Λουκία Μιχαλοπούλου

Η γοητεία του ρίσκου

Η Λουκία Μιχαλοπούλου είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν. Έχει σπουδάσει κλασικό τραγούδι με τη Νανά Θρασυβουλίδου, κιθάρα στο Ωδείο Μελισσίων και σύγχρονο χορό με τους Βάσω Κουκάκη και Φώτη Μεταξόπουλο. Έχει παρακολουθήσει το σεμινάριο υποκριτικής του Βασίλη Παπαβασιλείου πάνω σε έργα του Σαίξπηρ στη Νάξο.

Μαθήτρια ακόμα στη σχολή εμφανίζεται στον αριστοφανικό «Πλούτο» (σκηνοθεσία Μίμης Κουγιουμτζής). Στη συνέχεια, παίρνει μέρος στις παραστάσεις «Προσωπική Συμφωνία» του Ronald Harwood, «Επιστροφή» του Τζόζεφ Κόνραντ (σκηνοθεσία Αθανασία Καραγιαννοπούλου) και «Μισός Αιώνας Αριστοφάνης» (σκηνοθεσία Γιώργος Λαζάνης) με το Θέατρο Τέχνης.

Στη Νέα Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή, την απολαύσαμε ως Ζορζέτ στο «Σχολείο Γυναικών» του Μολιέρου και Βιολέτα στο «Bella Venezia» του Γιώργου Διαλεγμένου. Επίσης στην παράσταση «Τόκος» του Δημήτρη Δημητριάδη στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Με το «Ανοιχτό Θέατρο» του Γιώργου Μιχαηλίδη και την παράσταση «Μπλε Μελαγχολία», η Λουκία αποσπά διθυραμβικές κριτικές για το μονόλογο «Σας αρέσει ο Μπραμς;» της Μάρως Δούκα.

Συνεργάζεται με το Σύγχρονο Θέατρο του Γιώργου Κιμούλη στο «Μάκβεθ» του Σαίξπηρ και με το Εθνικό Θέατρο στις παραστάσεις «Στο Βυθό» του Μαξίμ Γκόρκι, «Οιδίπους Τύραννος-Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή (σκηνοθεσία Ρούλα Πατεράκη), «Wolfgang» του Γιάννη Μαυριτσάκη (σκηνοθεσία Κατερίνα Ευαγγελάτου), «Ο Εφιάλτης της ευτυχίας» της Γιουστίνε Ντελ Κόρτε (σκηνοθεσία Γιάννης Χουβαρδά) και η «Κυρία από τη θάλασσα» του Χένρικ Ίψεν (σκηνοθεσία Έρικ Στούμπε).

Στον κινηματογράφο, έλαβε μέρος στις ταινίες «Valse Sentimentale» της Κωνσταντίνας Βούλγαρη, «Ώρες κοινής ησυχίας» της Κατερίνας Ευαγγελάκου και «Ταξίδι στη Μυτιλήνη» του Λάκη Παπαστάθη.

Φέτος τη συναντάμε στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας όπου ερμηνεύει την Αδέλα στο έργο «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού.

Μίλησέ μας για τη φετινή σου δουλειά

Είναι πολύ σημαντικό για ένα νέο ηθοποιό να του δίνεται η δυνατότητα ν’ αναμετρηθεί με κλασικά κείμενα. «Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα», το πρώτο ρεαλιστικό έργο του Λόρκα, δίνει τη δυνατότητα ισορροπίας ανάμεσα στο ρεαλισμό και την ποίηση που όλα τα κείμενα του δραματουργού εμπεριέχουν. Η δυσκολία αλλά και η γοητεία αυτού του κειμένου είναι ότι η ποίηση είναι κρυμμένη. Το έργο αποδίδεται χωρίς σκηνοθετικά και υποκριτικά τερτίπια, αποφεύγει τις αυθαιρεσίες και την άστοχη φλυαρία κάποιας σύγχρονης υποτίθεται διασκευής αφήνοντας ν’ ακουστεί ατόφιος ο λόγος.

Υποδύομαι την Αδέλα, τη μικρότερη αδελφή. Σε όλη τη διάρκεια του έργου παρακολουθούμε μια επικίνδυνη ισορροπία ανάμεσα στον έρωτα και στον θάνατο. Προσπάθησα ν’ αντιμετωπίσω τον ρόλο μέσα από μια σύγχρονη ματιά βάζοντας ένα υποθετικό «εάν», ότι η σχέση μου δηλαδή με τον Πέπε Ρομάνο δεν υπάρχει. Αυτομάτως η ψευδαίσθηση, το απραγματοποίητο, το όνειρο έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Όταν θα της σκοτώσουν λοιπόν αυτό το όνειρο, θα επιλέξει την εκούσια φυγή από τη ζωή.

Πως βίωσες τη συνεργασία σου με αυτό το σκηνοθέτη;

Έχω σταθεί πολύ τυχερή στη μέχρι σήμερα πορεία μου όσον αφορά στις συνεργασίες μου με αξιόλογους σκηνοθέτες. Με ενδιέφερε πάρα πολύ η διαδικασία που ακολουθεί ο Στάθης Λιβαθινός. Όλη αυτή η εμπειρία μαζί του σε σχέση κυρίως με το κομμάτι του αυτοσχεδιασμού, ήταν άκρως δημιουργική και αποκαλυπτική.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Στο σχολείο κάναμε μια εργασία πάνω στο Βαν Γκογκ. Ήταν η εποχή που έπρεπε ν’ αποφασίσω ποια δέσμη θα ακολουθήσω. Όλη αυτή η νοοτροπία των φροντιστηρίων μου δημιουργούσε πνίξιμο και βαρεμάρα.

Ο Βαν Γκογκ, λίγο πριν πεθάνει, σε ένα γράμμα στον αδελφό του έλεγε : «Ε, λοιπόν σε αυτή τη δουλειά ρισκάρω εγώ τη ζωή και το μισό μου μυαλό χάθηκε γι’ αυτή».

Τότε κατάλαβα ότι κι εγώ αυτό θέλω να κάνω. Μια δουλειά με πραγματικό ρίσκο.

Ο Βαν Γκογκ φταίει για όλα λοιπόν.

Ο χώρος είναι πράγματι δύσκολος. Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος ηθοποιός;

Δεν υπάρχουν «ταυτότητες». Ο θεατρικός χώρος στην Ελλάδα είναι χαώδης. Ένας νέος ηθοποιός κινδυνεύει να χαθεί, δυσκολεύεται να βρει το δικό του στόχο, να διαμορφώσει το προσωπικό του στίγμα.

Οι νέοι ηθοποιοί χρειαζόμαστε πίστη αλλά και αντίλογο στο λόγο του κάθε ικανού σκηνοθέτη. Να συνεργαζόμαστε δηλαδή στ’ αλήθεια…

Ποια είναι τα θεατρικά σου όνειρα;

Να είμαι ειλικρινής κάθε φορά με αυτό που κάνω και για το λόγο που το κάνω.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Η Ιστορία του Θεάτρου Τέχνης και ο Λευτέρης Βογιατζής.

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία στη χώρα μας;

Είναι ελλιπής.

Αν είσαι έξυπνος ηθοποιός τουλάχιστον μαθαίνεις να δουλεύεις μόνος σου. Πιστεύω πολύ στην προσωπική δουλειά ανεξαρτήτως καλής ή κακής θεατρικής παιδείας.

Πώς επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Ανάλογα με το τι έχω ανάγκη κάθε φορά. Αν και ζω από αυτή τη δουλειά ποτέ δε σκέφτηκα να κάνω κάτι μόνο και μόνο για να το κάνω. Πρέπει το κείμενο να με συγκινεί βαθιά και ο σκηνοθέτης να με εμπνέει.

Ποιο θεωρείς το δυνατό σου σημείο;

Η πειθαρχία μου σε ό, τι αγαπάω.

Ποια κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Ρίσκο και αλήθεια.

Τι θεωρείς σωστό και τι λάθος στη σκηνή;

Λάθος το ψέμα.

Σωστό το γνήσιο.

Τι πιστεύεις για τη δράση των νέων θεατρικών ομάδων;

Συγκινητική αλλά όχι πάντα δυναμική

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Μια στροφή στην καριέρα μου.

Χα χα χα...

Μη γελάς! Μπορεί να κάνω κάτι πολύ διαφορετικό. Το θέατρο έχει πολλά είδη και δε μου αρέσουν οι περιορισμοί και οι ταμπέλες. Ούτε στα είδη, ούτε στους ανθρώπους.

Θα μου πεις περισσότερα;

Όχι.

Καλά. Πες μου τουλάχιστον, το περιοδικό μας σου αρέσει;

Πολύ σημαντική προσπάθεια!

Να συνεχίσετε ν’ αγαπάτε το θέατρο.