| ΕΞΟΔΟΣ |
|
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Τρίτη, 22 Φεβρουάριος 2011 10:20 |
|
Έξοδος των Δημήτρη Γκενεράλη, Βαγγέλη Ραπτόπουλου, Σάκη Σερέφα, Αλέξη Σταμάτη, Μισέλ Φάις
Πέντε σκηνοθέτες προσκαλούν πέντε συγγραφείς για να ανασύρουν θησαυρούς της αρχαίας τραγωδίας και να τους αναμείξουν με εύφλεκτα υλικά του παρόντος. Αποτέλεσμα: Πέντε ιστορίες που αφηγούνται ανθρώπινες περιπέτειες οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν σαν αφετηρία τους το προσωπικό δράμα των εκάστοτε ηρώων και μέσα από την εξελικτική τους πορεία να γίνονται αρχετυπικές περιπέτειες της ανθρώπινης συλλογικής ιστορίας και μνήμης. Το τραγικό στοιχείο δεν είναι εμφανές και δεν ορίζεται σαφώς μέσα από τις πράξεις ή τα κίνητρα των «ηρώων» αφού δεν αντιπροσωπεύουν με διαύγεια ούτε την ηγεσία που περιπίπτει σε άτη με τις ανάλογες συνέπειες ούτε τον χορό που κρίνει, αντικατοπτρίζοντας την κοινή γνώμη. Ίσως υποβόσκει όμως το τραγικό στοιχείο μέσα από την ίδια την σύγχρονη και συλλογική μας ύβρη που δεν είναι άλλη από την αδυναμία μας να συνειδητοποιήσουμε τις επιπτώσεις των πράξεων δικών μας ή των άλλων στην εξέλιξη της προσωπικής αλλά ιστορικής μας πορείας.
Λέγοντας αντίο στον «φρονιμίτη»
Κωμικό στο ξεκίνημά του το μονόπρακτο του Σερέφα «Ερινύα με τανάλια» ερευνά στην πορεία τον τρόπο με τον οποίο το «παρελθόν» εισβάλλει στο «παρόν» σαν ένας ενοχλητικός «φρονιμίτης» που πρέπει να αφαιρεθεί για να επιτευχθεί μια ενήλικη συνθήκη αλλά ταυτόχρονα ο ιδιοκτήτης του είναι συνδεδεμένος συναισθηματικά μαζί του αφού αποτελεί κομμάτι της ιστορίας του κι αρνείται από ανασφάλεια να τον αποχωριστεί έστω κι αν του προκαλεί οδύνη. Ενδιαφέρων ο συμβολισμός που φέρνει τον ήρωα αντιμέτωπο με τις εγγενείς του αδυναμίες και την υποβόσκουσα αρχικά κι αργότερα εκπεφρασμένη ψυχική του ένδεια. Εμπνευσμένη και εξαιρετικά λειτουργική η γεμάτη χιούμορ αλλά και άψογα οργανωμένη σκηνοθεσία του Τρουπάκη αναδεικνύει στο έπακρο τις αντιθέσεις των ηρώων αλλά και τις αντιδράσεις του «χορού» των υπολοίπων δηλαδή ασθενών, οι οποίοι διακριτικά συνεισφέρουν στην εκρηκτική ατμόσφαιρα, ενισχύοντας τις αντιθέσεις και κτίζοντας υποβολιμαία την τελική σύγκρουση.
Αντιμετωπίζοντας την «δολοφονία» της παιδικής ηλικίας
Τα «Μυρμήγκια» του Ραπτόπουλου μας μεταφέρουν από ένα μικροκοσμικό σύμπαν διαστρεμμένης παιδικής βίας σε μια δραματική περιπέτεια παιδικής κακοποίησης η οποία καθορίζει το εσωτερικό σύμπαν της ηρωίδας και καθαγιάζει ταυτόχρονα τον διαταραγμένο ψυχισμό της. Ο Μπίτος σκηνοθέτησε το μονόπρακτο με λιτότητα και ακρίβεια προσφέροντας μας ένα ρεσιτάλ το οποίο επάξια έφερε σε πέρας η ταλαντούχα Δράκου που ανέλαβε να ενσαρκώσει την ηρωίδα. Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και συγκινητικές δράσεις της παράστασης.
Αναμετρώντας απώλειες και κέρδη στην αρένα του έρωτα
Πίσω από τις μάσκες τους, ο σύζυγος κι η σύζυγος αποκαλύπτουν δημόσια τα αίτια και τα αποτελέσματα της ερωτικής τους σύρραξης αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν την προσωπική τους ευθύνη και να κατανοήσουν την ουσία της διαπλοκής τους. Το ιδιωτικό γίνεται δημόσιο και το δημόσιο εξευτελίζεται σε οφθαλμοπορνεία μέσα από μια σύμβαση η οποία έχει σαν μοναδικό της στόχο να θωπεύσει τις εξόφθαλμες ψυχώσεις δύο κατά συνθήκη εχθρών και ενός κοινού που αναζητά την λύτρωση στην αρένα της μέχρι θανάτου, ψυχικού τουλάχιστον αναμέτρησης των δύο ηρώων οι οποίοι χρησιμοποιούν φράσεις αντί για όπλα και αιμορραγούν διαρκώς απωθημένες επιθυμίες και ανεκδήλωτες προσδοκίες. Το μονόπρακτο υπογράφει ο Μισέλ Φάις και έχει τον τίτλο «Μετά τις τελευταίες μας λέξεις». Η σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ είναι ευφάνταστη και εμπνευσμένη ενώ οι ερμηνείες ανταποκρίνονται στις εσωτερικές παρορμήσεις και στις εξωτερικές εκφάνσεις των ηρώων με συνέπεια και διαύγεια.
Αναζητώντας το νόημα του ανείπωτου
«Κυριακή πρωί» πολύ συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις βαθύτερες αγωνίες των μικρών μας κόσμων και ακολουθεί η οδυνηρή αναμέτρησή μας με τις ήττες κι τις αδυναμίες μας. Ο ήρωας του Γκενεράλη επιχειρεί μια επικίνδυνη εκσκαφή και ανασύρει μέσα από τον σκουπιδότοπο των αναμνήσεων του τις αρχετυπικές συρράξεις που γεννούν φόβο, αδυναμία και απομόνωση. Εκεί στην κόψη των προβλημάτων του ήρωα, διαπιστώνουμε ταυτόχρονα την αβυσσαλέα μοναξιά μας αλλά και την ουσιαστική κοινότητα των αιτίων που υποθάλπουν την βαθύτερη αγωνία η οποία εμβολίζει τις ζωές όλων μας. Το εγώ συναντιέται με το εμείς σε μια επώδυνη, λυτρωτική αλλά και ανήκουστη εξομολόγηση. Εξαιρετική η σκηνοθεσία της Μποζά σμιλεύει με κατανόηση και συνειδητότητα το συγκινησιακό υλικό της δραματουργίας προσφέροντάς μας μια εξαιρετική περφόρμανς την οποία αναδεικνύει στο έπακρο η δυναμική ερμηνεία του εξαιρετικά ταλαντούχου Τσεκούρα.
Βρίσκοντας το νόημα στην κόψη ύπαρξης κι ανυπαρξίας
Με το μονόπρακτο «Θάλαμος» του Σταμάτη, κλείνει εύλογα η «Έξοδος». Ένα ζευγάρι μετά από θανατηφόρο ατύχημα καθοδηγείται από μία άγγελο-οδηγό, προς την έξοδο από τη ζωή ενώ ακόμα δεν έχει καταφέρει να συνειδητοποιήσει την κάθε άλλο παρά προσδοκώμενη, κατάστασή του. Ανάμεσα στα στιγμιότυπα της ζωής και στον άχρονο προορισμό που επακολουθεί, οι ήρωες προσπαθούν να ορίσουν τις υπάρξεις τους, μετέωροι και τρομοκρατημένοι, χωρίς άλλη βοήθεια εκτός από τις αναμνήσεις τους οι οποίες γίνονται ο μόνος ομφάλιος λώρος που τους δένει με το «οικείο». Συγκλονιστικοί μέσα στην άγνοιά τους έρχονται αντιμέτωποι με την ύστατη δοκιμασία στον θάλαμο που ενεργοποιεί όλες τις ζωτικές τους δυναμικές για να τους συμφιλιώσει με την θνητότητα και να τους προσφέρει εκείνη ακριβώς την συνειδητότητα που θα μπορούσε να έχει εξαγνίσει τις ζωές τους αν δεν έρχονταν, μέσα από μια τραγική σύμπτωση, μετά τον θάνατό τους. Σκηνοθεσία: Γιολάντα Μαρκοπούλου, Λίλλυ Μελεμέ, Δημήτρης Μπίτος, Ελένη Μποζά, Άρης Τρουπάκης Συνεργείο Πλατεία Ομονοίας Μεταξουργείο Κολωνού 31 Πέμπτη-Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή: 21:00 Εισιτήρια Κανονικό: 15€ Στο πλαίσιο της παράστασης προγραμματίζονται και συζητήσεις με τους συγγραφείς, ενώ αργότερα το ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ θα φιλοξενήσει το project “Give Me a Sign”, το καλλιτεχνικό εργαστήρι για παιδιά και νεαρούς πρόσφυγες Station Athens, καθώς και άλλες θεατρικές και μουσικές παραστάσεις. Κυριακή 20/02: Συζήτηση με τον Σάκη Σερέφα, «Ερινύα με τανάλια» |
