Αθηνά Παππά
Το άστρο που δεν σβήνει

Η Αθηνά πρωταγωνιστεί φέτος στο «Ένα τριήμερο στην Εξοχή μαζί» του Θεοδόση Πελεγρίνη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Μανιώτη και μιλήσαμε για την παράσταση, τον υπέροχο κόσμο της, την πορεία της στην τέχνη και τη ζωή, όλα αυτά που μεσολάβησαν από τότε που ήμασταν είκοσι χρονών και που την έφεραν στο σήμερα εξ ίσου λαμπερή, όμορφη, ταλαντούχα αλλά πολύ πιο σοφή και πλούσια σε εμπειρίες και συναισθήματα. Απολαύστε την!

Μίλησέ μου για το έργο του Πελεγρίνη. Τι διαπραγματεύεται;
Δυο ζευγάρια συναντιούνται μετά από τριάντα χρόνια και περνούν ένα τριήμερο στην εξοχή μαζί. Στο συγκεκριμένο τριήμερο που αποτελεί και το θέμα του έργου, τα δυο ζευγάρια συζητούν για καθημερινά πράγματα διαφωνούν, υπαινίσσονται, ειρωνεύονται, αναμοχλεύουν την μνήμη και την χρησιμοποιούν για να πλήξουν ο ένας τον άλλον ή ακόμα σαν άλλοθι για την ζωή που τελικά επέλεξαν να κάνουν όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό κυρίως συμβαίνει στους τρεις ήρωες του έργου, τους δύο άντρες και την σύζυγο του ενός, οι οποίοι υπήρξαν παιδικοί φίλου και εραστές της ίδιας. Το τέταρτο πρόσωπο, η σύντροφος του ενός από τους δύο φίλους ανακαλύπτει για πρώτη φορά τις σχέσεις αυτού του ιψενικού τριγώνου που προκύπτει από την αναφορά στην μνήμη των τριών. Σε όλο το έργο υφέρπει η απειλή της μνήμης, την οποία οι ήρωες προσπαθούν επί ματαίω να αποφύγουν. Πρόκειται για μια, θα έλεγα, τσεχωφική κωμωδία.

Μίλησέ μου για τον ρόλο σου.
Υποδύομαι την σύζυγο του Μιχάλη, την Έλλη, η οποία μαζί με τον Αργύρη υπήρξαν παιδικοί φίλοι αλλά και εραστές. Ωστόσο η Έλλη, που αποτελεί εν μέρει την πέτρα του σκανδάλου, αποδεικνύεται ότι μέσα από τον φαινομενικά τέλεια έγγαμο βίο πλήττει θανάσιμα, αλλά είναι αποφασισμένη να μην αφήσει κανέναν να διαταράξει αυτή την ήρεμη ζωή της παρόλο που φαντασιακά αυτό επιθυμεί. Κάνει τα πάντα να κρατήσει τα ήρεμα νερά του βαλτωμένου έγγαμου βίου της.

Πως λειτουργεί για σένα η καταβύθιση σε ένα ρόλο;
Διαφορετικά κάθε φορά. Δεν είμαι ηθοποιός που μπαίνει στο "πετσί" του ρόλου όπως λένε, αλλά "μεταχειρίζομαι" τον ρόλο, τον χαρακτήρα, μέσα πάντα από τον ίδιο μου τον εαυτό. "Δανείζομαι" εν ολίγοις την προσωπικότητα του άλλου, πάντα μέσα από την δική μου προσωπικότητα. Στην ουσία "ενδύομαι" τον ρόλο, κλείνοντας το μάτι στον θεατή ότι πίσω από αυτό το ένδυμα υπάρχω εγώ. Αυτό το είδος θεάτρου το οποίο υπηρετώ και διδάσκω, το βρίσκω πιο αληθινό, μια και έχει τις ρίζες του στον Ντιντερό, όπου το συναίσθημα δεν πρέπει να καταλαμβάνει τον ηθοποιό αλλά ο ηθοποιός να το περνάει στον θεατή, χωρίς ο ίδιος να πάσχει.

Ας πάμε πίσω στην πρώτη σου παράσταση, όταν ήσουν ακόμα μαθήτρια στη σχολή. Μίλησε μου για την «Πορνογραφία» του Μάνου Χατζιδάκι και τους ρόλους σου σ’ αυτήν.
Ήταν η αρχή μου στο θέατρο, το βάπτισμά μου! Υπήρξα τυχερή. Η γνωριμία και η συνεργασία μου με τον Μάνο Χατζιδάκι καθόρισε εν τέλει την παρουσία μου μέσα στο θεατρικό γίγνεσθαι. Έμαθα πολλά δίπλα του. Ρούφηξα κάθε λέξη του, διδάχθηκα και καλλιέργησα την αισθητική μου και κυρίως συνειδητοποίησα αυτό που μου είπε κάποτε μέσα στα τόσα πολλά που μου έλεγε, ότι «η επιτυχία ενός δημιουργού, ηθοποιού, τραγουδιστή, σκηνοθέτη, ενός καλλιτέχνη, είναι η διάρκειά του μέσα στον χρόνο. Μην ζηλέψεις ποτέ, μου έλεγε, τους διάττοντες αστέρες, διαρκούν μόνο τόσο, όσο η θεαματική πτώση τους στον ουρανό, την διάρκειά σου φρόντισε, αυτή μετράει, να περάσουν τα χρόνια και εσύ να είσαι πάντα ένα αστέρι που λάμπει στο στερέωμα. Αυτό έχει σημασία». Φρόντισα να ακολουθήσω την συμβουλή του και νιώθω ευτυχής που μετά από τόσα χρόνια υπάρχω ακόμα, δημιουργώ, άρα λάμπω.

‘Όταν με πήρε να παίξω στην '’Πορνογραφία" τρελάθηκα από την χαρά μου. Δεν είχα πάει με το σκεπτικό να περάσω την οντισιόν, απλώς ήθελα να δω από κοντά, τον άνθρωπο, τον δημιουργό όλων των παιδικών ακουσμάτων μου. Στο σπίτι ακούγαμε συνέχεια μουσική και κυρίως Χατζιδάκι, Θεοδωράκη. Η μητέρα μου, μας ξύπναγε με την μουσική του. Ο αδελφός μου, που είχε έρθει μαζί μου για τον ίδιο λόγο, με παρακίνησε να ανέβω και εγώ να τραγουδήσω. Ανέβηκα με φοβερό τρακ και με το θράσος της νεότητας μου του είπα ότι δεν θέλω να τραγουδήσω αυτό που τραγουδούσαν όλα τα κορίτσια, ένα δικό του τραγούδι το "εκεί ψηλά στον Υμηττό", γιατί δεν ταιριάζει σε μένα και δεν θέλω να με συνοδεύσει στο πιάνο ο Τάσος Καρακατσάνης που συνόδευε όλους τους διαγωνιζόμενους, αλλά να πω κάτι άλλο μόνη μου. Ο Μάνος χαμογέλασε και μου είπε "δηλαδή θέλετε να τραγουδήσετε "α-καπέλλα;" κι εγώ απάντησα "όχι, μόνη μου". Γέλασαν από κάτω και ο Μάνος είπε "ωραία, τραγουδήστε". Στο τέλος του τραγουδιού, με άφησε να το πω όλο, μου είπε "πολύ ωραία περάστε δεξιά", που σήμαινε ότι με πήρε. Μετά από αυτό όλα άλλαξαν. Πήγαινα καθημερινά στις πρόβες και μια ωραία μέρα, αφού είχε περάσει καιρός, μου είπε να ανέβω στη σκηνή και να διαβάσω το κείμενο που είχε μόλις πάρει στα χέρια του. Το διάβασα κι αυτό ήταν! Μου έδωσε τον ρόλο της "Μπλάνς Επιφανί" του Άρη Δαβαράκη και έβαλε να τραγουδήσω και το ομώνυμο τραγούδι. Συμμετείχα βέβαια και σε όλα τα άλλα δρώμενα και χορευτικά της παράστασης. Ήταν μαγικά! Εκτός από τον Μάνο, γνώρισα τον Φλερύ, που έκανε τις χορογραφίες -με τον οποίο συνεργάστηκα και αργότερα σε άλλη παράσταση, στο "Αίσχος" του Μ. Κορρέ με τον Θύμιο Καρακατσάνη και την Άννα Φόνσου- τον Μίνω Αργυράκη, τον Αντώνη Κυριακούλη, τον Γιώργο Πανουσόπουλο, την Σαπφώ Νοταρά, τον Κωνσταντίνο Τζούμα, τον Γιάννη Διαμαντόπουλο και ένα σωρό σπουδαίους στο είδος τους καλλιτέχνες!

Μίλησε μου για την ομάδα σου την «Συν Αθηνά».
Την ομάδα "Συν Αθηνά " την δημιούργησα το 1999 και το πρώτο έργο που ανέβασα ήταν η "Κλυταιμνήστρα;" του Ανδρέα Στάικου, που τον γνώρισα στην σχολή Βεάκη όπου και αποφοίτησα. Η ανάγκη μου να δημιουργήσω μια ομάδα έγινε με αφορμή να δείξω την δουλειά μου ως δημιουργός στο θεατρικό χώρο, μια και είχα με τα χρόνια αποφασίσει ότι το είδος του θεάτρου που με εξέφραζε, ήταν το avant garde theater, το πρωτοποριακό, πειραματικό θέατρο το οποίο διδάχτηκα στην Γερμανία και μου ταίριαζε ιδεολογικά πιο πολύ, καθώς μου έδινε την δυνατότητα να εκφράσω ελεύθερα τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Είναι δύσκολο να κρατήσεις μια ομάδα για μεγάλο χρονικό διάστημα και να δώσεις το στίγμα σου μέσα από αυτήν. Παρ’ όλες τις δυσκολίες καταφέραμε οι συνεργάτες μου και εγώ να υλοποιήσουμε αρκετές από τις ιδέες που είχαμε και να έχουμε επιτυχία όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και στην Γερμανία, όπου παρουσιάστηκαν τέσσερις παραγωγές, ενώ οι δύο από αυτές - συγκεκριμέννα το "Rrraus!" και το ''Autoput"- βραβεύτηκαν για τα κείμενα και την σκηνοθεσία. Δυστυχώς εδώ και ένα χρόνο, αναγκάστηκα λόγω οικονομικών λόγων να κλείσω την εταιρεία, αλλά σκοπεύω και πάλι να κάνω ένα καινούργιο έργο με την άτυπη ομάδα "Συν Αθηνά ΙΙ" κατά την επόμενη θεατρική περίοδο.

Με ποιο τρόπο η εμπειρία της μητρότητας και της παρουσίας των παιδιών στη ζωή σου ενίσχυσε την ποιότητα της ερμηνείας σου;
Η εμπειρία της μητρότητας από την στιγμή που αποκτήσεις παιδιά, είναι μια συνεχής εμπειρία η οποία εξελίσσεται και τελειώνει όταν φύγεις από την ζωή. Τα παιδιά μου είναι το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου και το μόνο δώρο που δεν αντικαθίσταται με κανένα άλλο. Η παρουσία τους στην ζωή μου με κρατάει ζωντανή, με συγκρατεί από παρορμήσεις, με κάνει πιο υπεύθυνη, με προστατεύει από τις ναρκισσιστικές παγίδες που πάντα ελλοχεύουν σ’ αυτό το επάγγελμα. Μέσα από τα δικά τους μάτια έβλεπα και βλέπω τον κόσμο πιο καθαρά. Ένιωσα ότι μεγαλώνοντάς τα, μεγαλώνω και εγώ μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μαζί τους ανακάλυψα ξανά τον φαντασιακό και πραγματικό κόσμο αλλά και άγνωστες πτυχές του εαυτού μου, που συνετέλεσαν στην εξέλιξη της προσωπικότητάς μου. Εξελίσσοντας την προσωπικότητά σου, εξελίσσεις και την τέχνη σου .
Μου αρέσουν τα παιδιά! Μέσα από τα δικά μου, κατανοώ περισσότερο και είμαι πιο κοντά στους προβληματισμούς και τις ανησυχίες της νέας γενιάς, των νέων δημιουργών. Μου αρέσει να συνεργάζομαι με νέους. Με αναζωογονεί. Οφείλω πολλά στα παιδιά μου.

Τι είναι για σένα ο έρωτας;
Ο Έρως, θεός της Αγάπης, πάνω από κάθε φύση, θεούς ή ανθρώπους, συνοδός της Αφροδίτης. Στον Ευριπίδη ο Έρως κατέχει ιδιαίτερα εξέχουσα θέση, ο οποίος διακρίνει αρχικά την ενέργεια του Έρωτος σ' αυτήν που οδηγεί σε Αρετή και σ' εκείνην που ωθεί στην Αθλιότητα. Ο Πλάτων θεωρούσε ότι ο έρωτας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια θεία τρέλα, από μια ακατανίκητη επιθυμία να συμπορευθούμε με τους Θεούς, όντες σε παραλήρημα. Ο έρωτας είναι η αναζήτηση του άλλου, είναι πάθος, μαγεία, διάθεση για ζωή, ενέργεια, δημιουργία. Ο έρωτας είναι μια επαναστατική πράξη. Είναι η ζωή. Ο έρωτας, με την σημερινή εκχυδαϊσμένη ναρκισσιστική του έννοια, δεν με ενδιαφέρει. Μάλλον προβλήματα μου δημιούργησε παρά χαρά. Με απογοήτευσε. Νοσταλγώ μόνον τους παιδικούς μου έρωτες, τους έρωτες των νεανικών μου χρόνων. Το χτυποκάρδι, το σφίξιμο στο στομάχι, την αγωνία να βρεθούμε για ένα κλεφτό φιλί στα σκοτεινά, τον χρόνο που δεν πέρναγε μέχρι το επόμενο ραντεβού, τις ανέμελες βόλτες την Άνοιξη, τις κοφτές ανάσες, τους αναστεναγμούς... Τώρα τον έρωτά μου τον διοχετεύω στην δημιουργία. Ερωτεύομαι με την ευρεία έννοια τους εκάστοτε συνεργάτες και φίλους μου, αυτούς που με τους οποίους συνδημιουργώ, αυτούς που με κάνουν να χαμογελώ. Ο έρωτάς μου για την ζωή είναι αξεπέραστος. Όλοι οι άλλοι έρωτες ξεπεράστηκαν.

Ποια είναι τα λάθη της ζωής σου που αγάπησες;
"Όλα αυτά που έκανα στην νεότητά μου. Τις ασυνείδητες πράξεις μου οι οποίες προέρχονταν από την παρορμητικότητα της νιότης μου. Όλα αυτά τα "λάθη" που αργότερα έγιναν συνειδητά και με οδήγησαν στην εξερεύνηση και εν τέλει στην ανακάλυψη του εαυτού μου.

Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
Αρχικά ονειρεύομαι ένα καλύτερο μέλλον για την χώρα μου. Γιατί αυτό από μόνο του θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας, άρα θα είναι καλύτερο και για μένα. Επιθυμώ προσωπικά την υγεία του μυαλού και της ψυχής μου και φυσικά το ίδιο επιθυμώ και για τους δικούς μου ανθρώπους. Να έχω την δύναμη και την διάθεση να δημιουργώ πάντα, μέχρι το τέλος.

Πως σε ενδυναμώνει μια δυσκολία και πως σε αποθαρρύνει ο φόβος;
Επειδή οι δυσκολίες της ζωής μου δεν ήταν λίγες, αντιθέτως ήταν περισσότερες από τις ευκολίες, μέσα από αυτές τις συνθήκες έδρασα πεισματικά και ενθάρρυνα τον εαυτό μου να προχωρήσει μπροστά και να μην τις αφήσει να με παρασύρουν και αποδυναμώσουν, αντιθέτως να τις ξεπεράσω, μέσα από ριζοσπαστικές πράξεις να περάσω στην δημιουργία. Ο φόβος όταν δεν μετατρέπεται σε φοβία, μπορεί να ξεπεραστεί. Είναι ένα βασικό, κοινό συναίσθημα του ανθρώπου απέναντι σε έναν πραγματικό ή φανταστικό κίνδυνο.
Έχω όπως όλοι οι άνθρωποι φόβους, άλλους μεγάλους άλλους μικρούς, ωστόσο ενώ αρχικά μπορούν να κυριαρχήσουν πάνω μου, θέλω να τους ξορκίσω και για αυτό τους χρησιμοποιώ. Τους βάζω να κάθονται δίπλα μου και κάνουμε παρέα έτσι ώστε να συνηθίσω και να τους κάνω φίλους... δεν γίνεται αλλιώς.

Πως διαχειρίζεσαι το πέρασμα του χρόνου και πως την νοσταλγία;
Δεν μου αρέσει να γερνάω, να μεγαλώνω θέλω παραμένοντας νέα. Γίνεται; Μα ασφαλώς και γίνεται. Το μυαλό δεν γερνάει αν το τροφοδοτείς με νέες ιδέες, συνεχώς το καλλιεργείς και βαδίζεις μέσα στην εποχή που ζεις.
Νοσταλγώ τα παιδικά μου χρόνια, τα χρόνια της αθωότητας, της μεγάλης προσμονής, των ονείρων και της ξεγνοιασιάς. Τα χρόνια του σχολείου, τα που χρόνια έζησα χαρούμενα μεγαλώνοντας τα παιδιά μου, τις αναμνήσεις των αγαπημένων μου ανθρώπων που "έφυγαν".
Η νοσταλγία είναι για μένα βάλσαμο παρηγορητικό σε στιγμές που "πέφτω" από την σκληρή πραγματικότητα αλλά δεν μένω σε αυτήν, την χρησιμοποιώ σαν εργαλείο για τις μελλοντικές στιγμές που θα ζήσω και θα γίνουν με το πέρασμα του χρόνου νοσταλγικές. 

Ποιες είναι οι δικές σου πηγές έμπνευσης;
Τα πάντα. Μπορεί να είναι ένα τυχαίο βλέμμα, μια καλή κουβέντα, ένα χαμόγελο, μια κίνηση μια μουσική. Κυρίως εμπνέομαι από τους νέους, που φέρουν άθελά τους ένα φρέσκο αέρα, μια δροσιά, την ίδια την νεότητά τους. Με εμπνέουν τα παιδιά μου, οι ανησυχίες τους, οι φίλοι και οι φίλες τους, η χαρά της ζωής.
Μαρία σ ευχαριστώ για αυτή την όμορφη κουβέντα...

Εγώ σ’ ευχαριστώ…

«Ένα τριήμερο στην Εξοχή μαζί»
του Θεοδόση Πελεγρίνη
Σημείωμα του σκηνοθέτη

Δύο ζευγάρια βρίσκονται μετά από πολλά χρόνια, στην εξοχή. Λύνουν παλιούς λογαριασμούς, χωρίς να καταφέρουν τελικά να ξεφύγουν από τις συντεταγμένες μιας τέλεια ρυθμισμένης ζωής. Μάχονται, αντιδικούν, διεκδικούν, επιδιώκουν να αναστήσουν τα πάθη των χαμένων ερώτων τους. Παρά τους σπασμούς, τις κραυγές και τους ψίθυρους, οποιαδήποτε κίνηση ελευθερίας ενταφιάζεται μέσα σε μια ρουτίνα που τους εξασφαλίζει την συνέχεια μιας παρηγορητικής συνύπαρξης.

 Σκηνοθεσία- Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Μανιώτης
Φωτογραφία: Βαγγέλης Ρασσιάς
Χειρισμός κονσόλας φώτων-ήχου: Ιωάννα Κόλλια
Βοηθός Σκηνοθέτη: Έλενα Αγγελοπούλου
Σχεδιασμός Αφίσας: Δημήτρης Αρβανίτης
Σχεδιασμός Προγράμματος: Εκδόσεις Άπαρσις
Παραγωγή: ΕΝΑΣΤΡΟΣ
Παίζουν:
Αθηνά Παππά, Θεοδόσης Πελεγρίνης, Γιάννης Στεφόπουλος, Έλενα Αγγελοπούλου
Φωτογραφίες: Βαγγέλλης Ρασσιάς
 Παραστάσεις: κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00
από Δευτέρα 27 Απριλίου έως Τρίτη 26 Μαΐου 2015
 Διάρκεια παράστασης: 130 λεπτά (με το διάλειμμα)
 Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Αίθουσα 1, ισογείου
Πειραιώς 206
Ταύρος
Τηλέφωνο: 210-3418550, 210-3418.579
 Τιμές εισιτηρίων:
12 € κανονικό, 8 € μειωμένο (μειωμένο: Μαθητικό, Φοιτητικό, Νεανικό (έως 26 ετών), κάρτα Ανεργίας (ΟΑΕΔ), Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ), Ευρωπαϊκή Κάρτα Νέων, κάτοχοι Κάρτας Πολιτισμού, κάρτας Club IFA (Γαλλικού Ινστιτούτου), κάρτας ΙΤΙ (ΕΚΔΙΘ), κάρτας Οδοντιατρ. Συλλόγου Αθηνών, ΟΛΜΕ, ΟΙΕΛΕ, ΑμΕΑ, άνω των 65).

Αθηνά Παππά
Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών και Υποκριτική στη Δραματική Σχολή Βεάκη.
Διδάχθηκε αρχαίο δράμα, Σαίξπηρ και σύγχρονο αμερικάνικο θέατρο από τον Μίνωα Βολανάκη. Μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στο Live art Theater στο Aμβούργο και στο Βερολίνο. Δίδαξε για αρκετά χρόνια στη Ανωτέρα Δραματική Σχολή ΙΑΣΜΟΣ-Β. Διαμαντόπουλος. Σήμερα διδάσκει Υποκριτική και προετοιμάζει σπουδαστές για Δραματικές Σχολές, το Εθνικό Θέατρο και το Υπουργείο Πολιτισμού καθώς και μεταπτυχιακά σεμινάρια Υποκριτικής.
Στο θέατρο συνεργάστηκε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους με τους σκηνοθέτες Μάνο Χατζιδάκι, Μίνω Βολονάκη, Μιχάλη Κακογιάννη, Robert Williams, Γιάννη Κακλέα, Γιάννη Διαμαντόπουλο, Σταύρο Τσακίρη, Δαμάτη Κοραή, Θύμιο Καρακατσάνη, Βασίλη Αναστασίου, Βασίλη Μπουντούρη κ.α. Με τους έλληνες συγγραφείς Φρέντυ Γερμανό, Ανδρέα Στάικο, Μπάμπη Τσικληρόπουλο, Γιώργη Χριστοφυλλάκη και τους ποιητές Βενετία Μακρυνώρη, Χρήστο Καριώτη κ α.
Στο κινηματογράφο συνεργάστηκε με τους σκηνοθέτες: Άρη Φωτιάδη, Δημήτρη Αθανίτη, Μένιο Δίτσα, Φρέντι Βιανέλλη, Νίκο Γιαννόπουλο, Γιάννη Διαμαντόπουλο, Χρίστο Δήμα, Κωστή Μπασογιάννη, Κάρολο Ζωναρά, Ροβήρο Μανθούλη, Νίκο Τριανταφυλλίδη, Αντώνη Καφετζόπουλο, Στράτο Τζίτζη, Ivan Nitchev κ.α σε ελληνικές και ξένες παραγωγές.
Πήρε μέρος σε πολλές τηλεοπτικές σειρές σε σκηνοθεσία Πάνου Γλυκοφρύδη, Θοδωρή Μαραγκού, Γιάννη Διαμαντόπουλου, Κώστα Κουτσομύτη, Γιώργου Νικολαίδη, Κώστα Μαζάνη, Βασίλη Ντούρου, Μανούσου Μανουσάκη, Πάνου Κοκκινόπουλου, Χρήστου Δήμα, Ανδρέα Θωμόπουλου, Γιάννη Πετρινιώτη, Κώστα Κιμούλη, Γιώργου Αγαθονικιάδη, Βασίλη Τσελεμέγκου κ.α.
Από το 1999 γράφει, σκηνοθετεί και κάνει την παραγωγή στα έργα:
Κλυταιμνήστρα (2000 ), Acropolis Now (2002), Autoput (2003), Fassbinder (2003), Rauss (2005), Sir Andrew (2006), Χαμένος στο όνειρο (2005-2006), Ντετέκτιβ Στόρι (2005-2009), Πεινάει κανείς; (2010-2011), Υψηλή Τάση (2012), Go! (2013) κ.α.
Έχει συνεργαστεί και έχει κάνει συμπαραγωγή με τα κρατικά θέατρα SCHWANKHALLE (Βρέμη), Lofft (Λειψία), και έχει βραβευτεί για τα θεατρικά της έργα Raus! και Autoput στο εξωτερικό.