Σχετικά άρθρα
| ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη | |||
| Τετάρτη, 23 Μάρτιος 2011 21:43 | |||
|
Σταύρος Τσακίρης Breath –Η τρίτη εκδοχή
«Οδοιπόρε ο δρόμος δεν υπάρχει, ο δρόμος βρίσκεται περπατώντας»
Μίλησέ μου για την τρίτη εκδοχή της περφόρμανς Breath και τον λόγο που επιστρέφεις ξανά σ’ αυτά τα συγκλονιστικά μονόπρακτα του Μπέκετ. Πόσο δρόμο διένυσες και τι καινούργιο ανακάλυψες; «Οδοιπόρε ο δρόμος δεν υπάρχει, ο δρόμος βρίσκεται περπατώντας» λέει ένα Ισπανικό ποίημα. Με αυτά τα κείμενα του Μπεκετ ελπίζω να μην τελειώσω ποτέ. Να επανέρχομαι συνεχώς κι αν μπορέσω κάποτε να προσθέσω και κάποια άλλα από τα «μικρά» έργα του. Με βοήθησαν και με βοηθούν να αντιληφθώ την έννοια και το κύτταρο του «Θεάτρου» αλλά βρήκα απαντήσεις σε βασικά ερωτηματικά που είχα στην ζωή μου. Βρήκα έναν σύμβουλο και καθοδηγητή.
Πως λειτούργησε το Breath σε σχέση με την ακραία και πολύ προχωρημένη όχι μόνο για την εποχή της αλλά και για σήμερα επιθεώρηση «Ω! Καλκούτα»; Δεν έχω δει την παράσταση αλλά μου αρέσει η πρόθεση του Σκηνοθέτη να μαζέψει σε μια «μετεπιθεώρηση» όλους τους σημαντικούς Ιρλανδούς. Επίσης όμως γελάω με το σχόλιο του Μπέκετ. «Ωραίο, αλλά διασκευή». Ο σκηνοθέτης είχε προσθέσει γυμνά κορμιά ανάμεσα στις σακούλες σκουπιδιών. Δεν ξέρω τι θα έλεγε για την δική μας παρουσίαση…
Breath: Η πρώτη ανάσα στη γέννηση κι η τελευταία στο θάνατο. Ανάμεσά τους όμως τι; Τι είδους αντίληψη διαμορφώνουμε για την εικόνα της ζωής από το λίκνο στον τάφο και πως συμπυκνώνεται σε τέχνη; Στην παράσταση απαντάμε με το σκοτάδι και ένα συνεχόμενο «λευκό» ήχο μέχρι που ο ήχος ενός μικρού γυάλινου ποτηριού που σπάει. Ο Μπέκετ την περιγράφει σαν μια συνεχόμενη διαδοχή αναπνοών. Ένας παλμός μέσα στο σκοτεινό σύμπαν που πάλλεται και εκπέμπει σήματα αναμονής ζώντας μια αλληλουχία σκοταδιών. Αυτό σίγουρα δεν είναι πεσιμισμός ούτε παραίτηση από την ζωή. Σε όλες τις εκδοχές της μυστικής γνώσης η συνείδηση του φθαρτού και εφήμερου βίου είναι προωθητική δύναμη αλλά και μέγιστη διδασκαλία για την κατάκτηση της ευδαιμονίας.
Όσον αφορά το μονόπρακτο «A piece of Monologue»: Ποια είναι η σχέση του με τις μισοχαμένες, σβησμένες μνήμες όχι μόνο του ανθρώπου αλλά και συλλογικά της ανθρωπότητας; Γιατί αναζητούμε τις μνήμες μας και τι συμβαίνει όταν τις χάνουμε; Τι λογής απώλειες υφίσταται εκείνος που αναζητώντας το υπέρτατο φως, την ταύτιση με το συμπαντικό, χάνει την συνείδηση του μικρού εαυτού του;
Στην εποχή μας που η καθολική ασθένεια είναι η απώλεια των αναμνήσεων ή καλύτερα η συνειδητή υποτίμηση της μνήμης έργα σαν αυτό δεν είναι ανώφελα για καθημερινή χρήση ως οδηγού επιβίωσης. Πάντα κινήθηκα έξω από τον καιρό λατρεύοντας τις αναμνήσεις από τους γονείς μου, την πρώτη μου γνωριμία των φίλων μου, την πρώτη ερωτική συνάντηση με την γυναίκα μου, την παιδική ηλικία των παιδιών μου ελπίζοντας στην επαλήθευση της φράσης του Μπέκετ «η διέξοδος δεν είναι μόνο η έξοδος αλλά και η επιστροφή στο χωριό»
Το Rockaby μιλάει για το «άλλο βλέμμα» και την αναμονή του μέσα από το λίκνισμα. Ποια είναι η σχέση του νανουρίσματος και της αφύπνισης με την συνειδητοποίηση της ύπαρξής μας και των ενδότερων δυναμικών μας. Το λίκνισμα δεν είναι τίποτα άλλο από την ταύτιση του αναπνευστικού ή του καρδιακού παλμού με την κίνηση μας μέσα στον χώρο. Μια αρμονική συζυγία του ατόμου με το άπειρο.
Το Come and Go πραγματεύεται τη σχέση τριών γυναικών αλλά και το εφήμερο της κάθε ανθρώπινης νύξης για επαφή ή για ανάμνηση επαφής. Τι είναι αυτό που παραμένει ακίνητο κι αμετάβλητο και πως το διαχειρίζεται η ανθρώπινη νόηση η οποία το αντιλαμβάνεται ως «αλλαγή»; Σε αυτό το κομμάτι έχουμε κάνει τις μεγαλύτερες αλλαγές σε σχέση με την δεύτερη εκδοχή. Οι ρόλοι πια έχουν γίνει οι σκιές των αναμνήσεων των γυναικών του κειμένου που πλέον ακούγεται σαν ψίθυροι από το μέλλον. Το παρελθόν και το μέλλον συνυπάρχουν στο παρόν. Ο χρόνος έχει μια ελαστική συνείδηση και περιγελά την ακολουθία που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος.
Το Cascando ως μουσικός όρος δημιουργεί την αίσθηση μιας υποχώρησης προς το εσώτερο, μιας εσωστρεφούς συνειδησιακής περιπέτειας. Πως επικοινωνεί το μονόπρακτο την σχέση της τέχνης με την υπαρξιακή καταξίωση και την εσωτερική εξέλιξη και πως διαχειρίζεται τη σχέση του καλλιτέχνη με το κοινό; Αμήχανα. Όπως κάθε καλλιτέχνης θα το αντιλαμβανόταν. Ο Καλλιτέχνης ζει την αγωνία του χάνοντας την κρίση του. Είναι η καθημερινότητά του. Τα όρια του «φυσικού» και της Παρεκτροπής ή της υπέρβασης είναι δισδιάκριτα για τον ίδιο. Ο Μπέκετ λέει « είναι η ζωή μου… έζησα από αυτό… έζησα χρόνια πολλά»
Συχνά στο έργο σου συνέδεες το εικαστικό περιβάλλον με τον «λόγο» και το παραστασιακό δρώμενο. Σ’ αυτή την περφόρμανς πως λειτουργεί το δραματουργικό υλικό σε συνάρτηση με τις εικαστικές δημιουργίες; Η εικαστική εγκατάσταση δεν είναι μια εικαστική αρωγή στο θεατρικό δρώμενο αλλά μια ιδεολογική προέκταση για ένα νέο ιερό θέατρο. Ο νέος αιώνας άρχισε και δίνει αλλά συμπεράσματα στην θεατρική γραφή και πρόσληψη. Ο τόπος είναι πάντα κοινός. Η αισθητική απόλαυση σαν μέρος της διατροφής μας και η πνευματική ανάταση σαν σκιάχτρο για τις χειρότερες μέρες που έρχονται.
Breath – Η 3η εκδοχή Μετάφραση: Δήμητρα Πετροπούλου Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ Performers: Τατιάνα Παπαμόσχου Χίλντα Ηλιοπούλου Προκόπης Πολίτης και Έλενα Καϊάφα Στεφανία Μπαγλατζή Είρβα Χατζητσάκου και Σταύρος Τσακίρης
Το κάθε έργο είναι στημένο Πάνω σε μια Εικαστική Εγκατάσταση. Συμμετέχουν οι εικαστικοί καλλιτέχνες: Αντώνης Βολανάκης - Γιάννης Διαμάντης - Ελευθερία Ντεκώ - Αλέξανδρος Ψυχούλης Video art: Νάντια Σκούρτη Κίνηση: Μαρία Αγγέλλου Φωτογραφίες: Δημήτρης Στουπάκης Επεξεργασία ηχητικής μπάντας: Correct Studio Αφίσα/Πρόγραμμα: Βαγγέλης Νικολάου
Διάρκεια παράστασης: Παραγωγή: Omicron 2, μια εταιρεία για τις τέχνες
«ΘΕΑΤΡΟΝ» Αίθουσα Ιφιγένεια Β Πειραιώς 254, Ταύρος Τηλ. 212-2540314 Κρατήσεις με τηλέφωνο ή email:
|
Σχόλια
χάσετε !