Βασιλική Τρουφάκου

«Παρελαύνοντας» στον Νέο Κόσμο

Η ταλαντούχα κι όμορφη ηθοποιός είναι απόφοιτη του Εθνικού Θεάτρου και ταυτόχρονα επί πτυχίο φοιτήτρια της σχολής πολιτικών μηχανικών του Eθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής με τον πολωνικής καταγωγής Ryszard  Nieoczym, μαθητή και συνεργάτη του Jerzy Grotowski, τον Bruce Mayers, τον Γιώργο Συμεωνίδη, τον Δημήτρη Καταλειφό και τον  Δημήτρη Ήμελλο,      φωνητικής  με το Βασίλη Κονταξή, κινηματογράφου και υποκριτικής στην κάμερα με το Νίκο Κορνήλιο, κίνησης με την Άννα Λίγδα, Capoeira  με το Φίλιππο Λάζαρη. Παρακολούθησε επίσης μαθήματα contact-improvisation με τη Χριστίνα Κλεισιούνη και φοίτησε στη σχολή μπαλέτου της  Φύλλης Πετρή.

Συμμετείχε στις παραστάσεις «Μήδεια» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα, « Ράφτης Κυριών» του Georges Feydeau, σε σκηνοθεσία Πέρη Μιχαηλίδη, « Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» του Lewis Carroll από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μαυρογεωργίου, στο ρόλο της μιας από τις τρεις Αλίκες και «Το λυκόφως των ανθρώπων», βασισμένο στο έργο του Άγγελου Τερζάκη. Συμμετείχε στο φεστιβάλ Αθηνών 2007, στο πλαίσιο των παραστάσεων με θέμα τη χορικότητα, στο έργο «13 Αντικείμενα» του Howard Barker  σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη,  στο φεστιβάλ χοροθεάτρου «Χοροροές 2005-2006» με την ομάδα «Θύρα Τέχνης» σε σκηνοθεσία Φάνη Καφούσια, στο «Έκτο Πάτωμα» του Άλφρεντ Ζαρί ( Εντβίζ  ) σε σκηνοθεσία Β. Κονταξή, και στο «Εκείνο τον καιρό» του Samuel Beckett σε σκηνοθεσία Γ. Συμεωνίδη. Στον κινηματογράφο την είδαμε στις ταινίες « Η μουσική των προσώπων » σε σκηνοθεσία Νίκου Κορνήλιου, μεγάλου μήκους και «Τελευταία μέρα » σε σκηνοθεσία Ιωσήφ Μπάστα, μικρού μήκους. Μιλάμε με την νεαρή ηθοποιό λίγο μετά την πρεμιέρα της για τα καλλιτεχνικά της όνειρα αλλά και για τα όλα όσα απασχολούν τους νέους καλλιτέχνες στα πρώτα τους βήματα. Πρακτική, προσγειωμένη αλλά ταυτόχρονα εύθραυστη και αιθέρια η Βασιλική συνδυάζει περίφημα την παιδική αθωότητα με την πρώιμη ωρίμανση της Ζωής, της ηρωίδας που υποδύεται.

Φέτος που βρίσκεσαι καλλιτεχνικά;

Στο θέατρο του Νέου Κόσμου και στην «Παρέλαση» της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Δεν έχω απάντηση, ούτε στο γιατί ξεκίνησα, ούτε και στο γιατί συνεχίζω καλά-καλά! Αστειεύομαι!

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι έχω πολύ παλιά ανάμνηση του εαυτού μου, να μου αρέσει να ντύνομαι και να παίζω, να αλλάζω ρούχα, εικόνα και κατάσταση. Όπως ίσως κάνουν όλα τα παιδιά. Μόνο που στην περίπτωση μου, δεν μου πέρασε μεγαλώνοντας.

Ποια είναι τα προβλήματα ενός νέου δημιουργού στον θεατρικό χώρο;

Αρχικά το ότι μας ζητείται πολύ συχνά να εργαστούμε χωρίς αμοιβή. Πρόκειται για μία τεράστια παρανόηση φυσικά, η οποία έχει να κάνει και με την υπερπροσφορά στο χώρο μας καθώς και με τη διαθεσιμότητα μας να το κάνουμε. Η δύσκολη πρόσβαση στις ακροάσεις, είναι επίσης ένα σημαντικό ζήτημα. Μπορεί να χρειαστεί να κοπιάσουμε για να πληροφορηθούμε και μόνο, σχετικά με κάποια ακρόαση. Και τέλος οι μακρές περίοδοι ανεργίας, που είναι ιδιαίτερα επώδυνες. Αυτό ισχύει όμως για όλους τους ανθρώπους, απλά όσον αφορά κάποιον νέο καλλιτέχνη, μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση ολόκληρη η επιλογή του.

Ποια τα θεατρικά σου όνειρα;

Θα ήθελα να δουλεύω με ανθρώπους που εκτιμώ, ίσως και σε μία σταθερή βάση.

Τι πιστεύεις για τη θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Χρειάζονται ενίσχυση, αλλά και μόνο που το λέω νιώθω κάπως ηθελημένα αφελής δεδομένης της συγκυρίας.

Πώς επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Καλλιτεχνικά να μου αρέσει αυτό για το οποίο θα δουλέψω και στα οικονομικά να συμφωνήσω, βεβαίως. Συνδυαστικά με κριτήριο αυτά τα δύο.

Ποιο είναι το δυνατό σου σημείο;

Δεν το έχω ανακαλύψει νομίζω. Χμ…

Πως αντιμετωπίζεις τα προβλήματα στο χώρο μας;

Χωρίς φανατισμό. Προσπαθώ να μην τα βλέπω ως άλυτα, να μην ξεχνάω ότι έχω δυνατότητες κίνησης και μέσα από τα προβλήματα.

Πιστεύεις πως το θέατρο σε χρειάζεται τόσο όσο το χρειάζεσαι εσύ;

Δε θα το έλεγα.

Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα προσόντα που πρέπει να διαθέτει ένας νέος ηθοποιός;

Να έχει μία καλή σχέση με την έκθεση που συνεπάγεται το επάγγελμα, αν κι αυτό είναι κάτι που καλλιεργείται.  Κάθε φορά που θα παίζει δηλαδή να έχει διαθεσιμότητα για έκθεση, να μην είναι αυτοματικός ή ακόμα χειρότερα ψεύτικος. Επίσης να μπορεί να ελέγχει τον εγωισμό του. Και φυσικά όλα αυτά δεν είναι κατάκτηση, αλλά ζητούμενο.

Τι είναι για σένα ένας καλός σκηνοθέτης;

Είναι αυτός που μπορεί να αξιοποιεί καλά τους συντελεστές του. Από τη σκοπιά του ηθοποιού θα έλεγα, αυτός που μπορεί να δει τι θέλει μέσα από τον ηθοποιό που έχει απέναντι του και να είναι σε θέση να δημιουργήσει κατάλληλες συνθήκες στην πρόβα ώστε αυτό να βγει και προς τα έξω. Ο καλός σκηνοθέτης νομίζω είναι αυτός που σε κάνει να νιώθεις εμπιστοσύνη στο χώρο της πρόβας γιατί αυτός είναι ο συντονιστής.

Τι είναι σωστό και τι λάθος πάνω στη σκηνή;

Σωστό είναι να μην κάνεις κάτι λιγότερο απ’ αυτό που μπορείς και λάθος να νομίζεις τον εαυτό σου πιο έξυπνο απ’ το θεατή.

Ποιά είναι η γνώμη σου για τις θεατρικές ομάδες;

Καλή, δεδομένου ότι πρόκειται για ανθρώπους που έχουν επιλέξει ο ένας τον άλλο και θέτουν κοινούς στόχους. Ξεκινούν από μια βάση διαφορετική σε σχέση με τους υπόλοιπους θιάσους.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Να παρελαύνω κάθε Δευτέρα και Τρίτη...

Ποια είναι η γνώμη σου για το «Επί σκηνής»;

Είναι πολύ ενημερωμένο και με πολύ πλούσιο υλικό. Εύχομαι να συνεχίσετε έτσι!