Πάχνη

Των Κωνσταντίνου και Αντώνη Κούφαλη

Η υπόθεση

Δύο νέοι άντρες συναντιούνται για μια βόλτα με τη μηχανή. Μια βόλτα που οδηγεί στον κινηματογράφο Σελέκτ. Τι θα μπορούσε να δει κανείς εκεί; Τσόντες, κορεάτικα φιλμ ή τα «400 χτυπήματα» του Τρυφώ; Μπλεγμένοι σε ναρκωτικά, υπόκοσμο και βία, οι δύο νυχτερινοί σύντροφοι μοιάζουν χαμένοι, φαίνεται πως είναι παραδομένοι σε φόβους ανομολόγητους, πως οι ζωές τους διαγράφουν καταστροφικές πορείες. Και οι δύο κρύβουν μια κοινή πληγή. Παιδική κακοποίηση. Γονείς-τέρατα, οικογένειες διαλυμένες, πεζοδρόμιο και πορνεία, φυλακές, κλοπές, πορνογραφία σε ηλικίες άγουρες, αλλά κυρίως, ο βαθύς διχασμός ανάμεσα στη βιωματική ανάγκη του παιδιού να αγαπήσει το γονιό του και να αγαπηθεί απ’ αυτόν και στο ασίγαστο μίσος που έχει καθορίσει τις ψυχοσυνθέσεις τους μέσα από τις παρά φύσιν, τρομακτικές εμπειρίες τους. Η επιθυμία του νεώτερου άντρα, του Στέφανου, να εξοντώσει βίαια τους ανηλεείς γεννήτορες του, έρχεται σε αντίθεση με εκείνην του μεγαλύτερου, του Δούκα, ο οποίος, περιμένοντας να γίνει πατέρας προσπαθεί να ανακαλύψει μέσα του απομεινάρια ελέους και συγχώρεσης. Ο Στέφανος βρίσκει παρηγοριά στην συμπαράσταση του Δούκα και ο Δούκας νοιώθει να επιβεβαιώνεται ο δυναμισμός του μέσα από ρητές υποσχέσεις για δράση που δίνει στον Στέφανο, και που ικανοποιούν την ανεκπλήρωτη βιαιότητα του συμπάσχοντος φίλου του αν και γνωρίζουν κατά βάθος και οι δύο, πως δεν πρόκειται να εκπληρωθούν. Οι ήρωες άλλωστε είναι εξ ίσου παγιδευμένοι, ο ένας στο ασίγαστο μίσος του κι ο άλλος στις πλανερές ψευδαισθήσεις του. Παρακολουθώντας τις πορείες τους, μπορεί ο θεατής να κατανοήσει πως ένας τρομακτικός κύκλος απανωτών κακοποιήσεων και απογοητεύσεων στοιχειώνει τόσο το παρελθόν τους όσο και το μέλλον τους. Σαν δύο παιδιά που δεν μεγάλωσαν ποτέ, θα παραδοθούν στο ανεκπλήρωτο, αφήνοντας την φαντασίωση να τους οδηγήσει στη λύτρωση, την οποία η πραγματική ζωή δεν θα μπορέσει να τους προσφέρει ποτέ.

Το έργο

Το κείμενο, που πρωτοπαίχτηκε ως αναλόγιο στις «Αναγνώσεις» του Εθνικού και κατόπιν ως κανονική παράσταση στο φεστιβάλ Φιλίππων-Καβάλας 2009, διαθέτει ενδιαφέρουσα θεματολογία και σύλληψη αλλά δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τις δραματουργικές του αδυναμίες και να ξεπεράσει το φράγμα του εύκολου συναισθηματισμού. Το πλήθος των εξιστορήσεων των παθών των ηρώων σε συνδυασμό με μια γλώσσα πλαστή, που δεν ανταποκρίνεται με συνέπεια στο γλωσσικό τους ιδίωμα, υπονομεύουν την αληθοφάνεια και αποδυναμώνουν την τραγικότητα των χαρακτήρων και των καταστάσεων. Το βάρος των πολλαπλών κακοποιήσεων βαραίνει τους χαρακτήρες σε τέτοιο βαθμό, ώστε να εξαφανίζεται η συνέπεια ανάμεσα στις παρελθοντικές εμπειρίες τους και στην παρούσα ψυχοσύνθεσή τους. Οι ανατροπές δεν αποδεικνύονται πειστικές και η διαφάνεια των εξομολογήσεων αναιρεί τη βαρύτητά τους.

Η σκηνοθεσία

Η σκηνοθεσία επιχειρεί να εξαφανίσει τις αδυναμίες του κειμένου, να επανακτήσει την απολεσθείσα αληθοφάνεια και να αναδείξει στο έπακρο τις ερμηνευτικές ικανότητες των δύο νέων ηθοποιών, που διαθέτουν και υποκριτική δεξιοσύνη και άριστο κινησιολογικό συντονισμό. Οι γεμάτες πάθος ερμηνείες τους αναδεικνύουν με ευκρίνεια την όψιμη αθωότητα, τη βιαιότητα αλλά και την απελπισία των ηρώων που ενσαρκώνουν, χωρίς να γίνονται μελό ή επεξηγηματικές. Ευρήματα που ενδυναμώνουν τις δράσεις χωρίς να εμβολίζουν την ουσία τους, προσφέρουν στην παράσταση μια ικανή αίσθηση ρυθμού και οξύνουν εκ του μηδενός την κρισιμότητα των σχέσεων, των περιστάσεων και των σκηνικών διαπλοκών. Μια σειρά από προβολές στο φόντο, καθώς και τα έντονα μουσικά σχόλια δημιουργούν μια ζοφερή ατμόσφαιρα εγκλωβισμού σε συνδυασμό με τη λιτή αλλά και εύγλωττη σκηνογραφία. Ενδιαφέρων ο σινεφίλ σχολιασμός στο φινάλε, με την προβολή της ταινίας του Τρυφώ που μετατρέπει την πλατεία του θεάτρου σε μια πλατεία κινηματογράφου όπου ηθοποιοί και θεατές παρακολουθούν μαζί την ταινία και άρα μετατοπίζονται σε ένα κοινό χωροχρονικό δεδομένο.

Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά: Γιάννης Θεοδωράκης
Κίνηση-Χορογραφία: Ζωή Χατζηαντωνίου
Μουσική: Δημήτρης Ζαβρός
Σχεδιασμός Φωτισμού: ΄Αννα Μπόη
Live Video: Σοφία Παπαδοπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σμαρώ Κώτσια

Παίζουν:
Στέφανος: Μάνος Καρατζογιάννης
Δούκας: Γιώργος Ντούσης

Θέατρο «Πορεία»

Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69

Πλατεία Βικτωρίας.

Τηλέφωνο: 210 8210991

*Οι παραστάσεις στο θέατρο Πορεία για τη φετινή σεζόν, έχουν ήδη ολοκληρωθεί