Τρωάδες [Emergency Landing]

του Ευριπίδη

Μια εύγλωττη και διαυγής υπαρξιακή ανάγνωση του έργου του Ευριπίδη σε μια διαχρονική αλλά και σύγχρονη εκδοχή παράστασης όπου οι αιχμάλωτες Τρωαδίτισσες, περιμένουν τα αεροσκάφη που θα τις μεταφέρουν στους τόπους εξορίας τους, εγκλωβισμένες σ’ ένα παρεκκλήσι αεροδρομίου, στοιχειωμένες από τους ήχους και τα βουητά ενός εφιάλτη ο οποίος φανερώνει διαρκώς και μια πιο τρομακτική εκδοχή της δυστυχίας τους, απογυμνώνοντάς τες από κάθε παρηγοριά ζωής και παραδίδοντάς τες γυμνές στο ζωντανό θάνατο. Όλα ξεκινούν με την Εκάβη σχεδόν σε κώμα, συνδεδεμένη με ορούς στο νοσοκομειακό της κρεβάτι και τους δύο θεούς να εμφανίζονται από το πουθενά για να ανταλλάξουν μέσα από έναν χαμηλόφωνο διάλογο, τοποθετημένο υποκριτικά στο «επέκεινα», τις προθέσεις τους για το μέλλον των θνητών. Ο χορός, γυναίκες του λαού, πλάσματα βίαια αποκομμένα από μια εύθυμη πραγματικότητα, από ένα γλέντι που διακόπηκε απότομα όταν οι Έλληνες ξετρύπωσαν από τον Δούρειο Ίππο, πλαισιώνει τις κεντρικές ηρωίδες κι αναπαράγει το δικό του πένθος στα εξαίσια χορικά, κινούμενος στα θολά τοπία μιας παραφροσύνης η οποία δύσκολα εξημερώνει την απελπισία. Αρπαγμένες από μνήμες φρέσκιες και παλιές, προσπαθούν μάταια να ελέγξουν τον πανικό τους που μοιάζει να ενισχύεται διαρκώς από το περιρρέον τρομοκρατικό κλίμα. Η Κασσάνδρα, εφορμά ημίγυμνη και βιασμένη, θολωμένη αλλά κι ευκρινής, θρηνητική και σαρκαστική μαζί, τόσο εύθραυστη όσο και επικίνδυνη, σε μια από τις πιο ευρηματικές και ερμηνευτικά άρτιες εκδοχές του δύσκολου ρόλου. Η Ανδρομάχη, η αρχόντισσα που προσπαθεί να παραμείνει γειωμένη παρά τον όλεθρο και που έρχεται αντιμέτωπη με την σπαραγμένη Εκάβη ενώ ταυτόχρονα την φροντίζει και ζητά απ’ αυτήν παρηγοριά, ξεσπά σ’ έναν παραληρηματικό και σπαρακτικό θρήνο όταν μαθαίνει για την τύχη του παιδιού της. Η γυναίκα μέσα στη διάλυσή της αρπάζεται ακόμα κι απ’ την άθλια, ταπεινωτική ζωή που την περιμένει, προκειμένου να μην βυθιστεί στο τίποτα του θανάτου κι η ηθοποιός ενισχύοντας το ισχυρό της ένστικτο επιβίωσης μιας ατσάλινης αρχόντισσας, προσδίδει στον ρόλο αδιόρατες αποχρώσεις, αναδεικνύοντας στο έπακρο ερμηνευτικά, την ηττημένη πριγκίπισσα η οποία στην κόψη του θανάτου, επιλέγει το αχνό φως της σκλαβιάς. Ο Ταλθύβιος, βετεράνος στρατιωτικός αλλά και νοήμων άνθρωπος μαζί, γίνεται το πεδίο πάνω στο οποίο θα δοθούν οι μάχες των γυναικών, με τις απανωτές απώλειες που θα τον οδηγήσουν από την αναλγησία στην συμπόνια κι από την κατανόηση του συγγενούς αλλότριου στην κατάκτηση ενός βαθύτερου νοήματος το οποίο θα τον συντρίψει, ανυψώνοντάς τον. Μαγική η παρουσία της Ελένης, η οποία κονταροχτυπιέται επί ίσοις όροις με μιαν ανορθωμένη αίφνης Εκάβη, μια ηλικιωμένη, κατεστραμμένη γυναίκα που απελευθερώνει για τελευταία φορά την αδυσώπητη δύναμη, τον υπόγειο ερωτισμό, τον βαθύ κυνισμό και την απειλητική επικινδυνότητα της βασίλισσας που υπήρξε. Ελένη κι Εκάβη, οι δύο αντίπαλες αυτού του πολέμου, όμοιες κι ανόμοιες μαζί, παραδίδουν η μία στην άλλη την σκυτάλη, υπό το βλέμμα ενός άβουλου κι αδύναμου Μενέλαου, περιλαμβάνοντας τους θεούς κι εμφανίζοντάς τους άλλοτε διεφθαρμένους κι άλλοτε ανύπαρκτους, σε μια από τις πιο ισχυρές αντιπαραθέσεις του έργου και της παράστασης. Τις απώλειες, ακολουθούν άλλες απώλειες ακόμα πιο οδυνηρές ως την στιγμή που τίποτα δεν απομένει, ούτε προστάτης, ούτε σπορά, ούτε ευδαιμονία, ούτε ελευθερία, ούτε μέλλον, ούτε παρόν, ούτε ένα κτέρισμα απ’ αυτά που παρηγορούν τους ζωντανούς μα είναι αδιάφορα στους νεκρούς, ούτε ένα ρούχο, ένα παιχνίδι, ένα παπούτσι, ούτε καν μια ανάμνηση. Η πόλη καίγεται σφραγίζοντας με την οριστική της απώλεια την μοίρα των τελευταίων κατοίκων της, αποκαλύπτοντας ένα μέλλον από στάχτες που τις σκορπίζει ο άνεμος της ιστορίας. Η προφητεία της Κασσάνδρας έχει ορίσει και γι’ αυτές την τελική απώλεια, μέσα στα καράβια των δυναστών τους. Η Εκάβη σηκώνει το πόδι για ένα βήμα, ένα χνάρι, που θα μετατρέψει το εύθραυστο παρόν σε προορισμό, αφού το παρελθόν κατακαίεται και το μέλλον έχει ήδη αναιρεθεί. Κι ωστόσο εγκαταλελειμμένη από τους θεούς της, απαλλαγμένη από την εξουσία της, ολόγυμνη απέναντι στο τίποτα, η ισχυρή βασίλισσα της Τροίας ανακαλύπτει το έσχατο νόημα λίγο πριν βυθιστεί από τον θρήνο, στην σιωπή. Την τέχνη. Και τι παράδοξο ν’ ακούς αυτά τα λόγια που μιλάνε για ένα τραγούδι, το τραγούδι των παθών τους, το οποίο δεν θα ξεχαστεί ποτέ, δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά και να συνειδητοποιείς ότι αυτό το τελευταίο καταφύγιο της δεν ήταν σαθρό όπως τα άλλα γιατί όντως ο «λόγος» ταξίδεψε στο χρόνο κι αποδείχτηκε πιο ανθεκτικός κι από την ύλη κι από τους θεούς κι από τον όλεθρο. Εξαίσια παιγμένη από μια ηθοποιό ώριμη και γεμάτη δημιουργικές ρωγμές, η Εκάβη της παράστασης αυτής, αποκαλύπτει σε όλες τις αποχρώσεις την κρεουργημένη βασίλισσα, ισορροπώντας μέσα από διαρκείς ερμηνευτικές εναλλαγές, στο λεπτό νήμα ανάμεσα στην ισχύ που καταρρέει και στην επίγνωση που λυτρώνει. Ο Παπαγεωργόπουλος έστησε μια υποδειγματική, σύγχρονη παράσταση τραγωδίας, με τα ευρήματά και τις ανατροπές του απόλυτα συντονισμένα με τον τραγικό λόγο, ερμηνεύοντας τα συμβάντα και τις επιπτώσεις τους χωρίς την παραμικρή φλυαρία και μέσα από μικρές, ευέλικτες παρεμβάσεις που αποκαλύπτουν την ενδότερη δυναμική της κάθε φράσης και κλιμακώνουν την ένταση ως το σημείο της απόλυτης έκρηξης, χωρίς το παραμικρό χάσμα ή παρέκκλιση. Η «τραγωδία» ερμηνεύεται όχι κυριολεκτικά αλλά μέσα από την ανάδειξη και της παραμικρής κρυμμένης πτυχής της, το υπονοούμενο κι η νύξη αποκτούν ουσία, οι αντιφάσεις αναδεικνύονται κι οι περιστάσεις αναδημιουργούν διαρκώς τις συμβολικές προεκτάσεις τους, κατακτώντας το χρίσμα της διαχρονικότητας χωρίς ταυτόχρονα να απολέσουν και την αχλή της εγγενούς τους φθαρτότητας εντός της οποίας κρύβεται η ύστατη απώλεια αλλά κι ο σπόρος της δημιουργίας. Μια παράσταση για να την παρακολουθήσεις στις μύτες των ποδιών, μέσα σε μια διαρκή δημιουργική ένταση και συγκινησιακή πληρότητα που καθιστούν τον θεατή συμμέτοχο και συνένοχο του σκηνικού δρώμενου.

Μετάφραση: Θανάσης Βαλτινός
Σκηνοθεσία: Πάνος Παπαγεωργόπουλος
Μουσική: Χρύσανθος Χριστοδούλου
Σκηνογραφία - Φωτισμοί: Ανδρέας Σκούρτης 
Ενδυματολογία: Έφη Ζυγούρη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Βάσω Στεργίου
Ειδική κινησιολογία: Ιωάννα Κούνδουρου (يونانية Unaneyia )

Παίζουν:
Αγγελική Λεμονή

Φανή Παναγιωτίδου

Αντιγόνη Φρυδά

Μελίνα Γαρμπή

Νατάσα Ζαγκλή

Δανάη Βογιατζή

Ξένια Αλεξίου

Λία Καράμπελα

Ξανθή Σπανού

Δήμητρα Τζιμούρτου

Βασίλης Γεωργοσόπουλος.

Διάρκεια: 120΄

Πολιτιστικό Κέντρο «Ακαδήμεια»

Μαραθωνομάχων 8

Κολωνός - Σταθμός Λαρίσης

Τηλέφωνο: 2105125600

Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή στις 21:15

Μόνο για δεκαπέντε παραστάσεις 

Εισιτήρια 

Κανονικό: 15€

Φοιτητικό: 10€

Ατέλειες /Ανεργίας: 5€