Παρθενόπη Μπουζούρη
Ένας «Άγγελος» στις «Βάκχες»

«Μ’ ένα θίασο φεύγει η ψυχή»
Η Παρθενόπη Μπουζούρη ερμηνεύει τον 2ο άγγελο στις Βάκχες του Ευριπίδη στην Επίδαυρο σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου. Μιλάμε για τον Διόνυσο, για την βακχεία, για τους σκοτεινούς καιρούς μας, για την παράσταση και για την δύναμη ή την αδυναμία των σωμάτων…

Οι Βάκχες είναι ο Διόνυσος;
Οι «Βάκχες» είναι οι βάκχες γιατί… ο θεός δεν υπάρχει. Οι βάκχες όμως είναι ο Διόνυσος. Η κάθε μία ξεχωριστά είναι ο Διόνυσος. Τον έχουν μέσα τους και τον φέρουν μέσα τους. Ακόμα κι όταν αυτός χάνεται είναι πάντα εκεί. Έχουμε εδώ μία τραγωδία που ανεβάζει το θεό πάνω στη σκηνή. Αυτό είναι σκάνδαλο.

Οι θεοί και σε άλλες τραγωδίες ανεβαίνουν στη σκηνή. Αλλά δεν ανακατεύονται ιδιαίτερα με τους θνητούς. Εμφανίζονται συνήθως ή ως από μηχανής στο να δίνουν λύσεις ή στο να πλέκουν συνομωσίες.
Αλλά όχι στο να πρωταγωνιστούν. Δεν μπλέκονται στην κυρίως δράση του έργου. Εδώ έχουμε έναν θεό που επιστρέφει στον τάφο της μητέρας του, στην πόλη που γεννήθηκε και πέθανε η μητέρα του. Νομίζω ότι όταν επιστρέφουμε, επιστρέφουμε στο μνήμα της μάνας μας.

Ο τάφος που φιλοξενεί αυτήν που μας γέννησε είναι ο τόπος μας;
Είναι κάτι σαν τον ομφαλό της γης για τον καθένα μας. Το σημείο αναφοράς μας. Γιατί δεν μπορούμε να ορίσουμε το σημείο που γεννηθήκαμε.

Δεν ήμασταν εκεί, όχι σε συνειδητή κατάσταση.
Το σημείο που θάβεται το σώμα το οποίο μας έφερε στον κόσμο είναι μια παντοτινή αναφορά.

Πες μου για την μετάφραση του Χειμωνά.
Επιλέχτηκε από όλες τις άλλες που διαβάσαμε. Ο Χειμωνάς αυθαιρετεί σκοπίμως συχνά και υπάρχουν σημεία που τον βρίσκω πολύ ψυχαναλυτικό. Παίζει με τις λέξεις. Αλλά η τραγωδία είναι μία περιπέτεια του λόγου, το κυρίως σώμα της είναι λόγος. Τα πάντα είναι αφηγήσεις. Δεν υπάρχει ζωντανή δράση. Κι ο Χειμωνάς είναι ένας άνθρωπος που έχει μπει σ’ αυτήν την περιπέτεια. Με την αφήγηση έχει σχέση κι η ιδιότητά του ως ψυχιάτρου.

Η τραγωδία λοιπόν…
Νομίζω ότι είναι ένα είδος που έχει να κάνει πολύ με τον λόγο ως μουσική. Δηλαδή είναι ένα έντεχνο είδος που έχει να κάνει με τον λόγο ως μουσική. Μέσα από αυτή τη συνθήκη καλείσαι να αφηγηθείς. Γιατί τα πράγματα έχουν μια τέτοια διάσταση που δεν μπορείς να τα αφηγηθείς αλλιώς. Δεν μιλάμε για γεγονότα και συνθήκες καθημερινές. Αυτά που συμβαίνουν στην τραγωδία είναι σχεδόν ανείπωτα. Η τραγωδία με το «ανείπωτο» ασχολείται.

Γιατί ανείπωτο;
Πως είναι το σώμα μετά από ένα πολύ μεγάλο σοκ που του έχει συμβεί, που έχει φτάσει κοντά στο θάνατο κι έχει ξαναγυρίσει; Εκεί δεν μπορείς να μιλήσεις. Αλλά μπορείς να τραγουδήσεις. Πως είναι όταν σου ‘χουν πάρει το παιδί σου; Δεν μπορείς να μιλήσεις… Μπορείς να τραγουδήσεις… Ή μπορείς να σωπάσεις. Μέσα από μια τέτοια πύκνωση είναι γραμμένη η τραγωδία. Δεν αφηγείται τα μικρά πράγματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει μια κατεύθυνση απεύθυνσης. Αλλά πέρα από το κομμάτι της τεχνικής, νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με αυτού του μεγέθους, διαστάσεις.

Εκεί που ισορροπεί η κατάστασή σου με την υπέρβασή σου.
Εκεί που είσαι με το ένα πόδι α’ αυτόν τον κόσμο και με το άλλο σε κάποιον άλλο κόσμο. Εκεί «παίζει» κι ο Διόνυσος.

Μίλησέ μου για τον Διόνυσο.
Νομίζω πως είναι ο θεός που καταλύει τα όρια. Τα όποια όρια. Δεν υπάρχουν πια όρια ανάμεσα στο ζώο και τον άνθρωπο, τον άντρα και τη γυναίκα, τον γέρο και τον νέο, ανάμεσα στον χώρο και τον μη-χώρο, τον ύπνο με τον ξύπνιο, τον πλούτο και την φτώχεια, τον ξένο με τον ντόπιο… Και όλοι αναμιγνύονται σε όλα.

Και ποιος είναι ο καταλύτης;
Η Βία. Είναι ένας θεός που έρχεται να επιβληθεί με την βία. Είναι ο φορέας της βίας. Έρχεται σε μια ήδη διαλυμένη πόλη και μπαίνει μέσα μ’ αυτή τη συνθήκη. Νομίζω πως όλο το θέμα της τραγωδίας έχει να κάνει με την βία. Και κυρίως με την βία του πολιτισμού. Εμείς οι άνθρωποι έχουμε φτιάξει νόμους και κράτος για να ελέγξουμε τη βία σαν κάτι εξωγενές αλλά δεν έχουμε καταφέρει ποτέ να βρούμε τον τρόπο να αντικρύσουμε τη βία μέσα μας. Αυτός ο θεός έρχεται να φέρει έναν καθρέφτη και να τον στρέψει προς το πρόσωπό μας. Του καθενός από μας. Για να ψάξει να βρει μέσω της τελετής τη βία μέσα του, όχι έξω απ’ αυτόν. Έτσι μπορεί να παροχετευτεί η βία μέσα από το τελετουργικό και να μην γίνει παροξυσμός προκαλώντας την καταστροφή. Όταν η βία στραφεί σ’ έναν αποδιοπομπαίο τράγο μέσω της τελετής η κοινότητα οργανώνεται γύρω από αυτήν την εκτόνωση της βίας. Επιτρέπεις στον εαυτό σου να γίνει βίαιος υπό όρους τελετής, παροχετεύοντάς την έτσι υπό έλεγχο.

Αυτό βέβαια σε φέρνει αντιμέτωπο μ’ ένα σκοτεινό κομμάτι του εαυτού σου, ίσως και ανεξέλεγκτο όταν βρίσκεσαι εκτός τελετής.
Γι’ αυτό κι οι γυναίκες που έχει ο Διόνυσος μαζί του είναι μυημένες. Η Βακχεία τους δεν είναι ίδια μ’ αυτήν που έχουν οι Καδμείες οι οποίες μαζί με την Αγαύη σκορπιστήκανε στα βουνά μέσα σε τρέλα… Είναι γυναίκες που έρχονται και τελούν στην πάροδο μια τελετή μαζί με τον Διόνυσο.

Με τι έχει να κάνει η Βακχεία;
Με αυτό που εμείς οι άνθρωποι αναζητούμε. Γιατί δεν είμαστε μόνο ύλη. Είμαστε πολύ περισσότερα από αυτά που μπορούμε να κάνουμε και το έχουμε όλοι βιώσει αυτό σε ακραίες στιγμές της ζωής μας. Έχει να κάνει και με την κατάλυση της ατομικότητας. Το όριο εδώ δεν σχετίζεται με έναν προσωπικό σου στόχο αλλά με την συλλογικότητα. Την από κοινού απογείωση. «Μ’ ένα θίασο φεύγει η ψυχή», λέει ο Χειμωνάς. Είναι πολύ επαναστατικό πράγμα αυτό. Ο Διόνυσος είναι η επανάσταση. Έρχεται ένας θεός και βγάζει τις γυναίκες απ’ τα σπίτια. Στην εποχή που γράφτηκε αυτό οι γυναίκες ήταν πολύ καταπιεσμένες…

Και τώρα τα ίδια είναι. Μ’ έναν άλλο τρόπο…
Σε κάποια σημεία του πλανήτη οι γυναίκες δεν πάνε καν σχολείο.

Και που έχουν βγει εδώ στη Δύση από τα σπίτια τους, έχουν βγει μεν στους δρόμους αλλά κουβαλώντας πάνω τους το σπίτι σαν καύκαλο χελώνας. Δεν πιστεύω ότι κατέκτησαν μια ελευθερία ουσιώδη.
Εδώ μιλάει γι’ αυτό, δίνει την ελευθερία στο θήλυ αλλά και στους άντρες. Ο δικός μας χορός είναι μικτός. Είμαστε ένας θίασος ανθρώπων που έρχεται στην πόλη για να παίξει τις «Βάκχες» του Ευριπίδη. Δεν υπαινισσόμαστε πως είμαστε κάτι άλλο.

Κι έτσι το έργο ορίζεται ως τελετουργία.
Ακριβώς. Γιατί νομίζω πως αν προσπαθήσεις να αναπαραστήσεις μια τελετουργία θα γίνεις γελοίος. Δεν έχουμε καμία σχέση μ’ αυτό, μας χωρίζουν ωκεανοί αιώνων. Αλλά υπάρχει κάτι που μας συνδέει μ’ αυτό κι έχει να κάνει με το κοινό αίτημα. Μπορεί να μην πιστεύεις στην ουτοπία που λέγεται Διόνυσος, να μην υπάρχει καν αλλά να υπάρχει το αίτημά της. Και νομίζω πως όσοι συμμετέχουμε σ’ αυτό το θίασο συνδεόμαστε μ’ αυτό το κοινό αίτημα. Και σαν άνθρωποι, πέρα από την δουλειά.

Ναι…
Γιατί να θέλει κανείς να ανεβάσει ένα έργο;

Αυτό το αίτημα που έλεγες πριν…
Ναι. Είναι πολύ ισχυρό. Η τέχνη του θεάτρου είναι ακριβώς αυτή η ίδια η τέχνη του Διονύσου, είναι η τέχνη στην οποία καταλύονται τα όρια. Είναι πολύ κοντά το θέατρο σ’ αυτό που λέμε Βακχεία. Που έχει να κάνει πάντα με το σώμα, αυτό το σώμα το καταπιεσμένο, το νευρωτικό που στον δικό μας τον πολιτισμό είναι ο φορέας του πόνου. Όλες οι φυλακές ακόμα κι αυτές του μυαλού, το σώμα καταπιέζουν. Όλα τα καλούπια στο σώμα μπαίνουν για να καλουπώσουν την σκέψη. Όλοι οι φραγμοί ξεκινάνε με απαγορεύσεις στο σώμα.

Αλλά μετά το άρρωστο σώμα είναι αυτό που περιορίζει το μυαλό. Το μυαλό δεν μπορεί να αντιληφθεί το άπειρο, αντιλαμβάνεται μόνο μέσα από τις διαστάσεις της φυλακής του.
Ακριβώς. Σήμερα μας έκανε μία παρατήρηση η Άντζελα. Μα είπε: Δεν μπορείτε να ανοίξετε τη φωνή σας με την πρόθεση να την ανοίξετε. Πρέπει να ανοίξετε το χώρο μέσα σας σε σχέση με το χώρο γύρω σας. Πρέπει να εμπεριέχεις τον έξω χώρο για να ανοίξει η φωνή. Η ελευθερία είναι ένα πράγμα που έχει να κάνει με τα σπλάχνα μας.

Και πως μπορεί να γίνει αυτό;
Με ταπείνωση… Ξέρω ‘γω;

Ο Διόνυσος είναι ταπεινός;
Όλοι είμαστε ταπεινοί μπροστά σε δυνάμεις που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε…

Το δύσκολο είναι να είσαι ταπεινός ακόμα κι απέναντι σε δυνάμεις που τις κατανοείς. Γιατί το άλλο είναι πιο πολύ δέος.
Έρχεται η ίδια η πραγματικότητα της οποίας είσαι ένα κομμάτι και σε ταπεινώνει θες, δεν θες. Αυτό κάνει ο Διόνυσος. Ο θεός δεν εκδικείται για κάτι. Έρχεται απλά ως απάντηση σ’ αυτό που συμβαίνει. Δυνάμεις είναι αυτές που γίνονται καταστροφικές ακριβώς επειδή δεν τις σεβόμαστε.

Αυτή η έλλειψη σεβασμού που προκαλεί την διατάραξη του μέτρου είναι όλη η Τραγωδία.
Ακριβώς. Τις δυνάμεις δεν σεβόμαστε… Είναι τεράστια σήμερα η πολιτική διάσταση που έχει το έργο αυτό.

Ο βασιλιάς αρνείται την λατρεία του Διόνυσου.
Όχι απλά την αρνείται. Την μάχεται. Εξαγριώνεται. Είναι επίσης μια οικογενειακή τραγωδία αφού ο βασιλιάς κι ο Διόνυσος είναι ξαδέλφια. Ο παππούς έχει δώσει την εξουσία στον ένα εγγονό κι όχι στον άλλο. Κι έχει πολλά νεύρα αυτός που δεν έχει την εξουσία.

Κι η Αγαύη;
Είναι στα βουνά η Αγαύη. Την χτύπησε ο θεός στο κεφάλι. Οι γυναίκες αυτές δεν δέχτηκαν τον θεό. Κι η συνέπεια ήταν να πάρουν τρελαμένες τα βουνά. Δεν είναι τυχαίο το ότι οι άνθρωποι στις μέρες μας τρελαίνονται πάρα πολύ. Δεν είναι τυχαίο ότι παίρνουν ψυχοφάρμακα, ότι έχουμε μανίες, μονομανίες και κάθε λογής παράνοιες. Αυτές είναι οι αρρώστιες ενός πολιτισμού. Δεν ευθύνονται οι άνθρωποι γι’ αυτές…

Κι όμως όλοι έχουμε ευθύνη. Δημιουργούμε πολιτισμούς για να είναι όλα μας γύρω ελεγχόμενα ώστε να προστατευτούμε από το φόβο του θανάτου. Το «Εγώ» του ανθρώπου φοβάται το θάνατο.
Ο φόβος του θανάτου είναι μια αφετηρία. Και είναι ένας πολιτισμός μέσα στον οποίο όλα είναι ατομικά πια.

Άρα ο φόβος της απώλειας γίνεται τεράστιος.
Δεν υπάρχει χώρος να εκφραστεί. Ο θάνατος και το πένθος είναι εξόριστα από τον πολιτισμό μας, από την πραγματικότητα του καπιταλιστικού μοντέλου που καθορίζει τη ζωή μας. Δεν βλέπουμε το νεκρό, δεν θρηνούμε την απώλεια, ξαναγυρνάνε γρήγορα στις δουλειές μας… Δεν περνάμε από κανενός είδους τελετουργία ώστε να συνειδητοποιήσουμε την απώλεια. Γιατί αυτό που μας καθορίζει σαν ανθρώπινα όντα είναι η γνώση του θανάτου. Κι υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία που απωθεί τον θάνατο από το κέντρο της ζωής στην περιφέρειά της. Ο μηχανισμός του πένθους λοιπόν που είναι μια συλλογική υπόθεση, μετατρέπεται σε κατάθλιψη.

Στις τελετουργίες του Διόνυσου όμως δεν υπάρχει αυτό.
Όχι γιατί είναι πανταχού παρούσα η έννοια της διαρκούς αναγέννησης.

Κάτι που κατακτιέται μόνο μέσα στη συλλογικότητα. Έχουμε χάσει ένα είδος σύνδεσης ανάμεσά μας και με το γύρω μας. Κάτι πολύ σημαντικό που μπορεί να εξηγήσει την ύπαρξη μας. Κάτι που έχει να κάνει όχι μόνο με τον θάνατο αλλά και με τον έρωτα.
Γιατί ο έρωτας κι αυτός καταλύει τα όρια. Και για να συνδεθείς χρειάζεται να ανοίξεις. Αυτό είναι πολύ οδυνηρό, γι’ αυτό ο Διόνυσος είναι οδυνηρός θεός. Και πλήρη αποδοχή να έχεις στο να μπει κάποιος μέσα σου, θα πονέσεις. Κάτι κόβεται όταν καταλύεις ένα όριο. Καταλύεσαι.

Για τη σχέση του Διόνυσου με το κρασί;
Νομίζω πως σε όλους τους πολιτισμούς της γης οι άνθρωποι είχαν ανακαλύψει μηχανισμούς βοηθητικούς για να μπορούν να διευρύνουν το νου. Ο Διόνυσος συνδέεται πολύ με το κρασί. Υπάρχει μια ολόκληρη μυθολογία. Αλλά κι αυτό είναι στα πλαίσια της τελετής, είναι υπό έλεγχον… Εκτός ελέγχου βγαίνουν μόνο αυτοί που δεν είναι μυημένοι.

Όπως η Αγαύη…
Παρεκτρέπονται. Νομίζω ότι ο πολιτισμός μας είναι ένας πολιτισμός σε παρεκτροπή. Γι’ αυτό κι «Βάκχες» είναι ένα έργο πολύ καίριο. Ένας θεός σαν τον Διόνυσο είναι αυτό που περιμένουμε.

Μιλάμε συνέχεια για μία αλλαγή αλλά ιδέα δεν έχουμε του τι αλλαγή θα είναι αυτή.
Τι είδους αλλαγή όταν δεν έχεις συναίσθηση, συνείδηση του τι πρέπει να αλλάξεις στον ίδιο σου τον εαυτό.

Η μόνη φορά που το «εγώ» μας θα μπορούσε να είναι χρήσιμο, το αφήνουμε ανεκμετάλλευτο.
Καλό αυτό. Λοιπόν. Ο Διόνυσος είναι ο θεός που ενώνει όλες τις μειονότητες. Αν το σκεφτείς είναι ότι πιο ανατρεπτικό.

Δεν είναι τυχαίο ότι αμέσως μετά εμφανίστηκε ένας ανάλογος θεός.
Ο Ιησούς.

Το απόλυτο κλοπυράιτ. Με μια μικρή διαφορά. Ο ένας είναι Έλληνας κι επιτρέπει τα πάντα. Ο άλλος είναι Εβραίος και στα απαγορεύει όλα. Η αγάπη του Ιησού έτσι όπως περνάει μέσα από το Εβραϊκό φίλτρο εξαφανίζει το αρνητικό, το σκοτεινό, μας εξαναγκάζει να αρνηθούμε το μισό της ύπαρξής μας κι έτσι καταλήγει σε νεύρωση.
Η αγάπη που δεν περιέχει το σώμα είναι μακράν… Γιατί στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό ο Έρως υπάρχει ως έννοια κι όχι η αγάπη. ΚΙ είναι μια εντελώς διαφορετική έννοια. Δεν έχει καθόλου να κάνει με την ηθική. Με την στενή έννοια του καλού και του κακού. Το κρασί είναι επίσης κάτι που έχει να κάνει με την κράση δηλαδή την ανάμιξη.

Μια πιο εξελιγμένη εκδοχή της ανθρώπινης αντίληψης.
Δεν είναι τυχαίο ότι το τραγικό θέατρο συνδέεται και με μία πολύ συγκεκριμένη ιστορική περίοδο, σε μια πολύ συγκεκριμένη χώρα. Συνέβη με την δημοκρατία. Κι ήταν θεσμός, Είχε να κάνει με την πόλη και την, δια της τέχνης, κάθαρση. Από σκηνής λεγόντουσαν πράγματα που είχαν να κάνουν με την πόλη και τους θεσμούς. Οι παραστάσεις έθεταν ξανά ζητήματα. Και πάντα μέσα μπαίνουν οι θεσμοί. Κι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια τραγωδία που την γράφει ένας ποιητής έξω από την πόλη, στο τέλος της ζωής του. Δεν την έχει καν δει ανεβασμένη αυτή την τραγωδία.

Τι έχει φέρει κοντά όλους εσάς ώστε να αποτελείτε έναν θίασο που να αναμετριέται με τέτοια μεγέθη;
Είμαι σε κατάσταση έρωτα με τους συναδέλφους μου. Αισθάνομαι ευλογημένος άνθρωπος που είναι δίπλα μου, που μοιράζονται τόσο γενναιόδωρα διάφορα πράγματα, που είναι τόσο ανθεκτικοί στα δύσκολες συνθήκες πρόβας, που αποκαλύπτονται και φέρνουν ο καθένας τα δώρα του… Και μάλλον έχω ωριμάσει αρκετά για να μπορώ να το δω.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό όταν αναμετριέται κανείς με τον Ευριπίδη και την Επίδαυρο.
Χωρίς να συμμερίζομαι την μυθολογία γύρω απ’ αυτό το θέατρο, αναμετριόμαστε μ’ ένα μέγεθος που δεν ζητάει ανθρώπους αλλά υπεράνθρωπους. Εκεί είσαι εσύ και τα υλικά σου. Εκεί είναι για μένα η σεμνότητα. Κατά πόσον είσαι έτοιμος να υπηρετήσεις κάτι, όχι να το ερμηνεύσεις… Να ενσωματωθείς. Για μένα το πιο σημαντικό είναι το πώς θα ενωθούμε αυτοί οι άνθρωποι που είμαστε, πως θα συνυπάρξουμε. Πως θα γνωριστούμε, πως θα παραγνωριστούμε, πως θα παρεκτραπούμε. Και τελικά πως θα αφηγηθούμε από κοινού μια τόσο αρχαία ιστορία. Πως θα μπορέσουμε να γίνουμε φορείς πραγμάτων που μπορεί και να μην τα καταλαβαίνουμε. Απλά να τα θυμηθούμε. Όπως οι προσευχές που τις λες ακόμα κι αν έχουν χάσει τη δύναμή τους.

Εγώ δεν πιστεύω πως έχουν χάσει τη δύναμή τους. Ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνω τα λόγια των προσευχών, νοιώθω τη δύναμή τους.
Και εδώ έρχεται αυτό το μυστήριο. Τι μπορεί να σημαίνει έρχομαι από μακριά αλλά κι από μέσα μου για να μιλήσω σε μια γλώσσα που δεν γνωρίζω, να επικαλεσθώ έναν θεό που ίσως και να μην υπάρχει ώστε να μου δώσει τη δύναμη. Ενώ γνωρίζουμε τα πράγματα βαθιά δεν το εμπιστευόμαστε αυτό μας το χάρισμα κι εκεί χρειαζόμαστε ένα θεό να μας κάνει να το δούμε. Να δούμε δηλαδή αυτό που πάντα ξέραμε. Θα ήθελα να επισημάνω ότι στην παράστασή μας είναι η πρώτη φορά που ο θεός παίζεται από γυναίκα, θα ερμηνεύσει τον Διόνυσο η Αγλαΐα Παπά. Για πρώτη φορά μία γυναίκα, μέσα από την σκηνική σύμβαση δίνει το σώμα της, για να εξανθρωπιστεί ένας θεός, όχι για να τον γεννήσει… Νομίζω πως η ανθρωπότητα έχει χάσει την σύνδεση της με ένα είδος γνώσης που αφορά το θηλυκό κομμάτι μας, όχι τη γυναίκα αλλά το θηλυκό μέσα σε όλους μας και νομίζω πως αυτή η γνώση έχει αρχίσει να μας αποκαλύπτεται τώρα. Χρόνια τώρα οι γυναίκες προκειμένου να αντέξουν αυτό τον κόσμο υποδουλώνουν οι ίδιες το θήλυ μέσα τους.

Κι έτσι με τον ίδιο τρόπο υποδουλώνουν το αρσενικό μέσα τους και γύρω τους.
Μιλάμε για μπάχαλο… Οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν να κάνουν με το πολύ συγκεκριμένο πρότυπο του θεού ως άντρα.

Ο Διόνυσος όμως εμφανιζόταν και σαν θήλυ…
Και σαν γίδι και σαν φίδι και σαν λιοντάρι. Πάρε ότι σου κάνει…

Κάθε μέρα συναντάει κανείς τον Διόνυσο.
Κάθε μέρα φτιάχνουμε μια τελετή. Κάθε μέρα θα πάρεις το δρόμο, θα διασχίσεις την πόλη για να πας να συναντήσεις τους υπόλοιπους ηθοποιούς και θα κάνετε κάτι μαζί. Θα προσπαθήσουμε μαζί. Αυτό από μόνο του είναι μία τελετουργία… Η πολιτιστική σούπα μέσα στην οποία κολυμπάμε δεν μας έχει συνδέσει με την τελετή. Μάλλον μας έχει βάλει σε μια διαδικασία απομόνωσης. Εδώ καλούμαστε για επτά ώρες τη μέρα που κρατάει η πρόβα, να συνυπάρξουμε. Για μένα το θέμα είναι το πώς εμείς οι ίδιοι φτιάχνουμε την καθημερινή μας τελετή. Προσπαθούμε να βρούμε αυτή τη ζωντανή λειτουργία που θα μας συνδέσει. Δύσκολα πράγματα… Μπορεί και να αποτύχουμε παταγωδώς. Αλλά εμένα η σκέψη ότι μπορεί να πλησιάσω μέσα μου ακόμα και την κατάσταση της παταγώδους αποτυχίας χωρίς να φοβάμαι, είναι ένα πράμα που με ανακουφίζει… Εγώ κάθε μέρα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Όλοι μας κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε. Κι αν όλα πάνε καλά, θα ανθίσει.

«Βάκχες»
Του Ευριπίδη

Μετάφραση
Γιώργος Χειμωνάς

Σκηνοθεσία-κοστούμια
Άντζελα Μπρούσκου

Βοηθός σκηνοθέτη
Παπαδοπούλου Χριστίνα

Μουσική
Δημήτρης Καμαρωτός

Σκηνικά
Σταύρος Λίτινας

Μάσκες - επιμέλεια σκηνικών αντικειμένων
Μάρθα Φωκά

Φώτα
Βλασόπουλος Νίκος

Επιμέλεια κίνησης
Ερμής Μαλκότσης

Video
Παναγιώτης Ευαγγελίδης

Διεύθυνση παραγωγής
ΘΕΑΤΡΟ ΔΩΜΑΤΙΟΥ

Ερμηνεύουν
Διόνυσος
Αγλαΐα Παππά
Πενθέας
Αριστείδης Σερβετάλης
Τειρεσίας
Μαρία Κίτσου
Κάδμος
Γιώργος Μπινιάρης
Δούλος-Άγγελος  
Αργύρης Πανταζάρας
Χάρης Χαραλάμπους
Άλλος άγγελος
Παρθενόπη Μπουζούρη
Αγαύη
Άντζελα Μπρούσκου

Χορός Βακχών
Αγγελοπούλου Κωνσταντίνα
Αθηναίου Μαρία
Γαϊτάνου Λεονόρα
Γκλιάτη Δήμητρα
Κίτσου Μαρία
Μπινιάρης  Γεώργιος
Μπουζούρη Παρθενόπη
Σταμόπουλος Αντώνης
Παπαχρήστου Βάλια
Πανταζάρας Αργύρης
Χαραλάμπους Χάρης
Διάρκεια
Περίπου 90 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Τιμές εισιτηρίων
Ζώνη VIP: 40€
Ζώνη Α: 35€
Ζώνη Β: 25€, 15€ (φοιτητικό)
Άνω διάζωμα: 15€, 10€ (φοιτητικό), 5€ (ανεργίας, ΑμεΑ)
Έναρξη προπώλησης: 6 Ιουνίου
Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

8-9 Αυγούστου, 21:00

Ακολουθεί περιοδεία
 
Η παράσταση παρουσιάζεται στα Ελληνικά, με αγγλικούς υπότιτλους  
 
Αν θέλετε να μεταβείτε στο Θέατρο με το ΚΤΕΛ Αργολίδας με αντίτιμο 10 €, παρακαλώ συμπληρώστε την φόρμα εκδήλωσης ενδιαφέροντος