Ταπεινά Ελατήρια

του Ανδρέα Κοντόπουλου

Η Νταίζη διατηρεί σχέση με τον -κατά συνείδηση αλκοολικό και αποτυχημένο συγγραφέα- CharlesdePopotes  αλλά τον εγκαταλείπει για  τον λαμπερό τηλεοπτικό αστέρα Πάρη Γερμασόγεια ο οποίος ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει στην τηλεοπτική εκδοχή του Άμλετ. Η Νταίζη ανακοινώνει στον Charles ότι χωρίζουν και ότι θα πάει να ζήσει με τον Πάρη αλλά και ότι θα περάσει να πάρει τα πράγματα της το βράδυ από το σπίτι, μαζί του. Κατά την διάρκεια της βραδιάς ο CharlesdePopotes μετατρέπεται στον Κάρολο Ποπότη από τον Άγιο Παντελεήμονα και ο Πάρης Γερμασόγειας στον Κανένα.

Ο Ανδρέας Κοντόπουλος πραγματοποιεί την πρώτη του απόπειρα στην θεατρική συγγραφή με αυτή την ιδιαίτερη κωμωδία σχέσεων η οποία διακατέχεται από μοχθηρό χιούμορ και διαθέτει πολλές σινεφίλ αναφορές. Η συγγραφική ιδέα είναι έξυπνη και ελπιδοφόρα από έναν ηθοποιό ο οποίος διαφαίνεται ξεκάθαρα μέσα από το κείμενο του ότι και ψαγμένος είναι και διαβασμένος αλλά το τελικό δραματουργικό αποτέλεσμα είναι ενδεχομένως κατώτερο των προσδοκιών και με κάποια εμφανή προβλήματα. Οι διάλογοι των ζευγαριών διανθίζονται από αρκετά κλισέ και αναμενόμενες ατάκες που πάνω-κάτω τις έχουμε ακούσει ξανά είτε στο θέατρο είτε στο σινεμά. Το χιούμορ είναι κατά τόπους κυνικό και αρκούντως αιχμηρό αλλά κάποια από τα αστεία έχω την εντύπωση ότι είναι προβλέψιμα και εύκολα. Σαφέστατα το έργο διακατέχεται από δραματουργικές αρετές, οι οποίες είναι περισσότερο ξεκάθαρες στους μονολόγους -και τις ατάκες- του ίδιου του Κοντόπουλου οι οποίοι είναι καλογραμμένοι με καλή ροή και την απαιτούμενη θεατρικότητα στη γραφή, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα δεν καταφέρνει να δώσει την αίσθηση ότι έχουμε να κάνουμε με ένα αξιοπρόσεκτο και καλοδομημένο σύγχρονο θεατρικό κείμενο. Ελπίζω στο μέλλον ο ταλαντούχος ηθοποιός να μας δώσει πολύ πιο ολοκληρωμένα δείγματα θεατρικής γραφής.

Αυτή η έλλειψη ροής που παρατηρείται στο κείμενο μοιραία επεκτείνεται και στην σκηνοθεσία η οποία πραγματοποιήθηκε από τους ίδιους τους τρεις ηθοποιούς κι η οποία σου αφήνει την αίσθηση του ασύνδετου ενώ τα στησίματα των σκηνών είναι κατά κύριο λόγο μετωπικά χωρίς να επιτυγχάνουν  να διευθετήσουν ολοκληρωτικά την έννοια του χώρου και του χρόνου όσον αφορά τον κεντρικό κορμό της παράστασης. Όσο ανεβαίνουν οι ρυθμοί του έργου τόσο η σκηνοθεσία χάνει το κέντρο βάρους της και πολλές φορές φλερτάρει με το σκηνικό χάος. Ομολογουμένως στην σκηνή των αποκαλύψεων έγινε μια έντιμη προσπάθεια από τους τρεις ηθοποιούς να προσδώσουν το απαραίτητο νεύρο και ένταση όσο κορυφώνεται σιγά σιγά  η κόντρα των δύο αντρών κι ως ένα βαθμό το πετυχαίνουν, αλλά υπάρχουν στιγμές που η σκηνοθεσία σ’ αυτό το σημείο γίνεται υπερβολικά φλύαρη και «φασαριόζικη». Επίσης αυτό που αποπνέεται καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης είναι το παρεϊστικο κλίμα και ο χαβαλές, ώστε φαίνεται ότι οι ηθοποιοί πέρασαν υπέροχα στις πρόβες αλλά όταν αυτό γίνεται αντιληπτό από τον θεατή σε τόσο μεγάλο βαθμό και καπελώνει την ίδια την παράσταση, τότε λειτουργεί εις βάρος του τελικού της αποτελέσματος.

Στο πεδίο που αφορά τις ερμηνείες, αδιαμφισβήτητα έχουμε να κάνουμε με τρεις ταλαντούχους ηθοποιούς με μαγνητική σκηνική παρουσία και υποκριτικές αρετές αλλά στην προκειμένη περίπτωση και πάλι το αποτέλεσμα είναι κατώτερο από το ενδεχόμενα αναμενόμενο. Ο Ανδρέας Κοντόπουλος ερμηνεύει με σκηνική άνεση τον CharlesdePopotes  αλλά σε πολλά σημεία καταφεύγει σε αρκετές υπερβολές κάτι που δεν δικαιολογεί απαραίτητα και τον υποβόσκοντα εκρηκτικό χαρακτήρα  του αλκοολικού συγγραφέα. Η Τζένη Θεωνά στον ρόλο της Νταίζης  δεν επιτυγχάνει να αποδώσει με αρκετή διαύγεια την γυναίκα η οποία προδίδεται από τους δύο άντρες της ζωής της. Η ερμηνεία της είναι κάπως επίπεδη χωρίς ιδιαίτερες διακυμάνσεις και ενδιαφέρουσες εναλλαγές. Ο Ορφέας Αυγουστίδης ερμηνεύει τον Πάρη Γερμασόγεια με χιούμορ, κέφι και σκηνική ευσυνειδησία επιτυγχάνοντας μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία με έντονα παιγνιώδη διάθεση. Επίσης είναι εξαιρετικός στον μικρό ρόλο του υπηρέτη του Charles, Ματίας.

Και κάτι τελευταίο. Ίσως το γεγονός πως η σκηνοθεσία ήταν συλλογική να δημιούργησε προβλήματα στην ομοιογένεια της παράστασης και κενά στους ρυθμούς της. Και πιστεύω ότι αν σκηνοθετούσε μόνο ένας από τους τρεις τους ή είχαν εμπιστευθεί έναν άλλον σκηνοθέτη, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον, συγκροτημένο κι ελκυστικό σκηνικά γιατί ούτως ή άλλως τα εχέγγυα υπάρχουν. Και οι τρεις καλλιτέχνες είναι ταλαντούχοι κι ικανοί για πολύ αξιόλογα και ιδιαίτερα πράγματα, όπως έχει ήδη αποδείξει η μέχρι τώρα πορεία τους.

Σκηνοθεσία–ερμηνεία: Ορφέας Αυγουστίδης, Τζένη Θεωνά, Αντρέας Κοντόπουλος

Σκηνικά – Κοστούμια: Λουκία Χατζέλου

Κίνηση: Χαρά Κότσαλη

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Παραγωγή: Λυκόφως σε συμπαραγωγή με το Faust

Φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός

Θεατρική σκηνή  «FAUST»

Καλαμιώτου 11 & Αθηναΐδος 12,

Πλατεία Αγίας Ειρήνης

Μοναστηράκι

Τηλέφωνο: 210 3234095

Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15  μέχρι 07/1

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ, Φοιτητικό, νεανικό έως 23 ετών: 10 ευρώ