Nικόλ Δημητρακοπούλου

Η «θεατρική» Χλόη στο «Τελευταίο Ψέμα»

Η Νικόλ γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε υποκριτική στην «Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών», καθώς και στην Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Μοντέρνοι Καιροί». Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο Goldsmiths του Λονδίνου και απέκτησε Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στο Performance Making εξειδικεύοντας τις γνώσεις της σε όλα τα στάδια δημιουργίας μίας παράστασης. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά. Έχει παίξει σε παραστάσεις με τις ομάδες πειραματικού θεάτρου Athletes of the Heart, Fail Better, One Two Free και έχει συνεργαστεί με Έλληνες και ξένους σκηνοθέτες και χορογράφους, ενώ έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ της Ελλάδος και του εξωτερικού. Έχει ασχοληθεί με το αρχαίο δράμα τόσο ως ηθοποιός όσο και ως σκηνοθέτης. Από το 2015 είναι Υπεύθυνη Καλλιτεχνικού Σχεδιασμού και Παραγωγής στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Φέτος την απολαμβάνουμε ως Χλόη στην παράσταση του ιδρύματος Κακογιάννη «Το τελευταίο ψέμα» σε δραματουργία αντλημένη από την θρυλική ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη και σε σκηνοθεσία του ρηξικέλευθου Ένκε Φεζολάρι.

Μίλησε μου για την παράσταση που ετοιμάζετε στο Ίδρυμα Κακογιάννη.

Η παράσταση είναι βασισμένη στο σενάριο του Μιχάλη Κακογιάννη από την ταινία του 1958, «Το τελευταίο Ψέμα». Αυτό που από την αρχή προέκυψε ως στοίχημα αλλά και ως πρόκληση είναι η ίδια η μεταφορά του Κινηματογράφου στο θέατρο και ταυτόχρονα το πώς μπορείς να είσαι δημιουργικός κάνοντας κάτι καινούριο χωρίς όμως να προδίδεις τον πυρήνα του έργου που αναπαράγεις.

Μίλησε μου για την ηρωίδα που υποδύεσαι

Η Χλόη είναι γόνος μιας οικογένειας που υπήρξε πλούσια αλλά τώρα βρίσκεται στην παρακμή της. Στο έργο, την συναντάμε στη στιγμή ενός διλλήματος. Μέσα σε μερικές μέρες πρέπει να αποφασίσει για την δική της τύχη και ταυτόχρονα την τύχη της οικογένειάς της. Το δίλλημα αυτό γίνεται ακόμη πιο δύσκολο αφού μεγάλωσε μέσα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον μέσα στο οποίο η ίδια δεν έπαιρνε αποφάσεις. Η Χλόη καλείται να αποφασίσει ανάμεσα σε έναν πλούσιο γάμο ή στον άντρα που αγαπά. Ταυτόχρονα όμως θα έρθει σε επαφή με την ευθύνη, την προδοσία και τελικά τον θάνατο. Στη διαδρομή της αυτή, θα ακροβατήσει, θα δειλιάσει, θα προδώσει και τελικά θα αντιληφθεί τη ζωή στις πραγματικές της διαστάσεις.

Τι κοινά σημεία ανακάλυψες ανάμεσα σε σένα και την Χλόη;

Η Χλόη είναι ένας σύνθετος χαρακτήρας αλλά ταυτόχρονα και ένα πρόσωπο-αρχέτυπο. Έχει τα χαρακτηριστικά αυτά που έχει ο άνθρωπος όταν βρίσκεται μπροστά στα μεγάλα διλλήματα της ζωής, ανεξάρτητα κάθε φορά με το περιεχόμενο αυτών των διλλημάτων. Υπό αυτή την έννοια όλοι μας συναντούμε την Χλόη όταν πρέπει να απαντήσουμε, όταν στο σταυροδρόμι πρέπει να αποφασίσουμε, ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε. Πάνω στη διαδικασία αναζήτησης του ρόλου ήρθα αντιμέτωπη με τα διλλήματα στα οποία έπρεπε να απαντήσω στη ζωή μου, τον τρόπο με τον οποίο απάντησα και τελικά -με ψυχαναλυτικούς όρους- συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά το πόσο σημαντικό είναι να λες την αλήθεια –τουλάχιστον- στον εαυτό σου.

Πως η ηρωίδα αντιμετωπίζει την κυρίαρχη αντιξοότητά της ανάμεσα στον έρωτα και τον γάμο συμφέροντος;

Η Χλόη μετεωρίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας, ακροβατεί ανάμεσα σε δύο αποφάσεις. Δεν βρίσκει όμως τον εαυτό της ολόκληρο μέσα σε καμία από τις δύο. Τελικά η ζωή και οι συνθήκες τις επιβάλουν έναν νέο δρόμο. Έναν δρόμο χαραγμένο μέσα από προσωπικό κόστος και απώλεια.

Πως ήταν η συνεργασία σου με τον Ένκε;

Η συνεργασία ήταν πολύ ουσιαστική. Ο Ένκε έχει έναν τρόπο να σε βουτάει βαθειά στην ουσία των πραγμάτων. Προσεγγίζει τα πράγματα ταυτόχρονα από πολλές πλευρές και εσύ καλείσαι να τα ανακαλύψεις σιγά σιγά ενώ ξεδιπλώνονται μπροστά σου, μέσα από τις οδηγίες του. Στα διαφορετικά επίπεδα που σου ζητά να ανακαλύψεις στον κάθε ρόλο ο Ένκε είναι πραγματικά αστείρευτος.

Ποιες πιστεύεις πως είναι οι συγγένειες και ποιες οι διαφορές της εποχής μας με το 1958 όταν γυρίστηκε η ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη;

Η ιστορία του «Τελευταίου Ψέματος» είναι μια διαχρονική ιστορία. Τα πάθη, τα διλλήματα και τις συγκρούσεις των ηρώων του θα τις συναντούμε πάντοτε όσο υπάρχουν κοινωνικές αντιθέσεις και ανισότητες και όσο το χρήμα θα ορίζει τις τύχες και τις σχέσεις των ανθρώπων.

Ποια είναι η γνώμη σου για τον τρόπο που διαχειρίζεται την τραγωδία η χώρα μας ως γενέτειρα της;

Στην σημερινή συνθήκη, η τραγωδία μας παρουσιάζεται μέσα από μια πολυφωνία σκηνοθετικών οπτικών. Με παραστάσεις διαφορετικού μεγέθους και κλίμακας, με διαφορετικές προσεγγίσεις. Θα είχε ενδιαφέρον -όσο κάτι τέτοιο είναι δυνατό- οι ποικίλες αυτές παραστάσεις να ταξιδέψουν και να κατακτήσουν και ευρύτερα ακροατήρια. Όπως είναι ταυτόχρονα απαραίτητο να ερχόμαστε και εμείς σε επαφή με όσο το δυνατόν περισσότερες προσεγγίσεις της τραγωδίας από καλλιτέχνες εκτός των ελληνικών συνόρων. Με δεκτικότητα και με ειλικρινή διάθεση διαλόγου και ανταλλαγής απέναντι σε ένα «φαινόμενο» τόσο σημαντικό και τόσο διαχρονικό που είναι καταδικασμένο να παραμένει πάντοτε ανοιχτό.

Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;

Να συνεχίσουν να μου παρουσιάζονται ρόλοι-πρόκληση σαν κι αυτόν. Και δουλειές που με κάνουν να αισθάνομαι ότι εξελίσσομαι ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος. Γιατί πιστεύω βαθειά πως το θέατρο είναι καταρχήν μια διαδικασία ζωής.