| ΚΑΤΑΔΙΚΟΣ ΜΟΥ |
|
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Σάββατο, 03 Δεκέμβριος 2011 22:02 |
|
Κατάδικός μου των Ελένης Ράντου, Σάρας Γανωτή και Νίκου Σταυρακούδη
Στη χορταστική αυτή κομεντί πολλά θέματα θίγονται και κυρίως ένα ουσιαστικό. Ο τρόπος με τον οποίο άνθρωποι που ανήκουν σε εντελώς διαφορετικούς και δυσπρόσιτους κόσμους μπορούν να βρουν ένα κώδικα επικοινωνίας βαθύτερο και ουσιαστικότερο από όλους αυτούς που ως τότε χρησιμοποιούσαν ανεπιτυχώς για τους οικείους και τους αγαπημένους τους. Έναν κώδικα που σχετίζεται άμεσα με τρεις παράγοντες: την ελευθερία, την κατανόηση και την διαθεσιμότητα. Μια γυναίκα, φιλόλογος, πενθεί την απώλεια της σχέσης της με έναν άντρα, τον άντρα της, πρώην βαλκανιονίκη, ο οποίος όχι μόνο δεν ήξερε να την αγαπήσει αλλά εμφανώς γνώριζε πολύ καλά να την εκμεταλλεύεται σε κάθε περίσταση. Ο πατέρας της, ένας ηλικιωμένος άντρας, πρώην καθηγητής της Ελληνικής ιστορίας, περνάει τον χρόνο που του απομένει έγκλειστος όχι μόνο στην κλινική αλλά και στον «νου» του καθώς πάσχει από αλτσχάιμερ. Ένας άραβας μετανάστης μπλέκεται σε παράνομες δραστηριότητες από κάποιον κωλοπετσωμένο Ρώσο χωρίς να είναι σε θέση να κατανοήσει ούτε τις συνέπειες αλλά ούτε και την εκμετάλλευση που υφίσταται. Η γυναίκα, βυθισμένη στην πιο τρομακτική μοναξιά επιχειρεί να κρατήσει κοντά της τον άχρηστο σύζυγό της μετατρέποντάς τον σε κατάδικο που μόνος του, από φόβο, στήνει γύρω του τα σίδερα της φυλακής του.
Εμπνευσμένη δραματουργία, με χιούμορ και γοργούς ρυθμούς που θα μπορούσε με λίγο ακόμα σμίλευμα και έναν πιο προσεχτικό χειρισμό των λεπτομερειών να αποτελεί ενδιαφέρουσα πρόταση. Μια μεγαλύτερη δόση κυνισμού, μια πιο καλή διευθέτηση της συγκίνησης και μια πιο βαθιά προσέγγιση των χαρακτήρων θα λειτουργούσαν θετικά στην ανάπτυξη των επί μέρους θεμάτων και δράσεων που συντονίζονται και κλιμακώνονται με ενδιαφέροντα τρόπο ως την αποκαλυπτική κι απροσδόκητη έκρηξη του φινάλε. Κυρίαρχος ο φόβος, φόβος μοναξιάς, απόρριψης, τιμωρίας, αποτυχίας, αποξένωσης, βίαιης επίθεσης. Αντ’ αυτού κι εναντίον του, ενεργοποιείται η αγάπη που όμως διαστρέφεται σε καταπίεση και εξάρτηση όταν ο πανικός γίνεται ο χειρότερος σύμβουλος κι η λήθη μαζί με τον εφησυχασμό και την προκατάληψη προστατεύουν την άγνοια. Ο σύζυγος-βαλκανιονίκης εμφανίζεται κάπως μονοκόμματος, σαν να δίνει επίτηδες ερείσματα για να τον αντιπαθήσεις, χωρίς κάποιο ουσιώδες ελαφρυντικό ή κάποιο γοητευτικό χάρισμα που να τον δικαιώνει και κάπως υπερβολικός στην διευθέτηση των συναισθημάτων του για τους άλλους, στην ευπιστία του, στις κρίσεις φόβου του και στις νευρώσεις του. Ο φίλος του λειτουργεί πιο πολύ προσχηματικά, σαν καρικατούρα ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει το αντίπαλο δέος. Η γυναίκα στο όνομα της διακωμώδησης των ψυχώσεών της χάνει σε αποχρώσεις και εσωτερικές διαβαθμίσεις. Ο χαρακτήρας του Άραβα, Ιρανού συγκεκριμένα, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά εμφανίζει και πολλές ρωγμές που τον αποδυναμώνουν και τον ορίζουν περισσότερο σαν σχήμα παρά σαν ποιότητα. Σημειώνω εδώ πως ένας Άραβας θα προτιμούσε να πεθάνει παρά να αφήσει απροστάτευτη την αδελφή του και πως δεν υπήρχε περίπτωση να συνεργαστεί με Ρώσο κι όχι με κάποια άτομα της δικιάς του κλίκας. Ο ηλικιωμένος πατέρας αν κι εκπληρώνει όλα τα σχετικά κλισέ, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον σαν χαρακτήρας και γίνεται το σημείο αναφοράς για να ξεδιπλωθούν οι ψυχοσυνθέσεις των άλλων γύρω του και να ξετυλιχτούν αβίαστα οι εξομολογήσεις τους.
Όλες τις αδυναμίες της δραματουργίας εξαφάνισε η ρεαλιστική και δυναμική σκηνοθεσία του Παλούμπη ο οποίος εκμεταλλεύτηκε εξ ίσου κωμικά και δραματικά ερείσματα για να στήσει μια παράσταση σε έντονους ρυθμούς, πάλλουσα και απαστράπτουσα, γεμάτη αποχρώσεις, αντιθέσεις και ενεργειακές αντιπαραθέσεις. Οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και ερμήνευσαν όλοι τους ρόλους τους με εξαιρετική σαφήνεια, πάθος, δυναμισμό, εκφραστικότητα, χιούμορ, κινησιολογική κι ερμηνευτική ποιότητα. Την κίνηση που ρέει αβίαστη έστησε η Γύρα με έμπνευση και κέφι. Μια παράσταση που νομίζω πως θα αγαπηθεί πολύ από το ελληνικό κοινό και που έχει να προσφέρει εκτός από γέλιο και συγκίνηση, έναν αυθόρμητο προβληματισμό σε σχέση με τον τρόπο που δημιουργούμε σήμερα στη χώρα μας τις συνθήκες ώστε να ζήσουμε στην κόλαση ενώ η μόνη μας επιθυμία είναι να διεκδικήσουμε με πάθος τον παράδεισο. Εξαιρετικά τα σκηνικά της ταλαντούχας Τρικεριώτη και τα ευφάνταστα κοστούμια του Γαλετάκη. Την ατμόσφαιρα ενίσχυσαν οι εμπνευσμένοι ως συνήθως φωτισμοί της Μαραγκουδάκη κι οι μουσικοί σχολιασμοί του Ζήκου.
Παίζουν: Ελένη Ράντου Πυγμαλίων Δαδακαρίδης Ορφέας Αυγουστίδης Μιχάλης Ιατρόπουλος Δημήτρης Καπετανάκος Μπάμπης Γιωτόπουλος
Θέατρο Διάνα Ιπποκράτους 7 Κέντρο ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ : Κυριακή : 19:30 ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ : |
