ΕΠΕΙΓΟΝ:

Για τους συμμετέχοντες στον Διαγωνισμό θεατρικού έργου «Από τον μύθο στην πραγματικότητα»

Παρακαλούνται όσοι συμμετείχαν στον 2^ο διαγωνισμό του «Επί Σκηνής» με θέμα «Από τον μύθο στην πραγματικότητα» να στείλουν ξανά τα έργα τους και τα βιογραφικά τους στο episkhnhs@artatnet.gr όσο πιο γρήγορα γίνεται λόγω τεχνικού προβλήματος που κατέστρεψε μέρος των αρχείων μας. Τα έργα βρίσκονται ήδη στα χέρια της επιτροπής τυπωμένα και τα αποτελέσματα και για τους δύο διαγωνισμούς θα ανακοινωθούν στις 10 Μαΐου του 2013. Τα αναλόγια των έργων των νικητών, εκτός απροόπτου, θα ανέβουν στον πολυχώρο Beton7 στις αρχές Ιουνίου.

Στη συνέχεια αυτού του πανικόβλητου editorial μοιράζομαι μαζί σας ένα κείμενο μου που πρωτοδημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Λόγων Παίγνια» (www.logwn-paignia.gr)  κι αφορά το καυτό για όλους εμάς που αγαπάμε το θέατρο, θέμα των θεάτρων που απειλούνται με λουκέτο. Ανάμεσά τους κι ο χώρος στον οποίο φιλοξενήθηκαν άψογα πέρσι και θα φιλοξενηθούν και φέτος τα αναλόγια του «Επί Σκηνής» το «BETON7». Ας ελπίσουμε ο αγαπημένος μας πολυχώρος να παραμείνει εν λειτουργία και να συνεχίσει την δημιουργική του πορεία.

Γιατί το θέατρο πρέπει να πεθάνει στη χώρα που το γέννησε; 

Έχοντας ήδη πίσω μου δύο μέρες απεργίας των ηθοποιών μετά από απόφαση του ΣΕΗ μπλέχτηκα σ’ έναν προβληματισμό πένθιμο και διόλου ηρωικό που καλώς ή κακώς αφορά άμεσα το ασαφές «αύριο» του θεάτρου στον τόπο μας. Το σωματείο αγωνίζεται για τις συλλογικές συμβάσεις σαν να ζουν αυτοί που το διοικούν σε κάποια άλλη πόλη, σε κάποια άλλη χώρα σ’ έναν άλλο κόσμο. Διότι ποιος Έλληνας ηθοποιός δεν ξέρει πως συλλογικές συμβάσεις όχι μόνο δεν υπάρχουν εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων αλλά και με μοναδική ευκολία καταπατώνται όταν υπάρχουν αφού με την ανεργία που δέρνει τους Έλληνες ηθοποιούς, έχουν απλά να διαλέξουν ανάμεσα σε μια κακοπληρωμένη δουλειά και μια απλήρωτη δουλειά αν υποθέσουμε ότι είναι τυχεροί, πολύ τυχεροί και διαθέτουν και τις κατάλληλες γνωριμίες.

«Μαγικός ρεαλισμός» λοιπόν οι συλλογικές συμβάσεις για όλους μας… Και σαν λύση προτείνεται μια «ημι-απεργία» αφού ποιος ηθοποιός που αυτή τη στιγμή δουλεύει σε θέατρο της EΛΘΕΑ μπορούσε να απεργήσει για να μην μιλήσουμε για κάποιους πρωταγωνιστές του Ελληνικού θεάτρου οι οποίοι παρά τις αριστερές τους πεποιθήσεις εκβίασαν με κάθε τρόπο τους ηθοποιούς τους, να εργαστούν τις μέρες της απεργίας. Εκτός τούτου ηθοποιός που κάνει απεργία είναι λίγο σαν ημίτρελλος άστεγος που βγάζει λόγο στο Σύνταγμα. Μόνο το σωματείο κι όσοι δουλεύουν ακόμα στο θέατρο θα το γνωρίζουν. Αποτέλεσμα: Απεργήσαμε κι απλά χάσαμε το μεροκάματο. Όχι που θα ίδρωνε το αυτί της κυβέρνησης επειδή στερήθηκαν τα «πλήθη» (!) των θεατρόφιλων την σαββατιάτικη και κυριακάτικη θεατρική τους έξοδο! Τι να σου πω, πάνω τους τα κάνανε… Εδώ ομαδική αυτοκτονία επί σκηνής να επιχειρούσαμε και πάλι δεν θα άνοιγε μύτη… Θέλουμε να αλλάξουμε κάτι σ’ αυτή τη χώρα; Τέρμα οι απεργίες κι οι διαδηλώσεις ο καθένας ξεχωριστά και με αίτημα τα δικά του λίγα λεφτουδάκια, δεν έχει νόημα. Αν έχουμε την μαγκιά ας απεργήσουμε όλοι μαζί, με διάρκεια και με αίτημα την απελευθέρωση της χώρας μας από τους δυνάστες της. Αλλιώς απλά κοροϊδευόμαστε.

Σκέτος νέτος «ρεαλισμός» χωρίς τίποτα το μαγικό. Ωστόσο κι ενώ κάθε μέρα ανεβαίνουν παραστάσεις εγκαινιάζοντας και για φέτος μια νέα σαιζόν, την ανοιξιάτικη και προσελκύοντας όσους θεατές έχουν ακόμα την δυνατότητα να πληρώσουν έστω και δέκα ευρώ εισιτήριο, ξαφνικά έσκασε η βόμβα πως 80 θέατρα της Αθήνας απειλούνται από τον Καμίνη με λουκέτο γιατί δεν πληρούν τους όρους λειτουργίας τους σύμφωνα μ’ ένα νόμο του Μεταξά του 1937. Ανάμεσά τους και οι δύο σκηνές του Θεάτρου Τέχνης.

Μόλις περάσαμε αισίως στον «σουρεαλισμό». Είχαν δηλαδή μερικοί ηθοποιοί δουλειά έστω και κακοπληρωμένη, ας βγουν κι αυτοί στην ανεργία, να αναβαθμίσουμε το επάγγελμα. Γνωρίζουμε καλά όλοι εμείς που δουλεύουμε στο θέατρο πως η χώρα μας δεν είχε ποτέ υποδομές ώστε να στηρίξει με τον σωστό τρόπο μια τέχνη η οποία θα έπρεπε κανονικά να είναι το εξαγώγιμο πολιτιστικό μας αγαθό αφού θα θυμάστε όλοι πως εδώ γεννήθηκε το θέατρο. Κάποιες επιχορηγήσεις, οι περισσότερες από τις οποίες ήταν τόσο μικρές ώστε να μην φτάνουν ούτε για την πληρωμή του ΙΚΑ των ηθοποιών, έχουν πια κοπεί οριστικά. Τα ΔΗΠΕΘΕ αργοδιαλύονται εδώ και κάποια χρόνια λόγω έλλειψης πόρων. Σημαντικά θέατρα όπως το «Αμφιθέατρο» του Ευαγγελάτου και το «Ανοιχτό θέατρο» του Μιχαηλίδη αποτελούν πλέον παρελθόν αν κι υπήρξαν τα φυτώρια για την ανάπτυξη και την ανάδειξη πολύ σημαντικών καλλιτεχνικών δυνάμεων και τάσεων του θεατρικού μας «γίγνεσθαι». Το υπουργείο πολιτισμού απλά δεν υφίσταται για το θέατρο. Και τώρα για λόγους οι οποίοι δεν υπήρχαν μέχρι πρότινος αλλά έχουν προβλεφτεί από το -37, κάποιοι χώροι που δύσκολα αλλά και σθεναρά άρθρωναν λόγο θεατρικό πρέπει να κλείσουν γιατί έτσι αποφάσισε ένας νόμος που δημιουργήθηκε όταν τα μόνα θέατρα στην πόλη ήταν μερικές, γνωστές, μεγάλες σκηνές με χωρητικότητα άνω των τετρακοσίων θέσεων. Με την ίδια λογική που οι νόμοι οι οποίοι ισχύουν για τους μεγαλοεπιχειρηματίες του θεάτρου, ισχύουν και για τις φτωχές ομαδούλες οι οποίες προσπαθούν να αρθρώσουν λόγο θεατρικό (κι ενίοτε τα καταφέρνουν περίφημα), εκ των ενόντων.

Καλώς ήρθατε στο «θέατρο του Παράλογου». Ποιο είναι το πρόβλημα αυτής της πολιτείας; Από ποιο βόθρο κερδοσκοπικών προθέσεων ξεπηδάει μια σειρά παράλογων φαινομενικά ενεργειών οι οποίες ολοφάνερα σκοπεύουν στην εξόντωση κάθε ανεξάρτητης θεατρικής προσπάθειας και στην ανάδειξη των μεγαλοκαρχαριών του θεάτρου ως των μοναδικών που θα έχουν το δικαίωμα να εργάζονται και προσφέρουν εργασία στους θεατρικούς δημιουργούς; Τι ακριβώς επιδιώκουν οι αλήτες που τυχαίνει να έχουν πάρει στα χέρια τους τις μοίρες αυτού του ευλογημένου κατά τα άλλα τόπου; Γιατί το θέατρο πρέπει να πεθάνει στη χώρα που το γέννησε; Που είναι οι Ακαδημίες Υποκριτικής, Σκηνοθεσίας, Σκηνογραφίας και Θεατρικής Γραφής οι οποίες θα έπρεπε να εδρεύουν στην Ελλάδα και να διαθέτουν διεθνές κύρος; Που εξορίστηκε το θεατρικό μας μουσείο; Ποιος χρηματοδοτεί το Διεθνές Ινστιτούτο θεάτρου στη χώρα μας; Που βρίσκονται αυτή τη στιγμή οι ιστορικές μνήμες του θεάτρου μας, φωτογραφίες, κοστούμια, σκηνογραφίες, ταινίες, υλικό παραστάσεων και που μπορείς να αναζητήσεις κείμενα, μελέτες, μεταφράσεις έργων; Που θα δουλέψουν οι νεαροί ηθοποιοί, θεατρολόγοι, συγγραφείς, σκηνογράφοι, φωτιστές και σκηνοθέτες αν καταφέρουν να σπουδάσουν στοιχειωδώς την τέχνη τους με έξοδα των γονιών τους; Γιατί εξακολουθούν να υφίστανται σχολές θεάτρου οι οποίες κάθε άλλο παρά πληρούν τις στοιχειώδεις προδιαγραφές και στην ουσία κοροϊδεύουν τους μαθητές τους ενώ για να σπουδάσεις στο Εθνικό πρέπει ή να έχεις ισχυρό πολιτικό μέσον ή πολύ-πολύ τύχη; Ποιο νομοσχέδιο επιτρέπει την δημιουργία στρατιών ανέργων οι οποίοι χωρίς κανένα αντικειμενικό προσόν θα στοιχειώσουν τις θεατρικές μας σκηνές και θα απομακρύνουν τους ελάχιστους θεατρόφιλους απ’ αυτές; Ποια είναι η θεατρική εκπαίδευση στα σχολεία ώστε να υπάρξουν στο μέλλον πρωτίστως θεατές οι οποίοι να μην είναι για τα μπάζα; Που βρίσκονται οι ιδανικοί χώροι στους οποίους νέες ομάδες θα μπορέσουν να κάνουν πρόβες ή να ανεβάσουν παραστάσεις χωρίς να πληρώνουν αυτά που δεν έχουν; Που είναι οι διαγωνισμοί θεατρικού έργου ώστε να εμφανιστούν και να εκπαιδευτούν οι νέες θεατρικές μας φωνές; Που είναι τα σοβαρά περιοδικά έντυπα για το θέατρο του σήμερα και την σωστή ενημέρωση των θεατρόφιλων οι οποίοι κατάντησαν να επιλέγουν με βάση τις άθλιες κριτικές των θεατών του Αθηνοράματος; Που είναι οι αλληλοεπιδράσεις με δυνάμεις του εξωτερικού κι οι ανταλλαγές ή συμπαραγωγές με καλλιτέχνες από άλλες χώρες, τα συνέδρια, τα φεστιβάλ διεθνούς κύρους κι οι πειραματικές, διεθνείς δράσεις; Δυο κρατικά θέατρα κι ένα φεστιβάλ μας έχουν απομείνει κι αυτά με νύχια και με δόντια κρατιούνται πια… Μας μάρανε τώρα η έξοδος κινδύνου ενός πολυχώρου που φιλοξενεί το πολύ είκοσι θεατές οι οποίοι άνετα θα βρουν τρόπο να βγουν έξω σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με μεγάλα θέατρα του κέντρου στα οποία αν συμβεί κάτι, απλά θα ποδοπατηθούν οι πολυάριθμοι θεατές; Να κλείσουμε και το θέατρο Τέχνης που λειτουργούσε ακόμα και στη Γερμανική κατοχή; Να το κλείσουμε κι αυτό να τελειώνουμε…

Κωμωδία όχι ηθών αλλά ανήθικων. Ξέρουμε ότι μας κυβερνάει μια παράνομη μαφία. Ξέρουμε ότι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουν κάποιοι χώροι είναι το λάδωμα κι η παρανομία γιατί κάθε νόμιμη οδός είναι απλά κλειστή. Ξέρουμε ότι δεν τίθεται καν θέμα σύνταξης ή περίθαλψης κι ωστόσο μοιραζόμαστε αναγκαστικά τις ελάχιστες αμοιβές μας με το ΙΚΑ και τους λοιπούς ασφαλιστικούς φορείς αλλά και με το ληστρικό κράτος μας που αυθαίρετα μοιράζει χαράτσια και παράνομους φόρους. Ξέρουμε πως πάνε να μας φιμώσουν. Αλλά να ξέρουν κι αυτοί πως δεν θα τα καταφέρουν.

In her face theater κι όποιος αντέξει. Οι ηθοποιοί, οι καλλιτέχνες του θεάτρου είναι πεισματάρηδες γιατί εδώ και χρόνια δεν έχουν και τίποτα να χάσουν, τα έχουν χάσει σχεδόν όλα. Θα κλείσουν τα θέατρά μας; Θα παίξουμε στους δρόμους και στις πλατείες. Θα έρθουν να μας συλλάβουν; Θα παίξουμε στις φυλακές. Θα μας στείλουν στα νοσοκομεία; Θα παίξουμε κι εκεί. Ακόμα και στα νεκροταφεία θα οργανώσουμε περφόρμανς. Αρκεί να παραμείνουμε ενωμένοι. Γιατί σ’ αυτή τη χώρα υπάρχει μια παράδοση που λέει πως όταν είμαστε ενωμένοι είμαστε ανίκητοι, όταν όμως ο καθένας για το μικροσυμφέρον του προδίδει τον άλλο, εύκολα θα ηττηθούμε. Και τότε και τα θέατρα θα μας κλείσουν και τα στόματα θα μας κλείσουν και τα σπίτια θα μας κλείσουν και το χειρότερο… θα σκοτώσουν το μόνο μέλλον που έχουμε πια, τις ελπίδες μας.