστά στον εύζωνο γιο της που κάνει σκοπιά. Σαν γνήσια ελληνίδα μητέρα, υστερική και βαθιά τρυφερή, του μιλάει «σαν μάνα… και σαν κοπέλα…» προσπαθώντας να γεφυρώσει όσα τους χωρίζουν… να βρει ένα σημείο επικοινωνίας ανάμεσά τους…

Το έργο αυτό του Κατσικονούρη με έντονο το συναισθηματικό στοιχείο, φέρει επί σκηνής την μεγαλύτερη οδύνη που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος και ειδικά μια μάνα, την απώλεια του παιδιού. Μια μεσόκοπη γυναίκα, αντιμέτωπη με αυτή την απώλεια περιφέρεται στη βροχερή πόλη και μιλάει στον σιωπηλό εύζωνα του Συντάγματος, προσπαθώντας μέσα από τον μονόλογο της αυτό να ορίσει την τρομακτική απώλεια, να την τοποθετήσει σε μια διάσταση οικεία ώστε να δυνηθεί να την αντέξει. Ανάμεσα στην παράνοια και την αθωότητα, η ηρωίδα ταυτίζει το νεκρό με το ζωντανό, ανιχνεύει τα αίτια της συμφοράς, ψηλαφίζει τις αναμνήσεις της από τότε που ήταν ακόμα παιδί, την πορεία της, τους συμβιβασμούς της, τα λάθη και τα σωστά της, την ανάγκη και το φόβο της, τη σχέση της με το γιο της, κορυφώνοντας στη στιγμή που συνέβη το μοιραίο. Προσπαθεί να φτάσει σ’ εκείνο το ακραίο σημείο όπου ο πόνος μετασχηματίζεται σε επίγνωση κι η συναίσθηση οδηγεί στη λύτρωση. Να κατανοήσει το αίτιο της απώλειας και να δικαιώσει μέσα της την επιλογή που την προκάλεσε. Ανάμεσα σε μια ζωή ασφαλή αλλά χωρίς εκρήξεις και μια ζωή πυρακτωμένη κι επικίνδυνη, ο νεαρός άντρας, διαλέγει να ζήσει πέρα από τα όρια του και να πεθάνει πρόωρα. Η μάνα διαλύεται μέσα από την απώλεια αλλά βρίσκει και τη δύναμη να κατανοήσει την επιλογή του αγαπημένου της παιδιού και να το κρατήσει ζωντανό μέσα της, μιλώντας γι’ αυτό, μιλώντας σ’ αυτό, ξοδεύοντας γενναιόδωρα ψυχή και συναίσθημα για να πει όλα όσα δεν πρόλαβε ή δεν της είχε επιτραπεί να πει. Έτσι, το ξαναφέρνει πίσω αυτό το παιδί από τον άλλο κόσμο, το ξαναγεννάει κάθε μέρα, αντέχοντας την οδύνη ώσπου να γίνει παρηγοριά και να την κρατήσει στη ζωή. Ένας μονόλογος τραγικός αλλά κι αστείος, συναισθηματικός αλλά και σκληρός, ανθρώπινος αλλά (στις αιχμές του) και απόκοσμος.

Ο Σταύρου κατάλαβε βαθιά το έργο και είναι φανερό πως το αγάπησε. Το σκηνοθέτησε με την εσωτερικότητα και την ποιότητα που χρειάζονταν ώστε να απαλυνθούν οι έντονες συναισθηματικές εκρήξεις και να αναδειχτούν οι εσώτερες δυναμικές του. Του έδωσε ρυθμό, ένταση, εναλλαγές, ποιότητες ερμηνευτικές και μια κινησιολογική υπόσταση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Δεν πρόδωσε το φινάλε, ανέδειξε το λόγο, υπονόμευσε την υπερβολή και απέφυγε κάθε είδους σκηνοθετισμούς με στόχο τον εύκολο εντυπωσιασμό. Έτσι το απογείωσε έχοντας πάντα σαν πολύτιμο εργαλείο του την εξαιρετική ηθοποιό του η οποία κατάφερε να σταθεί στη σκηνή άλλοτε σαν παιδούλα κι άλλοτε σαν ώριμη τραγική ηρωίδα, δημιουργώντας έναν φελινικό χαρακτήρα και ερεθίζοντας τα συναισθήματα του κοινού ως την τελική έκρηξη που απελευθέρωσε αυθεντική συγκίνηση. Δεν κλαψούρισε, δεν προσπάθησε να γίνει ελκυστική με μελό στοιχεία, κράτησε καθαρό τον χαρακτήρα και τον ανέδειξε μέσα από όλη τη γκάμα των αποχρώσεων του ζωντανεύοντας τον επί σκηνής με βιρτουοζιτέ και σεμνότητα.

Μια παράσταση που αξίζει να δείτε σε ένα από τα πιο δυνατά έργα του σημαντικού και ιδιαίτερα αγαπητού στο κοινό, θεατρικού συγγραφέα του οποίου αν δεν κάνω λάθος παίζεται αυτό τον καιρό και κάποιο άλλο έργο σε αθηναϊκή σκηνή, το Καλιφόρνια ντρίμ.

Σκηνοθεσία:Αλέξανδρος Σταύρου

Σκηνικά:Νταίηβιντ Νεγρίν

Μουσική:Στέφανος Αδάμης

Φωτισμοί:Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Παίζει ηΆννα Αδριανού

Θέατρο Αλκμήνη

Αλκμήνης 8-12

Πετράλωνα

(Σταθμός μετρό Κεραμεικός)

Τηλέφωνο:2103428650

Παραστάσεις:Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00

Διάρκεια:60’

Τιμές Εισιτηρίων:10€, 8€ (μειωμένο)