Λαχταρά ω

της Σάρα Κέην

Δύο άντρες και δύο γυναίκες, ονοματισμένοι με γράμματα της αλφαβήτου κινούνται στα όρια ανάμεσα στην αρχετυπική μνήμη και την παρούσα συνθήκη, αποδίδοντας εκρηκτικά επιθυμίες, φόβους, συναισθήματα και νευρώσεις, δημιουργώντας σαθρές γέφυρες ανάμεσά τους, συνδιαλεγόμενοι με τους αόρατους εφιάλτες τους, ανιχνεύοντας την χαμένη αθωότητα και την κερδισμένη απελπισία μέσα από φράσεις-κλειδιά γεμάτες ειρωνεία, τρόμο, πλησμονή, προσμονή και διάψευση. Διασχίζοντας λεκτικά τοπία διάσπαρτα από διαρκείς αρνήσεις και καταφάσεις οι ήρωες αυτής της ώριμης δραματουργίας της Κέην, φλερτάρουν με την φυγή στην ανυπαρξία, την καταξίωση μέσα από τον διαρκή σαρκασμό, τον τρόμο του καινού και του κενού, την πατρική και την μητρική εξάρτηση, την σεξουαλική παρέκβαση, τα ερωτικά τραύματα, την μητρότητα, την ενηλικίωση και τον μεγαλύτερό τους τρόμο τον θάνατο που αργά αλλά σταθερά μετατρέπεται σε προσδοκία. Το σύνολο του έργου διάσπαρτο από κραυγές και ψιθύρους, είναι οργανωμένο με μουσικούς όρους, επιχειρεί να ορίσει μέσα από τα μοτίβα και τις παραλλαγές τους μια εσωτερική, βραδεία εξέλιξη που δρα αντιστρόφως, αναδιπλώνεται και ξετυλίγεται οφιοειδώς, αναπτύσσεται στη φόρμα του κονσέρτου και διαπνέεται από μια σειρά ελικοειδών, εσωτερικών δυναμικών απόλυτα ενταγμένων στον συμπαγή, διαρκώς εναλλασσόμενο ρυθμό του. Το συναισθηματικό πεδίο υπονομεύεται από τις εσωτερικές διακυμάνσεις κι η προσδοκία υποδαυλίζεται από σκανδαλώδεις εκρήξεις ενώ το εφιαλτικό τοπίο ενδυναμώνεται από τα συστατικά της ανθρώπινης φύσης η οποία με αδηφάγα διάθεση υποσκελίζει την εκλεπτυσμένη εκδοχή της, θυσιάζοντάς την στο βωμό ενός απροσδιόριστου αλλά ενεργού και σαρκοβόρου «εγώ». Οι ενέργειες που διατρέχουν το έργο αποκαλύπτονται όχι μόνο από τον λόγο αλλά κι από την εκφορά του, την ρυθμολογία του, τις εναλλαγές του, τις αόρατες αλλά κι απτές δυναμικές που κρύβονται πίσω από τις λέξεις. Έργο δύσκολο να μελετηθεί, να μεταφραστεί αλλά και να σκηνοθετηθεί.

Η σκηνοθέτης της παράστασης εμπνεύστηκε ένα έρημο τοπίο μέσα στο οποίο θα μπορούσε να αναπτυχθεί ευδόκιμα η δραματουργία. Χρησιμοποίησε όλα τα σύγχρονα κλισέ της περφόμανς, την προβολή στο βάθος, τα μικρόφωνα, την αποστασιοποιημένη υποκριτική, την διευθέτηση των εσωτερικών παρορμήσεων με υλικές, απτές εμμονές, την χρήση των αντικειμένων ως συμβολικών προεκτάσεων και την λιτή κινησιολογία που υπονοεί τις δράσεις χωρίς να τις περιγράφει. Αναμετρήθηκε όμως με ένα μέγεθος που την ξεπερνούσε ή που δεν της έγινε απόλυτα κατανοητό με αποτέλεσμα να της διαφύγουν εντελώς τα ενεργειακά ρευστά του και να οδηγηθεί σ’ ένα σχηματικό αν και αισθητικά ενδιαφέρον, σκηνικό αποτέλεσμα. Οι ηθοποιοί υπηρέτησαν πιστά το σκηνοθετικό όραμα αλλά δεν κατάφεραν να κατακτήσουν στιγμές υπέρβασης έτσι ώστε να δημιουργήσουν μια πλεονασματική δυναμική έκρηξη που θα άγγιζε το κοινό και μια ρωγμή στο άπειρο που θα δικαίωνε την ερμηνευτική τους πειθαρχεία. Έχασαν πολύ σύντομα τον έλεγχο της συνειρμικής ροής και χαλάρωσαν τους ρυθμούς τους διαλύοντας την συγκρότηση των δράσεων. Το αποτέλεσμα καταλήγει αδιάφορο, πληκτικό και ανούσιο εφ’ όσον μάλιστα το κείμενο υπερχειλίζει δημιουργώντας ακόμα μία κρίσιμη εκκρεμότητα. Ενδιαφέρουσα, στρωτή και μελωδική η μετάφραση. Καθαρή αλλά όχι ιδιαίτερα πρωτότυπη η οπτική της σκηνογράφου. Αδιάφορα, χωρίς να είναι κακόγουστα αλλά και χωρίς σαφείς αναφορές στους χαρακτήρες-πρότυπα, τα κοστούμια. Ενδιαφέροντες οι μουσικοί νυγμοί αλλά ανολοκλήρωτοι.

Και μια συμβουλή κι ας πέσει κάτω… Όταν καταπιάνεστε με τόσο δύσκολα κείμενα, μην παίζετε στις παραστάσεις που σκηνοθετείτε εκτός κι αν διαθέτετε την εμπειρία, την ωριμότητα και το πείσμα ενός Λευτέρη Βογιατζή. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα σας διαφύγει εν τέλει η λεπτομέρεια που μπορεί να συνθέσει και να αναδείξει ένα συμπαγές συνολικό αποτέλεσμα.

Μετάφραση: Ντόρη Μάντζαρη

Σκηνοθεσία: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη

Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής

Σκηνικά: Σύλβια Παπακωνσταντίνου

Κοστούμια: Νικολέτα Παναγιώτου

Φωτογραφίες, βίντεο εγκατάσταση: Έλλη Τσάτσου

Artwork: Κάκια Κωνσταντινάκη

Από την εταιρεία θεάτρου «θέρος»

Παίζουν οι ηθοποιοί: Ηλέκτρα Ελληνικιώτη, Ελένη Ορνεράκη, Αλέξανδρος Παπαϊωάννου, Γεράσιμος Πετικάρης

Θέατρο του «Νέου Κόσμου»

(κάτω χώρος)

Αντισθένους 7 & Θαρύπου

(Απέναντι από το κτίριο του ΦΙΞ από την πλευρά της Καλλιρρόης)

 Στάση Μετρό-Τραμ «Συγγρού-Φιξ»

 Τηλέφωνο: 210 9212900

Ώρες λειτουργίας ταμείου:

Από Δευτέρα έως Παρασκευή 17:00-22:00

Σάββατο, Κυριακή 14:00-22:00

Παραστάσεις: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

Διάρκεια: 70΄

Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 12€, Φοιτητικό/Ανέργων 10€

Μέχρι 10/12