Δήμητρα Παπαδοπούλου

Το μόνο αιώνιο που υπάρχει είναι η αγάπη και η πραγματική, μένει ακόμα κι αν το σώμα «φύγει».

Η Δήμητρα Παπαδοπούλου μπαίνει στην κρεβατοκάμαρα του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη όταν διάφορα παράδοξα αρχίζουν να συμβαίνουν από την στιγμή που εγκαθίσταται εκεί ο σεξολόγος Γιάννης Λεονάρδος. Και στο θέατρο Χώρα το group therapy για τους ηθοποιούς αλλά και για τους θεατές, ξεκινάει...

Τι συναρπαστικό συμβαίνει στην κρεβατοκάμαρα του κυρίου και της κυρίας Νικολαΐδη;

Επειδή ακριβώς δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα πια στην κρεβατοκάμαρά τους, ο κύριος και η κυρία Νικολαϊδη και συγκεκριμένα ο Κλέων Γρηγοριάδης κι η Μαρία Λεκάκη ξεκινούν μια σειρά από συνεδρίες με τον διάσημο, αλλά εκκεντρικό, σεξολόγο-ψυχοθεραπευτή Γιάννη Λεονάρδο που τον ερμηνεύει ο Γιάννης Ζουγανέλης.

Και παράλληλα με το ζευγάρι, ψυχοθεραπευόμαστε κι εμείς, το κοινό.

Βεβαίως! Θεατές και ηθοποιοί γίνονται μέλη ενός μεγάλου group therapy και ως εκ τούτου συμμετέχουν ενεργά και ποικιλοτρόπως. Κάνουν όλοι μαζί ασκήσεις χαλάρωσης και εκτόνωσης, υπό την καθοδήγηση του αλλόκοτου αυτού γιατρού, μοιράζονται με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας τις δικές τους-σεξουαλικές και μη- εμπειρίες και ψηφίζουν για να βοηθήσουν το ζευγάρι να πάρει καθοριστικές αποφάσεις για τη ζωή του. Μάλιστα, η ψήφος του κοινού έχει ουσιαστική σημασία, αφού καθορίζει την έκβαση του έργου.

Πως διευθετούν οι Έλληνες τα σεξουαλικά τους ζητήματα σε περίοδο κρίσης;

Κάθε άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά ανάλογα με το χαρακτήρα του , αλλά και τα αντανακλαστικά του, σε δύσκολες φάσεις της ζωής , όπως είναι αυτή της κρίσης. Εύκολα βέβαια αντιλαμβάνεσαι ότι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα έχει ρίξει τη λίμπιντο πολύ κόσμου. Το ένα φέρνει το άλλο και το σεξ τίθεται σε δεύτερη μοίρα ή απουσιάζει από την καθημερινότητα εκείνων που έχουν ψυχοπλακωθεί. Δεν κάνουν κέφι. Ευτυχώς όμως υπάρχουν και εκείνοι που δεν τους παρασύρει το ρεύμα. Κάνουν το αντίθετο. Εξακολουθούν να τη βρίσκουν στο κρεβάτι . Ίσως μάλιστα τώρα τη βρίσκουν περισσότερο , αφού το σεξ σε κάθε περίπτωση είναι αγχολυτικό και αναζωογονητικό και ιδανικό φάρμακο για τη μιζέρια που μας έχουν επιβάλει. Και η πιο φτηνή ψυχαγωγία. 

Είναι ο έρωτας αιώνιος ή έχει ημερομηνία λήξης;

Ο έρωτας δεν είναι αιώνιος. Αν ο έρωτας κρατούσε για πάντα, τότε όλη μας η ζωή θα ήταν πολύ διαφορετική. Το πιθανότερο βέβαια είναι ότι θα είχαμε αποτρελαθεί όλοι. Το θέμα είναι τι γίνεται, όταν περάσει. Πώς το χειριζόμαστε. Ο σεξολόγος-ψυχοθεραπευτής της παράστασης διατείνεται ότι υπάρχουν λύσεις για να σωθεί.

Στα περισσότερα ζευγάρια προκύπτουν σεξουαλικά ζητήματα ύστερα από κάποια χρόνια σχέσης. Ιδίως, σε εκείνους που επαναπαύονται στις συνήθειές τους και ξεχνούν τον άνθρωπο που έχουν δίπλα τους. Η σχέση είναι ένας ζωντανός οργανισμός από μόνη της και χρειάζεται μεγάλη φροντίδα για να παραμείνει ανθηρή.

Είναι η αγάπη αιώνια ή κάποτε φεύγει αφήνοντας πίσω της επώδυνες αναμνήσεις και εξ ίσου επώδυνες υποχρεώσεις;

Το μόνο αιώνιο που υπάρχει είναι η αγάπη και η πραγματική μένει ακόμα κι αν το σώμα «φύγει».

Τι έρχεται να κάνει στο θέατρο ο Έλληνας; Να γελάσει, να κλάψει, να προβληματιστεί ή να λυτρωθεί;

Δεν μπορούμε να γενικεύσουμε. Στη δική μας παράσταση υπάρχουν θεατές που λένε ότι έφυγαν «με καινούριο συκώτι». Η δική μου επικοινωνία με το κοινό είναι μέσω του γέλιου. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος. Ο κάθε καλλιτέχνης έχει το δικό του τρόπο έκφρασης και διαμορφώνει το δικό του κώδικα επικοινωνίας με το κοινό. Έλληνας είσαι εσύ, είμαι εγώ, είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου. Κι αν κρίνω από όλους αυτούς, τότε μπορώ με σιγουριά να πω ότι ειδικά αυτή την εποχή, έχουμε ανάγκη να γελάσουμε, για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε την αισιοδοξία μας, το χιούμορ μας, την ανθρωπιά μας και την αγάπη μας.

Ποια είναι η γνώμη σας για την νέα γενιά θεατών, οι οποίοι μάλιστα σας έχουν ιδιαίτερη αδυναμία;

Κάθε νέα γενιά φέρνει καινούρια πράγματα κι έχει πάντα περισσότερο ενδιαφέρον από καθετί παλιό.

Πώς φαντάζεστε την ιδανική παράσταση; Μήπως γεμάτη λάθη;

Η ιδανική παράσταση είναι εκείνη στην οποία οι δημιουργοί της έχουν πει τη δική τους αλήθεια και η δική τους αλήθεια επικοινωνεί με την αλήθεια των θεατών.

Αν είχατε το μαγικό ραβδάκι τι θα αλλάζατε στην Ελλάδα του 2011;

Την αμνησία για το τι είναι η «Ελλάδα».

Το «κοινό» πόσα «κοινά» έχει με τους ήρωες που δημιουργείτε και που απ’ ότι φαίνεται λατρεύει;

Οι ήρωές μου είναι ένα αμάλγαμα όλων των ανθρώπων που είναι γύρω μου. Είναι τρομακτικά αληθινοί! Είναι το ίδιο το «κοινό» ή ένα κομμάτι τους. Αυτός είναι νομίζω και ο λόγος που η παράσταση βρίσκει ανταπόκριση. Οι θεατές δεν γελάνε μόνο με τους ηθοποιούς και τους ρόλους που αυτοί ενσαρκώνουν, γελάνε και αυτοσαρκαστικά με τους ίδιους τους εαυτούς, τους διπλανούς τους ή τις ενδόμυχες σκέψεις τους.

Πως λειτουργεί η φαντασία ενός ανθρώπου που δημιουργεί και ενσαρκώνει φανταστικούς ήρωες;

Με την παρατήρηση και το ενδιαφέρον. Δεν σταματώ ποτέ να παρατηρώ τους ανθρώπους και να ενδιαφέρομαι βαθιά για το ποια είναι η ουσία τους.

Ποια είναι η πιο συναρπαστική ανάμνηση της καριέρας σας;

Έχω περάσει ωραίες στιγμές στο παρελθόν, αλλά θέλω να πιστεύω ότι τα καλύτερα έπονται.

Κι από τους νεαρότερους αναγνώστες μας έρχεται η ερώτηση, τι ετοιμάζετε για το μέλλον...

Είμαι σε τέτοια δημιουργική φάση αυτή την περίοδο –ίσως και λόγω της κατάστασης της χώρας μας- που θέλω συνεχώς να «φτιάχνω». Είναι τόσα τα ερεθίσματα που εύχομαι να ξεχωρίσω αυτό που είναι το πιο σημαντικό.