ΜΑΥΡΟΔΑΦΝΗ

ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΔΑΝΑΗ

Δανάη,

Θα αυτοκαταστραφείς.

Έδιωξες από κοντά σου τον καλύτερο άνθρωπο. Για τι; Για ένα όνειρο. Λες κι ο άλλος θα σε προσέξει, θα σου δώσει αξία.

Σε μισεί. Κανείς δε σ’ αγαπά.

-         Σκάσε, εσύ με καταστρέφεις.

-         Χρειάζεσαι βοήθεια. Θα καταλήξεις ως ελληνίδα Σάρα Κέιν.

-         Ίσως τότε αναγνωρίσουν την αξία μου.

-         Σταμάτα, δεν το θες αυτό.

-         Όχι γαμώτο μου! Θέλω να ζήσω! Αλλά δεν μπορώ να ζήσω μια ζωή που δε με θέλει…

-         Δε σε θέλει γιατί;

-         Δεν ξέρω γιατί.

-         Μήπως δεν τη θες εσύ;

-         Δεν ξέρω… μπορεί…

-         Γιατί;

-         Σαν εκείνον κάνεις!

-         Τι σου έκανε;

-         Με απάτησε.

-         Πώς το ξέρεις;

-         Το ξέρω.

-         Όχι. Εσύ τον απάτησες.

----------------------------------------------------------------

Τον απάτησες με τον ‘καλύτερό σου φίλο’.

-         Τα γόνατά μου… έχουν πάλι υγρό…

-         Γιατί κλαις;

-         Γιατί έχουν υγρό… το νιώθω… κουνιέται στους ρυθμούς του στυλό πάνω στο μπλοκ, πάνω στα πόδια μου…

-         Αυτό που γράφεις τώρα θα δημοσιευθεί.

-         Το ξέρω.

-         Θα σε κάνει διάσημη.

-         Το ξέρω…

-         Σαν τη Σάρα Κέιν.

-         ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΣΑΡΑ ΚΕΙΝ

---------------------------------------------------------

-         Τι είναι οι παύλες;

-         Παύση. Για να πιω κρασί.

-         Μαυροδάφνη.

-         Έστω!

-         Νόμιζα ότι είναι οι σιωπές.

-         Δεν είμαι η Σάρα…

-------------------------------------------------------------

-         Μακριά το έχεις.

-         Ναι…

-         Πού πας;

-         Να αλλάξω σερβιέτα.

-----------------------------------------------------------------

-         Δανάη;

-         Τι;

-         Το ‘χεις μακριά.

-         Ας το ‘χω.

-         Τι ψάχνεις;

-         Διαγωνισμούς λογοτεχνίας.

-         Στις Σέρρες;

-         Ναι.

-         Γιατί;

-         Έτσι.

-         Αν θες να το διαβάσει, δως του το.

-         Ποιο πράγμα;

-         Το «Σέρρες».

-         Γιατί;

-         Θα καταλάβει.

-         Ξέρει.

-         Το ξέρω πως ξέρει… αλλά θα καταλάβει.

----------------------------------------------------

-         Μεγάλη παύση.

Το έφερες κοντά.

-         Ναι…

-         Είσαι άρρωστη.

-         Όχι…

-         Κι όμως… πρέπει να το αντιμετωπίσεις.

-         Δεν είμαι άρρωστη… εσύ με θες άρρωστη…

-         Ο Σαμπατακάκης;

-         Ο Σαμπατακάκης τι;

-         Σε αρρωσταίνει;

-         Όχι δα!

-         Αλλά;

-         Δεν αντέχω το μάθημα…

-         Γιατί δεν έκλαψες χθες;

-         Ξέρεις ότι δεν κλαίω εύκολα μπροστά σε άλλους…

-         Ναι… αλλά αυτό το κείμενο…

-         Copy- paste των συναισθημάτων μου. Ναι.

---------------------------------------------------------------

-         ΑΥΤΟΝ γιατί δεν τον ερωτεύτηκες;

-         Έλα ντε…

-         Επειδή δεν έχει χρυσά μαλλιά…

-         Κοφ’ το!

-         Δανάη… το ποτό.

-         Περνάει. Το ξέρω.

-         Τι θα κάνεις;

-         Τίποτα.

-         Πιες.

-         Δε θέλω. Με αναγουλιάζει.

-         Και το γάλα το ίδιο. Πρέπει να πιεις. Αλλιώς δεν τη βγάζεις τη νύχτα.

------------------------------------------------------------------

-         Δανάη…

-         ------

-         Δε σε θέλει.

-         Το ξέρω…

-         Έτσι δε θα τον κερδίσεις. Με σάπιο συκώτι.

-         Είσαι ύπουλη. Το ξέρεις

-         Είμαστε έξυπνη.

-         Οξύμωρο δε νομίζεις;

-         Πράγματι. Φοβάσαι τη δέσμευση τόσο πολύ. Να που είσαι δεμένη μαζί μου…

-         Πότε θα φύγεις;

-         Ποτέ!

-         Χα χα χα χα χα… θα τρελαθώ!

-         Είσαι ήδη τρελή.

-----------------------------------------------------

-         Τώρα δεν ήπιες.

-         Αναγουλιάζω.

-         Πιες!

-------------------------------------------------------

-         Έχασες κάτι;

---------------------------------------------------------

-         Το βρήκες, ε;

-         Χωρίς το στυλό μου δεν μπορώ.

-         Ναι, αλλά δεν είναι αυτό το στυλό σου.

-         Σκάσε.

-         Αυτό είναι διαφημιστικό. Μπλε.

-         Σταμάτα.

-         Το δικό σου είναι μαύρο…

-         Κουράστηκα πια!

-         Είσαι άρρωστη!

-         Όχι!

-         Κι όμως.

-         Και τι θες να κάνω δηλαδή;

-         Να του μιλήσεις.

-         Σε ποιον από τους δύο;

-         Και στους δύο.

-         Δε γίνεται.

-         Αγαπάς τον ένα κι είσαι ερωτευμένη με τον άλλο.

-         Και ο ‘τρίτος’;

-         Τώρα γίνεσαι απλά ευγενική… ο ‘τρίτος’ είναι μόνο ένας φαλός.

--------------------------------------------------------

-         Κωλώνεις, ε;

-         Ναι.

-         Γιατί δε λες το όνομά του;

-         Γιατί μόλις έμαθα ότι θα σε διαβάσει καθηγητής μου.

-         Ναι, αλλά όχι Ο καθηγητής σου.

-         Ναι.

-         Να το πω εγώ;

-         ΟΧΙ.

-         Καλά. Κι αυτός; Τι σου φταίει; Γιατί τον απάτησες;

-         Έτσι… ξέρω γω…

-         Το ξέρεις πως δεν είναι αυτό. Απλά μου έλειπε.

-         Το καυλί;

-         Όχι… το στυλό μου…

-         Ποιο το νόημα; Και τώρα μ’ άλλο γράφεις.

-         Σκας;

-         Ναι… ΟΚ…

-----------------------------------------------------------------

-         Να φέρεις κι άλλη.

-         Θα φέρω σε λίγο…

-         Είσαι άρρωστη.

-         Το ξέρω…

-         Γιατί κλαις;

-         Που είμαι άρρωστη…

-         Αυτός ο άνθρωπος είναι ένας άγγελος. Θα μπορούσε να σε βοηθήσει. Εσύ το αρνήθηκες.

-         Το ξέρω… αλλά δεν μπορώ. Πρέπει να το περάσω κι αυτό. Το πρωί που θα σε γράψω στον υπολογιστή δε θα βγάζω τα γράμματα μου, το ξέρεις;

-         Ναι… τράβα φύσα τη μύτη σου… δε θα αναπνέεις σε λίγο…

-------------------------------------------------------------

-         Έφερες κι άλλη;

-         Ναι… μόνο έτσι τη βρίσκω…

-         Ήσουν μεγάλο ταλέντο. Το ξέρεις. Μην κλαις. Το ξέρεις πως λέω την αλήθεια.

-         Ναι. Αλλά εκείνος ο καργιόλης. Έφυγε από το σπίτι και μας κατέστρεψε όλους.

-         Μη μιλάς έτσι. Πατέρας σου είναι.

-         --------

-         Θα ήσουν στην Καλών Τεχνών.

-         Το ξέρω.

-         Τώρα είσαι αλκοολική. Τίποτα. Νούλα.

-         Σταμάτα. Δεν είμαι σαν αυτή.

-         Όχι, είσαι χειρότερη. Είσαι νεκρή και ζεις. Πτώμα χωρίς συναισθήματα.

Γιατί κλαις; Τον αγαπούσες;

-         Τον αγαπάω. Πατέρας μου είναι.

-         Ποιος είναι ο Τηλέμαχος;

-         Ο αδερφός μου.

-         Ποιον μισείς περισσότερο;

-         Τη μάνα μου.

-         Γιατί;

-         Ήταν εκεί. Και με τους δύο. Δεν έκανε τίποτα.

-         Εσύ τι έκανες;

-         ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΚΑΝΩ; ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ!

-         ---------

-         Δε μιλας, ε;

-         Είσαι άρρωστη.

-         Τι να κάνω; Η άλλη η μαλάκω με βλέπει σαν πορτοφόλι. Πάω και λέω πίπες για να περάσει η ώρα. Τι να πω; Μου λες; Δεν τολμάω να μιλήσω…

-         Θα σε καταστρέψει.

-         Αυτό;

-         Ο αλκοολισμός βρε ηλίθια! Θα σου σαπίσει το συκώτι! Έχεις και δύσκολη ομάδα αίματος.

-         Και στίγμα… και Ζιρμπέλ…

-         Και κατάθλιψη…

-         Λες;

-         Λέω.

-         Τις προάλλες… μας είπε μια κοινωνική κατάσταση… και πώς να τη σκηνοθετήσουμε…

-         Και;

-         Και το σκέφτηκα μετά από πέντε λεπτά. Θα έβαζα τον ηθοποιό να κάθεται στην πλατεία με το κοινό.

-         ( να διορθώσεις τα ορθογραφικά σου)

-         Και θα ξεκινούσε να μιλάει στον διπλανό του… και έτσι θα εξελισσόταν η πλοκή…

-         Ωραία ιδέα… να του την πεις.

-         Θα του την πω… Μακάρι να μας συμπαθούσε.

-         Όντως…

--------------------------------------------------------------

-         Τι να κάνω;

-         Είσαι πολύ δειλή για να κάνεις αυτό που πρέπει.

-         Ναι…

-         Πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη… σε εκείνον… σε αγαπούσε…

-         Ναι, το ξέρω… δε φταίει εκείνος…

-         (όχι, το καυλί)

-         Τι;

-         Τίποτα…

-         Πώς να του το εξηγήσω… περπατώ ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο…

-         Υποσχέσου μου κάτι.

-         Τι;

-         Μην πεθάνεις απόψε. Πρέπει να του πεις ότι τον αγαπάς.

-         Ποιανού;

-         Αυτού που είναι στις «Σέρρες».

-         Και αυτός που είναι εδώ;

-         Δεν ξέρω… χαμένος δεν πάει. Είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου.

-         Και ο ‘τρίτος’;

-         Ποιος μωρέ; Ο μπέμπης; Άσε μας με το μαλακομπουκωμένο! Ο παλιοκομπλεξικός… ΟΚ, πηδηχτήκατε, σου ‘φυγε η καύλα, πάει, τέλειωσε. Τράβα κατούρα τώρα γιατί θα σκάσεις.

------------------------------------------------------

-         Ειλικρινά, πιστεύεις ότι θα τον πετύχαινες online τώρα;

-         Όχι…

-         Ήλπιζες να σου ‘χε στείλει κάτι, όμως.

-         Πράγματι…

-         Δανάη, είναι απλά ένα ιδεώδες.

-         I know…

-         Τι ήταν αυτό;

-         Τίποτα!

-         Νευρική αντίδραση… Είσαι άρρωστη.

-         -------------

--------------------------------------------------------------

-         Νωρίς είναι ακόμα.

-         Το ξέρω.

-         Έχω υγρό στα γόνατα.

-         Κι αυτό το ξέρω.

-         Όλα τα ξέρεις;

-         Ναι.

-         Μα, εσύ είσαι εγώ… κι εγώ δεν ξέρω τίποτα…

-         Μικρή ήθελες να γίνεις ζωγράφος. Να ξέρεις τέλειο μπαλέτο. Και να γίνεις τρομερή καλλιτέχνις. Τι κατάφερες;

-         ------

-         Δε σε κοροϊδεύω. Κουβέντα κάνουμε.

-         Θα ‘θελα να ήμουν μπλεγμένη με ναρκωτικά…

-         Να που δεν είσαι. Πες μου, λοιπόν...

---------------------------------------

-         Μπα, η πρώτη μας τάση προς έμετο;

-         -----

-         Λοιπόν;

-         Σταμάτησα να ζωγραφίζω στα εφτά. Τότε έφυγε από το σπίτι… πριν κάνα χρόνο κατάλαβα ότι η ζωγραφική μου είναι αλληλένδετη μαζί του… έπειτα... για το μπαλέτο… δεν υπήρχαν λεφτά…

-         Μην κλαις. Δε φταις εσύ.

-         Φταίω.

-         Είναι το μεγαλύτερό μου απωθημένο…

-         Το ξέρω.

-         Η μεγαλύτερη μου αγάπη.

-         Το ξέρω.

-         Θα ‘χαμε μεγαλώσει αριστοκρατικά…

--------------------------------

-         Δεν καταλαβαίνω τι μου συμβαίνει…

-         Απολογείσαι. Αυτό είναι.

-         Γιατί να απολογηθώ; Δεν έκανα τίποτα. Δεν είμαι κακός άνθρωπος… δε φταίω εγώ που είμαι άρρωστη…

-         Συνειδητοποιείς τι έκανες;

-         Τι;

-         Μόλις μέτρησα οχτώ σελίδες.

-         Και;

-         Σε ένα βράδυ έγραψες τόσες σελίδες.

-         Είμαι αξύριστη…

-         Σταμάτα κι άκουσέ με. Ίσως δε χρειάζεται να το ξανακάνεις.

-         Ποιο;

-         Να με ξανακούσεις.

-         Γιατί;

-         Εγώ θα πεθάνω.

-         Πότε;

-         Μόλις γιατρευτείς.

-         Αυτό δεν παίζει.

-         Δεν το ξέρεις.

-         Είμαι άρρωστη.

-         Το ξέρω. Εγώ σου το ‘πα.

-         Τι φταίει;

-         Τους συγγενείς δεν τους διαλέγουμε. Ούτε τους γονείς.

-         Οι γονείς μου φταίνε;

-         Οι συγκυρίες.

-         Δηλαδή;

-         Γεννήθηκες υπέρ- ευαίσθητη. Οι γονείς σου απαίδευτοι… αν και πολύ έξυπνοι… δεν ήξεραν πώς να σε χειριστούν… και κατέληξες εδώ που είσαι…

-         Ένα βήμα πριν την τρέλα μου.

-         Ναι.

-         Και ο αδελφός μου;

-         Άλλη κατηγορία ανθρώπου.

-         Δεν καταλαβαίνεις τι κακό μου έκανε;

-         Ναι, αλλά δε θα το εκφράσει.

-         Γιατί;

-         Είναι πιο δυνατός από σένα.

-         Χτυπάει το τηλέφωνο.

-         Ο Γιώργος είναι.

-         Ξέρω.

-         Μην απαντήσεις.

-         Όχι.

-         Ο Πάνος είναι.

-         Ειδικά αυτόν ασ’ τον. Δεν έχει θέση στη ζωή σου.

-         Ναι…

-         Ξέρεις γιατί;

-         Δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με μένα.

-         Ναι. Μπράβο. Καλό κορίτσι.

-         Είμαι.

-         Το καλύτερο.

-         Κρίμα είναι που πεθαίνω.

-         Πράγματι.

-         Ξαναχτυπάει.

-         Κάνε πως δεν ακούς.

-         ΟΚ.

-         Κρίμα είσαι που πεθαίνεις. Αλλά και τι να σε κάνω;

-         Τώρα είναι ο Γιώργος.

-         Ναι… γιατί κοίταξες;

-         Έτσι.

-         Καλώς.

-         ------

-         ------

-         Λοιπόν;

-         Λοιπόν, τι;

-         Δεν είναι… η ώρα σου ακόμα…

-         Αλλά;

-         Μ’ εκνευρίζει το τηλέφωνο.

-         Κι εμένα.

-         Τι να κάνω;

-         Θα το κλείσουν… άσε το ανοιχτό. Θα σταματήσει να χτυπάει.

-         ΟΚ. Και με τις «Σέρρες»;

-         Τίποτα. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

---------------------------------

-         Μου έκλεισε το μάτι σήμερα.

-         Ναι, εκεί ήμουν, το είδα.

-         Γαμάτο, ε;

-         Ναι… θα δεις… ποτέ δεν ξέρεις…

-         Είμαι κουρασμένη…

-         Κοιμήσου… το ‘χεις ανάγκη…

-         Ναι, πράγματι… καληνύχτα…

-         Καληνύχτα Δανάη…