| ΝΕΦΕΛΕΣ |
|
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Τετάρτη, 18 Ιούλιος 2012 14:03 |
|
Νεφέλες του Αριστοφάνη
Στις 13 Ιουλίου βρεθήκαμε σε μια καυτή Επίδαυρο για την παράσταση «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη ο οποίος υπογράφει επίσης την δραματουργική επεξεργασία, τα σκηνικά και τα κοστούμια. Η υπόθεση είναι η γνωστή ιστορία του καταχρεωμένου αγρότη Στρεψιάδη που ζητάει από τον Σωκράτη να τον διδάξει σοφιστική για να αποφύγει να πληρώσει τα χρέη του. Η σάτιρα στρέφεται, όχι τόσο ενάντια στον Στρεψιάδη, την αμορφωσιά του και τους ύπουλους στόχους του, όσο στον ίδιο τον Σωκράτη με αναφορά και στους υπόλοιπους σοφιστές οι οποίοι εισάγοντας μια σειρά από «καινά δαιμόνια» ενοχλούσαν τον συντηρητικό συγγραφέα και όχι μόνο. Οπότε ο δαιμόνιος συγγραφέας χρησιμοποίησε το δικό του όπλο, το υπονομευτικό και κοφτερό χιούμορ του για να εκφράσει την αντίθεσή του κυρίως απέναντι στον κορυφαίο διαλεκτικό φιλόσοφο που θα σερβιριστεί επίσης και το κώνειο, για τους ίδιους λόγους.
Στην παράσταση που είδαμε χτες πάντως ο Σωκράτης εμφανίζεται ως η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά ενώ η διασκευή βρίθει επεμβάσεων και προσθηκών οι οποίες αντλούνται από πρόσωπα και φάσεις της τηλεόρασης, από παλιά αστειάκια και παρωχημένα τσιτάτα του Χόλυγουντ κι από τις αναμετρήσεις των πολιτικών στα τηλεοπτικά παράθυρα. Γίνεται αναφορά ως και στην Ζωζώ Σαπουντζάκη, δεν λείπει ούτε το περίφημο «Εγέρθητι» ενώ οι νεαροί μηχανόβιοι που τσιτάρουν τα γκάζια στις λεωφόρους, εκπροσωπούνται από τον αδηφάγο και αφασιακό γιο του ήρωα. Επίσης αφθονούν τα σεξιστικά σχόλια κάθε άλλο παρά Αριστοφανικού ύφους και ήθους, τα οποία στρέφονται όπως θα ήταν το προβλέψιμο, στον ωμό σχολιασμό της ομοφυλοφιλίας, συμπεριλαμβάνοντας μάλιστα και το κοινό. Φυσικά μέσα σ’ ένα τέτοιο συνονθύλευμα αναφορών χάνεται και το νόημα κι η υπονομευτική υφή του Αριστοφανικού λόγου και πνεύματος ενώ μοιάζει πλέον σαν να παρακολουθεί κανείς κάποιου είδους επιθεώρηση, όπου η σάτιρα δεν υποβάλλεται, απλά εκτοξεύεται το αστείο για να θηρευτεί το γέλιο του κόσμου. Ο παλαίμαχος Μπέζος ήταν ενεργός και δυναμικός στη σκηνή, απέδωσε όσο καλύτερα μπορούσε τον ρόλο του Στρεψιάδη κι η ερμηνεία του διέθετε χιούμορ κι αμεσότητα. Ο θαυμάσιος ηθοποιός Παπαδημητρίου στο ρόλο του γιου, αξιοποίησε τις ανατροπές και περιέγραψε με σκωπτικό τρόπο το σχήμα του άσωτου κι αφασιακού γιου. Οι τέσσερεις μαθητές του φιλοσόφου, ερμηνευμένοι από τέσσερα πολύ δυνατά ονόματα της νέας μας γενιάς ηθοποιών, έμοιαζαν σαν κάποιο είδος μεταλλαγμένων σαμουράι που τίναζαν με σθένος τις μακριές κοτσίδες τους και χοροπηδούσαν ως ερίφια. Ο χορός απέδειξε με την ενδυματολογική του εξάρτηση ότι τα ούφο υπάρχουν και εμπνέουν τους Έλληνες σκηνοθέτες. Η μουσική με έκανε να νοσταλγήσω τις καλές εποχές του Χατζιδάκι και του Σαββόπουλου όταν οι μουσικοί μας δούλευαν σε περισσότερες από δύο κλίμακες κι ασκούνταν επιτυχώς και στη σύνθεση αλησμόνητων μελωδιών και στην εμπνευσμένη μετατροπία. Ο κόσμος αντιδρούσε με γέλια στο κάθε χαζό αστειάκι που εκτοξεύονταν ωσάν μπαγιάτικος κεφτές της προγιαγιάς μας ή σαν φανταχτερό φο μπιζού αντλημένο από την τηλεοπτική μας κοσμηματοθήκη από την οποία άλλωστε και τροφοδοτείται πλέον η μαζική κουλτούρα μας. Από τον εφευρετικό και πολύ αξιόλογο αυτό σκηνοθέτη θα περίμενα κάτι πιο ενδιαφέρον, ποιοτικό κι ανατρεπτικό και μάλιστα σε μια εποχή που δεν αναμετριέται μόνο η φτώχεια με το ισχυρό κεφάλαιο αλλά κι η αισθητική μας κι η παιδεία μας, με την πλήρη διαστρέβλωσή της, επιβεβαιώνοντας όχι μόνο την παρακμή μας αλλά και τις θλιβερές παραμέτρους της στον δημόσιο βίο μας.
Σκηνοθεσία - Δραματουργική επεξεργασία - Σκηνικά – Κοστούμια: Νίκος Μαστοράκης Παραστάσεις
|
| Τελευταία Ενημέρωση στις Παρασκευή, 27 Ιούλιος 2012 19:29 |
