Σχετικά άρθρα
| ΤΟ ΣΠΙΤΙ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Τρίτη, 29 Μάρτιος 2011 08:42 |
|
Το σπίτι του Μιχάλη Πιερή
Για ακόμα μία φορά διαπιστώνουμε την αδυναμία και τις ελλείψεις της ελληνικής δραματουργίας, η οποία φέτος μας έχει βασανίσει ιδιαίτερα. Ο Κύπριος ποιητής, συγγραφέας, μεταφραστής και Πανεπιστημιακός Μιχάλης Πιερής καταπιάστηκε κατά το δελτίο τύπου με «μια κοινωνική ψυχολογική τραγωδία, ένα δοκίμιο ποιητικής επάνω στα κεντρικά θέματα του βίου και της τέχνης, το οποίο πραγματεύεται τη διαλεκτική σχέση παλαιού – νέου μέσα από ένα δραστικό θεατρικό έργο με αφομοιωμένες αναφορές στον Πίντερ και τον Πιραντέλο». Τώρα γιατί καταπιάστηκε με όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα ενώ θα μπορούσε να βρει έναν άλλο, πιο απλό τρόπο να μας πει τον πόνο του, αυτό είναι κάτι που μόνο στα άδυτα της ανθρώπινης ματαιοδοξίας μπορεί κανείς να εντοπίσει. Όσο για την σχέση του με την τραγωδία, που είναι και ψυχολογική(;) και κοινωνική ας μάθουν επιτέλους τα αστέρια μας του πανεπιστημίου τουλάχιστον, πως «Τραγωδία» είναι είδος θεάτρου με συγκεκριμένους κώδικες κι όχι ένδυμα για να το φοράμε σε κάθε μας σκαρίφημα και δεν μπορεί φυσικά να υπάρξει τραγωδία χωρίς ύβρη, άτη, νέμεση αν δεν θέλουμε να μας μουτζώνουν μέχρι κι οι τράγοι από τους οποίους πήρε το πολύπαθο αυτό Αττικό δράμα, το όνομά του. Αλλά και τον Πίντερ και τον Πιραντέλο από την άλλη πλευρά, πως τους συνδυάζουμε μεταξύ τους και πως τους αφομοιώνει μια ηθικοπλαστική μυθοπλασία, μη μου ζητήσετε να σας το αναλύσω γιατί δεν θα μπορέσω, κωλύομαι. Εκτός κι αν κάθε φορά που σε μια δραματουργική σύνθεση διαμορφώνεται συνθήκη «θεάτρου μέσα στο θέατρο», εμφανίζεται αυτομάτως και το φάντασμα του Πιραντέλο να μας δώσει τις ευλογίες του... Στο πρώτο μέρος ένας ημίτρελος συγγραφέας καταλήγει να δέσει ένα μεσίτη στις κολώνες του σπιτιού του, να τον κακοποιήσει και να τον απειλήσει με περίστροφο επειδή του ζήτησε, η αλήθεια είναι, κάπως πιεστικά, να δώσει το σπίτι του για αντιπαροχή. Στο δεύτερο μέρος οι θεατές-ηθοποιοί παίρνουν το λόγο και δημιουργούν ένα ακόμα μεγαλύτερο μπάχαλο το οποίο τελειώνει με τον συγγραφέα έγκλειστο στο σπίτι του και την νεαρή γυναίκα του να δραπετεύει έντρομη, έχοντας μάλιστα και το παιδί του στην κοιλιά της. Το σπίτι για τον συγγραφέα αποτελεί στοιχείο της ίδιας του της ύπαρξης και για ένα περίεργο λόγο και παρακαταθήκη ηθικής ποιότητας. Και βεβαίως ο καθένας έχει το δικαίωμα να αποδώσει στην κατοικία του ιδεολογικό υπόβαθρο με διαστάσεις εθνικής ή κοινωνικής «διαθήκης» αλλά γιατί και πως αυτό θα έπρεπε να γίνει το αντικείμενο ακραίων ηθικών συρράξεων και το πεδίο όλων των ηθικοπολιτικοκοινωνικών συγκρούσεων του πολίτη με την εξουσία και τους φορείς της, αυτό επίσης δεν είμαι σε θέση να σας το αναλύσω και βρείτε το μόνοι σας. Υπάρχουν βέβαια «βαθιοί συμβολισμοί» στο έργο όπως υπάρχουν και ακραία διλλήματα. Αλλά δυστυχώς τίποτα δεν είναι στη θέση του και ακόμα κι αν επιχειρούσαμε να το εντάξουμε στη δραματουργία του «παράλογου» θα μας απογοήτευε η ηθικοπλαστική του κατεύθυνση κι η αφελής του, μάλλον σοβαροφανής πλοκή και εξέλιξη.
Το «Σπίτι» που για τον ήρωα αυτού του έργου, ο οποίος εμφανώς και ναρκισσιστικά ταυτίζεται με τον «συγγραφέα», αντιπροσωπεύει το σύνολο των παρωχημένων αξιών του και αποτελεί ένα συνονθύλευμα κοινοτοπιών, ευτυχώς είχε την τύχη να πέσει στα χέρια του έμπειρου και ταλαντούχου σκηνοθέτη Γιώργου Μιχαηλίδη ο οποίος έσωσε την παράσταση δίνοντάς μας ένα μικρό σκηνοθετικό διαμάντι με την βοήθεια και των άξιων, καλά εκπαιδευμένων ηθοποιών του. Σε ένα μαγευτικό σκηνικό σαν νησί, που περιβάλλεται από σκαλωσιές και υδάτινους «δρόμους», έστησε μια ελκυστική παράσταση αποδεικνύοντάς μας πως η ποιότητα μπορεί να ανατρέψει το κοινότυπο και να αξιοποιήσει το ασήμαντο. Η εξαίρετη Ντίνα Μιχαηλίδη ενσαρκώνει τη νεαρή σύζυγο με πειστικότητα, υποκριτικό μέτρο και σπαρακτική αλήθεια ανατρέποντας έτσι την εμμονική προσήλωση του συγγραφέα για το «Σπίτι» από πανάκεια ηθικής σε παρωχημένη ψύχωση και προσφέροντας στο θεατή σαν διέξοδο την επιλογή της να δραπετεύσει από τις κεκλεισμένες, ταφικές θύρες του. Ο Καραμπέτσης ως μεσίτης, αναδεικνύει τον αρνητικό χαρακτήρα προσφέροντας μας ένα υποκριτικό ρεσιτάλ που θα ήταν άψογο αν δεν παρεκτρέπονταν σε σημεία του, ως την υπερβολή. Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί ανταπεξέρχονται των ρόλων τους με συνέπεια, χιούμορ και ερμηνευτική επάρκεια, παρακάμπτοντας σε γενικές γραμμές (εξαιρώντας την σκηνή με τις θεούσες) τις παγίδες της καρικατούρας και του σχήματος. Οι τέσσερις «ηθοποιοί- θεατές» στήνουν μαζί με την «μακιγιέζ» και την «ταμία» ένα αυθόρμητο, ξεκαρδιστικό δρώμενο που αναδεικνύει ιδιαίτερα το δεύτερο μέρος. Η μουσική κι οι ήχοι δημιουργούν ατμόσφαιρες που συνδυασμένες με τους φωτισμούς, τις ιδιαιτερότητες του χώρου και το μαγικό σκηνικό προσφέρουν μια ολοκληρωμένη αισθητική απόλαυση. Μια παράσταση αντιθέσεων που αξίζει τον κόπο να δείτε για την σκηνοθετική και ερμηνευτική της ποιότητα.
Στον Ειδικά Διαμορφωμένο Υπόγειο Χώρο Ταύρος Αθήνα 117 78 Τηλέφωνο: 210 3418 550, fax: 210 3418 570 |
