Μπέλ Επόκ

του Ανδρέα Φλουράκη

ΑΝΘΡΩΠΟΣ:

Ξυπνήστε με όταν περάσει ο χειμώνας.

Μην το ξεχάσετε.

Όταν περάσει ο χειμώνας.

Στην «Μπελ επόκ» σύμφωνα και με το δελτίο τύπου, η μία ιστορία διαδέχεται την άλλη, όπως διαδέχεται η κάθε εποχή του χρόνου την προηγούμενη. Τέσσερις εποχές, τέσσερις παράξενες ιστορίες, οκτώ πρόσωπα, σε ένα καλειδοσκόπιο μια σύγχρονης εποχής που είναι «ωραία» με τον δικό της τρόπο, θραύσματα ενός κόσμου που διαλύεται και καταρρέει αλλά καταφέρνει τελικά να συνεχίσει.

Μιλάμε με τον συγγραφέα Ανδρέα Φλουράκη για τις εποχές που έρχονται και παρέρχονται αλλά και για τους κόσμους που χάνονται και γι’ αυτούς που επιστρέφουν. Μιλάμε για μια παράσταση εξαιρετικά επίκαιρη και για κάποιους ήρωες που βιώνουν το τέλος του κόσμου τους και το μόνο τους ίσως όπλο, είναι το χιούμορ. Μάθετε ότι θα θέλατε να ξέρετε για την «Μπελ επόκ» λίγο πριν την απολαύσετε στο Φουαγιέ του «Επί Κολωνώ».

Με ποιο τρόπο οι ήρωες του έργου αποποιούνται τους ενδότερους εαυτούς τους και τις περιστάσεις;

Οι ήρωες στο «Μπελ Επόκ» συγκεντρώνουν ως φιγούρες διαφορετικές ποιότητες. Υπάρχει η ποιότητα της ευθύνης, της ενηλικίωσης, της διάσωσης, από τη μια πλευρά, και από την άλλη οι ποιότητες της ήττας, της ανευθυνότητας ή της καιροσκοπίας. Δεν θέτω στους χαρακτήρες μου ιεραρχίες με ηθικό χαρακτήρα, αλλά τους προσδίδω ποιότητες που για λόγους δραματικούς βγαίνουν στο προσκήνιο ή παραμένουν στο παρασκήνιο υπονομεύοντας τις περιστάσεις. Οπότε δεν τίθεται θέμα προδοσίας ή αποποίησης, διαδικασίες που συχνά έχουν μέσα τους έντονο ηθικοπλαστικό χαρακτήρα, αλλά περισσότερο για επιλογές δράσης οι οποίες ενεργοποιούν τα θέματα που με απασχολούν.

Ποια είναι η στάση τους απέναντι στον θάνατο;

Η στάση απέναντι στον θάνατο δεν μπορεί να είναι μία ή μονοδιάστατη, γιατί ο θάνατος αποτελεί ένα από τα πιο καθοριστικά στοιχεία της ζωής μας. Κάθε στιγμή, και μάλιστα κάθε δραματική στιγμή, διαμορφώνουμε στάσεις απέναντι στον θάνατο. Ίσως η πιο ενδιαφέρουσα στάση των ηρώων μου είναι το χιούμορ.

Πώς επιδρούν πάνω τους οι φόβοι;

Ευτυχώς που υπάρχουν φόβοι για να υπάρχει και θέατρο. Ακόμα και στο κλασικό θέατρο ο κεντρικός χαρακτήρας δρα μόνο όταν αντιμετωπίσει τις πιο τρομακτικές γιʼ αυτόν καταστάσεις και συνθήκες. Οι συγκρούσεις φέρνουν όλους τους φόβους των χαρακτήρων στην επιφάνεια για να πάνε τα πράγματα παρακάτω.

Με ποιο εσωτερικό νήμα συνδέονται τα δρώμενα που συνθέτουν το έργο;

Με εξαίρεση την εισαγωγική σκηνή του έργου, κάθε κομμάτι του αντιπροσωπεύει και μία εποχή του χρόνου. Όλο το έργο είναι ένας χρόνος, που κάποιος θα τον έλεγε και δίσεκτο, όπως έτσι κι αλλιώς είναι το 2012. Καθώς τα δίσεκτα έτη συνοδεύονται από μεγάλα δεινά, δεισιδαιμονίες, πόλεμους, φυσικές ή άλλου τύπου καταστροφές.

Πώς επιδρά το στοιχείο του κυνισμού και πώς ανατρέπεται;

Ο κυνισμός είναι ένας μηχανισμός επιθετικός και ακραίος, που συχνά λειτουργεί καταλυτικά στην εξέλιξη των πραγμάτων και φέρνει στο φως πολύτιμα στοιχεία για την ανθρώπινη κατάσταση. Λειτουργεί σαν δυναμίτης, που ανατινάζει την επιφάνεια για να δείξει το βάθος. Όταν έχουμε βρει πολύτιμα μέταλλα, ο δυναμίτης είναι πια άχρηστος.

Για ποιο λόγο η αντίδραση αδυνατεί να γίνει δράση;

Το θεατρικό έργο, και το πιο αντιδραστικό ακόμη, τελειώνει εκεί που αρχίζει η εξωτερική πολιτική δράση. Προσωπική μου άποψη είναι πως ένα έργο τέχνης δεν πρέπει να είναι πολιτική δράση. Ακόμη και οι ντανταϊστές, που βασίστηκαν στην υπέρβαση των ορίων, δεν θεωρούσαν τα έργα τους έργα τέχνης και γιʼ αυτό απολάμβαναν την απόλυτη ελευθερία της έκφρασης.

Ποια είναι η πραγματική απειλή;

Το τέλος της οικονομίας όπως την ξέραμε το βιώνουμε εθνικά σαν μια εφιαλτική απειλή. Καλλιτεχνικά, η πραγματική απειλή είναι το τέλος της αναζήτησης και η εγκατάλειψη σε πράγματα αποφασισμένα από άλλους, σε θεσμούς, σε δεδομένες αξίες, σε όλα όσα πιστοποιούν κάποιον σήμερα ως «καλλιτέχνη».

Ποια είναι η σχέση των δρώμενων με ονειρικές διαδρομές και ποιος ο ομφάλιος λώρος με την πραγματικότητα;

«Πραγματικότητα» και όνειρα είναι αλληλένδετα, δεν θεωρώ πως υπάρχει ένας διαχωρισμός ανάμεσα στα δύο. Αν μιλάμε για πατέντες ασυνειδήτου και για πατέντες ρεαλισμού, σίγουρα στο Μπελ Επόκ συνυπάρχουν και τα δύο. Άλλωστε το όνειρο είναι ένας ακόμα ομφάλιος λώρος με την πραγματικότητα.

Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή

Φωτισμοί-Σκηνικά: Ομάδα ΝΟΜΑΔΑ

Παίζουν: Μαρία Κακούρου, Δημήτρης Μαζιώτης, Αντιγόνη Φλουράκη, Κάλλι Μαυρομάτη, Γιάννης Μυλωνάς, Εύα Βλασσοπούλου, Αλέξανδρος Λαγόπουλος, Μαρία Τζάνη.

Επί Κολωνώ

(Σκηνή Φουαγιέ)

Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94

Κολωνός

Μετρό: Στάση Μεταξουργείο

Τηλέφωνο: 210 5138067

www.epikolono.gr e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.

Δείτε το trailer της παράστασης:

http://www.youtube.com/watch?v=GuuTQSQt6S0&feature=share

Ημέρες Παραστάσεων: Από Παρασκευή 8 έως Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Ώρα έναρξης: 21:15

Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά

Τιμή εισιτηρίου: 10 €

Το μπαρ του θεάτρου και η αυλή λειτουργούν τις ημέρες των εκδηλώσεων από το απόγευμα ως αργά το βράδυ.